Chocolade mét spreuk: op tijd en stond

 



















Een mens heeft gewoon op tijd en stond chocolade nodig. Dat heeft te maken met serotonines. Of toch een of andere -ines. Er bestaat geen wetenschappelijke twijfel meer. 

Denk ik toch. En als die toch nog zou bestaan, dan mag ik me terecht verbouwereerd afvragen "Wat doen die zogezegde wetenschappers dan?!". Om ze vervolgens met mijn deegrol - let op, het is een groot exemplaar - achter hun witte labojas te zitten. 

En sinds de dageraad waarop Côte d'Or besloot algemene wijsheden - de ene weliswaar algemener en meer wijsheid, dan de andere - binnenin de labels van hun Mignonette te plaatsen, is er een reden bijgekomen waarom een mens op tijd en stond gewoon een stukje chocolade nodig heeft. 

Als stress omhuld zou zijn met chocolade, zou ik nu een gelukkig mens zijn. Als stress omhuld zou zijn met chocolade, dan zocht ik striktere deadlines, vervelende mensen en een overvolle autostrade met de glimlach op. 

On the road: Vespa & Picknick

Soms kan het leven schitteren en als nooit tevoren stralen. Zoals wanneer L'Amore je na een werkdag in een broeierig bureau staat op te wachten, naturalmente in stijl, met zijn Vespa en een picknickmand.

Een goed gevulde mand, zo bleek enkele hellingen en prachtige landwegen later: prosecco, hapjes, restje risotto en dan gebakken zalm met gestoomde broccoli, aardappeltjes in de schil en rauwkost. 

Soms is het leven gewoon simpel en prachtig. 

 

 

Risotto met spinazie: smulklaar binnen het halfuur

We hadden elkaar het afgelopen half jaar intens hele epistels gestuurd via het wereldwijde web, vol vreugde en ook wel eens vol verdriet. Beiden een drukke agenda en tientallen kilometers straatbeton die ons scheiden. De digitale communicatie werkte, maar niets kan natuurlijk op tegen elkaar lijfelijk ontmoeten. 

Dus toen lady K. me berichtte dat ze de volgende avond op 100 meter van mijn deur moest zijn en voorstelde om langs te komen voor een glas en/of een hapje, was het van geen tel dat alle dagen weer dreigden dicht te slibben met sociale events, dat ik een uur nadat ik opstond eigenlijk alweer doodmoe was, dat ik totaal geen inspiratie had om te koken en voor het eerst in mijn foodie-leven durfde voor te stellen frietjes te halen (!). 

Ik ben helemaal pro "het gaat om de gezelligheid en het samenzijn rond de tafel". En dat idee probeerde ik nu dan ook in de praktijk om te zetten. Alleen... het wilde niet echt lukken. 's Nachts lag ik onrustig te woelen. Het kon toch niet: een halfjaar lang stuur ik haar vrolijke en treurige epistels, maar ook enthousiaste schrijfsels over allerlei kookexperimenten, en nu we elkaars enthousiaste speekseldruppeltjes eindelijk nog eens zouden kunnen voelen, zou ik frieten in huis halen! 

Hoe gezellig ook. 

Gelukkig sta ik ook op de barricaden te roepen dat "lekker en gezond koken niet lang hoeft te duren". Ik zou beter dat idee in de praktijk omzetten. Ik ging voor een romige, verwende risotto met spinazie, champignons en een zachte gorgonzola. Stukje gemarineerde kipfilet erbij. Smulklaar binnen het halfuur.

*

Voor een succesvolle risotto

Een theekop risottorijst

1 ui, versnipperd

1 teentje knoflook, versnipperd

glas droge witte wijn

goede bouillon

400 gram spinazie

bakje champignons, in schijfjes

spie gorgonzola, in blokjes

peper

zout

parmigiano, versgeraspt

Evt. (aan te raden) één (of meerdere) inspirerende, dierbare persoon 

Evt. (aan te raden) een glas prosecco

*

 Je gasten verwennen met risotto

Verhit in een voldoende grote pot een scheut olijfolie. Stoof hierin de ui en de knoflook, zonder te kleuren. Als de ui en knoflook zacht zijn, de risottorijst toevoegen. Omroeren tot de rijst glazig kleurt. Blussen met de wijn. 

Meer dan regelmatig roeren. Als de alcohol verdampt is, en voordat de rijst gaat plakken, een pollepel bouillon toevoegen. Blijven roeren, zachtjes en met liefde. Tussendoor nippen van je glas prosecco.

Als het overgrote deel van de bouillon opgenomen is, opnieuw bouillon toevoegen en blijven roeren. Doe dit totdat de risotto gaar is (hangt af van de rijssoort, maar duurt ongeveer 20 min). 

Nippen van je glas prosecco en ondertussen de champignons in een andere pan aanbakken. Multitasken ten top, want vergeet niet te roeren in je risotto. 

Vijf minuten voordat de risotto gaar is, de champignons en spinazie toevoegen. Goed omroeren. Zorg dat het meeste vocht opgenomen is en je een smeuïg geheel krijgt. 

Tot slot de blokjes gorgonzola toevoegen. Omroeren, zodat ze kunnen smelten. Kruiden met peper en zout, naar wens. 

Op het bord afwerken met versgeraspte parmigiano.

  

Ruths patisserie

Ik zou some asses gaan kicken: de stress had ik die ochtend vlotjes opzij geschoven om plaats te maken voor een bescheiden dosis zelfvertrouwen en goesting. 

Maar daar leek de keukengod het toch niet eens mee te zijn: toen ik toekwam in de lesbakkerij, voelde ik het zweet na 8 minuten nog altijd de lijnen van mijn ruggengraat tekenen. Niet alleen door het zompige, zwoele weer, maar vooral ook door mijn nervositeit. 

Ik heb gebibberd, gevloekt en gezweet. Oh ja, gezweet. En oh ja, gebibberd. En oh ja, gevloekt. Want wat doet een mens anders wanneer hij vergeet de vorm in te boteren en dat pas beseft wanneer hij de vulling erin giet. Of wanneer het koekdeeg dubbel zoveel tijd nodig heeft om te bakken en dus eindeloos bleek lijkt te blijven in die verdomde oven? Of wanneer de garde in de KitchenAid het eiwit niet eens zoent? 

Maar op het einde was ik - oh ja - toch best trots op mezelf. Ik kon de chef een taart voor wel 15 personen (in plaats van de opgedragen 8) presenteren én had 3 toetjes klaarstaan die le sentiment et le goût van echte Parijse patisserie zouden naar boven moeten halen.

Oh ja, ik was trots. En ik hoop de rest van de klas ook, op hun creaties. 



Ik was trots. En afgekoeld. Maar ook trots. 

Voor pot en pan - Stockverkoop!

Ik zeg je: voor je volgende trip rij je het best richting Schelle. Op het eerste zicht misschien heel wat minder aanlokkelijk dan Stockholm - mijn eerstvolgende trip in de agenda - maar ik beloof je dat het de moeite is. Toch zeker als je potten van Demeyere - cadeau van de mams en paps voor mij 21e verjaardag - bruutweg gestolen werden tijdens de inbraak in je appartement. 

Vanaf 1 juni aanstaande kan je in het ogenschijnlijk saaie(re) Schelle terecht voor een exclusieve verkoop van bijna alles wat een foodie-hartje begeert. "Bijna alles", want delicatessen en ander lekkers is er niet. "Bijna alles", want je vindt er onder andere potten, pannen en messen van Staub, Demeyere en Zwilling. 

Moet je daar nu voor naar Schelle? Ja! Want je kan al deze leuke, mooie topproducten op de kop tikken met kortingen tot 50 %. Ja, want ook redelijk uniek: meer dan 25 000 artikelen, zo goed als het ganse gamma, eindereeksartikelen en 2e keuze producten met een gegarandeerde kwaliteit. 

Ik hoor al muziek in mijn oren... 

 

B(m)aking some delicious cake!

Er wordt vlijtig getest en gebakken en getest en gebakken. 

Wie zal het allemaal opeten?!

Luiewijvenpasta Bis

Het was weer zo'n luie zondag. De zon stond heerlijk op mijn snoet. De bloemetjes straalden. De lucht fluisterde "lente, lente!". En de apero was - zoals dat hoort met een apero - met onverwachts bezoek heel leuk ingevuld geraakt. Dan is het vanzelfsprekend tijd voor een gemakkelijk en snel, maar toch übersmakelijk dinertje.

Of anders: het is dan tijd voor luiewijvenpasta. Vergeef me, ik heb het woord niet uitgevonden. Voordat je begint tegen te sputteren. De uitvinder van dit woord is een geroemde eindredacteur die niet alleen zijn moedertaal Nederlands tot in de bijna verste puntjes beheerst, maar daarnaast ook nog eens Spanjaarden en Franstaligen vlotjes durft te verbeteren. Hij riep me onlangs euforisch toe "blij te zijn met mijn recept van luiewijvenpasta I". Kortom, "luiewijvenpasta" heeft alle correcte bestaansredenen en verschijnt naar alle verwachtingen in het volgende Groot Dicteer der Nederlandse Taal. U bent gewaarschuwd. 

Overtuigt dat je nog niet genoeg, dan zeg ik je nog dit: het woord heeft gewoon alle bestaansredenen omdat het de lading dekt. Je mag dan 6 op 7 hyper staan, er komt altijd een moment dat je lui bent. Geen zin in actie of kokerellen, in amper 20 minuten staat de luiewijvenpasta op tafel. Plus, ideaal om je Chubby mee te verwennen. Zijn Lady kan overduidelijk iets lekker op tafel toveren en hij moet ze niet te lang missen. Maar ach, ook de Chubby kan zonder problemen aan de slag met het recept. 
 

Luiewijvenpasta II met kip en salie

 

Voor de luie avond deze week, met date: 

250 gram spirelli

Kippenreepjes naar behoefte (bv. 240 gram)

2 dl kippenbouillo

1 courgette, in brunoise

1 bakje paddenstoelen, in schijfjes

handvol verse salien fijngehakt

 enkele blaadjes verse basilicum, fijngehakt

enkele blaadjes verse bladpeterselie, fijngehakt

peper en zout

DOEN:

Breng een grote pot met voldoende water aan de kook. Kook hierin de pasta met wat zout volgens de aanwijzingen op de verpakking al dente. 

Bak ondertussen in een pan de kip gaar/aan. Zet opzij. Bak nu de paddenstoelen aan in een scheut olijfolie. Voeg wanneer de champignons gaar zijn en goudgeel kleuren de courgette toe. Laat kort meebakken. Giet de kippenbouillon erbij en laat inkoken. Het is de bedoeling dat je een bodempje vocht overhoudt. 

Voeg de kip toe aan het groentemengsel. Meng alles goed onder elkaar. Kruid naar smaak met peper en zout. 

Doe de pasta in een serveerschaal wanneer deze beetgaar is. "Giet" het kip-groentemengsel erover en bestrooi met de fijngehakte verse kruiden. Werk eventueel af met een scheut goede olijfolie.

Serveer met een beetje geraspte Parmigiano.

  

OPMERKINGEN VAN DE CHEF

  Ik gebruikte kip geplukt van een heel beest dat gebruikt was om kippenbouillon te maken

*

 Ik had dus verse bouillon, en het is werkelijk een wereld van verschil, maar een blokje klaart de klus ook wel

*

Ik ben gek op salie. Vind je de smaak wat te sterk, neem dan minder

Accessoires

Bubbelende ideeën, fantasierijke dromen. 

Twijfel en spanning, 

maar alvast snuffelen naar leuke

accessoires

extra's

props. 

Lekker vintage, lekker blingbling

en 

lekker galanterie. 

De remedie: Lac d'Amour van Dominique Persoone

Dat kan toch echt niet meer zijn! Choc-o-Latier Dominique Persoone bezette nu al enkele jaren het Paleis op de Meir - en volgde daarmee andere "grootheden" zoals Napoleon, de prinsen van Oranje en Leopold II - en ik had mijn hooggehakte voet er nog nooit binnen gezet. Ik plan een voettocht naar Compostela om in het reine te komen met deze zonde. 

Heerlijk geurbad, lonkend lekkers en veel blingbling

Dit kan nu toch echt helemaal niet meer zijn!? Ik had in de virtuele wereld al ettelijke keren zitten lachen, huilen, grappen, fantaseren, grollen en troosten met de Yummy BlogSisters, maar in de wereld van vlees en bloed hadden we elkaar nog niet gesproken. We hadden elkaar net zoveel te vertellen! Scherpenheuvel is niet zo ver als Compostela, dus mijn tweede zuiveringstocht zal met wat geluk langs die heilige plaats passeren. 

Beginnen deed ik echter met het leukste: gewoon een date plannen met Yummy Sis 2 (Numero uno was jammer genoeg opgeëist door een opdrachtgever). Niet onbelangrijk: zij kent de weg richting het chocoladepaleis op de Meir blindelings en ze was al lyrisch over Dominiques chocolade.

Na ons koffietje, wijntje, muziekje en veel getater, gebabbel en gelach, trokken we als twee addicts die hun stuff - zwaantjes ofte Lac d'Amour - nodig hadden, richting stadscentrum. Ik had opgevangen dat deze sierlijke chocolaatjes pijn verzachten, LDVD met een zoet laagje overgieten, steken in de maag vervormen tot kriebels, strubbelingen gladstrijken. Kortom, het leek me verdekke een gezond wondermiddel! En ik wist gewoon niet van hun bestaan af! Shame on me!  

The stuff - by Dominique Persoone

Bloeddruk steeg, hartkloppingen leken wel een dubstep beat, lippen vuurrood, pupillen wijd open, blos op de wangen. Neen, niet de zwaantjes hadden dat effect. Het was gewoon de geur, bij het openen van de chocoladehemelpoorten.  Gelukzalig liet ik me onderdompelen, piepten we in het chocoladeatelier, besnuffelden we alle lekkers, graaide ik de meester zijn bejubelde kookboek mee, liet ik me verleiden tot een tequila-shot-anders - 4, please, ik had een dinner date met vier later die avond - en vulden we een voldoende grote dosis Lac d'Amour om het weekend door te komen. Let the shit of life come, we're ready to beat it. 

Bekomen van zoveel emoties met een glaasje wijn - Yummy Sis 2 pronkt met De Buit

Voor therapie, hartzeer, verdriet of gewoon een extra dosis geluk, 1 adres - correctie - 2 adressen, maar slechts 1 man (en zijn team): 

Dominique Persoone

The Chocolate Line

Paleis op de Meir 50

2000 Antwerpen

Simon Stevinplein 19

8000 Brugge

En niet onhandig: alle dagen beschikbaar voor therapiesessies! Geen dank.

Moestuin op eigen terras

Bertrand bewaakt de groenteplanten

Ik schreef het al in het tijdschrift Njam!: je kan niet meer zonder eigen moestuin. Geen tuin hebben is geen excuus meer, want zelfs op het kleinste balkon of op de kleinste vensterbank kan je volgens de leidende stemmen tegenwoordig een waardige moes- en kruidentuin aanleggen. 

Ik leef samen met mijn Deeply Loved One. Het zal wel niet echt toevallig zijn, maar hij bracht niet alleen zijn lieve en sexy zelf mee in mijn leven, maar ook zijn bio-minded, moestuinwroetende ouders. Zij zijn eigenlijk zowat de VELT van hun streek. De wortels zo je wilt. En dat aspect, dat stroomt ook door de aders van mijn Deeply Loved One. 

Heel leuk, want ik heb de besmetting te pakken. Er is dat samenleven, maar ook het compacte, interessante boekje "Moestuin in een Pot" dat ik van mijn Schat kreeg. En het ontzettend rozeleuke boek "Zelf Geoogst", natuurlijk van Uitgeverij Snor. Ja, en dat lag daar allemaal maar om aandacht te vragen, ook de Schat. 

En dat begon ook allemaal te kriebelen. Dus nu hebben we op ons terras naast wat fleurige bloemetjes en de obligate kruiden, ook twee groenteplanten. Ik start met courgette en kerstomaatjes. Duimen dat ze het goed zullen doen, zal niet volstaan. Van plantenverzorging ken ik niets, maar er is de Lover met bio-bloed en mijn enthousiaste, vrolijke aanmoedigingen. Voor de planten. 

Ja, ik heb er vertrouwen in. In juli maak ik tomaat-courgette-mozzarella - een klassieker van mijn Loved mams en mij - uit eigen tuin. Euhm, van eigen terras.

Feeling blue...

Blue mood.

Eton Mess in ROZE!

De lente en ik, wij vormen dit jaar niet zo'n goed team. Het lijkt niet te boteren. Ik sta al weken - vanaf dat maart zijn start maakte - in lentemodus, terwijl dat seizoen maar op zijn luie kont lijkt te blijven zitten. Excuseer, maar die enkele frissere, zonnige weken in - ja - maart tellen niet echt mee. 

Als ik iets haat, is het op mijn luie kont zitten, wanneer er net vanalles bruist. Dus ik trek me geen bal aan van wat april of de lente ervan denken en doe gewoon lustig mijn lente-dingetjes. Bloemetjes planten, salie en rozemarijn buiten zetten, buiten grillen én eten, 's ochtends en 's avonds, met de wind in de haren rondfietsen zonder jas, een kilo rabarber in huis halen en het rozenwater ergens achterin uit de kast toveren. 

Het is niet alleen de lente. Het is ook het aankomende examen patisserie. Ik moet een beetje experimenteren. Kijken wat er nu wel zou kunnen lukken en er ook nog eens fantastisch uit kan zien. Dankzij vriendin T. begon er me al wel wat te dagen. Zij stuurde me een video van de aanstekelijke, lieve Sophie Dahl die een witroze Eton Mess maakt. Moet ik nog meer zeggen: witROZE!!!!! 

Mijn opvoeding - "Ruth, meringues zijn een gedoe en niet lekker" - en mijn vroegere afkeer van elk dessert dat geen kaasplank was, zorgden ervoor dat ik nog nooit de garde in een stel eiwitten had gestoken om er van die prachtige witte bergjes mee te maken. Time for some change. Ik bedoel maar: witROZE!!!

Met mijn dosis bescheidenheid die ik in het berghok heb opgesloten - Nah! - moet ik zeggen dat de foto de Mess op het bord niet alle eer aandoet. Ik bedoel maar: het was een prachtig, fris, naar ROZEN geurend lentecontrast van glanzend wit en fleurig ROZE, inclusief ROZE ROOSJES!!! Een grote, lichtzoete, zuurfrisse en romige massa.
Ruth - lente: 1 - 0!  

*

NODIG

 6 grote eiwitten

340 g kristalsuiker, zo fijn mogelijk

1 snufje zout

1,25 dl kokend water

3 el fijne kristalsuiker

450 g rabarber, in kleine stukjes

1 tl rozenwater

5 dl slagroom

geroosterd amandelschaafsel

DOEN

Begin met de meringues. Verhit de oven tot 120 °C. Bekleed een grote bakplaat met bakpapier. Klop in een schone kom de eiwitten tot het schuim in stijve pieken blijft staan. Klop er geleidelijk de suiker en het zout door en blijf kloppen tot je een dikke, witte massa hebt. 

Schep klodders van het mengsel met voldoende tussenruimte om de bakplaat en zet ze 1 uur in de oven. 

Maak terwijl de meringues in de oven staan de rabarbercompote klaar. Breng het water met de suiker aan de kook. Roer er de stukjes rabarber door en laat ze ongeveer 5 minuten koken. Haal de pan van het vuur wanneer de rabarber zacht is. Roer het rozenwater door de rababer en zet het geheel opzij. 

Maak nu een Mess - hihi - in zes individuele porties. Ook heel leuk is één grote mess - sorry, ik kan het niet laten - in een grote kom. Klop de slagroom op, met een beetje suiker. Stapel de meringues, de rabarber en de room. strooi er wat geroosterd amandelschaafsel op en werk eventueel af met rozenknopjes of gekonfijte rozen. 

*