Ik heb borsten, ik heb een massa hormonen die danig kunnen schommelen, ik hou van mannen, mijn haar is lang en blond en ik ben vrijwillig naar het
Autosalon getrokken. Ik kijk ook vrijwillig en zelfs met veel plezier naar o.a. Top Gear. Ik stapte ook vrijwillig in het project van
Drivr.be. En als er wagens van mooi kaliber voorbijrijden, begin ik vrijwillig enthousiast te roepen – voor de wagen, niet voor de chauffeur - zodat iedereen op straat bevreemdend opkijkt naar de hemel om te kijken of de Messias echt niet is teruggekomen. Toch is er iets vreemds met auto’sen vrouwen, en ook mannen.
Auto’s en vrouwen, liefst die met een F-cup, zijn al jarenlange vriendjes. Op zich niets mis mee: een vrouw meer of minder in beeld kan niet zo’n kwaad. Alleen heb ik het dwingende en noodzakelijke van de auto-vrouwcombi nooit erg goed begrepen. Als ik een loopband, fiets, rok, laptop of bos bloemen ga kopen, krijg ik toch ook geen dekhengst voorgeschoteld?! Nu, de dwingende, niet-nodige en onschadelijke auto-vrouwcombi is er. Elke stand op die autobeurs wordt dan ook decoratief (smaak en “goesting” kunnen verschillen) aangekleed met enkele hostesses. Leuk, maar waar zijn
mijn studs?
Ik mag er niet op hopen. Zo blijkt al snel dat ik volgens menig dealer als vrouw op dat salon ben zoals Yves Leterme op de eerste ministerpost: niet op de juiste plaats. Na het bekijken van de
VW EOS wist de “verkoper” me fijntjes te vertellen: “deze wagen is perfect voor de vrouwen: als tweede wagen. Of als je de kindjes naar school moet doen”. Voor meneer had hij iets anders in gedachten.
>Is dat dan de tweede wagen voor als mijn meneer met mijn
Audi R8 aan het rondrijden zou zijn? I didn’t think so. En wie zegt er dat mister X de kiddo’s eens niet aan de schoolpoort afzet?! Gelukkig komen een verkoper en zijn inhoudsloze verkoopspraatjes niet mee met de deal.
Als ik even verder bij de
Skoda-stand aankom, gaat hetzelfde liedje verder: brochures worden bovengehaald, een stroom van informatie en cijfers vloeit uit de man’s mond. Zijn ogen zoeken contact… niet met die van mij, op geen enkel moment. Wel met die van mijn gezelschap, dat toevallig – en gelukkig - een hogere dosis testosteron heeft dan mij. Het enige moment dat ik de aandacht kan trekken van de man-met-das-in-kostuum-met-droopy-ogen-en-veel-cijfers is wanneer ik mijn hoofd – al gekke bekken trekkend, niet eens bij oprechte interesse – tussen het hoofd van mijn gezelschap en dat van de verkoper wurm. Resultaat: verbaasde droopy ogen en verdere negatie.
Met mijn vrouwelijke trots, borsten, billen en blonde haren wandel ik naar de
Aston-stand. Ik stel er me de
male models bij voor, terwijl ik broed op mijn nieuwe mission: kontjes op de
capots tijdens het salon. Teken de petitie, my friends!
Nadat spaghetti in onze contreien gezelschap kreeg van "een pastaake", ik La Dolce Vita aan den lijven ondervond, les ging volgen voor la lingua Italiana, smaken leerde kennen ... veranderde de keuken in La Cucina. Forza Azzurra.
