Snow!

Met een week vertraging... de foto's van een ondergesneeuwd Vosselaar: hoe mooi, hoe idyllisch, hoe betoverend, hoe verwonderlijk, hoe... Om dan te horen dat het niet eens om echte sneeuwvlokjes zou gaan, maar om iets nieuws uit de 21e eeuw: smogsneeuw....

En dan eindelijk ...

Enkele kerstfoto's:
De boom met de massa pakjes. En dat terwijl iedereen dit jaar had gezworen zich in te houden en het bij kleinigheidjes te houden. Er hebben er nog nooit zoveel onder gelegen, gok ik.














Mam, de chef-kok en de Maître d'Hotel legt pap, de keukenkluns-die-bijleert, uit hoe mooi en sierlijk een serviette te plooien. nvdr, je zag wie het in de vingers had en wie niet, maar ach, dat is net zo charmant,e!











Met zijn allen "rond" de kerstboom, inclusief hapjes, apero, pakjes en gezelligheid! This is Christmas, honey.








En dan het vervolg van het feestmaal. Overheerlijk, hilarische gesprekken (zie topic: onder de kerstboom), maar veel te veel!

Allemaal lekkers

Het moeten niet altijd mijn kookkunsten zijn die hier tentoon gespreid worden... Onder dat motto moet ik kwijt dat ik gisteren overheerlijk Mexicaans heb gegeten! Nee, niet in het zoveelste "sombrero x"-restaurant (wat overigens ook erg geslaagd kan zijn), maar een echt home made Mexican dineetje. Werkelijk verrukkelijk!
Voor degene die aan het likkebaarden zijn: ik heb geen foto's, geen tips om zelf de Sombrerokoksmuts op te zetten en geen persoonlijke uitnodiging. Excuses voor deze reeks teleurstellingen.

Het omvat de essentie

"The meeting of two personalities is like the contact of two chemical substances: if there is any reaction, both are transformed."

Alzo sprak... Carl Jung enkele decennia geleden. Hoe kon iemand beter vriendschap, liefde, haat, menselijkheid of de rijkdom van het leven omschrijven?

i cantuccini!

Een lekkernij uit dat ohzo lekkere Italië: cantuccini, ook wel biscotti genoemd omdat deze koekjes twee keer de oven in moeten (lees: bis - twee keer, cotti - koken of bakken).

Kokerellen en bakken, het is een therapeutisch gegeven, het is mij gegeven! ;)

Voor:














Tijdens:














En na:

Onder de kerstboom

Al vanaf het moment dat mijn wimpers zich van elkaar probeerden los te rukken, hoorde ik in de verte van mijn droomwereld mijn moeder bezig in de keuken. Een vertrouwd geluid, maar niet zo vroeg - uhum - op de middag. Reden van de keukenbedrijvigheid is het kerstdineetje dat 's avonds op de planning stond. Niks groot, gewoon gezellig samen zijn.

Mijn moeder kan echt verrukkelijk kokerellen, dus geen wonder dat ik in de namiddag bij het vrijkomen en rondkrullen van de geurdampen ongeduldig de klok in het oog begon te houden. Tegen half zeven kwamen dan eindelijk mijn broer en zijn vrouw (het blijft toch zo gek klinken,e) en kon de Cava ontkurkt worden en de hapjes voor onze neuzen geschoven worden.

Keuvelen, lachen, pakjes openen, blijde "oohs", verraste "aah's" onder een deken van bubbels, cola en water. En natuurlijk heerlijk eten! De uren wandelden voorbij, het wijnniveau zakte in de fles, maar steeg in het bloed, de gestoomde worteltjes, spruitjes, boontjes en broccoliroosjes verminderden in aantal en sommige ogen gingen meer fonkelen. Op zulke momenten leer ik telkens weer dat ik met mijn ouders de meest gekke gesprekken kan voeren: van porno, naar dakpannen en isolatie tot levenbeschouwelijke vraagstukken als "jullie hebben het toch warm genoeg?"

Het was gezellig onder de kerstboom.

P.S. Foto's volgen als het technisch probleem is opgelost.

Lingerie all over the place

Ok, normaal zou ik niet snel halfnaakte, ranke modellen op mijn blog plaatsen, ware het niet dat ik vanavond op de Victoria's Secret Show stootte.
Ik weet dat velen onder jullie de show in kwestie bekijken voor de Baywatch-gewijs bewegende boobies, voor de tengere eindeloos lijkende benen, voor de lange al dan niet gekleurde lokken, voor de glimmende gezichten en tandpasta smiles die jullie net persoonlijk lijken aan te kijken met verleidelijke en naar meer verlangende ogen en dat alles gehuld in kanten, sprookjesachtige, tot de verbeelding spreekende lingerie.

Mij is het eerder te doen om dat laatste woordje van die lange zin. Hoewel er ooit andere tijden waren, ben ik een lingerie-gek. Soms neemt het proporties aan van een verslaving (of noem je wekelijks langs Rita, nee niet de Heilige, de andere, gaan normaal?). Nu Rita kan er maar blij mee zijn, mijn bankrekening iets minder. Het probleem is immers: ik kan van die kunstwerkjes blijven kopen.

Twee delen stof die een vrouw sexiness geven, zelfs onder de lelijkste kleding. Vurig, sexy, braaf, schools, basic, sporty, voorzichtig, .... Lingerie lets a lady be a lady! Niet zo vreemd dus dat ik nu stante pede het vliegtuig richting VS wil nemen om er een shop te gaan leeg roven. En dat terwijl ik daarstraks echt wel mijn lusten heb mogen bevredigen bij Rita in haar Verwondering.

La Meglio Gioventù

De film lokte enkele jaren geleden al veel cine- en italofielen richting bioscoopzaal. Ik raakte er nooit: je moest er immers minstens zes uur de tijd voor hebben. Toen DeMorgen de dvd aanbood, was ik wel zo slim om erop te springen. Gevolg: de dvd's stonden eveneens al enkele jaren te verbleken in mijn kast. Opnieuw hetzelfde probleem: wanneer vind ik zes uur kijktijd?

Uiteindelijk blijkt het gewoon een kwestie van beslissen en prioriteiten stellen te zijn, zoals met zoveel. Dus eindelijk zou ik dit pareltje kunnen aanschouwen.

Twee opeenvolgende woensdagen schaarde ik me met Bieke op mijn zetel, zakdoekjes in aanslag, want ik was gewaarschuwd over de impact van het verhaal. En inderdaad, je voelt en leeft mee met elke zenuw, bloedbaan, hersencel, hormoon en stamcel in je lichaam. Je gaat mee in het verhaal, helemaal mee. Je pinkt traantjes weg, je lacht uitgelaten, je bent verbouwereerd, verbaasd en geschokt. Het is een van de mooiste films die ik ooit gezien heb ... en ik wil hem nù opnieuw zien!

In een glazen huis in Leuven...

namen Peter Van de Veire, Siska Schoeters en Tomas de Soete hun intrek voor zes dagen bekijks, plaatsjes draaien, geld inzamelen en niet eten. Ik heb net mijn eerste plaat aangevraagd. Natuurlijk een Justin-wapenfeit: What comes around. Benieuwd wat jullie keuze is!

Goede vernemens

Vandaag is mijn goed voornemen voor het volgende jaar: geen energie meer verspillen aan hypocriete en/of (eigenlijk bijna hetzelfde) onoprechte mensen.

Kerstmis

De kerstperiode staat voor mij vooral gelijk aan een extra gelegenheid om gezellig samen te eten. En als het daar om gaat, laat ik me niet onbetuigd, dus stond ik gisterennamiddag achter het fornuis; toch wel een van mijn favoriete plekjes.

Ik wilde een volledige menu op tafel toveren, mét vlees, of beter: met lamsmanchetten. Mijn goede vriend Jamie bracht de inspiratie aan, ik voerde het idee uit. En wat genoot ik ervan! Het gevoel van controle over de situatie, het gevoel iets heerlijks te maken, het gevoel mensen blij te gaan maken, het gevoel iets gezelligs voor te bereiden. Zelfs toen ik de dag erop de afwas en de opruim aan het doen was, genoot ik nog. Hier hou ik van!

Een impressie van het slagveld rond vijf uur in de namiddag:

Blij

Ik ben blij, want ik heb gisteren een heerlijk gekookt.

Het idee kwam van Bieke, het gerecht hadden we in Napoli gegeten, ik zou het klaarmaken. Ik geloofde geen seconde dat ik het bijna even lekker kon maken als de vermaarde Italiaanse koks, maar ik mag toch wel zeggen dat ik toch redelijk in de buurt kwam. En daar ben ik nu heel blij om - en stiekem ook een beetje trots.

Rendez-vous in 't Verre Oosten

Om klokslag 19.31 bevolk ik alleen een tafel waar gedekt is voor vijf. Ik wacht geduldig en nippend van een kirr op mijn vriendinnen-die-me-kenden-toen-ik-nog-puber-was. Plaats van delict: wokrestaurant 't Verre Oosten in Turnhout. Lang wachten hoeft zoals verwacht niet.

Het is een erg leuk weerzien. Bij sommige is het slechts tien dagen geleden (Lotte op de planken), bij anderen iets langer. Gemiddeld spreken we om het jaar af voor een etentje. En dat is altijd heerlijk lachen, gieren, verbazend kletsen en hikken geblazen! Deze keer was het niet anders. Wat is het toch verrukkelijk om die vriendschap van toen terug te ervaren, te voelen, te ruiken, te proeven, te zien. Ik zou af en toe de klok willen terugdraaien naar de tijd van zorgeloos lachen, zwartgallig treuren, meidenavonden, de eerste dronkenschap, de eerste kus, de zoveelste verliefdheid, de eerste maandelijkse menstruatie met bijhorende krampen en gemoedswisselingen, de strubbelingen of niet-strubbelingen op school. Natuurlijk is het nu ontzettend fijn en boeiend om te zien hoe iedereen aan zijn leven boetseert op zijn uitgesproken manier. De ene gaat die richting uit, de andere helemaal de andere, maar toch hangt er boven onze eettafel nog dat gevoel van toen.

Misschien moeten we de frequentie van deze avondjes toch verhogen?

P.S. Door mijn gejaagdheid was ik jammer genoeg mijn fototoestel vergeten. Ik kan wel onthullen dat iedereen er - naturalmente - stralend uitzag!

Op naar de plus!

De laatste dagen hield ik de website van Artemisia en Emotionvzw nauwlettend in het oog. Ik moest en zou mijn nieuwe passie verderzetten.

En ja, vandaag kon ik me dan eindelijk inschrijven voor de Beginners+!! Nu is het spannend wachten op de bevestiging.

Vrijdagochtenden

Een vrijdagochtend zou niet mogen beginnen zoals de mijne begon: een woelige onrustige nacht, pijpestelen regendruppels die een drumconcert geven op mijn dakraam, de wind die mijn afzuigkap naar buiten wil zuigen (en daar zal ze echt heeeel veel moeite voor moeten doen), een romp die tegenstribbelt na een intense buikdansles en een nek die al twee dagen verdomd vast zit en pijn doet. En een wekker die niet piept, niet kraakt, niet tuut, niet zingt... niks! Te laat dus. Vervolgens een bus die niet komt. Dan een bus die in de file niet vooruit raakt: heeft iedereen zich overslapen dan?! Een trein die op zich laat wachten. Een trein die als hij is aangekomen propvol zit. Een trein die naar goede gewoonte vertraging heeft. Eindelijk op het werk.

Om wat rust te vinden, zet ik samen met enkele collega's de redactiekerstboom: een ietwat schraal ding, maar ondertussen erg mooi versierd!! Oh wat word ik daar rustig en gelukkig van. Nu is er ook hier een beetje kerstsfeer. Gekalmeerd neem ik plaats aan mijn bureau, klaar om erin te vliegen... Blijkt dat mijn werk van gisteren niet door gekomen is per mail!!!

D-day

Vandaag is het D-day bij Janssen Pharma. Op alfabetische volgorde worden mijn vader en zo'n 600 van zijn collega's nu bij hun oversten geroepen om het verdict te aanhoren. Ik probeer me voor te stellen hoe dat er aan toe gaat. Je nieuwe baas die zegt: "pief, poef paf, 't loopt hier af"? Of eerder iets dat wegheeft van een dramaspel: "(zucht diept en zet puppy-ogen op) beste Karel (last een pauze in en zucht nog eens, werpt met de puppy-ogen de zogenaamde begrijpende blik), zoals je al wel aangevoeld zal hebben (nog maar eens een pauze) ...." Of gewoonweg met Kempische nuchterheid (bestaat dat überhaupt? Het is me niet bekend): "Karel, voor jou is het gedaan bij Janssen." Deze namiddag ga ik het weten hoe zoiets verloopt.

Meer nog, deze namiddag weet ik de essentie. En kan ik pas echt vatten hoe het moet zijn als je na jarenlange trouwe en gemotiveerde dienst als een nummer op straat wordt gezet. Misschien vat ik dan ook wat het kan betekenen om nog eens een nieuwe uitdaging en kans te krijgen op professioneel vlak? Alles heeft dus echt wel zijn nadelen, maar ook wel zijn voordelen.

Van het kastje naar de muur

Nee, het gemeentehuis en andere overheidsdiensten spannen niet de kroon! Mobistar vanaf nu wel! Toch voor mij.
Alles begon toen de tijden nog zonnig waren en we uitkeken naar de zomerzonnewende in plaats van die van de winter. Ik werd opgebeld door dhr. Mobistar-centrale: of ik niet naar Mobistar Best Deal wilde overschakelen? En ik kreeg er 500 smsjes bovenop! Zomaar!!!!! Alsof ik nu een gat in de lucht moest springen. Eindelijk kreeg ik waar ik mijn leven al op wachte! Back to reality: nee. Bedankt. Ik zoek het wel uit als ik er de tijd voor heb. Dankzij mijn werk heb ik een aangekweekt ("aangeboren" is de waarheid geweld aan doen) wantrouwen voor alles wat neigt naar mobiele operators en dergelijke.

Vreemd genoeg kreeg ik tijdens mijn vakantie wel een sms om me te feliciteren met mijn nieuwe tariefplan. Ja dat is echt iets waarvoor anderen een mens feliciteren! Voor een verjaardag of het nieuwe jaar durft niemand nog iets te zeggen, maar bij een nieuw tariefplan voor je mobieltje moet er steevast iets volgen in die trend.

Terug thuis heb ik alles kunnen rechtzetten, wel via een aangetekend schrijven! Enkele dagen later nam ik wel terug contact op met Dhr. Mobistar-center met de vraag of ik kon overschakelen op Mobistar Best Deal. Het was dan toch werkelijk waar interessanter. Oef, nu zou ik me niet meer blauw betalen aan dat stomme, maar handige ding. Althans dat dacht ik.

Want - nu weet ik - Mobistar is een vat vol verrassingen! Joepie!! Mijn eerste factuur rolde binnen en ... mijn mond viel open: hadden ze me toch die 500 smsen (zoveel vrienden heb ik echt waar niet) aangesmeerd terwijl ik nog zo had gezegd dat ik die niet wilde!!

Vandaag eindelijk tijd gehad om er eens werk van te maken: 500 smsjes laten weghalen. Na welgeteld een kwartier wachten (bij Mobistar heet dat "de wachttijd bedraagt op dit moment langer dan 2 minuten. Pas op, er is ook een variant met 5 minuten!) kreeg ik "den Jimmy" aan de lijn. En den Jimmy ging er eens voor zorgen dat ik van dat sociaal verplicht item af zou raken.
Toen ik afscheid had genomen van den Jimmy, checkte ik voor de zekerheid mijn profiel op de website van mijn goede vriend de operator en wat zag ik daar: ik had zogezegd nog steeds mijn oude, jaja van vóór juni, tariefplan! Felicitaties ten spijt. Dus belde ik terug naar den Jimmy.

Deze keer kreeg ik Bert of Jan of Paul of Louis aan de lijn (je verstaat die mensen nooit, tenzij ze Kempisch spreken en niet doen alsof ze nog net voor sluitingstijd naar de supermarkt willen vertrekken). Met engelengeduld hoorde de man mijn lithanie aan (ik heb verschrikkelijk schouder- en nekpijn en heb erg slecht geslapen en ben dan een kei in dat uitwerken op de rest van de wereld) en hielp me verder. Normaal ben ik nu eindelijk deel van de familie My 5! Ik hoop dat ik snel mijn felicitaties krijg, want ik vind dat bellen niet zo leuk meer.