Bart Peeters' hemel, in het klad?!

Ik was ongeveer 12 jaar toen ik een paar weken dagelijks met mijn nichtje naar de winkel holde voor karreladingen koekjes van Delacre. Een aantal van die streepjescodes was een cassette van Tha Radio's waard, met hun grote hit "She goes nana". We hebben de hele familie zo'n cassette kunnen geven.

Ik was zo'n 12 jaar en enkele dagen en weken toen ik de afstandsbediening van de videospeler echt blindelings en tongs- of neusgewijs kon bedienen: hele dagen keek ik naar het op VHS-gesorteerde optreden van The Radio's. Een legendarisch moment op de Oude Markt te Leuven, waar de organisators van Marktrock nog steeds naar verwijzen en hopen dat hoogtepunt nog eens te beleven.

Iets meer dan een jaar later staken de kriebelende puberideeën op en haalde ik het als iemand-die-de-do-niet-van-de-re-kan-onderscheiden-op-een-notenbalk het in mijn hoofd gitaarles te gaan volgen. De folkgitaar van de paps werd onder het stof gehaald, opnieuw gestemd en de inschrijving voor de cursus werd ingevuld. Onder de kerstboom dat jaar lag voor mij een vervroegd erfeniscadeau: het boekje van nonkel Bob waarmee half Vlaanderen, ook de paps en Bart Peeters zo las ik op de cover, mee gitaar/ukelele leerde spelen.

Ik moet zo'n 27 zijn geweest toen de kranten barstten van lovende kritieken over die man die dankzij nonkel Bob leerde tokkelen. Zijn tweede Nederlandstalige cd lag in de winkel en zou een opmerkelijk stukje muziek bevatten. De cd werd me onder mijn neus geschoven en in ontdekte zijn grappige teksten, zijn ingenieuze teksten, zijn teksten met een twist en de nodige sérieux. Deze schijf vol gevarieerde muziek vergezelde me meermaals tijdens mijn ritten overal te lande.

Ik ben 28 wanneer ik een verrassing voorgeschoteld krijg: Bart Peeters omringd door vijf schitterend muzikanten zijn Hemel in het Klad gaan horen bezingen. De pianist is ook een accordeonist, de violist is ook een gitarist, de bassist is ook een accordeonist, de stage manager bespeelt ook de hark, de drummer is ook een flamenco-handenklapper en de andere trommelaar is ook een xylofonist, de zanger is ook een gitarist en een schopbespeler.

De set die ze brengen barst van de energie, de leutigheid, de "hrappen en hrollen". Zonder horten en stoten, maar in een vloeiende beweging roept het zestal het feestje een halt toe voor een intimistisch moment. Een moment dat bij mij tot mijn diepste ik gaat: kippevel en kriebels van binnen. Ik leer dat niet Antwaaarpe, maar Kalmthout het centrum van de wereld is, of toch van Oost-Europa. Verhalen over helden als Freddy Mercury en Prince, dorpscafés en dj's brengen een prozaïsch en vooral grappig intermezzo. De pauze is er veel te snel, het einde ook. Maar tegen die tijd staat de hele zaal recht, proberen de meesten door hun handen heen te slaan om maar zoveel mogelijk lawaai te maken, wordt er meegezwaaid, enthousiast meegeheupzwaaid. Bart Peeters springt van hier naar daar, danst de mambo met licht arrogant, klunzelige sexyness, lacht en geniet; bijgestaan door fantastische en opmerkelijke muzikanten die leute hebben, die vol overgave hun instrumenten beroeren.

Schitterend en beklijvend! Een optreden dat past in het rijtje van mijn favoriete optredens: dat van de Wu-Tang in de AB waarheen ik alleen in mijn dromen was, Postman In Turnhout, Starflam in de Warande, GangStar op Pukkelpop en de ettelijke andere die me nu even ontsnappen.

Makke lammetjes, net even anders

Inspired by:


Lamsvlees heeft een tamelijk specifieke en uitgesproken smaak die ik echt heb moeten leren appreciëren. Nu sta ik een stadium verder: ik ben er dol op. Een eenvoudig stuk gegrild lamskroon kan me in de zevende hemel brengen. Maar soms mag het iets meer zijn. Zoals dit:

Plet een handvol verse oregano en rozemarijn met een teentje look in de mortier. Voeg er 8 ansjovisfilets aan toe. Plet dit alles tot een pasta. Doe er vervolgens het sap van de citroen bij en vul aan met dubbelzoveel olijfolie. Meng goed. Breng eventueel op smaak met peper en zout.

Snij de lamssteaks in blokjes. Schuif op een spies een champion, een blokje vlees, een champion, laurier, vlees, champion ... Vul zo de spiezen met elks 3 tot 4 blokjes vlees. Als ze allemaal klaar zijn, wrijf je ze in met de marinade. Laat even rusten. Bak ze in de (grill)pan, elke zijde zo'n 4 minuten. Lamsvlees moet rosé en zacht zijn. Werk af met de zest van de citroen en eventueel een likje olijfolie.

Ik serveerde dit met rozemarijn-krielaardappeltjes en een gemengde salade met kerstomaatjes.


SAMENVATTING INGREDIENTEN:
een handvol verse oregano en verse rozemarijn (de gedroogde versie kan eventueel ook, als noodplan)
8 ansjovisfilets
1 teentje look
het sap en de zest van 1 citroen
olijfolie
lamssteak in blokjes
spiesjes
(kastanje)paddestoelen
laurier

Autostations te lande: steek de handen uit de mouwen!

(foto: made by Marc N.)

Het internet bulkt ervan. De kranten konden niet kiezen tot welke hoek van de voorpagina ze het nieuws zouden brengen: de oh zo schattige, parmantige en stoere Fiat Cinquecento raakt niet door de keuring ... en dus niet verkocht op de tweedehandsmarkt, tenzij de chauffeur ermee door de savanne achter giraffen wil sjeezen waarschijnlijk. Maar daarvoor is het wagentje misschien net niet robuust genoeg?!

Eerste bedenking. Wie wil dit re-invented Italiaanse designicoon nu in godsnaam VERkopen, als in "ik heb het en wil het nu niet meer"?! Je gooit stijl, schoonheid, karakter, temperament, kracht en ga zo maar door toch niet overboord als je hiervoor tot zo'n anderhalfjaar geleden bewust voor koos? Tenzij de crisis te hard om zich heen slaat, parkeerproblemen zo dramatisch worden dat je overweegt je auto in je iniminibadkamer te parkeren.

Blijft natuurlijk wel het probleem van de rode kaart: de gouden medaille onder de kleine stadswagentjes zou een probleem hebben met de achterophanging. "Onveilig" concludeert dus menig autokeurder, weg te houden van de - tja - weg, liefst van al in te metselen in een radioactiefafstotende bunker, zo lijkt het wel.

"Verouderde test" luidt het verdict aan de andere kant; bij Fiat, bij lui die er ook wat van zouden moeten kennen (nu, ik dacht dat die dumbo's van de autokeuring ook wel wat slimmer waren dan de achterkant van een 500). België staat al bijna in zijn uppie als het aankomt op de bewuste ophangingstest. Komt daar nog bij dat wij noordelijke Belgen van enige strengheid niet vies zijn. Vadertje Staat vond in juni 2009 echter dat de halsband wat minder strak kon en stond een afwijkende procedure toe.

Jammer genoeg houden de mechaniekers van de autokeuring zich liever bezig met koffie slurpen en automobilisten van kostbare werkuren houden, dan met up-to-date te blijven. Of is dit nu echt te kort door de bocht, om in het thema te blijven?

Hoewel ik sjeezend in de bocht naar de E19 la mia machina gezwind van rijvak voel wippen, blijf ik mijn stalen, kranige, stijlvolle Cinquencento trouw. Andere tests blijven immers lyrisch over dit kleine ding, ook over de veiligheid. Hopelijk zijn ze daar bij de GOCA binnen 2,5 jaar wel mee met hun keuring.

Malheurkes

Het lijkt wel alsof er al tien dagen een bouwvakker - inclusief helm en sexy bilspleet exposure - een hele constructie aan het lassen is in mijn hoofd. Mijn hoofd vindt dat niet zo leuk, dus test de huid rond mijn slapen zijn eigen rekbaarheid, 't staat strak gespannen.

Mijn rug lijkt wel verbrijzeld geweest om vervolgens door de metser van dienst weer schots en scheef in elkaar gezet te zijn geweest. Of course: pijn alom, want schots en scheve wervels scharnieren niet goed bij mijn nieuwe buikdansmove "The Funky Monkey".

Alsof dat niet genoeg is, heeft de kraanman een heft van beton op mijn schouders geplaceerd. Ik ben geen slappe vod, maar ik ben ook geen Hulk, zelfs geen Mega Mindy, dus ook dat heeft zijn toch wel pijnlijke consequenties.

En dan, dan is er nog dat vreemde gevoel aan mijn oksel.

Als daarbovenop Dafalgan - mijn wonder-neemt-de-pijn-weg-middel - geen effect lijkt te hebben, dan begint een mens zijn demonen toe te laten. "Wat is dat toch? Voel ik dat alles nu echt? Bonkt het? Bibbert het? Fluppert het? Zwelt het? Kriebelt het? Ben ik ziek? Ik word amper ziek op wat snotneuzen na! Zijn het die varkens? Eet ik niet genoeg antioxidanten? Er liggen nochtans kiwi's bij het fruit! Eet ik niet genoeg chocolade? Is het de deo? Is het de airco? Het is dat treinreizen! Zijn het die dromen?"

Zo kan ik uren doorgaan tot ik op het punt sta de begrafenisondernemer te bellen en mijn eikenhoutenkist te bestellen, mét zilveren icoontjes van buikdanseressen. "Of wil ik toch niet liever gecremeerd worden?" Gezien de financiële crisis te land en te velde heb ik dan maar beslist eerst naar de huisarts te gaan. Dat lijkt me veiliger, slimmer en vooral goedkoper dan een kist. Waarschijnlijk klinkt het als volgt: "het heet stress".

Time management op z'n Italiaans

Bij het bekijken van hippe sitcoms lijkt het me als bakvis reuzeleuk wanneer je gekleed in stijlvolle, doch lichtklassieke tenu, of course op de onmisbare high heels, van hot naar her moet hollen. Van lunchafspraak naar tekenles, van yoga naar dinner date in the dark, van glam party tot filmuitje met de friends ... Of eender ander zogenaamd op-dit-moment, artyfarty, funkypunky bezigheid.

In real life, waar er geen regisseurs, stylisten en visagisten zijn en waar je de scenarist bent van je eigen agenda, ziet dat er toch wel iets genuanceerders uit. Op ballerina's, met jeans rond de billen, bloesje en truitje erboven vertoef ik eerst de volledige 7u18 minuten op een grijsgetint bureau om aldaar te zweten, geërgerd te raken en toch ook geconcentreerd te werken. Weinig hip aan. Daarna is er tijd voor alle rest. Hipniveau stijgt. En er is veel rest. Most of all, leuke en ontspannende rest. We weten immers allemaal dat het geen zin heeft te hollen, te jagen en te jakkeren om op die leuke en ontspannende "rest" te raken?!?

Om toch te doen alsof ik bovenstaande goed genoeg weet, er niet aan mee doe en wel slimmer ben dan dat, heb ik dit jaar een beetje meer dan anders zitten schuiven in mijn "restagenda". En dus zit ik niet meer wekelijks op grijze, zweterige stoelen aan te kleine, bruine, plakkerige schoolbankjes te luisteren naar en leren over de meest zwierige, sprekende taal der talen. Op minimum een keer per maand na. En die keer geniet ik met volle teugen, zuig ik op, luister ik, ben ik geboeid, wakker doorheen mijn moeheid en voel ik dat het zal lukken. De andere keren zit ik thuis, te schuiven in mijn agenda, om een plekje te maken voor die taal.

't Zit erin!

In plaats van rond te hollen als een kieken zonder kop en tekeer te gaan als een Spaanse - uhum, Italiaanse - furie tegen alles wat er maar kan tegenzitten op deze gekke aardbol, bedacht ik me een hele tijd geleden dat ik die vurigheid maar beter ergens anders in kon leggen. Ikke blij, maar vooral de mensen rondom mij blij, zo dacht ik.

Italiaans is dan wel een zwierige taal, die vaak met veel vurigheid en handgebaren gesproken wordt - ze kunnen discussiëren over de kwaliteit van de tomaten alsof het om hun eigen moeder gaat die net zwaar beledigd werd - mijn dosis temperament vond niet altijd de nodige plaats in de les, na een lange werkdag. Toch blijft het. Met passie en plezier.

Buikdans kent sensualiteit, vrouwelijkheid en humor, maar een theesalon gevuld met Arabische klanken is niet meteen de ideale omkadering voor een boventoon van overmatige drama&joy. Toch blijft het. Met passie en plezier.

Na er vorig jaar kort van geproefd te hebben, wist ik het: een nieuwe poging om het temperament een plaats te geven ... op het tangoparket. 365 dagen later sta ik in positie. Moeite om te volgen, te luisteren, te doen en vooral tenentrappend en borststotend, letterlijk dan. Maar toch met stiekem plezier. Want ik voel iets, veel. En hij lijkt me vanalles te vertellen in zijn dans, zijn sturen. En het is lachen. En soms grommelen. Met passie en temperament.

't Is ook dat wat degene die bij iedereen die vurigheid moet leren in passen gieten, bij ons zag. De reactie: bescheiden en ingetogen, maar blij. Het blijft.

De getto's van Brussel (door Luckas Vander Taelen)

MOETEN WE BANG ZIJN OM ONZE WAARDEN OP TE DRINGEN? — LUCKAS VANDER TAELEN is het beu naast een getto te leven waar allochtone jongeren hem behandelen alsof hij op hun privéterrein loopt. 'Waarom durven wij niet opkomen voor wat eigenlijk essentieel is: respect voor de wetten en de waarden van het land waarin wij leven?'

Lees zeker verder op De Standaard Online.

Something interesting to think and talk about...

Wederkerend anders

Het is een wederkerend fenomeen: het op een druilerige herfstdag samenhokken van schrijvers van alle slag in een groot complex om aldaar iets te gaan bekijken, onder het mom van avant-première, wat toch al op de spoelen klaarligt omdat de dag erna een popcornkauwend en gsm-checkend publiek een blik komt werpen op de zaak. Al drie jaar schrijf ik trouw, met een zwarte bic, het fenomeen in mijn Moleskine. Slechts één jaar was ik van de partij.

Als de dag druilerig is, als de te verwachten mede-kijkers eerder een massa geroezemoes is, als de goesting anders staat, dan trek ik de avond in.

En zo eindigde ik gisteren mijn dag in iets dat verscholen lag in een klein straatje in het centrum, geprakt tussen salsaclubs. Dat iets wierp een gelig licht naar buiten en een licht verstrooide snormans, ook licht kalend, bracht het welkomstwoord uit, binnen.

Spiegels, hout, kleine en grote tafels, dicht op elkaar, wit gesteven tafellinnen, vers Frans brood, hemelse olijfolie, zoete aceto balsamico en een onsaaie, aangename menukaart passeerden de revu. Uiteindelijk zag ik een bord risotto met sint-jacobsnootjes, scampi's, truffel en parmiggiano voor mijn neus en kwamen er perfect gegrilde lamskroontjes met gebakken patatjes en gegrilde groenten op tafel.

Zeg nu zelf, wat als je kan kiezen, dan kies je voor ...

Kleine patatjes voor alle schatjes met Gnocchi agli zucchini e pollo

"Mangiare, mangiare, mangiare!" en godersi tutti i giorni doe je door...

* Een fles zachte witte wijn koud te leggen

* Funghi fijn te snijden en aan te stoven/licht te bakken met een beetje tijm en look.
* Er in blokjes gesneden courgette bij te voegen.

* Fijne lapjes kip aan te bakken.

* Het bakvet los roeren met de achterzijde van een soeplepel, het te blussen met een glas witte wijn en er een sausje van te maken met wat gorgonzola.

* Ondertussen het water aan de kook te brengen. Wanneer het kookt de gnocchi even laten pootje baden tot ze boven komen drijven.

* Alles mooi op een bord te schikken, de wijn in mooie glazen te schenken, theelichtjes op tafel te zetten en te genieten.

Smakelijk!

Volgen in eigenzinnigheid

Ik ben een danser. Geef me een baslijn en ik vind het extreem moeilijk om geen lichaamsdelen te bewegen.

Ik deed jazz dance, ik maakte en maak menig dansvloer onveilig en ik sta wekelijks voor een spiegel op Arabische tonen achtjes te draaien en shimmies te trillen.

Voortaan leg ik me ook een keertje extra gewillig in de armen van die passionele, stijlvolle, mysterieuze man. Hij leidt me de dansvloer rond, met de tango. Typisch aan die dans is niet alleen de intensiteit en de tijdelijk ingehouden vurigheid, maar ook de stem van de man. De man leidt de vrouw naar waar hij wil en hoe hij dat wil.

En net daar lijkt het schoentje te wringen. Als ik achtjes draai met mijn rondgevormde heupen, dan beslis ik zelf op welk ritme, hoe lang, wanneer ik mijn heup naar beneden duw en wanneer ik overga in een kameel of desnoods een hip drop. Als ik de dansvloer onveilig maak, beslis ik zelf hoe, wanneer het onveilig wordt en wanneer het ludiek wordt.

Als ik me in de armen smijt van mijn sexy leidraad, dan geef ik mijn stem, mijn visie op. Ik moet vertrouwen op wat hij wil en doet en stuurt. Ik moet me laten leiden en verleiden, met charme, respect, een knipoog, met passie.

Dat lukt. Soms, en soms anderhalf uur lang. En dan loop ik het uur erna te zaniken over het feit dat ik “voor mezelf kan beslissen”, “dat dit enkel op de tango-vloer kan”, “dat ik nu eens naar die hoek van de zaal wil”, “dat ik best verstand heb” …

Tot ik een stel ogen kruis die overlopen van net die charme, die mannelijkheid, die nodige dosis humor en vooral die zeggen “volg mij maar, ik weet wat jij ook leuk vindt”. Let’s tango!