Passie

Passie. Meer hoefde ik niet te horen van de arts om te onthouden dat ik zou mogen meedoen: die 6 - of was het nu toch maar 4 - minuten dat we in rood en blauw het podium aan het Leuvense stadhuis zouden inpalmen met Arabische popmuziek en dans.

Copyright Sven Terclavers (check his pics out on Facebook)

Ik probeerde het weekend door te brengen met voetsparende activiteiten, iets wat niet zo lukte. Ik kreeg geen hap binnen, wat goed was voor mijn buik, maar wat eigenlijk weinig effect had. Ik probeerde uitgerust te zijn zodat ik me met een brede lach zou kunnen concentreren, ook iets wat de helft van de tijd de mist in ging. Mijn wallen hielpen ook niet echt aan de uitstraling. Ik probeerde de dagen ervoor Isha Fuq door de iPod-luidsprekers te laten knallen: mislukte ook, want ik kon het nummer nog maar een beperkt aantal keer verdragen.

Maar ik stond er, met licht manke voet, maar met heel veel passie en goesting! Meer dan met de show in januari had ik het idee dat we allemaal vooral veel lol wilden maken op dat podium. Genieten van dat dansen, de muziek, de outfits. Ik denk dat het gelukt is!

Copyright Sven Terclavers

En nu... mank ik verder - met een lompe klomp aan mijn been - en mag ik vier weken niet dansen van iemand die toch een heel aantal jaar gestudeerd heeft om zo'n beslissing te kunnen nemen. Ga dan maar eens wijs met passie om!

Ford's nieuwe Ka onder mijn ronde poep

Ja, het ondenkbare gebeurde: enkele weken geleden schoof ik mijn Cinquencento aan de kant voor iets anders. Dat anders: de nieuwe Ford Ka, technoblauw met een 1.3 TDCi motor. Het stadswagentje had een week de tijd om me te overtuigen van zijn kunnen.

Het resultaat van de vergelijking, inclusief beeldmateriaal, vind je - of course - op DRIVR.

Stress leidt tot barsten

Venezië: een prachtige, mysterieuze stad. Een stad zonder auto's of Vespa's. Met bruggen, trapjes en steegjes. Mijn voeten hebben het geweten. Mijn linkervoet heeft geprotesteerd. Ik kwam dus al pikkelend, hinkelend, mankend van de vliegtuigtrap.

Aangezien er niet echt beterschap optrad bij het bewandelen van de Belgische - platte- voetpaden, passeerde ik na het babybezoek in een flits bij de assistent van dienst in het plaatselijke ziekenhuis "ah de juffrouw heeft een week gewandeld: overbelast!". Rust gunnen was de boodschap.

Rust gunnen gaat, tussen de boodschappen doen, trappen op en af lopen, naar het werk gaan, naar de printer wandelen - pardon, manken - nsaid's innemen, voeten inzwichten, Fastum-gel smeren. Het baatte niet. Zelfs een weekend zetel vegeteren verergerde de zaak alleen maar. Het leek wel of al mijn frustratie, boosheid en zorgen zich in mijn linkervoet opstapelden.

Aan mijn rechteroor klonk het advies om toch maar zo snel mogelijk naar de dokter te gaan steeds luider. Best: ik wilde mijn schitterende "danscarrière" niet nog meer in het gedrang brengen. Met een voet zo blauw als de stralende lucht die dag, versierd met rode tikkeltjes zoals recent op mijn autocarrosserie en gezwollen als een ingebonden knackwürst peddelde ik fietsgewijs naar mijn huisarts. "Vermoedelijk stressfractuur. Naar spoed!".

Oef, eindelijk schot in de zaak. Aanmelden, wachten, onderzoek, wachten, foto's, wachten... in een gipskamer! Mijn grootste angst op dat moment: de volgende weken geen buikdanskostuum meer kunnen aandoen, geen shimmy's meer kunnen trillen, geen achten meer kunnen heupdraaien, geen vrouwelijke zwierigheid meer kunnen ontdekken,geen sierlijke armen meer kunnen golven, geen verleidelijk spel meer kunnen dansen, geen kamelen meer kunnen kronkelen omdat ik met een gips door het land moet pikkelen. Met zo'n ding om mijn voet zou ik trouwens de versnellingspedaal van mijn Italiaanse sjeesmobiel niet meer voelen. DAT KON NIET GEBEUREN! En dan laten ze je minuten en kwartieren wachten met als enige uitzicht een kast vol verschillende soorten gips! Daarvoor had ik dan mijn buikdansweekend op non-actief gezet en liet ik een gewonnen filmpremière aan me voorbij gaan...

Muren kwamen op me af, paarse dan nog! De kamer begon te draaien. Ik kon alleen maar denken dat ik op drie hoog in mijn zetel naar irritante wijven op tv zat te staren die belspelletjes in goede banen trachten te leiden. Dansen is mijn prozac, mijn xanax, mijn chill-pill, mijn relaxatie, mijn yoga, mijn vlucht, mijn diesel, mijn fles wijn... Oh nee, dat laatste neem ik terug, want sowieso lekker en genieten.

Gelukkig leek de dokter wat van mijn levensfilosofie te snappen, want de enthousiaste ER'er gaf me volgende raad: "Passie! Ja, passie is belangrijk. Passie! ... Als je het kan verdragen, dans je zondag maar."

Fighter

Of anders: "de wetten van het leven zijn niet zo eenvoudig als de regels van de gevechtssport"




Mister Xian Gao is trouwens verantwoordelijk voor de martial arts scènes, net zoals o.a. bij Crouching Tiger, Hidden Dragon.

Delivered

Wielen raken nog maar net de tarmac. Mijn veiligheidsgordel gaat uit, mijn hand grijpt naar de gsm en mijn vingers tikken de pin-code in. En ja, een aantal berichten komt piepend binnen. Enkele daarvan vertellen datgene wat er al negen maanden zat aan te komen!

Het heeft tien vingertjes, tien teentjes, een mondje, twee oogjes en een neus. Oh ja, ook nog twee uiterst schattige oortjes. En een licht geprononceerd kinnetje (ik zit echt met een ideé-fixe). Het slaapt vaak. Vooralsnog.

Ik zou een foto kunnen plaatsen, maar waarschuwt de cyberpolitie niet voor duistere personen op zoek naar onschuldig vlees? Ik zou kunnen zeggen waar je deze kleine parel kan bewonderen, maar strepen verpleegkundigen het adres niet door op de geboortekaartjes zodat dieven, boeven en ander gespuis weg zouden blijven? Ik kan wel zeggen dat het verwondering, blijdschap, bewondering en trots geeft. Wil je nog meer, bel dan maar eens.

Grote wasjes, kleine wasjes

Mama Sas was klaar en duidelijk toen ik als 20-jarige lustig en hysterisch mijn studies probeerde af te ronden: "het is hier geen hotel. Gedaan met studeren, is op jezelf gaan wonen." En dat betekende volgens haar vooral: dan doe je je eigen was maar (en zal je leren iets na twee uur gedragen te hebben, niet meteen de wasmand in te kieperen), kook je je eigen boontjes maar (wie dopt ze nu nog?) en ruim je je eigen rommel maar op (wat ik trouwens thuis altijd ook al deed).

Toen dan het moment daar was om zelf te ontdekken of Cilit Bang het beter doet dan Ajax Badkamer, bleek er toch een lichte kink in de moederkabel: "ah nee, zelf wassen?! Niks van! Je hebt niet zoveel was (ik leer snel), dus breng die maar gewoon naar huis". Zodoende. Wel Ajax Badkamer, geen eigen wasmachine.

Heel lief, attent en moederlijk van haar: ze staat er altijd voor klaar, voor die kleren van me. Soms ook wel een beetje lastig. Mijn af te leggen afstand voor een wasbeurt bedraagt nl. zo'n 90 km. Dat komt neer op een uurtje heen. Vervolgens toch een uurtje ofzo wassen. Om dan opnieuw een uurtje 90 km terug te sjeezen. Sjeezen geen probleem, de tijd al wel eens een issue.

Dus ging het laatst naar het lokale wassalon met wasproduct, kleding én een beetje - euhm - achtergrondinformatie. Ik was klaar om - filmgewijs - alle leuke, jonge, hippe mensen uit mijn buurt te leren kennen. Ik zou dan met mijn nieuwe waskennissen na het duizeligmakende proces nog nakletsen en uitkijken naar onze volgende wash&meet.

Het echte leven is duidelijk geen film: geen hond te bekennen, zelfs geen marginalen. De enige die ik tegenkwam was de iets of wat uitgemergelde, duffe eigenaar van het salon die het nodig vond de vloer te komen dweilen terwijl ik mijn al echte vriendinnetjes belde om uitvoerig dromen en leven te bespreken. Next time terug naar huize mama?