Besparen

Ik zou het willen ontkennen, maar de eerlijkheid die ik zo aanhang gebiedt me het toe te geven: Flair's bikini-stress, zomerjurkjesspanning (en dat mag je in sommige gevallen letterlijk nemen) en het gehate diëten zijn me aan het kietelen. Alhoewel, het is onaangenamer dan kietelen. Het is eerder à la "steken geven". Ik buig.

Hoewel altijd scepticus, vertelt de history button op mijn computer nu dat ik verscheidene keren surfend op de website van de sekte der Weight Watchers terug te vinden was. Zou ik toetreden? Doet ie het of doet ie het niet (+ jingle, please!)?! Ik vulde het bestelformulier in voor een Mini ProPointspakket: € 55 euro, inclusief verzendingskosten om 3 tot 5 kg te verliezen. Meer kon mijn sceptische zelf echt niet toelaten. En bovendien: ik wil al vanaf mijn 19e levensjaar mijn gewicht niet meer kennen wegens gevaar voor een acute depressie wegens gebrek aan relativeringsvermogen. Dan is het belachelijk om als doel een bepaald (groter) gewichtsverlies te stellen, daar er geen haar op mijn al dan niet geëpileerd lijf eraan denkt om op dat dodelijke ding te gaan staan.

Dus formulier ingevuld, betaling niét uitgevoerd. Scepsisme is een sterke drijfveer. Net zoals meningen van amants en ander liefdevol volk. Twee dagen later betaling nog niet uitgevoerd. En de derde dag ... werd ik getroffen door de mening van amant en ander liefdevol volk: "het aantal kilo's is niet onevenredig met je dosis geluk" (ik heb zo mijn trage momenten). Dus, change of plans: mijn gezond eetpatroon volgens mijn gezond verstand én het "uitgespaarde geld" gebruiken voor een nieuwe haircut, bij Toni&Guy! Een veel beter, gelukzaliger en gezonder plan!

Wederzijds wantrouwen

Ik ben nogal een aanhanger van de Alles-Moet-Weg-Bubbelbad-mantra: "de bànken. De bànken zijn de schuld van alles." (inclusief vet Antwaarps accent). De scene heeft een droge hilariteit én er zit een stukje waarheid in. Ik vertrouw ze dus niet, die banken. Maar zij mij blijkbaar ook niet.

Zo'n drie jaar geleden - niet op "band camp", maar in het woelige Leuven - besloten mijn lichaam, brein en energiepijl er de brui aan te geven. 't Is te zeggen: ze hadden genoeg van de spanning, stress en slapeloosheid en besloten dat ook duidelijk kenbaar te maken. Gevolg: concentratie zoeft weg, spieren schreeuwen pijn uit, bibi slaapt nog minder, verstrooidheid duikt gezwind op en mijn huisarts kon een consultatie innen. En vervolgens ook mijn apotheker, mijn relaxatietherapeute (ik had er plotsklap eentje!) en dan nog mijn psychologe (how Sex and The City). Mijn werkgever, die zag me even niet, maar heel even. Diagnose: oververmoeid, nood om op adem te komen.

Mijn adem is er weer, al een tijd. Maar mijn (nieuwe) bank lijkt daar niet van overtuigd. Ze willen gerust het door mij geleende bedrag-voor-het-nieuwe-thuisje verzekeren voor als Piet Hein me een bezoekje brengt, maar toch niet zomaar, zeker niet wanneer ondergetekende op de medische vragenlijst invult dat ze ooit oververmoeid was en hulp zocht. Volgens de bank is dat echt vreemd, abnormaal, buitenaards en compleet te wantrouwen.

Dus: mijn huisarts kan opnieuw een consultatie innen. En ze mag ook vragen beantwoorden over hoeveel zelfmoordpogingen ik al ondernomen heb, hoe vaak ik al hervallen ben, hoe mijn mogelijke paranoia, manisch-depressieve psychose of posttraumatisch organisch syndroom (wie weet nu wat dat is?) zich zal ontwikkelen. Want: de bànk vertrouwt mijn openheid niet, terwijl ik iets puur menselijks beleefde.

Die bànken en zo'n instelling, ik vertrouw hèn niet.

Niente di particolare

Per tutti, 't is niets voor mij. Nochtans werd het me aangeprezen als een van de beste Italianen uit het Leuvense ... oké, ik geef toe, door een bank boy. De verwachtingen waren dus hoog gespannen en ik zag de plek als ideaal voor een date met goede vrienden: heerlijk eten, puur, lekker kletsen, lachen, drinken.

Het werd: lekker kletsen, lachen en drinken... en ook een beetje mopperen. Want niks puurheid, niks heerlijk eten. Van mijn pasta met spekjes, courgette en champion ontdekte ik pasta drijvend in olijfolie en ander vet, met daarbovenop een molshoop van spekjes. Courgette vond ik terug nadat ik mijn vergrootglas uit mijn volgeladen handtas toverde. Ik meen ook een spoor van champion te hebben ontdekt, maar meer dan twee kleine funghi kan de kok nauwelijks versneden hebben. Hij was waarschijnlijk te eager om aan zijn Peugeot-pepermolen te draaien... En dat deed hij graag, vermoed ik, gezien ik vooral peper proefde. En de dag erna ook nog. En de zondag erna proefden mijn kussen nog altijd naar die peper. Wat dus niet goed is.

Het was geen unicum, die pasta, want de gerechten van die goede vrienden - die ik dus mee naar daar had genomen voor heerlijk eten, puur, lekker kletsen, lachen en drinken - konden evenmin beelden van glooiende Toscaanse heuvels, olijfgaarden en Italiaanse festijnen oproepen. Canneloni die verdronk in een zware, romige Bechamelsaus... Dat is toch niet wat in mijn woordenboek achter "Italiaanse keuken" vermeld staat.

Ik had beter moeten weten: vertrouw nooit op de banken!