Arrivederci tutti!

Parto per Roma nel pomeriggio!

Ik zit omgeven door truien, t-shirts, toiletgerief, jassen enz. Voordat alles in de reistas verdwijnt, moet ik nog keuzes maken. En daar ben ik zo slecht in: wordt het het zwarte poftruitje van Essentiel of toch maar gewoon het zwarte basistruitje van Massimo Dutti, neem ik allerlei gekleurde topjes mee of beperk ik me tot één topje per setje, denk ik aan de huidverzorging en stop ik het hele gamma crèmes in mijn toilettas of beperk ik me tot de dagcrème? Een mens komt wat dilemma's tegen in zijn leven, nietwaar?!

En voordat ik die knopen zou doorhakken en richting startbaan van de gemeente Zaventem zou rijden, wilde ik toch nog een woordje schrijven hier. Noem het afscheid nemen; dat klinkt wat sympathieker dan "jullie jaloers maken"! ;)

Het weer ziet er veelbelovend uit in de eeuwige stad. Oh, ik ben helemaal klaar om me opnieuw te laten betoveren, mee te laten slepen en te genieten van Italië! Hoe dan ook wens ik iedereen een erg fijne week, wat de plannen ook zijn! Geniet ten volle van de momenten die jullie aangeboden krijgen!

Bacio e arrivederci tutti!!

Workshop Aziza

En met een klik op de knop "bevestigen" heb ik zonet mijn deelname aan een workshop bij Aziza verzekerd. De grote Aziza gaat me onderwijzen in de shimmy, een veelvuldig gebruikte heupschuddende beweging in de oriëntaalse dans! Het ziet er indrukwekkend uit... als je het kan.

Shake it, baby!

Spaghetti

Ik ben gek op eten, in de brede zin van het woord: de actie, het onderwerp, het smullen. Ik ben er graag mee bezig, in de brede zin van het woord: het opsmullen, het kopen, het proeven, het lezen, het maken. Voor mij heeft het een aura van gezelligheid rond zich hangen.

Spaghetti is dan de prins aan het gezellige Hof: een tamelijk eenvoudig gerecht, maar het is gezelligheid in slierten en goede genuanceerde smaken in een bord. Gisterenavond was er weer maar eens het bewijs van!

Scherven

... of hoe een "samen-etentje" kan uitmonden in een feest waar frustraties wegvloeien.

Ik was moe. Ik was boos. Ik was nerveus. Zij was moe. Zij was niet op en top. Op het gemak een lichte maaltijd klaarmaken en opsmikkelen, vergezeld van een glaasje Farnese-wijn zou ons goed doen. En dat deed het ook. Maar het was niet voldoende.

Het oog viel op een aardewerken schaal die ik uit mijn kast wilde. Het bloed begon sneller te stromen, opwinding door het idee van de mogelijkheid om frustraties te uiten drong zich op de voorgrond. De hamer werd uit de gereedschapskist gehaald en onder vreugdekreten, opgewonden gilletjes en vrij gelach ging de schaal aan diggelen.

Maar er volgde nog. De plek lag bezaaid onder witte schilfers en scherven. Fikfakkend voor de stofzuiger werd alles systematisch weggezogen. Heerlijk: na wanorde, orde en tevredenheid. Een sausje van een uitbundig lachsalvo door onze graad van freakiness maakte de opluchting compleet.

De kardinaal en zijn uitspraken

Hugo Claus beroert meer dan alleen menig hersencel met zijn literatuur en zijn leven, en nu ook overlijden.

Kardinaal Danneels nam zijn paashomilie te baat om kritiek te uiten op de euthanasiebeslissing van mensen. De naam "Claus" nam hij niet in zijn mond.

Volgens de geestelijke "loopt men" met zo'n beslissing "in een boog om lijden en dood heen en omzeilt men het." En hij vervolgt: "Onze samenleving heeft naar eigen zeggen al vele zogenaamde taboes neergehaald, maar ze heeft er ook een nieuw taboe bij gecreëerd, met name dat de dood geen zin kan hebben en dat alle lijden absurd moet zijn."
Hiermee komt de kardineel, niet onverwacht, in het rijtje van stemmen die eerder gelijkaardige commentaar spuiden: René Stockman (hoofd van de Broeders van Liefde) en Wouter Beke (interim-voorzitter van CD&V).

De grap is dan nog dat zij, bekend met geweldadige bekerings-/kruistochten, uit monde van bovengenoemde Stockman uitroepen dat "een bepaalde groep in de samenleving haar levensfilosofie aan iedereen opdringt" (cfr. de stem van de aanhangers om de mogelijkheid te bieden te kiezen tot euthanasie, nvdr).

In mijn ogen is dit klinkklare onzin. Lijden in een ongeneeslijk zieke situatie heeft absoluut geen zin. Het zal je zeker geen toegangsticket tot de hemelpoort van Sint-Pieter bezorgen, hoewel dat graag is wat al die christus-aan-het-kruis-volgelingen ons doen geloven. Lijden moet vermeden worden, waar dat kan. Wim Distelmans van de VUB verwoord het zo: "Wie geen zingeving vindt in dat lijden, dat niet bewust wil meemaken en kiest voor zijn levenseinde verdient toch ook respect. Net zoals dat omgekeerd ook het geval is." Achter deze visie kan ik me al meer scharen.

Of willen we naar situaties waar oudjes elkaar met hun wandelstok doodmeppen om het lijden van de ander te helpen verzachten, zoals afgelopen weekend in het Brusselse gebeurde?!

Bron: DeMorgen

La fille d'O 24u/24

Miauw.... Tevreden spinnend lees ik het bericht dat La Fille d'O finally een webshop opent! Het zat er al maanden aan te komen en nu is het zo ver! Hiphop hooray, hooray!

Ik ben fan van het merk. Het is sexy en ondeugend, zonder platvloers te zijn. Het beeldt geen miekes af die dromend aan een gordijn in een jeukend kanten setje op hun hardwerkende bank boy staan te wachten om hem te pleasen.

Nee, het gaat om zelfstandige girls die weten wat ze willen, die zich goed voelen in hun lichaam, die hun lijf durven gebruiken om te léven én ook te pleasen, zichzelf en een ander. Het is sexiness met een knipoog. Het is lef, het is durf. Het is vrouwelijkheid. Murielle Scherre slaagt er volgens mij prima in dit imago in heel België en ver daarbuiten naar... euhm ja, buiten te dragen.

I'm in for her weapons of mass seduction! ;)

Bellydance

Een creatie van paps de Photoshop-wizard

Extra dag

En wat doet een mens luisterend naar de naam Ruth als er een vrije dag aan het weekend kleeft? That's right.. kuisen, schrobben, dweilen, stofzuigen, afstoffen, opkloppen enz.

Versteld en naïef

Ik sta er bijna dagelijks van versteld hoe onoprecht sommige personen kunnen zijn! Dat gaat mijn naïviteit echt te boven...

Lente!!

Vandaag begint officieel de lente! Laat het maar geuren en kleuren!

Maar het weer in België beslist er anders over: in plaats van de mooie stapelwolken die scherp wit afstaken tegen de blauwe lucht vanochtend krijgen we nu onze dosis maartse buien. Regen, overheersend grijze bijeengepakte cumuluswolken, hagel en zelfs wat smeltende sneeuw kleuren en geuren de dag. Grr.

Bellydance practise

Me, practising at home

Arabische pop in de dansles

Een vergelijkende studie: na de clip, onze dans.




Baladi, saïdi, klassiek Egyptisch (waarschijnlijk onuitspreekbaar in het Arabisch en dus vandaar in het gewoon Nederlands) enz. passeerden al de revue dit semester. De laatste les was gereserveerd voor een popchoreografie op bovenstaand nummer. En die ziet er in de buikdansles niet uit zoals die in bovenstaande clip.

Vervang de lederen outfits door loszittende yoga-tenues, zwierige rokken, harembroeken en sjaaltjes in een regenboog van kleuren en honderden pareltjes. Ook het semifuturistische podium gooien we eruit en wordt een danszaal waarin de muziek heerlijk luid weerklinkt. En de jazzdance moves schoppen we helemaal buiten (de vier tellen blijven wel, al goed)! In de plaats komen zwierige hip drops, verleidelijke blikken, armen die lonken en kronkelen, shimmy's, achtjes, kamelen en de hele reutemeteut!

Het was weer puur genieten!

Diece notte

Devo ancora dormire dieci notte e poi vado a Roma per una settimana! Spero che racconto Matteo aka Alessio. ;-)

Slapen

De slaap is niet alleen een heerlijk iets, het geeft je lichaam ook de kans om lichamelijk én geestelijk op adem te komen en te herstellen van de belevenissen tijdens de dag. Waarom word ik dan geplaagd door nachtmerries, een zeurende rugpijn en temperatuurwisselingen (van drijfnat van het zweet tot kippevel van de kou) die me tussen slapen en waken houden zodat ik 's morgens met pandaogen, puitogen, hippo-ogen opsta!? In feite lijk ik alleen met mijn ogen al op de gehele Antwerpse zoo!

Weg naar zee

Volgens allerlei krantenberichten, studies, trendwatchers, sociologen en nog een hele meute die wordt betaald om zulke dingen te verkondigen, hecht de huidige generatie twintigers en begin dertigers veel belang aan vrije tijd. Het is niet meer allemaal werk wat de klok slaat.


Of dat nu waar is of niet laat ik in het midden. Ik weet wel dat ikzelf wil genieten, ook buiten mijn werk om, dus stond er een dagje zee op de planning. Wegens gebrek aan tijd en financiën en de aanwezigheid van een zekere Belgische bescheidenheid werd dat een trip richting Vlaamse kust in plaats van Italiaanse.

Onze kustlijn is niet van de mooiste, integendeel, maar als je richting zee kijkt, met de zon boven je hoofd, kan het er gerust mee door.

En dat is dan opnieuw de Belgische bescheidenheid die doorsijpelt, want eigenlijk genoot ik met volle teugen: wind die een deel van je zorgen mee op sleeptouw neemt, het ruisen van de zee, de golven die op je afkomen, de inspanning die nodig is om doorheen het zand te woelen, de geur van zout en vis die je neusgaten binnenkronkelt, de zon die de eerste prille pogingen doet om het lichaam op te warmen en de geest uit te lichten, de moeilijke zoektocht naar schelpen enz.

Zonder overheerlijke fishfood en mét een lelijke setting blijft het natuurlijk niet zo lang boeien, dus ging het later op de dag richting Brugge. Op zoek naar meer: zijn we dan die bewuste meerwaardezoekers uit de statistieken?

Ik ben er nog steeds niet uit hoe ik plezier en genieten moet neerpennen in enkele simpele woorden, maar ik voélde het wel toen ik doorheen dit stadje wandelde. Achter elke hoek piepte een nieuw pittoresk pleintje of straatje, verderop stroomde het water vrolijk verder en weerspiegelde het de Middeleeuwen. De overvloed aan toeristen en bijhorende toeristenshops (kant, chocolade ...) nam ik er voor lief bij. Dolen doorheen deze stad met de meeste kasseien, een killer voor hakken, bracht rust, verbazing, plezier, ontdekkingsvreugde en ontspanning.

En dan kon deze dag niet anders eindigen dan in een typisch Brugs, oud-Vlaams restaurantje met een pot mosselen en friet, luisterend naar de naam 't Lammetje.

Doodmoe, maar totaal ontspannen (ken je de kers-op-de-taart-kracht van een slappe lach?!) zocht ik terug in het centrum van het land mijn bed op. Zou je de twintigers en dertigers - en mezelf dus - geen gelijk geven als ze kiezen voor meer evenwicht en een leuke vrije tijd?!

De bànken (vergeet het Antwerps accent niet!)

Eén van mijn favoriete filmscènes toont Stanny Crets en Peter Van Den Begin samen - apestoned - in een bubblebad. Ik vind die twee hilarisch samen en het sappige accent maakt het plaatje af. Maar belangrijker: ze haalden de essentie aan: naast potgrond was dat de stelling "De bànken. De bànken zen (nee, geen typfout) de schuld van alles".

Die stelling wordt meer dan levendig gehouden door de studies die ik op het werk tegenkom. Ondanks dat zette ik om half negen wel voet binnen bij mijn bank voor een gesprek over verzekeringen: ik moet mijn toekomstige vierwieler verzekeren, dan moet ik mij verzekeren in die vierwieler in binnen- en buitenland, daarnaast moet ik mijn bed en koelkast ook verzekeren en blijkbaar is het aan te raden dat ik ook "situaties" rondom mij moet verzekeren zodat ik mensen die mijn bloempot op hun hoofd krijgen niet levenslang van hoofdwindels moet voorzien. Maar daar stopt het niet. Ik moet immers ook al denken wat ik binnen 40 (!) jaar van kapitaal ter beschikking wil nemen. En dat terwijl ik leer te leven van dag tot dag! Niet eenvoudig.

Gelukkig kon ik rekenen op de hulp van Bart. Bart had de film "Alles moet weg" met bovenstaande scène niet gezien, want Bart stelde zijn kennis volledig en gemotiveerd ten dienste van de bànk! Gelukkig voor mij, want zo bleek dat Bart wel meer onwetende, naïeve kippen heeft moeten bijstaan in zijn leven.

Met engelengeduld, de meest bizarre voorbeelden, beeldspraak, vergelijkingen, kladjes, grappen en grollen (jaja, het kan blijkbaar toch bij de bànk) loodste hij me vakkundig door al de producten. En belangrijker: wist me zelfs te overtuigen en bovenstaande stelling te doen vergeten. Ja, beste mensen: ik ga mijn geld stoppen in iets dat de schuld is van alles! Is er een duidelijker voorbeeld van "a blond moment"?



Als beloning voor mijn vertrouwen kreeg ik een doos vol luxechocolaatjes samengesteld door sterrenchefs van overal op onze ronde, tot nu toe nog blauwe, planeet. Je kan een chocofiel niet blijer maken! Die vreugde voelde ik even verzwakken toen we aandelenportefeuilles (ja, ik ben natuurlijk blond, maar heb toch iets in mijn mars!) aan het bekijken waren: investeringen in Shell, landen zoals China die in de top staan van het aantal executies en landen die mensenrechten met de regelmaat van de klok schenden... Ze liggen inderdaad ergens aan de basis. Ik kon niet gelukkiger zijn dat ik geen geld had!

cucinare per la mia famiglia

Een van mijn passies of dingen-die-ik-ontzettend-graag-doe is koken. Ik kan me er heerlijk in verliezen: geconcentreerd werken, planning opstellen, winkelen, ingrediënten uitkiezen, kookboeken doorsnuffelen, een gezonde nervositeit die kriskras door lichaamsvezels trekt en er een aangenaam kriebelend gevoel achter laat enz. Dat is "één" aspect. Het andere is dat ik graag mensen een fijn gevoel geef via mijn kook - uhum - kunsten.

Deze keer wilde ik mijn ouders, broer en schoonzus doen genieten en gelukkig maken! Samen aan tafel genieten, niet chique, niet classy, niet stijlvol, maar gewoon simplice. Smaken en proeven. Gezelligheid en liefde. Eenvoud en eerlijk.

Een tafel die bijna droop in de roze en goude tinten, maar die gedekt was met het meest eenvoudige witte servies stond pronkend klaar. Rundscarpaccio, gebraden varkenshaasje met aardappeltjes en mediterrane gegrilde groenten, gevolgd door een volle chocoladecake met Lavazza-koffie zouden gevoelens van gelukzaligheid moeten losweken. En wees gerust: lekker eten kan dat, vooral als het gezelschap ook goed zit!

Kronkels en shimmy's

Nog drie uur te gaan, nog twee uur te gaan, vertrekken, file ondergaan, verloren rijden ... stilletjes aan en met enige moeite kwam ik dichter bij de avond waar ik al een hele week naar uitkeek.

In een toch wel voornamelijk grijskleurend en regenachtig België vindt een buikdansfestival niet plaats in een kleurig Marokkaans tentendorp, noch in een warme en zinderende Turkse omgeving. Wij moeten het doen met een licht gedateerd cultureel centrum ergens in de rand van Brussel.

De verpakking was dan niet zozeer Arabisch, de inhoud kwam toch in de buurt. Een semi-zoete, hartige geur van geroosterd kebabkippenvlees wist doorheen kieren en spleten aan deuren te ontsnappen en zo de - overwegend vrouwelijke - bezoekers tegemoet te vloeien. In de lobby stonden hier en daar enkele kraampjes opgesteld met de meest kleurige, rinkelende, schitterende en blinkende buikdansoutfits en -benodigdheden.

Maar het gaat niet om de architectuur van het cultureel centrum of het weer, het gaat om de beleving van de dans. En die was er ten volle! Stonden op het programma: Fatema uit Singapore en winnares van de een of andere award op het een of andere Brusselse buikdansfestival, Fédra die op datzelfde buikdansfestival de publiekslieveling was, miss Bellydance Hongarije die luistert naar de naam Maya, miss Bellydance USA Ava Fleming die ik de dag ervoor in Gent heb ontmoet bij Bella, Apsara die de Tribaldans voor haar rekening nam en nog een hele rits.

Voor mij was het een ervaring van puur plezier en genieten. Lijven (oh nee!! ;)) kronkelden en shimmy'den, maar allemaal met de grootste gratie, elegantie, sensualiteit en niet te vergeten vrouwelijkheid. Het was een mooi bewegend plaatje, uitgevoerd op de tonen van een sterrenhemel in de woestijn waarbij een warme wind de huid aait. Klassieke bewegingen wisselden - tegelijk met de danseressen - met stoerdere vrouwenkracht (wie zei dat girl power iets was van de Spice Girls?!) in de Saïdi-sprongen en dreigendere, maar indrukwekkende tribalsounds en -bewegingen.

Bewondering en gezonde jaloezie vervulden bij mij de hoofdrol. Ooit hoop ik het toch ook zo te kunnen.

Hier alvast een "nasmaakje" van Ava Fleming en de Belgische Fédra. Verder zal Google en YouTube jullie moeten helpen!

Concours ICODAC 2006
Uploaded by Fedra_Danseuse_Orientale

Hoge toppen, diepe dalen

Als alles lijkt te - vergeef me de uitdrukking, ik kom momenteel op niets anders - sucken, is de oplossing nabij in de vorm van:
- een goede reep chocolade van de beste kwaliteit: zachtjes wegglijdend, streelt het je tong en activeert het in de bochten van je hersenen vanalles wat eindigt op -onen.
- een glas wijn - of meerdere: de verfrist je keel en de bijhorende peristaltische bewegingen. Trekt de kronkels in diezelfde hersenen een beetje plat, zodat de dingen die eindigen op -onen beter en sneller hun einddoel bereiken.
- mensen die thuishoren in het hokje "fijn, sympathiek, lief, grappig en zo veel meer", ook wel "vrienden" genaamd: ze luisteren naar je zigzag-zaag, knikken bevestigend wanneer het moet, maar durven je ook uit de bocht te halen als je eruit vliegt. Ze laten je lachen zodat de dingen die eindigen op -onen nog meer vrijkomen én te voelen zijn van in je hoofd tot in je darmen!

Er was eens een Sara ...

Aangezien uit het kijkcijferprofiel blijkt dat VTM's telenovelle Sara vooral hoger opgeleiden trekt, laat mijn ego het toe om hier enkele woordjes neer te pennen. Of nog een excuus: ik doe het vooral om mijn collega's die gisteren niet hebben kunnen kijken blij te maken. Zij doen hetzelfde voor mij op de dagen dat ik niet kan kijken... (en nog een smoes: dat zijn er wel enkele)

Dus ... tromgeroffel ... een korte samenvatting van gisteren:
- Britt is overstuur. Haar auto is total loss en ze heeft geen geld voor een nieuwe
- Sara zit te kniezen over de vermoeide spelletjes die ze met Simon speelt.
- Simon moet tov zijn ouders verantwoording afleggen over zijn huwelijk en Présence
- Helena gaat uit eten met haar ex Steven en ze hebben het erg gezellig. Daar komt ze Jurgen, een andere ex (de fotograaf), tegen. Die lijkt wat jaloers. Jurgen vraagt aan Helena of ze nog samen is met Simon en vertelt haar over de kus van Simon en Sara in Pier 19. Helena confronteert Simon met deze "roddel". Simon wordt kwaad en spreekt van hun relatie die aan een zijden draadje hangt.
- Sara is kwaad op Arne omdat die met Britt uitgaat. Aanvankelijk belt ze hem, maar dan beslist ze om naar hem toe te gaan in de Chocola. Daar probeert ze Arne duidelijk te maken dat Britt niet te vertrouwen is. Bovendien is ze kwaad dat hij het geld en de credit cards van Ecomoda misbruikt voor zijn geflirt met Britt. Ze vraagt de autosleutels en zegt dat hij ontslagen is nadat ze verneemt dat Arne Britt een lening beloofde.

Ik kijk uit naar het vervolg!

Gezellig reizen met de trein?!

Ik heb een haat-liefdeverhouding met de trein. Dagelijks pendelen: voor mij liever niet. Uitstapjes met de trein: leuk en spannend. Het toeval wil echter dat mijn job zich bevindt op zo'n 100 meter van een van de vele uitgangen van het zuidelijkste Brusselse station, dat rijden in Brussel voor mij alsnog neerkomt op een trip door de hel en, belangrijker, ik vooralsnog niet over een ding met vier wielen beschik. Dat is dus dagelijks pendelen.

En wat is dat gezellig! Vanmorgen kreeg ik het gezelschap van een man die zich vergist leek te hebben toen hij zich vanmorgen stond te douchen. Met slaapogen zie ik hem al de bus azijn hebben genomen (what the hell doet een bus azijn in de douche?) in plaats van een lekker geurende douchegel. Résultat: ik werd bedwelmd door zware azijnwalmen.

Maar het werd nog gezelliger! Enkele minuten later kwam er een jonge gast naast me zitten, of beter gezegd: tegen me. De indruk dat hij liever op mijn schoot plaats nam, werd alleen maar versterkt toen hij zijn krantje begon te lezen. Nu, ik vind het erg sympathiek dat mensen eraan denken om mijn actuakennis op peil te houden, maar ze hoeven echt niet ongevraagd de linkerpagina van hun Metro onder mijn neus te duwen. Soms heb ik daar gewoon geen zin in!

Student voor even

Ik ruimde plaats op mijn bureau bij mijn ouders in Vosselaar. Het propere wasgoed, stapels post en rommel moesten plaats ruimen. Ik was weer even student. Een test van Italiaans dinsdag en de aangeboden kans om eens goed bij te werken. Dit kon ik als blokbeest niet aan mij voorbij laten gaan. Het zou me nerveus, onrustig, ongelukkig en teleurgesteld maken. Jep, that's me and I like it!

Het middelbare school patroon stond aan de deur te kloppen: op tijd uit de veren, lekker doorstuderen, af en toe een korte pauze en weer geconcentreerd en rustig verder. Het voelde weer zo lekker. Jammer genoeg - ik weet het, ik ben een seut - was ik tamelijk snel rond.

Zondag mochten ik en vooral mijn heupen achtjes gaan draaien als ontspanning. Van voor naar achter, van achter naar voor, van boven naar onder, van onder naar boven. Ik kan me voorstellen dat sommigen hun wenkbrauwen fronsen bij een dergelijk eenvoudig lijkende, vrijwillige zondagochtendactiviteit, maar ik daag jullie uit! Eén, het is absoluut niet eenvoudig om je heupen en buikspieren dit mooi te laten doen zonder door te "trishen" knieën en hielen in te schakelen. Twee, geen betere manier om je lichaam wakker te laten worden dan op Arabische tonen met sensuele golvingen. Heerlijk! Ik kan nu echt vanalles met die heupen doen, maar zuivere achtjes lijken nog een utopie. Toch vind ik het zo genieten!

En dan was het weer tijd om me wringen door de reeksen Italiaanse vervoegingen. Het ritme wordt bepaald door mijn ontdooiende vriesvak: lavorerei, lavoreresti, lavorerebbe, lavoreremmo, lavorereste, lavorerebbero en ga zo maar door. Niet gemakkelijk als er een lettergreep te veel in lijkt te zitten en er af en toe plots een hele ijsberg naar beneden lijkt te storten. Global warming!