Vrijdagavond ging het naar het Antwerpse Sportpaleis voor een avond vol soul en R'nB. Op dat moment had ik echter nog mijn twijfels. On stage zou immers Nathalia de hoge noten voeren, geflankeerd door de dames van En Vogue en wacko van een Shaggy. En dat geheel is nu niet per se mijn idee van een goed gevuld avondje uit, maar ik had me laten leiden door het idee van gezelligheid en enorme uitgelatenheid van een meisjesavond, en dan niet eens de eerste de beste meisjes. Dus: afspraak in het Sportpaleis.
Ik denk dat ik wel kan stellen dat vooral Nathalia haar credibiliteit, haar soulgehalte, haar magnifieke stem, haar talent, haar dansgevoel, haar entertainmentgehalte nog maar eens heeft bewezen. Ze overtrof met gemak de dames van En Vogue, die toch al enkele jaren langer in het vak staan. En wist met veel charme en plezier te spelen met Mr. Lover Lover. Hoe dan ook, geen slecht woord over het vierkoppige R'nB-ensemble. Ze stonden er met stijl en bakken vol glamour om hun hits met veel verve de zaal in te sturen. En als het al moeilijk was om bij het vrouwelijke gedeelte van de optredens stil te blijven staan, wist Shaggy de zaal helemaal in vuur en vlam te zetten. Hij is een clown, een jongetje van 6, een komiek, een charmeur, een womanizer... een mr. Lover Lover. Duidelijker kon niet!
Ze stonden allemaal met veel plezier op het podium. Flirtend, grappend en grollend. Het werkte aanstekelijk: een erg geslaagde avond. Nooit gedacht dat ik hiervan zo zou genieten.
Mijn oma is 80 geworden (ik weet het: je zou het niet zeggen en dat meen ik). Samen met mijn nichtjes en neefjes (ik mag verkleinwoorden gebruiken, gezien het feit dat ik van de aanwezigen de tweede oudste was. Van de oudste ziet u een leuke foto onderaan) hebben we dat gezellig gevierd. Natuurlijk was de oma niet op de hoogte van onze plannen en blij verrast om met haar nageslacht aan tafel te kruipen. En toch laat ze zich dan nog niet trakteren,e!
Een dag Italiaans studeren zorgde ervoor dat ik zondagochtend met een ontzettend verkrampte nek present moest tekenen op mijn eerste workshop van het jaar, Love your Veil. Maar dat zou me dus niet tegenhouden. Daarvoor geniet ik te veel van het dansen.
Wie was ze, waar komt ze vandaan en wat wil ze? Ik weet dat de associatie met Vlaanderens eerste sensatiereporter die de ziel van marginaal België wist bloot te leggen om de hoek loert, maar dit zijn wel ongeveer de hamvragen uit een nieuwe worp van de Italiaanse filmmaker Guiseppe Tornatore (Cinema Paradiso, Malena).
Ik wil en ga een autootje kopen. Iets klein, maar vinnig dat er ook nog eens een beetje leuk uitziet en niet té veel kost. Dat is zowat mijn eisenpakket.
En les één bij de beginners plus is werkelijkheid geworden. De zoete bewegingen op de rommelende, harmonieuze klanken uit duizend-en-één nacht namen als vertrouwd plaats in mijn geest en lichaam. En als ik dat zo schrijf, lijkt het wel alsof ik er een erg glooiende buikdansles van heb gemaakt, maar... jammer genoeg is er een reden waarvoor die plus er achter staat: er zijn nieuwe dingen te leren, sneller, anders, gekker, ingewikkelder. Andere stijlen te ontdekken: van de volkse saïdi stijl tot de klassieke Egyptische stijl over de ingetogen - verdekke de naam vergeten - stijl.
Eindelijk is het zover: er is een concrete datum geprikt voor mijn testrit met dit juweeltje! Ik heb zelf maar eens gebeld naar meneer de Fiat-verkoper-die-maar-niet-terugbelde. Résultat: zaterdag 9 februari zien jullie Trixie en Ruthie rondtuffen in some very nice Italian design.
Ik heb een nieuwe hobby: Prison Break kijken, liefst in zoveel mogelijk aflevering na elkaar. Je kan het ook "Wenthworth Miller-kijken" noemen. Het kostte me immers niet zoveel moeite om te wennen aan zijn argusblik. Ik vraag me af in hoeverre het de spanning in het verhaal is, de man zijn stem, zijn lichaam of zijn lippen... ;-)
