Couscous met vis

Ik weet niet wat het is met die weergave van de korte inhoud op de achterzijde van een dvd-doosje. Ik weet wel dat ze je nooit zeggen waarover de film nu echt gaat.
Zodoende zat ik vanavond op mijn heerlijke-ik-kan-er-volledig-gestrekt-plat-in-liggen-Ikea-zetel met een pizza op de schoot naar een tragikomedie te kijken in plaats van naar de brainloze Sex and the City-like flic.

Ok, eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat ik de plannen lichtjes gewijzigd had. Ik was doodop, voelde me getackeld door de winter en net niet ingehaald door het werk. Plan A van socializen op een feestje werd dan ook aangepast (plannen moeten altijd flexibel zijn, uhum), met de nodige twijfel, gezien ik beter mijn domicilie op dansvloertegel 24 zet.

En zo bevond ik me om 19.06u bij de lokale dvd-boer op zoek naar een andere realiteit, een die me de nodige ontspanning (lees: en dus niet het nodige medeleven, kroppen in de keel en meer van zulks) en ontsnapping zou kunnen bezorgen. La Graine et Le Mulet zou de klus klaren, ging ik af op de achterzijde van de bewuste dvd: eten, happy family met verhitte discussies, in een zuiders sfeertje. Jep, mijn companie voor de avond. Gianfranco verzorgde de pizza met prosciuto, rucola en parmiggiano en mijn duim drukte op de playknop van de zapper.

Ik kreeg een verhaal geweven rond bovenstaande thema's, alleen was de insteek iets melancholischer en triester dan gedacht. Familie die nog aan elkaar hangt, maar ook weer niet, ex-en en toekomstige ex-en, mislukkingen en ontslag, frustraties en vernederingen, maar ook moed. Hoewel de acteurs hun rollen een voor een met karakter neerzetten, was dit niet de cocktail die ik voor ogen had. Maar net zoals ze het in de film deed, redde ze ook de boel voor mij: Hafsia Herzi danste een zwoele drum solo.



Anadil, I want that workshop!!

We cared!

Ok, I know... I already told you everything over and over again about the show. But I'll keep on going as for me it was a really intense and special experience. Now I bumped into the video of Artemisia's and Anadil's - two of my teachers - tango choreography. I'm eager to learn the tango, I just love having classes of those two and I'm fond of the song, so no suprise that I'm posting this here!

Sit back and enjoy.
Look for more on YouTube.com, search query " Because we Care faeye84"

Gezellig nadenken

Als ik Risk speelde met mijn broer, was het gegarandeerd oorlog aangezien hij de spelregels in de loop van zijn weg naar glorie aan zijn behoeften aanpaste en ik het uitdokteren van strategieën haatte. Die oorlog vochten we trouwens verder uit bij stratego, waar ik wonderwel redelijk goed in was (ok, het is maar een gezelschapsspel). Het liefst van al klopte ik hem of vriendinnetjes bij Trivial Pursuit aka Triviant. En neen, dat is niet pretentieus om dat hier zo te verkondigen! Ik maakte er immers een hobby van mijn moeder het bakje met vragen in de handen te stoppen zodat ze me de hele dag door vragen kon stellen. Ze zeggen dat het testosterongebonden is, maar echt ... ik hou van al die weetjes en korte feiten, niet zozeer van het uitdokteren van strategieën.

En toch werd ik bevangen door het verlangen te leren schaken. Het spel ziet er zo "gezellig" uit: leeslamp - liefst zo'n ouderwetse lampedaire - boven het bord, rook die rondom kringelt, een fles wijn - whiskey mag ook, Spa is uitgesloten - erbij en samen met je tegenspeler in een gevecht van denken, inzicht en strategie belanden.

Goed, ik leerde dus schaken van't weekend. Het was gezellig en het was een gevecht, vooral dan in mijn hoofd. Ik was meer bezig gedachten over wat voor dom blondje ik wel niet was om te buigen naar iets in de trend van "maar je leert het pas", dan mijn tegenspeler's paardensprongen en schuine demarches van zijn loper in het oog te houden. Dat resulteerde natuurlijk in drie van de vier keer faliekant ingepakt te worden. Maar 'k ben toch trots op mijn één spelletje waarbij ik het de overzijde toch een beetje lastiger kon maken. Ik stelde mijn eigen executie toch met enkele minuten uit.

Ik wil nog!

Maandag voor mij

Maandagavond is me-time-avond, als dat al mogelijk is tussen laat thuiskomen van het werk, boodschappen doen in een overvolle supermarkt, terughollen naar je kookvuur en het verlangen om toch lekker onder dat donsdeken te kruipen. Nu, er is een mate waarin dat mogelijk is, nl. twee uur ofzo.

Foto: Albert Heijn

In die mate heb ik gisteren lekker staan kokerellen. Beetje prei stoven, verse lasagnavellen uit de koelkast getoverd, een scheutje roomvervanger, verse zalmreepjes en wat roze garnalen er bovenop, afwerken met mozarella en de oven in: een kwartiertje later kon ik genieten van een jummie eenvoudig lasagnagerecht met een fris glaasje wijn erbij, ook met mate.

Zapper binnen handbereik, Jeremy, Hammond en Captain Slow op mijn scherm en genieten. Me-time. Meer hoeft het soms niet te zijn.

Gala Flamenca

Ik zat met mijn 1m80 gekneld op het eerste balkon van de mooie Leuvense schouwburg. Het klinkt enigszins aanlokkelijk, maar ik kan je verzekeren dat mijn rug danig protesteerde tegen deze houding. Reden van mijn geknelde positie: ergens in september - tussen mijn verkregen bewonerskaart en mijn nieuwe bibkaart - besloot ik dat ik pas echt een Leuvenaar was als ik ook deelnam aan het rijke culturele leven aldaar. Zo geschiedde en belandde ik dus daar boven in die ontzettend vervelende rode pluche stoel om te genieten van wat een veelbelovende flamenco-avond zou worden.

Zoals wel vaker draaien de verwachtingen anders uit. Zo was de danseres, la Rubia, krachtig, energiek, elegant, ritmisch, maar soms ook om schrik van te krijgen. Vooral daardoor begon ik toch sneller te verlangen naar het tweede deel: Moraíto, de een of andere fameuze flamenco-gitarist. Sorry, ik ken er niks van, dus voor een totaal onbekende, die er wel eventjes in slaagde om me met open mond en zucht naar meer te laten genieten. Wat een ritmisch vingerwerk, gekaderd door uitstekende zangers en handenklappers. Een mooi en aangenaam schouwspel, maar ik was toch ook blij dat ik later op de avond zelf op de dansvloer kon zwieren.

Gedrevenheid troef

Ik ben een fan van wat Djivy doet. Dus toen meneer me wilde spreken in een jazzy Leuvense bar over schrijfselactiviteiten, was mijn nieuwsgierigheid meer dan genoeg geprikkeld. Plannen: een online automagazine dat de kwaliteit van klassieke bladen met nieuwe media combineert. Ruth: geprikkeld, gedreven, klaar voor deze nieuwigheid! Net als de vijf anderen.

Logo: paps - Foto: Djivy

En dus gaat morgen www.drivr.be online. Ik stort er me - omgeven door een stel mannen met autokennis - in de wereld van pk's, driften en cilinders. Nieuw terrein, want ik kan enkel zeggen wat sommige vierwielers bij me teweegbrengen zonder benul van cilinders: zoals een stel creaties van Audi of de prachtige bolides die Top Gear wekelijks mijn huiskamer instuurt. Ik ben er nochtans zeker van dat het boeiend nieuw terrein wordt!

En af en toe zal ik willen ontsnappen: naar de Arabische ritmes, naar mijn kookpotten, naar de dansvloer. Dan lucht ik alles hier.

Hoe dan ook: let's enjoy the drive!