Possibility to be...

Fris en monter het bed uit tuimelen in de ochtend. 

Een uur joggen, gevolgd door een uur yoga in de meest hippe outfit waarin van enige blubberigheid geen spoor te bekennen valt. 

Dromen waren machtig en avontuurlijk, de nacht sensueel zinderend. 

 Beautiful body in beautiful perfect passende dress. 

Ellenlange wimpers, perzikhuidje en torenhoge shoes elegant incluis. 

Voldaan zijn na een ontbijt van granen, havermout, droge vruchten en zure yoghurt.

Het aura staat op energetic, in balans en badend in positivisme. 

Drukke werkdag, maar no stress. Wat is dat "stress"?

En 's avonds de mooiste ingrediënten uit de beste supermarkt voor dat gezond en smakelijk maal dat niet de week eerder ook al op het menu stond.

Barely. Possible.

Reality check: uit bed tuimelen in de ochtend, zinderingen in de nacht, mascara, oogschaduw, dress and high heeled boots, geen perzikhuidje, body met rondingen incluis, ontbijt van heerlijk zelfgebakken brood. Het aura staat op moe. Drukke werkdag en stress. En Carrefour. Voor sluitingstijd. Zonder inspiratie.

To do-plan: koop de Delicious en wacht niet tot thuis om je te verlekkeren.

Re-check: fris en monter uit bed tuimelen. 

Een uur joggen, gevolgd door een uur yoga in de meest hippe outfit waarin van enige blubberigheid geen spoor te bekennen valt. Dromen waren machtig en avontuurlijk, de nacht....

Gebakken vis op saffraan-tomaataardappels (4 personen)

60 ml olijfolie

4 tenen knoflook, in dunne plakjes

250 gram trostomaten

900 gram kruimige aardappels, geschild, in schijfjes van ong. 1 cm

300 ml groentenbouillon

flinke snuif saffraandraadjes

50 gram ongezouten boter, gesmolten

1 tl gesneden verse thijm

1 tl gesneden bladpeterselie

4 dikke stukken stevige witvis (bv. kabeljauw) van 200 gram (zonder vel)

Verwarm de oven voor op 200°C. Verhit de olie in een diepe koekenpan op middelhoog vuur. Voeg de look toe en roerbak 1 minuut. Voeg de tomaat toe en bak 2 minuten tot de tomaat zacht wordt. Draai het vuur laag, voeg de aardappelschijfjes, de bouillon, saffraan en 0.5 tl zout toe. Laat 15 minuten zachtjes koken tot de aardappelen bijna gaar zijn. Schep in een braadslee of ovenschaal en bestrooi naar smaak met zout en peper. 

Meng de boter met de gehakte kruiden in een kom. Leg de vis op het aardappelmengsel in de kom. Bestrooi de vis met zout en peper en bedek de vis met de kruidenboter. 

Bak 10-12 minuten in de oven tot de vis net gaar is en de aardappels zacht zijn. 

*

Serveer met een mengeling van warme groenten 

zoals courgette, aubergine, paprika of met een frisse groene salade.  

Inspirerende buikdans

Het is de verfijning, de elegantie, de zwoele muzikale tonen of net de opgewekte melodieën, het is de toelating om op en top vrouw te zijn dat me allemaal aanspreekt in bellydance. Het is het zelfbewustzijn, de emotie.

Het is dat alles dat ik onlangs terugvond. Ook terugvond in Daniela - Belgische ouders, Venezolaanse geboorteplaats op het paspoort, opgegroeid in de US of America en bellydancing. En hoe!

Wauw, this lady's got style, met hopen. Maar ook persoonlijkheid, durf, techniek, een overtuigende en brede glimlach, body feeling en smaak! Ze danste gewoon verrassend en damn elegant mijn iPod away: shimmy's op een tango-like nummer van Rupa & the April Fishes, hip dropping op een stuk uit Amélie Poulain's Fabuleux Destin, om belly rollend af te sluiten met de zware jolige stem van Paole Conte en zijn Via con me (it's wonderful), vol kippenvel. Prachtig!

Cosyness-standaard

De nieuwe gezelligheid - in dezelfde lijn als "paars is het nieuwe zwart" of "wit is het nieuwe zwart" ... je ziet liever roze? Wel "roze is nieuwe zwart" - is home made brood.

Vergeet wollen of vilten pantoffels, vergeet die nieuwste Woody-film met seuzie op de zetel, vergeet lange, winderige, zonnige winterboswandelingen met erna een bakkie warme choco, vergeet een kom tomatenroomsoep met handgedraaide ballekes, vergeet een plateau vol kaarsen in verschillende grootten (ook al zijn het roze en paarse druipkaarsen), vergeet snoezelige katten die liggen te spinnen op je buik, vergeet een pot ben&Jerry's New York Chocolate Fudge oplepelen met je beste vriendin, vergeet bloemen kopen op de zaterdagse markt om erna te beginnen met de middagapero, vergeet zondagmorgen soezelend in bed doorbrengen met mister charming ...

De nieuwe standaard voor cosyness is zelf brood bakken. En nee, niet van dat semi-zelfgebakken brood uit zo'n lelijk gedrocht van Domo, maar het zelf gekneden, gerezen, gebakken brood, waarbij je handen onder het plakkende mengsel van water, bloem, gist, suiker zit, waarbij je voelt dat het meer consistentie krijgt, waarbij je steeds meer geuren ruikt, waarbij het tijdens de eerste rijstijd al stoer ziet groeien. En waarbij je allerlei heerlijks kan toevoegen om het dan heerlijk geurend af te bakken.

Ja, dat is gezelligheid. 

Op het goede spoor

Ik heb gevloekt en getierd, weliswaar het eerste luidop, het tweede in mijn inwendige roep&tier-kamer. Dat het allemaal apen zijn, luiwammesen, dat ze misbruik maken van hun rechten, dat ze het idee niet snappen, dat ze de verkeerden raken ... de ergste verwijten schrijf ik hier het best niet neer om niemand te "schofferen". Nochtans ben ik socialistisch van aard - ze durven het ook wel eens "naïef" te noemen - en vind ik dat ik nu al het statuut "heilige -itus" moet krijgen voor mijn tentoongesteld begrip in deze wereld.

Maar deze keer, met de rist treinstakingen en -acties, heb ik dus gevloekt en getierd, zonder begrip. Maar ook deze keer moet ik toegeven dat er heel wat goede zaken waren aan die extra lange koffiepauze van de socialistische treinbestuurders en consoorten. Zoals dat ik in een warme, doch luchtige en vooral lichte omgeving kon thuiswerken. Mét city view en een erg liefelijk herfstzonnetje. Het licht bleef ook branden op deze werkplek. En het geurde er ook naar heerlijke bloemen - waarvoor dank broetie, schoonzusje en "Uuuuune" zoals ze zichzelf voorstelt - in plaats van naar verdorde, oude heksen, walmen sigaretten en zure yoghurt.

Ik kon ook om 16.28 u. beginnen met de apero - hey, het kan alcoholischer: ik ken iemand die me om 11u een sms stuurde dat ze aan de apero zat met haar tweede helft. Oké, zij moest geen teksten opstarten én meteen afronden, maar het bevordert de creativiteit volgens Van Gogh - en om 18.03u kon ik mijn voorgerecht-ingrediënten laten "chambreren". Midden op de dag kon ik in plaats van een lunchpauze - who needs lunch when you can sleep? - een dutje doen. Bovendien kon ik luidop, ongegeneerd, doch mompelend brommen op vervelende collega's. Top of my bill: lover en amant, naarstig aan het werk, naast me, de lucht ademt concentratie. I like. 

En ja, mijn werk is al klaar! Laat die stakingen dus maar komen.

De man die zijn volk leerde koken

Ik ben fan. Van Jeroen Meus. Het heeft wat geduurd. Het was geen coup de foudre. Met zijn Leuvense accent en ongedwongen aanpak drentelde hij stilletjes aan mijn kookwereld binnen. Traag en op losse momenten leerde ik hem kennen. Tv, Leuvense straatpraatjes, radio, boeken... maar altijd in flarden, stukken, vluchtige aanrakingen. Tot ik voelde dat het toch eens tijd werd om eens gezellig met elkaar in de zetel  plaats te nemen. Voor een nadere kennismaking.

Tenslotte, als ik van zijn eten wil gaan proeven in zijn restaurant Luzine, een toch intieme en persoonlijke, gevoelsmatige beleving, dan wil ik hem van wat dichter kennen. Dus: zetel in, dekentje daar, tv aan, Jeroen achter het fornuis. Met gehaktbrood, met appeltaart, met tabouleh, met loempia's, met pladijs, met mosterd, met venkel... en vooral met tonnen sympathie, bevlogenheid en intens plezier. Ik hou van zijn komieke weerkerende "schuine streep, dagelijkse kost". En zijn jongensachtige, overtuigde argument "want euh ... ik vind dat niet lekker." En That's what I want. That what I like. A lot. Mijn dagelijks brood is zijn Dagelijkse Kost.

Le Nouveau Jamie Oliver est arrivé (était déjà là) et il est de Louvain!

Me and my red shoes

Ik had deze keer goed geslapen. Ik had niet intens en opgewonden gedroomd over hoe ik er de hele bekende wereld mee rond wandelde. Maar toen ik mijn rechter grote teen op de koude, houten ochtendvloer zette, sloeg de opwinding toe. Een schelle, blije stem in mijn hoofd riep het uit: "vandaag komen mijn rode shoes toe!".

Het gebeurt niet zo vaak, maar die ochtend vertrok ik als een kind dat op schoolreis gaat, huppelend en vol energie, door de grijze ochtendmist richting mijn grijze bureau. Ik had mijn eerste alinea van de dag nog niet eens beëindigd of een collega kwam, eveneens huppelend en vol opwinding, aangedraven met een groot zwart pakket. Pour toi. Ja hoor, sinds een ware shoe addict de redactie vervoegde, kijken we meer uit naar postpakketten dan naar de verschijning van onze tijdschriften.

Donkerrode - pardon, cassie red - pumps straalden ondeugend lonkend vanuit de doos. These beauty's will fit perfect around my feet, that's for sure. Zelfs wanneer de hak van - en ik citeer "approx. 4 inch" niet de vooropgestelde "maximaal 10 cm". Way higher. En ook als blijkt dat de Engelse maat 7 niet de gedachte 40 is, maar een 41. Yeah baby, want ze sluiten mooi aan en zitten heerlijk comfortabel.

De ideale zondag

Zondag kan zo'n blauwe, lege dag zijn. Als kind voelde ik het al aan: ik liep de hele dag met een onbestemde nervositeit rond, 's avonds voelde ik me steevast licht misselijk en eens in bed kon ik geen drooom vasthouden wegens open ogen. Gelukkig waren mijn ouders van de geïnteresseerde, ontdekkende soort en trokken we met gezin en vrienden het hele land rond naar musea en bossen.

Nature en nurture: same feelings op zondag, maar ook lekker veel leuke dingen op de planning, want we zijn van de ontdekkende en geïnteresseerde soort. En leuke dingen dat is absoluut ook ouderwetse, gezellige, tijdloze family time met mijn ouders, stoere broer, lieve schoonzus en hun prinsesje.

En omdat ik deels in een kookboek lees - of toch in de inleiding tot de recepten waar je al die verhaaltjes in vindt - hoort bij family time een buffet van lekkernijen: soep, die begon als pompoensoep met prosciutto op smaak gebracht met wijn en eindigde als pompoen-tomatensoep met prosciutto; crumble van appel, braambessen en pruimen die aanvankelijk (na 1.5 u oven) niet wilde "crumblen"; quich van broccoli en gerookte Ierse zalm, waar ik geen comments over heb.

En het pronkstuk: dit alles geserveerd/gepresenteerd met zelfgebakken brood! Het brood dat toen ik het wilde maken begon als een kom vol iets dat leek op modder met haverkruimels in en dat toen My Naked Chef zich eraan zette, uitgroeide tot twee mooie donkere en vaste bakbare broden.

Dat alles met de herfstzon op het terras! Ideaal.

Katerende krab

Koken voor iemand met een kater is een ondankbare job. Ik weet het. Ik trek het me niet aan en ga ongestoord door met abundant olive oil - dixit signor Carluccio - en crabby crab. Love is needed, friends are needed and food is also and definitely needed.

Zodoende trok ik high - green - heeled, zwierig gerokt, gearmd en met een kom - ook groen - pasta in mijn handen, fles wijn en een restje ciabatta richting de friend, mét kater. Not us, he. Zou dat de reden zijn van het gedimde licht? Hoe dan ook: very cosy, very Friday evening en helemaal mijn ding - de sfeer, not the friend.

Wat er in de kom zat? Een van miss Dahl's heerlijkheden, waarvan ze zelf wel eerlijkheidshalve toegeeft dat het een heerlijkheid is van het Londonse River Café: linguini met kerstomaatjes, citroen, pepertjes en krab.
Perfect dish when you're longing for an easy evening. Hol dus wel nù naar de lokale Delhaize, Carrefour, Colruyt of Habib Halal met een lijstje waarop staat:
(2 personen)
- Ongeveer 200 gram linguini -> Voor degene die niet wegwijs raken in het Italiaans pasta-alfabet: dunne slierten
- 75 gram kerstomaatjes -> anti-oxidanten dus doe maar as many as you like, eventueel aangevuld met - en let op - halfzongedroogde kerstomaatjes op olie.
- 1 teen knoflook, gepeld
- 1/1 rode Spaanse peper, zonder zaadjes en fijngehakt -> 't leven is al moeilijk genoeg, neem gewoon van die gedroogde en versnipperde pepertjes
- 3 eetlepels goede olijfolie
- 1 citroen, sap en schil
- 170 gram krabvlees -> the real thing is volgens de Delhaize-madammen enkel te verkrijgen met de beruchte feestdagen - wat ik schandelijk vind - dus zal surimi soms de klus moeten klaren
- Vers gehakte bladpeterselie

Sjeez nu terug naar je keuken en
Snij de tomaatjes doormidden en strooi er een beetje zeezout op. Stamp de look en de Spaanse pepertjes in een vijzel tot een rode pulp - je mag het eerder opgeven, ik stampte tevergeefs - en meng er de olijfolie en het sap en de schil van de citroen door. Hussel nu alles in een grote kom  - zoals mijn groene bijvoorbeeld, ik gok te vinden in Oudenaarde - door elkaar, mét het krabvlees erbij.

Kook de pasta al dente. En degenen die het niet kunnen laten pasta te overkoken: als pasta te lang kookt, zet het zetmeel zich om in suikers, of toch zoiets, en wordt pasta een dikmaker! Dus: al dente ofte beetgaar ofte er zit nog knabbel in. Laat de pasta goed uitlekken - een vergiet helpt - en schep het krab- en tomatenmengsel onder. Strooi er de versgehalte peterselie over en zet op tafel...

Of wandel er zwierig gerokt, high heeled en gearmd mee naar een goede vriend, liefst zonder kater.

Eten als medicijn

 Een cola light kan al eens helpen. Ook bubbels van de Italiaanse, Franse of Spaanse soort doen the trick nu en dan. Dafalgan blijft natuurlijk topper, maar niet voor elke keer aangewezen. Maar sinds kort weet ik iets nieuw ... voor de dagen dat ik met een licht onaangenaam gevoel rondloop: vage misselijkheid, lichte hoofdpijn en gloeiend lijf.

De samenstelling is me niet geheel bekend, daar ik geprivilegieerd was om elke keer mijn benen onder tafel te schuiven  - na de obligate prosecco, die al even obligaat smaakt, maar niets verdrijft -  en te genieten.

De credits gaan naar My Naked Chef, die met dit gerecht iets verfijnds, eenvoudigs, verrukkelijks en licht op mijn bord tovert. Ik zweer het: vanaf hap 1 voelde ik mijn lichaam opkikkeren. Yeah Baby!

Dus ik tracht te ontleden:
In het pakketje:
Een stevige witvis van goede kwaliteit
Fijn gesneden gele paprika
Takje kleine tomaatjes
Halfzongedroogde kerstomaatjes
Verse kruiden uit de terrastuin, bv. peterselie, rozemarijn, en ja, hoor: een snipper fijne munt, ...

Volgens mij eventueel ook een snuifje visbouillon met beetje water of witte wijn.

Pakketje dichtplooien:
en dan de oven in voor 20 minuutjes?

Weg met Dafalgan en griepprikken, laat de vispapillot maar komen!

Huppelend naar links

Woensdag. Buikdansdag. Of de Heer dat nu wil of niet. Feitelijk kan hij de pot op. Ik kan de melodie van het liedje nog steeds niet op een onbewaakt werk- of treinmoment meeneuriën en mijn voorlopige eindpas was nog altijd niet terug opgedoken in mijn hoofd. Bovendien begon mijn buik vanaf 16u - en de dansles begint om half 7, laat je verbeelding z'n vrije gang gaan - op te zwellen. Dat beloofde.

Maar wonder oh wonder, de op de pot zittende lieve Heer had het goed met me voor. Samen met het gutsende zweet ontsproot volle dansgoesting, energie en plezier uit mijn poriën - ok, dit stel je je het best niét voor wegens te bizar beeld. Opwarmen zonder dat ik het voortouw moet nemen op een song uit de Egyptische (?) Ultratop met een leuke beat, heerlijke knipogen en een lerares die de boel zelfs voor een bende comateuze patiënten op gang krijgt, is voor mij de ideale starter. Dit zat goed.

Het werd nog beter, praise the Lord, want ik kreeg met enige zin voor overdrijving mijn nieuwe combinatie toch zo nu en dan onder de knie. Bovendien slaagde ik er ook in de eerste seconden van de choreografie werkelijk te dansen. Dat betekent ook: te onthouden. Na een jaar waarin het leek dat ik vervroegd Alzheimer-klachten ontwikkelde, is dat een heerlijk gevoel. En dan kan het me niks schelen dat ik in plaats van naar rechts als enige naar links sta te huppelen.

Winterblues aangespoord door werkgever

Sinds dat de Verenigde Psycholen, Artsen, Werkgevers, Ziekenhuisdirecteurs en Journalisten - kortweg, de VPAWZJ - tijdens de herfstvakantie van 1987 hebben rondgetrokken in noordelijk Scandinavië, is het concept "winterblues" ook in ons land algemeen aanvaard. Het staat op hetzelfde schavotje als de "seizoensgriep", ook algemeen aanvaard dat die aanvalt tijdens de najaarsmaanden in de aanloop naar de winter. Voor de seizoensgriep hollen we met z'n allen naar de huisarts voor de befaamde prik. Voor de winterblues moeten we allemaal een zonnebankabonnement nemen.

Licht. Daar gaat het - gesimplifieerd - dus om. Maar ook kleur. Het blijft nog simpel: licht en kleur. Alles is donker en alles is grijs, dus duiken velen de donkere analen der minidepressie in wegens gebrek aan licht en kleur.

In een bedrijf waar het aantal uitgeputte zielen niet meer op één hand te tellen is - ze kunnen volgens mij een extra divisie in het Belgische voetbal oprichten met die mensen - lijkt het mij logisch dat de werkgever a) de muren op tijd en stond in het knalroze verft, met een bloemenveld on top en b) ze van die dergelijke speciale winterblueslampen installeren als verlichting.

Het lijkt dat ik een andere logica en bekommernis heb, want a) de muren zijn er nog saaier dan muisgrijs en b) ze lijken er niet beter op gevonden te hebben dan de ganglichten - die geen verdrijf-de-winterblues-capaciteit hebben - na 3 minuten te doven; en dat na een al uitzonderlijke sombere maand met alleen maar donkerdere maanden in aantocht en een Belgische eredivisie van neerslachtigen in de gelederen.How bizar...

Decanté laat exclusief Wagyu-vlees proeven

Gewone stervelingen zoals jij en ik zullen zelden een mooi gemarmerde entrecôte van het Japanse wagyu-rund op het bord krijgen. Ook voor topchefs blijft dit een exclusief stukje vlees. Philippe Nees, man achter wijnhandel Decanté en zelf sommelier in het Antwerpse toprestaurant De Godevaart, brengt hierin verandering.

Met het kruim van de Belgische gastronomische wereld blaast Decanté verzamelen op het statige Château Altembrouck in ’s Gravenvoeren, een uithoek vol natuurschoon in Limburg. Hier kweekt eigenaar Wim Claessen de befaamde Japanse runderen, maar ook kurohutsi-lammetjes (eveneens Japans, uitermate zacht en smakelijk vlees) en mangaliza-varkens (wolvarkens – het lijkt wel een kruising tussen een varken en een schaap - uit Hongarije en Oostenrijk). Volgens de trotse eigenaar: “het beste vlees ter wereld”. Op Château Altembrouck geen masseuses voor de runderen en evenmin biervaten om hen te drinken te geven. Wel uitgestrekte landerijen, uitgebalanceerd maïsrijk voedsel en goede zorgen. Dat alles zorgt ervoor dat het vlees uitermate mooi geaderd, zacht en smaakvol is en dat het smelt op de tong. Niet voor niets is dit voor gourmands wat de Bugatti Veyron of de Skoda Superb is voor autoliefhebbers, wat Chanel is voor fashionista’s en wat Picasso is voor de kunstliefhebber. En zoiets heeft natuurlijk een prijskaartje. Tenzij je een spaarpotje hebt, kan je beginnen met een carpaccio van wagyu of een lamskroon van kurohutsi. Ook verrukkelijk.

Artikel binnenkort ook te lezen in Uit Magazine. 

Meer info: www.decante.be; +32 473 82 17 05
www.altembrouck.net

Tastbare wensen

Op een bepaalde dag, ergens in het groen van de kempen, stond daar een witte ziekenhuiswagen, met roestvlekken en een gebleekt rood kruis. Eruit sprongen twee gepeesde, verrimpelde snormansen inclusief dwangbuis. Ze kwamen me halen: ik was namelijk een van de weinigen die luidruchtig mee op en neer sprong voor de triomftocht van e-mail.

Ja, het is gemakkelijk. Ja, het verlaagt een drempel. Ja, het is snel. Ja, je bereikt er de halve geldelijke wereld mee. Neen, het is geen papier. Neen, het geeft geen geur af. Neen, het is niet tastbaar. Neen, ik kan het niet mee in bed nemen.

Papier voelen, woorden lezen, een handschrift ontcijferen, de druk van de pen voelen en een vage geur opsnuiven... Het kan me vervullen met een stroom van gevoelens. En ja, ook een virtuele kaart kan me tot een brok in de keel bewegen, tot een schaterlach en intense vreugde. Geen geur - die van een muf grijs bureau te na gelaten - en geen voelbaar schrift, maar wel mooie teksten, prachtige beelden en - oh god, bedankt voor het internet - muziek right on my screen.

Maar dan lig ik 's avonds in bed, overloop ik de beelden, de woorden, de muziek en mis ik het gevoel van papier, de vage geur, de ingedrukte inkt.

Back on the bellydancefloor

Ihab Tawfik met Habib Ya Albi

Mijn lijf deed zeer, dus was het een kalm buikdansjaar. Gezien de Belgische zomer zelden temperaturen produceert die lijf en leden verzachten, bleef het de hele zomer kalm op dansgebied. Ik genoot niet van het idee een houten marionettepop te lijken.

Ik geniet wel nog altijd van dansen en van de vrouwelijkheid bij het buikdansen. Naarmate de regenbuien druileriger werden en ik steeds meer plaids in de woonkamer positioneerde, nam het verlangen naar Oosterse klanken, eenvoudige sensualiteit en pure vrouwelijkheid toe. Ik wilde àlle lessen die Artemisia had uitgedokterd meedoen. Maar lijf en leden protesteren nog altijd, zoniet feller, en de agenda puilt al uit, dus bleef het beperkt tot de les popchoreo.

Eerste les: enjoyed! Gezweet, gelachen, genoten en ontspannen. Ik kijk uit naar de volgende. Dat moet wel, want ik herkende het liedje al niet meer op YouTube en ik weet mijn voorlopige eindpas van de eerste combo al niet meer. Jep, that's me with my stuffed brain and my wooden body. But I like it.

Roodgeblokt samenzijn

Seks en een orgasme zijn een heerlijke beleving. Intens sporten om dan warme waterstralen het zweet te laten wegspoelen geeft een aangeneem tevreden gevoel. Maar in alle eenvoud eten met de personen die een lidkaart hebben van het selecte Clubje der Dierbaren ontketent toch ook een tintelend, bevredigend en gelukzalig gevoel. Het is mijn Prozac.

Aan een tafel met roodgeblokt - stile Italiano - tafellaken, met flakkerende kaarsen, een ovenschotel van concchiglie, melanzane e noce en een uitstekende, zachte, volle rode Merlot-wijn keuvelde, praatte, filosofeerde, genoot, lachte ik met de grootste liefde die ik ken én met een van de mooiste mensen die ik ken. Op zo'n moment doet de rest er echt niet toe. Squisito!

Give it a try at home:
(3 personen)
300 gram concchiglie (pastaschelpen)
1 aubergine
12 walnoten (ik gebruikte 120 gram)
olijfolie
5 dl tomatensaus
peper en zout
paneermeel

Vriendschap in een ovenschotel:
Snij de aubergine in fijne blokjes. Doe in een vergiet, strooi er wat zout op en laat uitlekken. Spoel ze goed af en dep ze droog op een propere keukendoek. Doe een scheut olijfolie in een pan en bak hierin de blokjes goudbruin op hoog vuur. Zet het vuur lager en laat ze goed doorwarmen. Breng ondertussen in een ruime pot het water voor de pasta aan de kook. Doe de tomatensaus in een kom of pot. Hak de noten fijn (blender of keukenmes) en doe ze bij de tomatensaus. Giet er ook een scheut goede olijfolie bij. Kook ondertussen de pasta al dente volgens de aanwijzingen op de verpakking. Als de aubergineblokjes klaar zijn, doe je deze ook bij de tomatensaus. Wanneer de pasta bijtgaar is, meng je die onder de saus. Let erop dat je nog een beetje saus apart houdt voor later.
Verwarm de oven voor op 180 °C. Doe de pasta in een ingevette ovenschotel. Giet er de apart gehouden saus over, strooi er wat paneermeel over en druppel er wat olijfolie op. Zet ongeveer 15 min. in de oven.

Lekkers voor erbij:
Vrienden en geliefden
Geroosterde sneetjes brood met look
Groene salade