Dansen in het maanlicht

Ik zie, ik zie … glooiende Engelse landwegen, hagen langs de kant, dreigende grijze regenwolken, de hoofden van mijn ouders voor me, het interieur van een oude VW Golf, auto's passeren langs mijn rechterkant. Ik ben, ik ben … ergens op het Engelse eiland. Onderweg. Op vakantie. En dat betekent: een rits cd's mee in de wagen. En dat betekent voor mijn moeder: lekker luid meezingen en de wijsvinger in de aanslag voor de repeat-knop.

Die vakantie was eerst de cd van Van The Man aan de beurt. Die vakantie bleef die cd dan ook de hele hele hele tijd in de cd-speler zitten. De andere doosjes lagen te bestoffen en te verkleuren in de karige zonnestralen die Engeland kent. En zo leerde ik al 11-jarige (ik kan er enkele jaren naast zitten) mijn muzikale horizonten verbreden met Van Morisson. Hoewel ik na een sessie repeat van 15 keer op een rij danig kon beginnen mopperen, genoot ik ten volle van het meekraaien tijdens "Gloria", wegzwijmelen bij "Have I told you lately" en fantaseren bij "Moondance".

Vanochtend geen Engelse wegen, geen ouders, geen VW Golf. Wel een trein van de NMBS, opeengepakte lui, getater in het Frans, in het Nederlands. No deal for me, dus gingen de witte iPod-oortjes in… en Van The Man on Play & Repeat. 15 keer Moondance… Ik danste mee. Ik zag het, ik was er. Ik voelde het. "Brussel-Zuid. Eindbestemming van deze trein." Nee, ik was er niet. Ik was op het weg naar de grijze kantoren van het werk. No moondance.


Please, let niet op die vreemde man. Vreemd genoeg geen Van The Man zelf te vinden

Karel Van Miert (1942-2009)

Al vanaf het moment dat ik bewust zelfstandig kon denken, moedigde mijn oma me op haar eigen Kempische/Vosselaarse manier aan om kranig in het leven te staan, door te zetten, de moed niet te verliezen en dus "corresie" (beeld je dat Vosselaarse oudemeetjestaaltje er maar bij) te hebben. Corresie hier, corresie ginder. In haar wereld bestond er niet zoiets als "nu heb ik even een baaldag en kan de wereld ontploffen". Om haar woorden kracht bij te zetten, werd meer dan geregeld verwezen naar Karel Van Miert. Soms tot vervelens toe: af en toe moet een mens eens goed kunnen balen.

De man is familie. Schijnt het. Ik heb hem zelf nooit van dichtbij ontmoet om het hem te vragen. Nu, zij heeft hem zien opgroeien, want zij is zijn tante (als ik een goed inzicht heb in al die ingewikkelde familierelaties). De man heeft een indrukwekkende weg afgelegd en dat staat vandaag naar aanleiding van zijn plots overlijden nog eens breed – op 12 extra pagina's – in DeMorgen. Terecht. Ik heb ze alle 12 verslonden, vanmorgen al. Niet alleen brachten ze de obligate chronologie van prestaties op een boeiende, bondige en toch complete manier, de teksten wisten ook duidelijk Van Miert's drive over te brengen, zijn dadendrang, zijn doorzetting. Ik zou zelfs durven zeggen dat ze licht inspirerend waren, die pagina's, de man.
En ik voelde het weer. Ik zag mijn oma naast me staan om me aan te moedigen de moed niet te verliezen. Om te streven naar datgene dat je zo graag wilt bereiken en waar je in gelooft. Typisch familietrekje, niets echt uniek, maar wel belangrijk. "Corresie" en "Kijk naar Karel Van Miert" gonsden daar weer.

De elegantie van buikdans

Ideale en aanstekelijk muziek voor de "kots-step"

De zomer zou heet worden. Zeggen ze me. De zomer zou heel wat "to do's" aanbieden. Zeggen kranten, vrienden, websites. De zomer doet ook het ritme van de bellydanceles stoppen. Voor de laatste keer dit trimester schoven glitterstuks en topjes over het hoofd, werden zwierige rokken aangedaan en Aladinachtige harembroeken gepoft rond de benen getrokken, belletjes rinkelden rond vrouwelijke heupen ... Om dan samen te dansen.

Maar ook nog om te leren en te oefenen. Artemisia had nog twee pasjes voor ons in petto: "drunken step" en "butterfly step". Als dronkaards hadden we hartzeer en gooiden we dat hart richting imaginaire veroorzaker van dat leed. Niet de stap op zich en al zeker niet deze uitleg zullen het halen in de elegantie-top 3 (misschien wel top 50), maar het klinkt wel romantischer, dan "ik voelde een sessie braken aankomen en moest kokhalzen". Rijm dat maar eens met bellydance.

Maar dan hadden we nog geen vlinder gespeeld! Uhum, ik voelde me meer een varken dat wat ballet moves probeerde ten berde te brengen. En heb je dat al eens gezien?! Het ziet er niet echt uit... Het zet wel danig wat lachspieren in werking. Misschien kunnen we die stap dan ook maar beter "bellydance-piggie-style" dopen? Wat denk je, Artemisia?

Ik schrijf me al in voor de workshop "Pink-piggie". En voor de rest!

Water laten lopen

Nog even en mijn petekindje - vol onschuld, slaap, gekke snoeten, verwachting - krijgt een plens water over haar donzige hoofdje. Als meter wordt ik geacht er iets voor te lezen dat benoemd wordt als "dooptekst". Ik kan kiezen uit een map teksten van pastoor deze of gene, of ik kan zelf iets schrijven. Een korte zoektocht op internet deed me al héél snel beslissen om zelf iets te schrijven.

Cliché-termen zijn nooit ver weg bij zulke teksten. Ze zullen ook in de zelfgeschreven variant wel opduiken, want clichés ontlenen hun bestaansrecht nu eenmaal aan het feit dat er echt wel een grond van waarheid en onontbeerlijkheid in zit.

Ik wil haar een hele rist melige, vertrouwde, pseudo-zwaarwichtige boodschappen meegeven. Ik wil haar geven wat ik zelf heb gevoeld en genoten bij mijn meter. Die gaf me een tweede thuis, een sterk menselijk contact, extra liefde, steun en stimulatie. Een veilig gevoel. En in een veilig gevoel kan je met vallen en opstaan de wereld verkennen. Ik zal maar eens gaan denken over die clichés, maar toch ook over mijn persoonlijke insteek. June, here I come!

Mission completed

It's a hard knock life… for ladies-op-zoek-naar-het-ideale-kleedje. Uren stappen, winkel in, winkel uit, uren dromen van dat onbereikbare, vingers verslijten met stoffen bevoelen, prijskaartjes omdraaien en gillend weglopen: jep, een ware nachtmerrie. Ondanks een welig, woelig en gepassioneerd shopverléden, kon ik niet echt genieten van "missie trouwfeest-proof kleedjes-shoppen". Hoofdreden: ik vond niets dat aansloot op mijn lichaamsbouw.

Maar zoals eerder: er is vooruitgang en hoop: want wat steekt daar plots uit het stapelbewolkte hemelfirnament… een perfect gevormde, geduldige, stijlvolle helpende hand! Ik voelde mijn gelukshormonen per seconde toenemen en wist niet meteen of ik mijn dankbaarheid het beste uitte door zeventig kaarsjes te gaan branden bij Maria's replica of dat een offerande van eten, bloemen en kransen in betere aarde/hemel zou vallen. Het feit dat ik als ketter ben opgevoed, hielp niet echt bij die beslissing. En er moest wel iéts beslist worden in dat kader, want er was niet alleen het aanbod én de consequente hulp, er was ook buit!

Tientallen kleedjes gingen over mijn hoofd heen en weer. Enkele ervan een paar keer meer dan andere en twee ervan haalden de eindmeet. Ideaal voor een zomerse bbq, was het eerste idee. Bij nadere visie ook haalbaar voor een trouwfeest. Zodoende stond ik die zaterdag goede vriendin's emotionele zangtalent te aanschouwen, terwijl ik met tranen in mijn ogen, een krop in mijn keel én een paars, gefrommeld, bbq-kleedje om mijn ribben moeite deed mijn buik in te trekken (wat maar moeilijk ging).
Het voelde wel goed! Dat is dus al zeker een eerste offerande waard!


En chic en classy als ik in mijn dromen ben, reed ik 's middags opnieuw een klein uur naar mijn bescheiden woning om er buit numero due aan te trekken. Zwartwit jurkje lady Linn-style, fijne hakken van 5 cm met het label La Fille d'O (Iets met de spreuk "Let your Heart do the Walking" kan niet anders dan je vleugels en energie geven) en een welgeplaatse bloem in het haar werden de feestoutfit. En een superfeestje werd het!