Een impressie van het weekend

Eten - alleen tussen het lachen en gieren door lukte dat - bij de barimannekes. Links Barimanneke 1: een ontzettend grappige macho. Eronder Barimanneke 2, aka segnor ParaDiso, uitvinder van de Elixir d'amore, de lieve





















Ondergedompeld in de Italiaanse cultuur van heerlijk eten in goed gezelschap zetten we het weekend verder met een uitgebreid home made ontbijt, inclusief onze Napolitaanse cappuccino! Stonden er onze smaakpapillen te verleiden: verse zalm, garnaalsalade, paté met bosbessenjam, Franse kaas met kappertjes, tomaatjes, kalkoenfilet met pesto, fruitsap van bloedappelsienen enz. Verrukkelijk en zo genieten!!

Het kannetje waar we zo gek op zijn!

Zappend binnenkijken

Ik ben zo het type dat denkt te kunnen beweren niet veel tv te kijken, maar uiteindelijk blijkt dan meestal wel dat ik van verschillende - vaak rotzooi - programma's wel op de hoogte ben. Ach, dat is voor de job!

Zo belandde ik gisteren - ik zweer het - volledig ongewild op Vitaya, de voorloper van wijf-tv. Daar waar wijf-tv zich meer richt op de dynamische twintigers en dertigers, lijkt het me soms dat Vitaya nog steeds zijn pijlen liever afschiet op verstokte huismussen die graag rond een kop koffie verhalen à la "de zeun van Josette..." uitwisselen. Het is maar een idee.

Voor mij zag ik Ingeborg Sergeant, je weet wel: die van Blind date, bezorgd een medelevende blik opzetten. Object voor wie de blik bedoeld was, was een mooie, frisse, jonge vrouw. Nu wilde ik wel weten wat zij voor had.... Miserie van een ander lokt altijd lezers, kijkers, toehoorders... Bleek dat ze sterke twijfels had over haar huwelijk, worstelde met een verwrongen moederrelatie en weinig vertrouwen had in zichzelf. Geen paniek: Ingeborg zou het allemaal mee helpen aanpakken!

Nu die laatste zin hoeft niet zo sarcistisch gelezen te worden. Ik heb immers de kans gehad om mevr. Sergeant, die geenszins karaktertrekken vertoont in de omgang als haar naam zou doen vermoeden, te ontmoeten en met haar te werken rond yoga en meditatie. Zij doet dat behoorlijk goed. Maar er is een grens. Vanaf een bepaald in de lucht zwevend moment haak ik af omdat het me te veel geitenwollen sokken en oeroude helende gesteenten theorie wordt.

Ondanks dat Ingeborg die kant net wel, net niet leek op te gaan, bleef ik hangen. Voyeurisme, maar ook verbaasdheid hadden een handje in het spel. Ik stond immers versteld dat deze jonge vrouw haar heil zocht bij een tv-figuur als Ingeborg en dat op de Vlaamse televisie. Ik weet niet hoeveel mensen naar Vitaya kijken, maar ongetwijfeld was ik niet de enige. Zo'n persoonlijk, intiem, complex, diep iets zomaar op tv gooien? Ik zie het mezelf niet doen.

Gelukkig voor de vrouw pakte Ingeborg op een uitzending van een halfuurtje het probleem aan en hoefde ze haar psychische leven niet al te lang te grabbel gooien. ;)

Il fine settimana di nostro concetto!

Af en toe beleef je van die weekends waarin alles zo fijn loopt dat je het gevoel krijgt dat je geniet van een heerlijke vakantie. Ik had pas zo'n weekend. Het stond al een maand in mijn rode Moleskine ingepland als het "conceptweekendje". Wat dat precies inhoudt, hang ik niet aan jullie neus. Daarom valt het net onder de noemer "concept". Het belangrijkste is dat het vol stond van plezier, gelukzaligheid, ontspanning en dies meer!

Een gedetailleerder verslag volgt als ik tijd heb om de foto's een plekje te geven in cyberspace.

De vogeltjes

Ik had ze al eerder opgemerkt. Fluitend en sjirpend begroetten ze me als ik mijn fiets in de stalling van het station plaatste. Maar dat is dan 50 minuten nadat mijn lichaam en grijze massa een poging ondernamen om in gang te schieten. Vanochtend was het anders. Vanochtend bevond ik me in het gebied tussen slaap en actie toen een vrolijk koor van vogelgesjirp tot me doordrong en me belette terug in te dommelen. Dat was de eerste keer dit jaar!

Vosselarenaren in Leuven

Gisteren gingen we een soort welkom vieren voor Nick, de verloren scout die terug was uit Zuid-Afrika. "We" dat zijn Nick natuurlijk, Dries Schellekens, Sofie en Dries VG aka eppie. The place to be was een Marokkaans restaurantje in de Muntstraat. Ik wilde wel eens wat 1001-nachtsfeer.

Die sfeer hing er, op de lantaarntjes na, niet echt, maar het tafelen was wel fijn, gezellig en lekker. De grootte van de couscouskorrel kwam ter sprake, net als het onveiligheidsgevoel in Zuid-Afrika, het nut van het hebben van een rijbewijs in Zuid-Afrika, de Belgische Leterme-show, lunchtijdvragen, aantal connecties op LinkedIn en de mogelijk status ervan, buikdansen, enz. Geanimeerde gesprekken aan een tafel vol oud-scouts.

Ze fleuren hun website wel op met een mooie foto van een buikdanseres, maar ik heb daar niets gezien dat er in de verste verte op leek. Tenzij ik mezelf al zo mag beschouwen...

Leuven bij valavond

Uitzicht vanuit mijn keukenraam. Ik kan beschrijven wat ik zie en hoe de avond dan valt, maar wat zo'n beeld met me doet, breng ik niet graag onder woorden. Ik zou zeker dingen vergeten, woorden zouden de diepte van dat soort gelukzalige gevoel van aanschouwde schoonheid niet kunnen omvatten.

een winterse lentedag

Een soort van writer's block speelt me parten. Vaag zou ik een oorzaak kunnen aanduiden, maar even vaag blijft ook die aanstoker ervan.

Een zondagse wandeling in de buurt waaide frisse lucht doorheen de kronkels in mijn hoofd. Een staalblauwe hemel zuiverde een troebele blik. En fijn gezelschap zuiverde met lachsalvo's de longen.

Dit zijn dagen dat rust zich weet in te nestelen, dat een gelukzalig gevoel zich heer en meester waant, dat schaduwen sterk afgelijnd, maar zonder dreiging zijn.









De weidsheid van Kessel-Lo.












Uitzicht over stukje Leuven en de spoorwegbrug.

Een Turkse gipsy op zondagochtend

Na een wroetende, droomloze, rusteloze nacht gaan dansen op hetgeen ik voor het gemak maar een "gipsy-ritme" noem, is allesbehalve eenvoudig. En Serkan heeft dat mogen merken.

Artemisia (rechts op de foto's) had de Turkse buikdanser Serkan kunnen strikken voor een workshop: mijn nieuwe passie kon weer gevoed worden! Ten eerste keek ik er naar uit om eens les te krijgen van een mannelijke buikdanser (ze bestaan wel degelijk dus) en ten tweede zou Serkan ons laten kennismaken met de Turkish Gipsy style. Die stijl bleek niet het tempo 1-2-1-2 te volgen, maar eerder iets van een rustige 1.2.3 en dan een snelle 4.5. Dat tellen is één ding. Erop dansen is nog helemaal iets anders. Met klunzigheid, zweten, lachen, danspassen en alles erop en eraan ben ik die zondagochtend toch heerlijk in gang geschoten.

Verven

Het werd zo'n beetje lastig "niet de eigenaar zijn van een bijzettafeltje". Het maakte het gevaar op omgestoten glazen en kommetjes ook groter. Niet dat ik dan uit zou barsten in een furie, maar ik heb gewoon geen zin om om de x-aantal weken de Ikea af te schuimen.

Gelukkig was daar de mama; die zijn er altijd en overal wanneer je ze nodig hebt! Zij gaf me met plezier enkele oude tafeltjes mee. Om het geheel een beetje aan te passen aan mijn interieur ging ik ze (de tafeltjes, niet de mama) te lijf met een crèmekleurige verf.

Acht, een heilig buikdansgetal

Heeft het zin dit neer te pennen, terwijl frustratie me drijft? Is het niet meer vol van schoonheid en lyriek als gedrevenheid, plezier en vreugde je de pen in de hand doen nemen?

Hoe dan ook, het toetsenbord streelt mijn vingertoppen, dus doe ik lustig verder, frustratie en vreugde kunnen doen wat ze willen.

Donderdag staat gelijk aan buikdansles, voorlopig en hopelijk nog een tijd (tip voor Artemisia ;)). Uren aan de lavabo met tandenborstel in de mond, minuten aan de afwas, seconden aan de printer bracht ik door met een heupbeweging die een acht moest voorstellen: van beneden scheppend naar boven. Uiteindelijk kreeg ik de beweging in zeer lichte mate onder de knie, achteruitgestoken poep en hoekigheid nu en dan te na gelaten.

Kwam Artemisia vanavond af met een nieuwe vorm van achtjes draaien: van boven naar onder in plaats van onder naar boven. Vreugde voor de nieuwe buikdansles sloeg nu en dan over in frustratie. Ik weet weer wat te doen aan de printer, aan de afwas, aan de lavabo.

Ruth met bril én lach - op vraag

Voila... Het is nog niet dat (een erg moeilijke taak trouwens), maar het is toch al beter, niet?

Wentwoth Miller has left the building?!

Bloed gaat sneller stromen, hart gaat zwaarder pompen, stem verheft zich een paar octaven hoger, glinsteringen in de ogen worden feller, kaken kleuren roder bovenop mijn blush, lippen worden kersenrood, puberale kreetjes en ideeën flashen door mijn hoofd. Even voel ik me weer 14.

Reden is mister Miller, aanstoker is een telefoontje op de vroege ochtend van vriendin Sarah. Ik kreeg niet eens de tijd om het licht in mijn bureau aan te doen of ik hoorde de pertinente vraag in mijn oor galmen: "Kan je geen dagje vrij krijgen vandaag?" Aarzelend overliep ik in gedachten mijn agenda van de komende dagen... Dat zou nipt zijn.

Ze drong aan, want sexy thing (als we dan toch in de puberale bakvis-mood zijn) zou zich ergens ter hoogte van Brussel/Vilvoorde/Medialaan bevinden! Zijzelf zou niet gaan. En wat is er nu leuk aan alleen de bakvis spelen als je al 27 bent?!

brillebekkie

Vanaf vandaag vind je me met een bril achter mijn bureau. Ter verduidelijking: mijn ogen zijn perfect, alleen raken ze nogal vermoeid van dat uren typen, creatieve zinsnedes verzinnen, foto's selecteren, allerlei cyberspaces online houden, de consument tevreden te houden enz.

Een fotootje na een eerst vermoeiende werkdag, gevolgd door een hectische zoektocht naar een leuke gsm (bijna onmogelijk in deze platte gsm-cultuur), een maandagavonds supermarktbezoek (huilende kinderen en jekkerende moeders) en een snel-snel dineetje. Kortom: verwacht dus niet te veel... Ik zie er niet uit!

En op vraag van sommige personen... er komt een vrolijkere foto! :-)

Langs weilanden en over kasseien

Zaterdagochtend stond er voor de tweede maal een kleine heruitvinding van Fiat op Trixie en mij te wachten voor een verkenningstocht van het Leuvense hinterland. De ingrediënten van onze testdrive: een witte Fiat 500 met 16" alu-velgen (het schijnt dat dit toch een niet te vergeten item is van een auto), stug afgestelde vering, zwartwitte striping, een staalblauwe hemel en een schitterend lentezonnetje. Een lieve lach op de lippen en fonkelingen in de ogen zorgden ervoor dat we het kleinood toch een dikke twee uur meekregen!

We hobelden over hellende wegen, we reden langsheen weilanden tot aan de horizon, lanen en dorpspleinen maakten we onveilig (dat mag af en toe redelijk letterlijk genomen worden). We toeterden naar alles wat leek op een menselijk wezen, maar vooral naar soortgenoten uit deze vierwielerklasse!

En toen waren we groggy van de harde vering.

This baby wouldn't be mine, but it's sista will! Dus bestelde ik na een lekkere lunch mijn eigenste Fiat 500! Dankzij de straffe, maar uiterst sympathieke onderhandelingsskills van mijn compagnon sleepte ik een mooie prijs in de wacht en kreeg ik een schaalmodel om al op te geilen in afwachting van levering. Het mag dus niet verwonderen dat we 's avonds geklonken hebben bij friszure, tintelende margarita's!

Mood

Gefrustreerd en niet geconcentreerd. Grrrr....

"Grand stoef" over mijn vader

In "paps, the sequel" zien we vader Sas na zijn laatste dag bij Janssen Pharma (RIP) met weemoed, licht verdriet, maar ook nieuwe hoop en vreugde afsluiten....

Genietend van de kerstperiode, genietend van Turkije en genietend van een welkome vrije tijd die hoe meer januari voorbij sluipt, hoe meer verandert in voorbereidende werktijd voor zijn kersverse uitdaging: art director bij Across.

Ga de website zeker eens checken. Het toont imposant en het is ook echt imposant. Jep, that's my dad! Ik ben best trots op hem. Echt waar. Ik kijk naar hem op. Jaren wilde ik zijn sporen volgen. Als ze zeggen dat ik op mijn vader lijk, zowel karakterieel als uiterlijk, dan vleit me dat ergens (hoewel ik liever zijn kin en neus NIET had geërfd en me dat heel wat complexen zou besparen).

Is dat nu het typische vader-dochtergevoel? Ik betwijfel het... Temeer omdat ik een beetje hetzelfde heb met mijn moeder. Ik ben apetrots op wat ze doet (verpleegster oa op intensieve zorgen met - soms een beetje minder - engelengeduld), ik vind dat ze stijl, uitstraling en schoonheid heeft (jammer dat ik niet haar neus heb!), ze is verlegen en soms net dat beetje recht-voor-de-raap.

Ach, ik ben ondertussen mijn puberkuren ontgroeid, dus ik hoef niet meer altijd lastig en koppig te doen over mijn ouders. Ik mag er ook eens over stoefen. Dus dit waren mijn "15 minutes of grand stoef".

Dr. Velo in actie

Een fiets in Leuven ziet af: je hebt er de hellingen die voor een Kempische blonde niet zo vertrouwd zijn, vervolgens zijn er de dronken of nuchtere studenten die graag frustraties uiten op een ander zijn spullen, er is het gebrek aan fietsenstalling en de consequentie daarvan: fietsen kriskras op een hoop, tegen elkaar aanleunend, in elkaar gehaakt als in een verliefd orgie; met de nodige schade.

Dat is zowat wat mijn jàren oude Oxford hier de laatste maanden heeft moeten verdragen. Gevolg: slepende remmen, ontregelde versnellingen, kapotte bel, platte banden, niet-werkend licht, enz.

Tijd dus voor een time-out voor mijn geliefde tweewieler (zonder sta ik nergens): ik gunde hem een behandeling in de fietsenspa van Dr. Velo. Na een halve dag is hij zo weer opgekalefaterd: nieuwe bel (lekker lawaaierig), banden opgepompt (lekker "sjeezen" op de Leuvense hellingen en elk bobbeltje ontwijken), remmen terug aangespannen (geen onnodig gepeddel meer op die hellingen), afgestelde versnellingen (lekker snel) en een nieuwe dynamo (blauwe ventjes gaan verblinden)!

Dring dring...

I.M. Ernesto Illy

Koffiepaus Ernesto Illy is afgelopen weekend op 82-jarige leeftijd overleden in zijn thuisstad Trieste. "De neus" aka "Doctor in de koffie" nam de koffiebranderij van zijn vader over. Eerst als verkoper, daarna als voorzitter van het Illy-bedrijf. De Illy-traditie is verzekerd: Ernesto's zoon naam in 2005 de leiding over.

Belevenissen zowat overal!

Een drukke werkweek afsluiten en een weekend beginnen met gefrutsel aan mijn vingers (neenee, ik heb geen klauwen laten zetten), gevolgd door een Japanse stoelmassage is niet mijn zalig hoogtepunt, maar het is wel al iets dat kan bekoren. Even tussen haakjes: bij die massage neem je plaats op iets wat lijkt op een getunede ergonomische stoel/zetel. Een hopelijk getraind persoon neemt je dan al drukkend, wrijvend en kloppend onder handen. Het geheel duurt ongeveer een kwartier, maar tijdens dat kwartier raak je wel lekker helemaal uit je malestroom van gedachten. Ideaal voor tijdens een lunchpauze. Ik hoop ooit het lef te hebben om mijn baas te overtuigen zo iemand naar hier te halen!

Het is niet verwonderlijk dat een heerlijke, ver-van-de-realiteit-vertoevende droomnacht volgde. Geduffeld in verse witte ongestreken lakens, met hoofdkussens die zachter en voller dan ooit leken, genoot ik van dit lang niet ervaren rustmoment. Maar om acht uur sneed een pijnlijk biepend geluid door mijn zwevende gedachten: shiatsu-tijd. Soms adembenemend (letterlijk!) pijnlijk, maar nadien wel erg verlossend (ook letterlijk).

En dan begon de echte rush van het weekend: eerst Fiat-garage bezoeken met de papa en proefritje rijden in het - niet zo ludieke muisgrijze - autootje met een zenuwachtige vader Sas naast me (die mens deed alsof ik dat ding meteen in de volgende bocht tegen een boom zou planten. Vergat hij dat ik al meer dan vijf jaar een roos papiertje in mijn portefeuille had?).
Van Turnhout ging het vervolgens naar Leuven met mijn charmante persoonlijke taxi-chauffeur. Jammer genoeg niet Michael Scofield, maar nog steeds mijn vader. En van Leuven ging het weer richting noordelijk België. Ik werd namelijk verwacht in "Oboooken" bij een van mijn favoriete nichten en haar vriend (waarschijnlijk leest ze dit wel ;-)).

Heerlijk gegeten (het voordeel van een blog is dat een mens al eens weet wat je voorkeuren zijn. Nu, ik steek het liever op "ze kennen me nu eenmaal al lang"), lekker gepraat, vrolijk gelachen en inspirerende - vierkante - ideeën gespuit. Kortom, een erg aangename avond! Jammer genoeg moest de Cambio-auto op tijd op stal staan, dus tufte ik terug naar Leuven.

Uitslapen zat er niet in, want ik zou gaan hipdroppen en - kicken. Opnieuw liet Artemisia ons zwoegen. Deze keer was het iets technischer dan een week geleden, waardoor ik ook mijn frustraties ontmoette. En ik ontmoet die liever niet te vaak. Het fijne aan dit dansen is echter dat er geweldige "juffen" zijn die je weten te motiveren en aansporen, dus ging ik gezapig en volhardend door! Mijn knieën en heupen zagen af, maar in mijn hoofd voelde ik de adrenaline, de endorfine, de weet-ik-veel-wat-voor ines stromen en golven.

And now back at work...

Saïdi

Het is geen verrassing meer: de buikdansles was weer super gisteren! Dit keer kwam Sarah een inititiatie stokdans geven. Heerlijk aards, groots, wijds en energierijk. Ook best vermoeiend! Nog meer van dat!

Geen foto's: ik dans liever, dan dat ik me bezighou met fotograferen aldaar. Op een dag zullen er wel eens foto's opduiken.