De Zweedse meubelgigant komt op de proppen met een mooi staaltje reclame. Of: hoe beelden een gevoel kunnen aanspreken.
donderdag 31 maart 2011
dinsdag 29 maart 2011
Een familiemonument
Geen verjaardagsfeest, tuinfeest, doopfeest, weekendfeest of speciaal event ten huize Sas of er verscheen een egaal crèmekleurige, friszoete plattekaastaart op tafel. De ogenschijnlijk eenvoudige taart was werkelijk tot heinde en ver - Australië kan toch al tellen, nietwaar? - bekend en mensen baden tot een Hogere Macht voor een uitnodiging op het speciale event wanneer ze wisten dat mijn moeder aan haar bakvormen zou staan (wat trouwens ook eerder regel dan uitzondering was, gezien haar passie en de bakkwaliteiten van mijn vader). Gelukkig eren mijn ouders het principe "hoe meer zielen, hoe meer vreugd" en kreeg iedereen wel zijn stukje taart waarop hij hoopte.
Maar er werd toch meer dan eens wat ellenbogenwerk gebruikt, want er was er maar één. Eén met die lekkere, romige krokante bodem. Eén met die luchtige plattekaas. Eén om af te werken met een scheut frambozencoulis, al even bekend.
Het is dan eigenlijk vreemd dat ik mijn favoriete verjaardagstaart - echt waar, al zeker 25 jaar lang - nog nooit zelf heb gemaakt. Ik moet toegeven dat ik schrik heb van patisserie. Het steekt allemaal zo nauw, terwijl ik me graag verlies in ideeën, gedachtenstromen en fantasieën. Het is daarenboven zoet. Als de zoete gang zich aandient, heb ik al voldoende gegeten. Dus staat de zoete zonde te verkommeren. 't Is zonde. Nu gooide ik alle bekommernissen overboord en waagde me toch aan dit familiemonument. Ik heb mijn plekje verdiend, acht ik zo, want de taart is opgesteven, smakelijk, zacht en smeuiig.
Nvdr, zoals je weet staan familiemonumenten op een trede van het sacrale. Met recepten rondgooien, zou dan ook hoogst ongepast zijn. Wie toch denkt zijn sporen verdiend te hebben en dus een poging wil wagen, mag altijd contact opnemen met "la mamma".
maandag 28 maart 2011
Kortrijk ligt aan de zee
Ik had een dubbel gevoel. De lente was in het land en ik sprong een gat in de lucht. Het seizoen kondigde zich immers in zijn beste gedaante aan: met een blauwe lucht en een zonnetje. Maar 'k mocht niet naar Brugge trekken voor een lente-etentje in de fameuze Karmeliet. Niet getreurd, want om de lente welkom te heten, trokken my loved one en ik naar koninklijke badstad Oostende. Twee dagen zon, wind, grijze flatgebouwen, vlakke kustlijn, zand, zilte lucht en marginaliteit. Heerlijk!
Want, Oostende draagt zijn royale titel enigszins gehavend. De stad baadt in een gloed van vergane glorie, die het stadsbestuur plotsklaps lijkt te willen oppoetsen door de hele stad in een werf om te toveren. "Thermae Palace" galmt nog sierlijk na, maar van dichtbij kies je toch voor een ander slaapverblijf. De nieuwe straatstenen in het stadscentrum blinken nog, maar hondenpoep overal maakt er voor de wandelaar een soort hinkelbaan van. Winkelen is een aangenaam tijdverdrijf, maar amper een winkel die ik niet ken van thuis. En toch trekt deze stad aan. In zijn doffe glorie die ik nog voel schitteren hier en daar. In zijn volksheid die rondedansjes maakt met de chichi. In het ruisen van de oneindige wind en het stralen van de horizon. In het ontdekken van sfeervolle parels.
Een parel die op mijn te-ontdekken-lijstje pronkte was het restaurant In de Stad Kortrijk, waar "een open keuken" wel erg letterlijk genomen mag worden. Nog voor menig bekende Vlaming zijn liefde voor dit volkse restaurant geuit had in De Morgen of ander sociaal aanvaard medium, fluisterde vriendin Rita me opgetogen en lyrisch toe: "Als je nog eens naar Oostende trekt, moét je met je liefde de tongetjes van In de stad Kortrijk proeven! Mét huisgesneden frieten en zelfgemaakte mayonaise: romantisch, volks, de top!" Wanneer Rita lyrisch is, dan weet je dat het goed is.
De verwachtingen waren hoog gespannen. Door Rita, maar ook door het feit dat je niet kon reserveren, doordat de kaart beperkt was, doordat het interieur niet achter de een of andere hype holde, doordat het zo authentiek was, doordat het in geblutst Oostende lag. De grijze garnalen "van bij ons" waren oh zo eenvoudig, maar oh zo lekker. Verwachting 1 check. De vissoep kon qua smaak niet tippen aan de door mij aanbeden Vosselaarse variant en was net dat beetje te sterk afgekoeld, maar deed het toch nog goed. Verwachting 2 kreeg ook een vogeltje.
Op het moment suprême liet René ons toch in de steek. De in boter gebakken tong was heerlijk, romig en zacht. Check. Het waren de frieten. Onze Belgische culinaire trots miste net dat beetje krokante bijt dat een superfriet onderscheidt van een gewone smakelijke friet. Maar we klonken nog eens met onze frisse Entre-Deux-Mers: op een gezellige plek, op een smakelijke plek, op een eerste lenteavond! Die avond was ook zo'n friet perfect.
 |
| In de Stad Kortrijk |
Want, Oostende draagt zijn royale titel enigszins gehavend. De stad baadt in een gloed van vergane glorie, die het stadsbestuur plotsklaps lijkt te willen oppoetsen door de hele stad in een werf om te toveren. "Thermae Palace" galmt nog sierlijk na, maar van dichtbij kies je toch voor een ander slaapverblijf. De nieuwe straatstenen in het stadscentrum blinken nog, maar hondenpoep overal maakt er voor de wandelaar een soort hinkelbaan van. Winkelen is een aangenaam tijdverdrijf, maar amper een winkel die ik niet ken van thuis. En toch trekt deze stad aan. In zijn doffe glorie die ik nog voel schitteren hier en daar. In zijn volksheid die rondedansjes maakt met de chichi. In het ruisen van de oneindige wind en het stralen van de horizon. In het ontdekken van sfeervolle parels.
 |
| Salade Garnaal - letterlijk |
 |
| Vissoep |
Op het moment suprême liet René ons toch in de steek. De in boter gebakken tong was heerlijk, romig en zacht. Check. Het waren de frieten. Onze Belgische culinaire trots miste net dat beetje krokante bijt dat een superfriet onderscheidt van een gewone smakelijke friet. Maar we klonken nog eens met onze frisse Entre-Deux-Mers: op een gezellige plek, op een smakelijke plek, op een eerste lenteavond! Die avond was ook zo'n friet perfect.
 |
| Oostendse tong |
dinsdag 22 maart 2011
High Tea
Hier serveer ik binnenkort mijn high tea in.
Wat denk je: inclusief macarons, sandwiches, quiches, scones ....?
dinsdag 15 maart 2011
Eten in De Karmeliet
Geschiedenis leeft! En hoe dat beter te tonen dan met een Nacht van de Geschiedenis op dinsdag 22 maart 2011. Het campagnebeeld is sterk, het thema ligt voor de hand: Feest! En je kan een tafel of vijf winnen bij toprestaurant De Karmeliet.
En de organisatie bedacht een heel aanlokkelijke wedstrijd: een maaltijd bij sterrenchef Geert Van Hecke (De Karmeliet). Maar het wordt nog mooier: je mag meteen 29 van je beste vrienden en dierbaarste familieleden meenemen. Ik ben mijn lijstje al aan het opstellen.
Wil je ook je kans wagen (en mij meevragen), klik dan hier.
Meer info over De Nacht van de Geschiedenis en het volledige programma vind je hier.
Zelfhulpgroep voor foodies
We praatten wat over koetjes en kalfjes. Hoe de dagen zich (te) vulden. En over bekommernissen, zorgen en frustraties. Zoals daar is: "Ik vind het niet zo leuk. Ze hangt maar in de zetel en doet niet echt iets. Ze staat op en haar eerste bekommernis is wat we straks gaan eten. De hele dag lijkt ze aan eten te denken. ..." Ik deed na die teleurgestelde woorden van vriendin A over vriendin X nog wel een poging om de situatie mee te bespreken en verluchten, maar stilletjes aan werd ik mee naar mijn binnenste gezogen. Er overviel me een schuldgevoel: "oei, ik ben ook een luie veelvraat". Ik voelde me terstond 15 kg zwaarder.
Toen ik nog maar nauwelijks mijn neus kon snuiten en mijn veters op mijn eentje strikken, trok ik mams aan haar rokken - of broek, ze is erg modern en stijlvol van aard - of ik niet het deeg mocht mengen. Niet zo'n goed idee om zo'n zware massa te draaien met kinderarmpjes, maar ik beleefde werkelijk een mooiere tijd dan tijdens het zakdoek-leggen-spelen. Elke jarige tante, nonkel, opa of oma werd door mijn nichtje en mij getrakteerd op een zelfgemaakte taart (en gewoonlijk ook een playbackshow, wat me nu niet echt meer een traktatie lijkt).
Mijn eerste bekommernis wanneer ik van school kwam, was wat er een anderhalf uur later op tafel zou verschijnen. Moesten er in die tijd al gsm's bestaan, ik had mijn moeder nog voor de middagpauze een bericht gestuurd met mijn urgente vraag. Ik kon me tijdens mijn kotleven al danig opwinden over het gebrek aan kwaliteitsvolle groenten in de supermarkt en begon ook al snel te kleine eethuisjes-to-be te zoeken.
Als ik 's ochtends weet dat ik 's avonds buitenshuis dineer, gaat er geen minuut voorbij dat er wel eens een snelle fantasie over hetgeen op mijn bord en in mijn glas zal verschijnen, passeert. Groot kan dan ook de teleurstelling zijn, wanneer het lamsvlees waarvan ik al de hele dag watertand niet perfect rosé gebakken is. Ik kruis de dagen af naar het rendez-vous van kokerellen en eten met vrienden. Als mijn Grote Liefde op business trip is en ik hoor verheugd zijn stem, check ik toch zeker ergens in het begin van het gesprek of hij al weet waar hij gaat eten of wat hij al gegeten heeft. In een flink voorziene delicatessenzaak rondstruinen of op citytrip de lokale supermarkten vol kleurrige verpakkingen verdwalen zijn het walhalla voor mij. Ik koop liever een mooie halve kilo verse vis en venusschelpen, dan dat ik bij Zara in onpassende jurkjes tracht te wurmen.
En ja, het tweede wat ik 's ochtends denk wanneer ik wakker word, is: wat zal ik vanavond eten? "Hallo, ik ben Ruth. Ik ben een foodie en ik vind dat tof."
Mijn eerste bekommernis wanneer ik van school kwam, was wat er een anderhalf uur later op tafel zou verschijnen. Moesten er in die tijd al gsm's bestaan, ik had mijn moeder nog voor de middagpauze een bericht gestuurd met mijn urgente vraag. Ik kon me tijdens mijn kotleven al danig opwinden over het gebrek aan kwaliteitsvolle groenten in de supermarkt en begon ook al snel te kleine eethuisjes-to-be te zoeken.
Als ik 's ochtends weet dat ik 's avonds buitenshuis dineer, gaat er geen minuut voorbij dat er wel eens een snelle fantasie over hetgeen op mijn bord en in mijn glas zal verschijnen, passeert. Groot kan dan ook de teleurstelling zijn, wanneer het lamsvlees waarvan ik al de hele dag watertand niet perfect rosé gebakken is. Ik kruis de dagen af naar het rendez-vous van kokerellen en eten met vrienden. Als mijn Grote Liefde op business trip is en ik hoor verheugd zijn stem, check ik toch zeker ergens in het begin van het gesprek of hij al weet waar hij gaat eten of wat hij al gegeten heeft. In een flink voorziene delicatessenzaak rondstruinen of op citytrip de lokale supermarkten vol kleurrige verpakkingen verdwalen zijn het walhalla voor mij. Ik koop liever een mooie halve kilo verse vis en venusschelpen, dan dat ik bij Zara in onpassende jurkjes tracht te wurmen.
En ja, het tweede wat ik 's ochtends denk wanneer ik wakker word, is: wat zal ik vanavond eten? "Hallo, ik ben Ruth. Ik ben een foodie en ik vind dat tof."
maandag 14 maart 2011
Home made, because I'm worth it
Er heerst in culi-land een sterke drang naar "van bij ons". En dat mag je letterlijk nemen: sommige restaurants proberen hun ingrediëntenlijst te beperken tot kruiden en groenten die van maximaal enkele kilometers in de omtrek geplukt werden. Het etiket "home made" lijkt beter te verkopen dan seks en ik doe lustig mee. Want niets zo leuk als van een bord te eten, waar de smaak niet bepaald wordt door de goede zorgen, maar door de goede zorgen die je er zelf instak.
En kies je voor "the good stuff" - en waarom zou je jezelf wat slechters aan doen - dan krijg je echt iets wat niet te kloppen is door die bepaalde zogenaamde vakman. Zeg nu eerlijk, wanneer at je de laatste tijd een sneetje brood met een doodgewoon lapje kaas waarvan je je vol smaak bewust was wat je in je mond had? Home made brood does the trick.
Je kan je afvragen of er wel de tijd voor is, of het niet de tijd van vooruitgang terugdraaien is, of het allemaal wel de moeite loont? Zo waren mijn lover en ik dan ook op een zondagmiddag half vier al aan de slag met al dat huisgemaakte lekkers. Om rond een uur of zeven nog altijd bezig te zijn en te snakken naar een aperitief. De vraag of dat eerder ontwenningsverschijnselen zijn, dan dat het de nood aan een pauze was die riep, laat ik even in het midden. (Ik hou het op het laatste) Het was al drie uur lang van brooddeeg kneden en laten rijzen en opnieuw kneden en laten rijzen. Van pastadeeg mengen, kneden en laten rusten. Ja, zelfs de eerste keer sinds mijn veertiende levensjaar was het van kruimeldeeg proberen te maken, uitrollen en laten rusten. Van pasta draaien, snijden en laten drogen. En van echte bechamelsaus roeren voor de lasagne.
De appels, het lamsgehakt en de andere ingrediënten voor de lasagne kwamen van "'t Carrefourke". Het is dat we niet iets hebben wat we als tuin of weide kunnen bestempelen. Anders had ik natuurlijk zelf graag nog mijn appels gekweekt, de selder en wortelen uit de tuin gehaald en het lam geslacht om er eigenhandig kruidig gehakt van te draaien.
Om zeven uur à half acht stond de lasagne op tafel. Om half tien smulden we nog van een klein stukje appeltaart. Home made is het etiket en het is de moeite.
En kies je voor "the good stuff" - en waarom zou je jezelf wat slechters aan doen - dan krijg je echt iets wat niet te kloppen is door die bepaalde zogenaamde vakman. Zeg nu eerlijk, wanneer at je de laatste tijd een sneetje brood met een doodgewoon lapje kaas waarvan je je vol smaak bewust was wat je in je mond had? Home made brood does the trick.
Je kan je afvragen of er wel de tijd voor is, of het niet de tijd van vooruitgang terugdraaien is, of het allemaal wel de moeite loont? Zo waren mijn lover en ik dan ook op een zondagmiddag half vier al aan de slag met al dat huisgemaakte lekkers. Om rond een uur of zeven nog altijd bezig te zijn en te snakken naar een aperitief. De vraag of dat eerder ontwenningsverschijnselen zijn, dan dat het de nood aan een pauze was die riep, laat ik even in het midden. (Ik hou het op het laatste) Het was al drie uur lang van brooddeeg kneden en laten rijzen en opnieuw kneden en laten rijzen. Van pastadeeg mengen, kneden en laten rusten. Ja, zelfs de eerste keer sinds mijn veertiende levensjaar was het van kruimeldeeg proberen te maken, uitrollen en laten rusten. Van pasta draaien, snijden en laten drogen. En van echte bechamelsaus roeren voor de lasagne.
 | |
| Gizzi's apple pie |
Om zeven uur à half acht stond de lasagne op tafel. Om half tien smulden we nog van een klein stukje appeltaart. Home made is het etiket en het is de moeite.
vrijdag 11 maart 2011
Zorgende verwennerij
Volgens het vermaarde "PMS" - een bestoft instituut dat ondertussen een opfrissing kreeg en nu "Centrum voor Leerlingenbegeleiding" heet - bleek overduidelijk uit mijn test dat ik een zorgend persoon ben. Hun advies: verpleging of bijzondere jeugdzorg studeren. "'t Zal je goed bevallen." Even overwoog ik psychologie, maar na het licht te hebben gezien op Pukkelpop ging ik toch maar wijselijk voor mijn oude - als je dat kan zeggen bij iemand van 17 jaar - passie, de journalistiek.
't Schrijven kwam, het zorgen bleef. Maar dan niet voor de nobele onbekende, maar voor degenen die me lief zijn. Ik wil voor je zorgen, dus nodig ik je uit aan mijn tafel. Ik wil voor je zorgen, dus zal ik voor je in warme potten roeren. Ik wil voor je zorgen, dus hol ik tussen de drukke afspraken door naar een verstopte supermarkt, val ik bijna met mijn fiets door de zware boodschappentas en hef ik me een hernia onderweg naar huis.
Een man blijkt zich echter niet zo gemakkelijk te laten verwennen. Want terwijl ik de baktijd van de ovenhapjes in het oog hield, de ui en bleekselder versnipperde, tegelijk de mosselen wilde schoonmaken om dan ook nog de pan voor de risotto te beginnen op te warmen, pakt het object van mijn verwennerij en liefde enthousiast ons nieuwe keukenhulpje - pardon, keukenHULP - uit, stalt hij alle accessoires bewonderend voor zich uit en kiest hij liefdevol de deeghaak om te beginnen met brood bakken ... Geen zittende, pratende, ontspannende aperitief.
Ik, ik deed door. Het is nogal tricky om risotto maken te combineren met het beheer van verschillende potten, pannen, ovens en snijplanken. Maar ik deed het. Asperges fijngesneden toevoegen, klontje boter erdoor, mosselen opschudden, parmigiano geraspt, limoensap over de risotto gesprenkeld... Etenstijd!
Het resultaat van de bezige aperitief? Verrukkelijk! Het smakelijkste en luchtigste brood dat ik ooit geproefd heb. Vers, krokante korst, luchtig kruim, vol smaak en liefde.Wie heeft nu wie verwend?
't Schrijven kwam, het zorgen bleef. Maar dan niet voor de nobele onbekende, maar voor degenen die me lief zijn. Ik wil voor je zorgen, dus nodig ik je uit aan mijn tafel. Ik wil voor je zorgen, dus zal ik voor je in warme potten roeren. Ik wil voor je zorgen, dus hol ik tussen de drukke afspraken door naar een verstopte supermarkt, val ik bijna met mijn fiets door de zware boodschappentas en hef ik me een hernia onderweg naar huis.
Een man blijkt zich echter niet zo gemakkelijk te laten verwennen. Want terwijl ik de baktijd van de ovenhapjes in het oog hield, de ui en bleekselder versnipperde, tegelijk de mosselen wilde schoonmaken om dan ook nog de pan voor de risotto te beginnen op te warmen, pakt het object van mijn verwennerij en liefde enthousiast ons nieuwe keukenhulpje - pardon, keukenHULP - uit, stalt hij alle accessoires bewonderend voor zich uit en kiest hij liefdevol de deeghaak om te beginnen met brood bakken ... Geen zittende, pratende, ontspannende aperitief.
Ik, ik deed door. Het is nogal tricky om risotto maken te combineren met het beheer van verschillende potten, pannen, ovens en snijplanken. Maar ik deed het. Asperges fijngesneden toevoegen, klontje boter erdoor, mosselen opschudden, parmigiano geraspt, limoensap over de risotto gesprenkeld... Etenstijd!
donderdag 10 maart 2011
Aanklacht tegen Het belegde broodje
Sinds kort vertoef ik enkele dagen per week minder in de hoofdstad van België, het centrum van Europa en het twistpunt der Belgische politiekers. In ruil daarvoor mag ik enkele dagen meer in het bonkende hart van - zo wordt gezegd - de hele wereld, in het grensland van de pampa's en het gebied met - zo wordt toch ook protserig en ietwat wereldvreemd beweerd - de grootste parking rondom doorbrengen met "iets met eten te doen".
Het klinkt neerbuigend, voor iets waar ik dolgraag mee bezig ben. Maar niet dol genoeg om ervoor te zorgen dat ik ook elke middag versgebakken brood in mijn lunchtrommel heb of 's middags van de heerlijkste, afwisselendste salades kan smullen. Je kent ze wel: dat beleg of die mengelingen met een toefje honing hier, afwerking met salie daar ... De smaakmakers die van je ordinaire belegde boterham met kaas iets speciaals maken zodat je nooit nog wat anders wilt en elke ochtend fluitend anderhalf uur vroeger opstaat om dit lekkers te bereiden.
Vandaag niet dus. Geen paniek, de lokale broodjesbar biedt soelaas. Ze werd meteen 4 euro rijker dankzij mijn ochtendhumeur. Jammer dat mijn ochtendhumeur op het middaguur terugkeerde na het eten van de zoveelste ordinaire "baguette". Wat is dat toch met die broodjessmeerders overal te lande, op de pampa's, aan de parking, in het kloppend hart, in de metropool? Eenheidsworst - en dan nog matige - rules.
Het begon nochtans krispend en krakend lekker: een rood geblokt vershoudpapiertje en het weliswaar typische, te zoute afbakbroodje, maar wel met een royale portie gemengde groenten. Het vervolg was teleurstellend: tomaten die een stoffige textuur hebben, licht bedorven geraspte wortelen, te veel mayonaise en zo'n uitgebreide mengeling van groenten dat ik niet eens meer mijn basisbeleg proefde.
Morgenvroeg staat de wekker weer anderhalfuur vroeger.
Inspiratie opdoen? Hier.
Het klinkt neerbuigend, voor iets waar ik dolgraag mee bezig ben. Maar niet dol genoeg om ervoor te zorgen dat ik ook elke middag versgebakken brood in mijn lunchtrommel heb of 's middags van de heerlijkste, afwisselendste salades kan smullen. Je kent ze wel: dat beleg of die mengelingen met een toefje honing hier, afwerking met salie daar ... De smaakmakers die van je ordinaire belegde boterham met kaas iets speciaals maken zodat je nooit nog wat anders wilt en elke ochtend fluitend anderhalf uur vroeger opstaat om dit lekkers te bereiden.
Vandaag niet dus. Geen paniek, de lokale broodjesbar biedt soelaas. Ze werd meteen 4 euro rijker dankzij mijn ochtendhumeur. Jammer dat mijn ochtendhumeur op het middaguur terugkeerde na het eten van de zoveelste ordinaire "baguette". Wat is dat toch met die broodjessmeerders overal te lande, op de pampa's, aan de parking, in het kloppend hart, in de metropool? Eenheidsworst - en dan nog matige - rules.
Het begon nochtans krispend en krakend lekker: een rood geblokt vershoudpapiertje en het weliswaar typische, te zoute afbakbroodje, maar wel met een royale portie gemengde groenten. Het vervolg was teleurstellend: tomaten die een stoffige textuur hebben, licht bedorven geraspte wortelen, te veel mayonaise en zo'n uitgebreide mengeling van groenten dat ik niet eens meer mijn basisbeleg proefde.
Morgenvroeg staat de wekker weer anderhalfuur vroeger.
Inspiratie opdoen? Hier.
dinsdag 8 maart 2011
Julie, Julia & Ruth
De dvd lag toch al enkele weken in mijn boekenkast - licht bestoft - tussen Black Cat, White Cat, The September Issue en nog enkele titels die me nu zelfs niet meer te binnen schieten. 't Is de collectie "leentjebuur". En uit die collectie koos ik zaterdagavond voor Julie & Julia. Het is zo'n beetje een zoete komedie met de ene helft van de tijd een toch wel lichtelijk irritante, maar ook wel hilarische (ik kan niet kiezen) Meryl Streep en de andere helft van de tijd de girl next door die meteen een van je vriendinnen kan zijn voor cosy meidenavonden. De hoofdrol: lekker koken, Franse stijl!
Aangenaam tijdverdrijf, ik heb gelachen en ik kreeg honger. Soit, de film is dus geslaagd en ik was aangestoken. Ik bedacht me de hele tijd uit welk boek ik een jaar lang voor mon amour zou koken en maakte ter zijde een opmerking aan mezelf dat ik toch dringend eens werk moest maken van een blog. Damn, done! Nieuwe nota: dringend tijd maken van een vernieuwde blog. Don't you think?
Gelukkig is het wel dat soort film dat zijdelingse gedachtendromerijen toestaat.
Het kriebelde. Blogs, recepten, ideeën, liefdes, passies! Met een lekkere maartzon op mijn blonde hoofd, passeerde in een wervelwind van goesting en smaken, de beste bloody mary die ik ooit dronk (en die ook heeel moeilijk verslagen zal worden. Dankje schat!), was ik omringd met stapels kookboeken waarbij ik niet wist welke eerst te doorbladeren, bakte l'amour verrukkelijk olijfbrood, begon ik aan de skrei op mediterrane wijze, dekten we de tafel feestelijk en schoten mijn handen heen en weer voor de voorbereidingen van de chocoladetaart. Nog nog nog! Of eerder uitgeblust na de dagtaak op maandag?
Aangenaam tijdverdrijf, ik heb gelachen en ik kreeg honger. Soit, de film is dus geslaagd en ik was aangestoken. Ik bedacht me de hele tijd uit welk boek ik een jaar lang voor mon amour zou koken en maakte ter zijde een opmerking aan mezelf dat ik toch dringend eens werk moest maken van een blog. Damn, done! Nieuwe nota: dringend tijd maken van een vernieuwde blog. Don't you think?
Gelukkig is het wel dat soort film dat zijdelingse gedachtendromerijen toestaat.
Het kriebelde. Blogs, recepten, ideeën, liefdes, passies! Met een lekkere maartzon op mijn blonde hoofd, passeerde in een wervelwind van goesting en smaken, de beste bloody mary die ik ooit dronk (en die ook heeel moeilijk verslagen zal worden. Dankje schat!), was ik omringd met stapels kookboeken waarbij ik niet wist welke eerst te doorbladeren, bakte l'amour verrukkelijk olijfbrood, begon ik aan de skrei op mediterrane wijze, dekten we de tafel feestelijk en schoten mijn handen heen en weer voor de voorbereidingen van de chocoladetaart. Nog nog nog! Of eerder uitgeblust na de dagtaak op maandag?
dinsdag 1 maart 2011
Spanning in de kookpotten
De vermoeidheid en spanning hebben me ingehaald, in mijn kookpotten dan nog. Je kan je dan wel voorstellen dat de keuken op de vogeltjesmark leek waar een bom ontplofte: dressing all over the place,snippers waterkers en kervel polkadotten het werkblad en de pannen en potten stapelden zich op aan mijn rechterzijde.
Maar, een beetje Cilit Baaaaang! en dat is opgelost. Erger was dat ook mijn kleine recyclebordjes-van-de-kringloopwinkel leken op iets wat - ja - gerecycleerd was. En dat is iets wat je als kokkin bij een special dineetje voor the love of your life wilt vermijden. Tenslotte wil ik nog altijd verleiden, winnen en imponeren. Met een bordje als een abstract schilderwerk vol verfklodders is dat nogal moeilijk, hoewel de man wel een portie kunst weet te appreciëren.
Na een paar glazen - oké! Na de fles cava - voelde ik dan toch dat de spier in mijn linkerschouder gedeeltelijk losser werd en het hoofdgerecht zag er dan al iets meer food-for-your-love-like uit. Maar de frustraties bleven woelig. Het blijft immers moeilijk scoren met producten die net niet goed genoeg zijn uit supermarkten die pretenderen voor de chichi de chichi aan te bieden, maar daar jammerlijk in mislukken.
Geen chichi, wel massa's loooove en volgende op onze borden:
* Witloofsalade met zalm en garnaaltjes (serves 4)
300 gram gerookte zalm
een klein bakje grijze garnalen, chichi? Ga voor handgepelde!
1 granaatappel
1 groene appel
2 sinaasappels
200 gram champignons
2 stronkjes witloof
citroensap
4 el olijfolie
1 tl fijne suiker
een beetje waterkers, chichi? Scoor uit de vergetengroentenencyclopedie wat postelein!
1 tl gehakte dragon
1 el kervel
peper
zout
Snij de champignons in fijne plakjes en bak ze zachtjes op. Bak vervolgens de garnaaltjes een beetje op. Zet dit alles opzij. Maak de witloof schoon en snij de stronkjes in julienne. Doe in een kommetje. Schil de appel en snij in dunne partjes. Doe bij het witloof en besprenkel met citroensap (tegen bruinkleuring).
Spoel de waterkers. Dep droog en snij fijn.
Pers de sinaasappels in een pannetje, doe er de suiker bij en laat inkoken tot een lichte stroop. Leng aan met olijfolie en kruid met peper en zout.Laat de vinaigrette op kamertemperatuur afkoelen.
Verdeel de zalm en de garnalen over je bordjes. Lepel er de vinaigrette over. Leg er de champignons en de appel bij en bestrooi met waterkers, kervel en dragon. Lepel de pitjes uit de gehalveerde granaatappel en werk de salade hiermee af. Serveer met een stukje ciabatta.
* Tonijnsteak met rijstnoedels en een Thaïse dressing (Jeroen Meus)
1/2 komkommer
4 wortelen
1/2 rode ui
1 paprika
300 gram fijne rijstnoedels
2 limoenen
2 el bruine suiker
1 el sesamolie
2el sojasaus
1 stuk verse gember
1/2 rode peper
enkele takjes verse munt
1/2 bussel verse koriander
4 tonijnsteaks (150 g/stuk)
beetje olijfolie om ze mee in te wrijven
Breng een pot met water aan de kook, en gaar daarin de rijstnoedels. (Dat duurt doorgaans ongeveer 4 minuten, maar controleer best de instructies op de verpakking.). Giet het kookwater af en spoel de noedels meteen onder koud stromend water zodat ze snel afkoelen. Zet de noedels opzij.
Schil de komkommer en snij de groente overlangs in vier gelijke stukken. Nu kan je ook gemakkelijk de zaadlijsten uit de komkommer snijden. Plaats je mes schuin op de groente en snij die in fijne schijfjes. Verzamel de stukjes in een potje. Snij het loof en de tipjes van de wortels en schil ze. Rasp ze fijn in de schaal met de komkommer.Snipper de rode ui in flinterdunne schijfjes.Voeg de koude noedels toe en meng ze onder de groentestukjes. Eventueel kan je het geheel nog een beetje roerbakken in een hete wok.
Gebruik een mengschaaltje voor de dressing. Pers het sap uit de limoenen. (Rol de limoenen vooraf even over het werkblad, terwijl je ze stevig aandrukt. Zo zal je er nog meer sap uit kunnen halen.). Voeg de bruine suiker toe aan het limoensap. Meng goed, proef, en voeg indien nodig wat extra suiker toe. Schenk een flinke scheut sojasaus uit in de dressing en een beetje sesamolie. Schil de verse gember en rasp het knolletje in de dressing. Verwijder de pittige zaadjes uit de chilipeper en snij het vruchtje in heel fijne stukjes. Doe de stukjes peper in de dressing (voorzichtig met de chilipeper! Was ook je handen nadat je ermee hebt gewerkt.Versnipper tenslotte de verse munt en de koriander. Meng alle groene kruiden onder de dressing.Giet de dressing over de noedelsalade en meng ze er zorgvuldig onder.
Laat een grillpan gloeiend heet worden op een hoog vuur. Borstel wat olijfolie over de tonijnsteaks. Bak net voor het serveren de tonijnfilets in de gloeiend hete grillpan. Gegrilde tonijn hoort vanbinnen nog bleu te zijn. Laat de vis aan elke zijde ongeveer 30 sec. tot 1 minuut bakken. Schep een portie noedelsalade in een diep bord of een eetkom. Snij de tonijnsteaks in brede repen, en serveer ze op de pittige salade.
Maar, een beetje Cilit Baaaaang! en dat is opgelost. Erger was dat ook mijn kleine recyclebordjes-van-de-kringloopwinkel leken op iets wat - ja - gerecycleerd was. En dat is iets wat je als kokkin bij een special dineetje voor the love of your life wilt vermijden. Tenslotte wil ik nog altijd verleiden, winnen en imponeren. Met een bordje als een abstract schilderwerk vol verfklodders is dat nogal moeilijk, hoewel de man wel een portie kunst weet te appreciëren.
Na een paar glazen - oké! Na de fles cava - voelde ik dan toch dat de spier in mijn linkerschouder gedeeltelijk losser werd en het hoofdgerecht zag er dan al iets meer food-for-your-love-like uit. Maar de frustraties bleven woelig. Het blijft immers moeilijk scoren met producten die net niet goed genoeg zijn uit supermarkten die pretenderen voor de chichi de chichi aan te bieden, maar daar jammerlijk in mislukken.
Geen chichi, wel massa's loooove en volgende op onze borden:
* Witloofsalade met zalm en garnaaltjes (serves 4)
300 gram gerookte zalm
een klein bakje grijze garnalen, chichi? Ga voor handgepelde!
1 granaatappel
1 groene appel
2 sinaasappels
200 gram champignons
2 stronkjes witloof
citroensap
4 el olijfolie
1 tl fijne suiker
een beetje waterkers, chichi? Scoor uit de vergetengroentenencyclopedie wat postelein!
1 tl gehakte dragon
1 el kervel
peper
zout
Snij de champignons in fijne plakjes en bak ze zachtjes op. Bak vervolgens de garnaaltjes een beetje op. Zet dit alles opzij. Maak de witloof schoon en snij de stronkjes in julienne. Doe in een kommetje. Schil de appel en snij in dunne partjes. Doe bij het witloof en besprenkel met citroensap (tegen bruinkleuring).
Spoel de waterkers. Dep droog en snij fijn.
Pers de sinaasappels in een pannetje, doe er de suiker bij en laat inkoken tot een lichte stroop. Leng aan met olijfolie en kruid met peper en zout.Laat de vinaigrette op kamertemperatuur afkoelen.
Verdeel de zalm en de garnalen over je bordjes. Lepel er de vinaigrette over. Leg er de champignons en de appel bij en bestrooi met waterkers, kervel en dragon. Lepel de pitjes uit de gehalveerde granaatappel en werk de salade hiermee af. Serveer met een stukje ciabatta.
* Tonijnsteak met rijstnoedels en een Thaïse dressing (Jeroen Meus)
1/2 komkommer
4 wortelen
1/2 rode ui
1 paprika
300 gram fijne rijstnoedels
2 limoenen
2 el bruine suiker
1 el sesamolie
2el sojasaus
1 stuk verse gember
1/2 rode peper
enkele takjes verse munt
1/2 bussel verse koriander
4 tonijnsteaks (150 g/stuk)
beetje olijfolie om ze mee in te wrijven
Breng een pot met water aan de kook, en gaar daarin de rijstnoedels. (Dat duurt doorgaans ongeveer 4 minuten, maar controleer best de instructies op de verpakking.). Giet het kookwater af en spoel de noedels meteen onder koud stromend water zodat ze snel afkoelen. Zet de noedels opzij.
Schil de komkommer en snij de groente overlangs in vier gelijke stukken. Nu kan je ook gemakkelijk de zaadlijsten uit de komkommer snijden. Plaats je mes schuin op de groente en snij die in fijne schijfjes. Verzamel de stukjes in een potje. Snij het loof en de tipjes van de wortels en schil ze. Rasp ze fijn in de schaal met de komkommer.Snipper de rode ui in flinterdunne schijfjes.Voeg de koude noedels toe en meng ze onder de groentestukjes. Eventueel kan je het geheel nog een beetje roerbakken in een hete wok.
Gebruik een mengschaaltje voor de dressing. Pers het sap uit de limoenen. (Rol de limoenen vooraf even over het werkblad, terwijl je ze stevig aandrukt. Zo zal je er nog meer sap uit kunnen halen.). Voeg de bruine suiker toe aan het limoensap. Meng goed, proef, en voeg indien nodig wat extra suiker toe. Schenk een flinke scheut sojasaus uit in de dressing en een beetje sesamolie. Schil de verse gember en rasp het knolletje in de dressing. Verwijder de pittige zaadjes uit de chilipeper en snij het vruchtje in heel fijne stukjes. Doe de stukjes peper in de dressing (voorzichtig met de chilipeper! Was ook je handen nadat je ermee hebt gewerkt.Versnipper tenslotte de verse munt en de koriander. Meng alle groene kruiden onder de dressing.Giet de dressing over de noedelsalade en meng ze er zorgvuldig onder.
Laat een grillpan gloeiend heet worden op een hoog vuur. Borstel wat olijfolie over de tonijnsteaks. Bak net voor het serveren de tonijnfilets in de gloeiend hete grillpan. Gegrilde tonijn hoort vanbinnen nog bleu te zijn. Laat de vis aan elke zijde ongeveer 30 sec. tot 1 minuut bakken. Schep een portie noedelsalade in een diep bord of een eetkom. Snij de tonijnsteaks in brede repen, en serveer ze op de pittige salade.
Abonneren op:
Posts (Atom)
LinkWithin
