Wereldaidsdag - 1december

Sta eens stil bij aids en hiv. Morgen op de Wereldaidsdag, maar ook de rest van het jaar. Stop het niet in een verdomhoekje...

Barbarie-eenden als waterballerina's

De geur van een toneelzaal. Het was jaren geleden dat ik die nog eens had opgesnoven. Woensdag was het echter zo ver: Lotte, een goede vriendin uit het middelbaar, zou in Leuven op de planken staan. Samen met zes vriendinnen vormde ze Companie Barbarie. Een olijk gezelschap!

Ze brachten hun eersteling "Undertwasser wasserwasser". Bron van inspiratie was een documentaire over Joodse zwemsters die tijdens de Olympische Spelen in Berlijn (onder Hitler) wegens hun achtergrond niet konden deelnemen. Resultaat was een stuk over waterballerina's, al dan niet in een keurslijf passen, over topsport, over identiteit.

Ik ga me niet wagen aan analyses. Ik ken geen bal van theater, ben een toneelleek. Maar één - toch wel belangrijk- aspect weet ik wel: ze wisten me te boeien, aan het lachen te brengen en tot nadenken te dwingen. Ik heb er van genoten. En is dat ook niet de bedoeling?!

In het oog te houden!

Treinetiquette bis

De trein brengt mijn agressieve kant naar boven. Het laat me voelen dat er een soort misantroop schuilt in mij.

Jesse James

Er zat nog eens een avondje film in. De keuze was gevallen op The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford. Een hele mond vol voor een wat enkele uren later een matige film zou blijken.

Over het algemeen zie ik Brad Pitt graag spelen. En nee, dat heeft weinig te maken met meneer zijn looks (die wisten gisteren trouwens niet echt te bekoren, maar dat tussen haakjes). Maar in zijn titelrol van deze film kon hij me niet mee in het verhaal trekken.

Heeft dat te maken met het feit dat ik niet echt vetrouwd ben met de mythe van Jesse James en dus weinig betrokkenheid voelde? Maar bij Gangs of New York was ik ook niet echt vertrouwd met de bendeoorlogen destijds en daar voelde ik wel enige sympathie voor bepaalde figuren.

Is het dan de matige achterlijkheid die bepaalde personages ten toon spreiden en die steevast in films gesitueerd in de zuidelijke staten van de VS opduiken? Misschien, hoewel dat kindse evenzeer charmant kan zijn.

Is het de langere duur van de film? Nah, niet echt, want die viel me niet zo op, hoewel het verhaal naar mijn gevoel wel onnodig langer werd uitgesponnen.

Ach, het is waarschijnlijk gewoon één van die flics die veel mensen naar de bioscoop weten te halen, dankzij het onderwerp, dankzij de hoofdrolspeler, dankzij het marketingmechanisme of dankzij mond-aan-mondreclame. Het was een fijne avond met een matige film, maar zeg nu zelf: wat is het belangrijkst, e!

Treinetiquette

08.00. Station Leuven. Perron 8. Miezerig. Lopende neus. Druk.

Het lijkt wel alsof ze deze week de kauwbrigade op me af hebben gestuurd. Ik zat nog maar goed en wel op mijn stoel of ik werd omsingeld door iets wat leek op een eerstejaarsstudent, een trezebees op weg naar haar werk en een herkauwende koe. Pas op, dat laatste kon ik niet op het eerste zicht aflezen. Nee, ik had de eer dat ettelijke minuten na vertrek te ontdekken.

Bella de koe had zich nog maar net in haar zetel aan het raam gewurmd (ok, mijn cursus van Italiaans neemt veel plaats in en mijn bovenbenen lijken langer te zijn dan het landelijk gemiddelde waardoor ze meer plaats innemen) of ze toverde al een mandarijntje uit haar tas. Nu heb ik niets tegen mandarijntjes. Integendeel. Tenzij.... tenzij mensen beginnen te smakken.

En oh boy, wat was deze er goed in! Partje in verdween zwierig in het gapende rode gat van haar mond. Hopla daar ging die tong golvend tegen het gehemelte, vervolgens maakte ze er een draaibeweging mee en tegelijk spreide ze haar lippen en daar kwam het: SJMAK, SJMAK, SJMAK! Ik kan je ondertussen de verschillende stadia van het-mandarijntje-in-de-mond haarfijn uitleggen. Ik beschouw dat laatste niet als extra leuke kennis!

Waarom word ik gestraft: ze haalde er nog één boven en daarna nog één. En na Zaventem toverde ze een droge boterham uit haar tas. Dat bleef maar duren: mond open, golvende tong, draaiende tong, SJMAK en opnieuw!

Tussendoor bleek herkauwen samen te gaan met wroeten en wringen in de stoel, waardoor ze voortdurend op mijn voeten trapte (deze keer was ik voorbereid en stonden mijn Napolitaanse schoentjes thuis, maar het blijft onaangenaam).

Waarom bestaan zulke mensen toch?

Testrit

Net telefoon (als je een voicemail daar ook onder rekent) van een dame van Fiat 500: ze gaat mijn gegevens doorgeven aan de Fiat-garage in mijn buurt. Résultat: Ik mag binnenkort een testrit maken in de nieuwe variant van dit kleine autootje!!! Joepie!

De trein is altijd een beetje reizen

08.00. Station Leuven. Perron 8. Grind. Koude. Veel mensen. Nog op tijd.

Haastig stap ik richting de laatste wagons. Die komen namelijk op de ideale plek aan op mijn eindbestemming: net aan de trappen. Als ik opstap, is er nog heel wat plaats, maar dat duurt niet lang. Ik ga schuin over Snormans zitten. Al snel wurmelen mensen zich binnen, net niet duwend en de kleren van elkaars lijf rukkend, smachtend naar een plekje, liefst in de rijrichting natuurlijk, want Blackie aan de leiband wordt anders ziek. Ocharme het dutske.

Over mij neemt een tamme opblaaspop plaats: mooi, maar beetje te veel uitgezet. Ze lacht vriendelijk en neemt haar Harry Potterboek (wat is dat toch met die volwassenen en die boeken?!). Ik lach terug. Ik ben namelijk een sociaal wezen. En dan gebeurt het weer: net voor het fluitsignaal springt meneer-ik-ben-gefrustreerd-in-mijn-huwelijk-en-daarom-doe-ik-alsof-ik-nog-25-ben springt gehaast de sluitende deur door. Zuchtend en piepend probeert hij zich voorbij opblaaspop en mij te wroeten. Dat had goed gegaan ware het niet dat opblaaspop geen milimeter wilde wijken. Résultat: mister frustration trapt op mijn voet en mijn nieuwe Napolitaanse schoenen van echt leder en stoot een welklinkende "godverdomme" uit. Het kan me niet imponeren. Rustig draai ik pagina 2 van mijn krant om.

Leuven nog maar net uit en mijn aandacht wordt al afgeleid. In mijn bovenste ooghoek (jaja, die ooghoek kan je dus opdelen!) zie ik een snor vreemd op en neer gaan, dichter naast mij hoor ik smakgeluiden in mijn oor. Ja, onze beide heren zitten lustig te kauwen! Eén, dat zij ervoor kiezen een gezond ontbijt te ruilen voor wat kaakspieroefeningen is aan hen, maar zij hoeven dat echt niet zo opzichtig te doen dat ik er visueel én auditief van mee kan "genieten". En hoe meer we Brussel naderden, hoe intensiever hun training leek te worden: strakke verticale bewegingen werden afgewisseld met een soort ronde, vloeiende beweging. En de snor van Snormans maar centimeters afdraaien. En de tong en kaken van mister Frustration maar klakken en smakken. Wat is het toch heerlijk met de trein naar het werk te gaan op een maandagochtend.

Een beetje Italië in België

Illy, Lavazza, Fiat 500, il vino, la cucina, la mamma, Alessi, Armani ... Ik heb wel wat met Italiaanse producten en merken, de Italiaanse keuken, het Italiaanse concept van genieten van overheelijke eenvoudige gerechten, de intonatie van een Italiaanse "buongiorno". Dus leek ExpoItalia wel iets voor mij.

Compagnon Bieke werd verwacht voor een ontspannend en uitwaaiweekend in het zuidelijkere deel van België. Geluk bij een ongeluk: ze gaf me haar vrijkaarten en zo kon ik mama en papa Sas, alsook een goede vriendin van hen meevragen, allen ook gek van bovenvernoemde Italiaanse begrippen.

De Italianen hadden slechts paleis 2 op de Heizel ingepalmd. Ondanks de lichte teleurstelling van de relatief kleine oppervlakte en het ontbreken van de toeters en bellen bij de Fiat 500, slaagden we er natuurlijk wel dubbel en dik in te genieten van het aanwezige lekkers. Onze aandacht richtte zich naast de toeristische brochures vooral op de wijnen en kazen.

Voor het eerst in mijn leven kon ik de geneugten ervaren van een lekkere Brunello di Montalcino. De wijn maakt zijn naam echt wel waar. Nog meer dan de gerenommeerde fles van vorig weekend (ja, ik word een volleerde wijnkenner) streelde deze zachte rode wijn met fijne toetsen mijn smaakpapillen. Ze schreeuwden direct om meer. Papa Sas kon jammer genoeg niet overhaald worden om een doos van deze klassieker in te slaan. Zelfs dochter's smeekbeden, lieve lachjes en smekende ogen vingen dit keer bot. Erg vreemd, gezien het onderwerp van verlangen. ;)

Met pijn in het hart nam het aantal meters tussen het meest uitstekende deel van mijn lichaam op dat moment en de Brunello-wijnflessen toe. Maar even verderop stond al weer een Italiaan vriendelijk te lonken: de stand van de Barolo. Het mag niet verbazen dat mijn vader er al een plekje had uitgezocht. Deze rode drank kon me in mindere mate bekoren. En dat terwijl ik het gewoon ben van de meest goedkope wijnen te drinken (pardon, zonder daarom te moeten inboeten aan smaak), maar een mens wordt snel decadent na het proeven van dit soort lekkers.

En een mens kan zelfs even genoeg krijgen van het degusteren van wijn, kaas en salami. Zelfs als die luistert naar ronkende namen. Dus ging het richting Leuven. Ik in mijn fonkelnieuwe Fiat 500 (ok, een mens màg echt fantasieën hebben!), het overblijvende trio in de VW Bora. ...
Was het maar zo. Verder dan de klink adorerend aan te raken, ging het jammer genoeg niet.

Neonazi's kerven hakenkruis in huid van 17-jarige

In Oost-Duitsland hebben vier skinheads een zeventienjarig meisje een hakenkruis in de huid gekerfd. De tiener was een zesjarig meisje van late emigranten uit Oost-Europa te hulp geschoten dat door mannen lastig werd gevallen. Daarop hielden drie van de vier neonazi's de tiener vast, terwijl de vierde een zowat 5 centimeter groot hakenkruis in haar huid sneed.
Justitie heeft de Duitse verdachte moeten laten gaan, wegens gebrek aan bewijzen en getuigen. Nochtans beweert de 17-jarige dat omwonenden het gebeuren vanop hun balkon hebben gadegeslagen. (bron: DeMorgen van 24 nov. 2007)

Zo'n haat is schokkend, diepbedroevend en kortzichtig. Ik kan er nooit bij dat mensen tot dergelijke "woede-zonder-identiteit" in staat zijn. Misschien tamelijk naïef, maar dan toch liever naïef, dan doordrongen te zijn van zo'n haat.

Dance the night away!

Samenvatting

Samenvatting van de dag tot hiertoe:

Kleur: grijs
Eten: weinig
Mood: very very very tired
Behoeften: chocolade tot in den einde en slaap
Creativiteit: onder nul
Luistervaardigheid: miniem
Interesse: miniem

Gianfranco presenteerde ...

In het kader van de Week van de Smaak schoof ik samen met Bieke en Richard aan bij Gianfranco. Hij serveerde allerlei lekkers uit zijn thuisstreek, Basilicata, in het Zuiden van Italië. Waarmee we onze smaakpapillen mochten verwennen: paté van everzwijn met aceto balsamico en een confituur, gegrilde artisjokken, rolletjes van gegrilde aubergines en zongedroogde tomaatjes met pijnboompitjes, overheerlijke pecorinokaas, opgelegde wilde uitjes, pesto van zwarte truffel en ...

Sorry, maar bij de gedachte aan al dit lekkers valt het me enorm zwaar om mijn aandacht bij de tekst te houden. Al die Italiaanse heerlijkheden zweven voor mijn ogen en doen mijn speekselklieren overuren draaien (de lunch is net geweest).

De unieke wijnen van de fameuze aglianico-druif bezorgden de hapjes een uitstekende compagnon. De wijnbouwers uit Basilicata telen hun druivenranken op vulkanische grond en dat proef je (ik, pas als ik het weet dat die vreemde, lekkere noot te wijten is aan een vulkanische ondergrond). Twee witte wijnen en vier rode kietelden de tongen, zochten hun weg kronkelend en tintelend over de smaakpapillen. Blijven het meest hangen: Il repertorio (de fles met het donkere etiket), toch één die ik zou willen serveren bij een lekker wildmenu, en La firma, ook niet te versmaden! De prijs is iets minder leuk ...

Energiestootje Bis

Ze zijn gedoemd om snel te verdwijnen en niet lang na te zinderen, de energiestootjes. Vandaag zit het energiepeil ongeveer twee kilometer diep onder een ijslaag.

Energiestootje

Wat doet een normaal mens op een zaterdagavond? That's right, lekker filmpje kijken, met vrienden op stap gaan, "een danske placeren", lekkere restaurantjes uittesten enz. Allemaal leuke ontspannende dingen.

Wat doet miss Blond op een zaterdagavond in november? That's right, een hele afwas, het kuisen van de keuken en het opruimen van haar kleren. Wees gerust, er is een verklaring voor. De verantwoordelijken voor dit gedrag zijn de zege van gli azzurri in Schotland en het Napolitaanse koffietje dat ik tijdens de tweede helft van de match dronk.

Ondertussen is de energiestoot al weer gezakt en ga ik op de bank genieten van een film.

Na red, pink en white, nu the blue ribbon!

Zowat een maand geleden sloeg een kleine bom in: Janssen Pharma zou van 688 mensen hun dagelijkse bezigheid wegnemen. Mijn vader vermoedde al snel dat hij één van die 688 zou zijn. De jaren van gemotiveerde loyaliteit en gedrevenheid voor dit "familiebedrijf" liepen op hun einde.

Hoewel papa Sas bijna de ik-mag-op-brugpensioen-gerechtigde leeftijd heeft, wil hij helemaal niet op brugpensioen. Dat ambtenarenvirus heeft zich nooit bij hem kunnen nestelen. Hij doet zijn job vol liefde, overgave en plezier!

En onder andere daarom mag er bij deze abrupte stop van die werkzaamheden wel wat meer uit de bus komen dan datgene wat nu op tafel ligt!

Een bedrijf moet rendabel blijven, maar ik heb zo een flauw vermoeden dat dat bij de Kempische farmagigant wel zal lukken; zelfs als de vertrekpremies iets royaler zouden zijn en de lonen voor de resterende mensen niet bevrozen worden. Bovendien zouden de topmannen zo beleefd mogen zijn om een beetje respect te tonen voor de mensen die zich hebben ingezet om dit bedrijf zo bloeiend te maken en die nu bij het verlies van een peulschil op straat worden gezet! Ik ben solidair met hen en "draag" daarom het blauwe lintje!

Auto van het Jaar 2008

Blijkbaar had het nieuws nog tot maandag geheim moeten blijven, maar de Italianen houden van kletsen: de nieuwe Fiat 500 is verkozen tot Auto van het Jaar 2008. En wie ben ik om de jury ongelijk te geven?

Verlangen

Vanaf het moment dat mijn grote teen vanonder mijn in flanel gestoken dekbed piept en de rand van mijn bed overschrijdt, groeit het verlangen naar het tijdstip om me terug neer te vleien en te genieten van het gevoel op te gaan in mijn matras en hoofdkussens. Korter: ik slaap niet goed en sta meer dan eens vermoeid op met hier en daar de nodige spierpijnen.

Deze nacht was echter anders: ik heb nog eens kunnen ervaren wat het is om heerlijk rustig richting dromenland te schreiden, er rond te flaneren, eruit te stappen en er volle kracht terug ingezogen te worden. Heerlijk! Daarvoor moet ik toch één iets even in de schijnwerpers zetten, geloof ik: mijn nieuwe Tempur-hoofdkussen! Een aangenaam - zeer aangenaam - verjaardagscadeau!!!

Sta hier maar eens bij stil

Een nieuwe campagne van Sensoa en ik vind ze goed! Nog eens een extra reden om bij het onderwerp stil te staan!! Het mag geen "stille ziekte" worden.

Meer op www.sensoa.be

Lost and found?

Ik eis de start van seizoen 4 van Lost op tv!!!! Ik wil me verder laten meevoeren door de meest gekke kronkels van de scenarioschrijvers, zolang bepaalde figuren prominent aanwezig blijven. ;-)

Most precious advice

The most precious advice I received today:
"Everybody's free to wear sunscreen"!!

(cfr. Baz Luhrmann)

Vermist

Een nieuwe Vlaamse film met heel wat mooie mensen, over heel wat minder mooie gebeurtenissen.

Geen topper vol magnifieke verhaallijnen en onverwachte plotwendingen. Wel een stevige Vlaamse film, goede acteerprestaties, een "graag gezien" verhaal voor een avondje film geruggesteund door een aangename filmscore.

Een ideaal voorproefje voor de serie die erop zal volgen en die me op koude, donkere winteravonden op mijn zetel met een dekentje zou kunnen dwingen.

De nieuwe Fiat 500 en...

Del Piero!

Dat wil ik!!!! :-)

Wild cherry!

Leuk op een druilerige vrijdagochtend waarop de bus te laat is, de wind doorheen je huid lijkt te snijden, de trein propvol zit en niemand de manieren heeft om zijn rommel opzij te zetten zodat ik met heel mijn bazaar kan passeren: een pakje Stimorol Wild Cherry in één keer in mijn mond steken!!! Waarvoor hebben ze die smaak anders uitgevonden, nietwaar?!

P.S. Pas seffens kom ik klagen over mijn buikpijn tengevolge van mijn pubergedrag. :-)

Napels zien en terugkomen om erover te vertellen

Ok, Bieke was al lyrisch over deze Zuid-Italiaanse stad, maar had me ook haar zorg uitgedrukt. Je zou door het vuil en de graffiti moeten kunnen heenkijken, doorheen de zwervers en verkopers van prularia op de Piazza Garibaldi, doorheen het verval enz. Eén ding heb ik geleerd: Bieke kan net zoals mij heel goed doemdenken! :) Of ik heb gewoon ook een hart voor Italië en zijn steden!

Mijn reisgezel troonde me mee naar de steegjes met de fameuze kerststalletjes, naar de Duomo (die op deze uiterst katholieke dag vreemd genoeg potdicht was), naar de Via Toledo - één van de winkelstraten van Napoli (en dan zou Milano een winkelstad zijn... Dan is Napels toch wel het shopping walhalla), naar met palmbomen omzoomde pleintjes, naar barretjes waar de eerste apero's al genuttigd werden, naar het literaire schitterende café Gambrinus, naar Piazza Plesbiscito (sorry, ik kan het nog steeds niet uitspreken, noch schrijven). Ik genoot met volle teugen. De druilerige regen kon me niet deren. De dag werd besloten in ware Diva-stijl in een restaurantje aan Borgo Antico met een stel lekkere obers, heerlijke visgerechten en een -uch uch - echte straffe Napolitaanse espresso ...

Vermoeid in bed en vroeg weer op, want we zouden de vernietigende en vooral bewarende kracht van lava gaan bewonderen. Pompeï hadden we beide al bezocht, dus nu ging het richting Herculaneum. Een kleinere versie, maar toch ook erg mooi. Een setting met de zee voor ons, de Vesuvius achter ons. En een heerlijke zon boven ons.

De namiddag zouden we doorbrengen in Sorrento, een stad iets verder in de baai. Onze tijd werd echter ingekort door de vreemde logica van het Italiaanse treintje dat er ons moest brengen. Oké oké, eigenlijk was het onze fout, maar dat is moeilijk toegeven. Het uitzicht was er prachtig, de geuren opnieuw heerlijk, de sfeer magisch ... En de winkels fantastico! Anders gezegd: we hebben ons hart opgehaald.

En de zon klom opnieuw kranig omhoog de volgende dag. Ik voelde me gelukkig: één van de mooiste en speciaalste Italiaanse steden, zon gepaard met heerlijke temperaturen in november, heerlijk eten, een mystieke baai, tintelende wijn (wat verwacht je anders van een wijn die vernoemd is naar de tranen van Christus?), een persoonlijk reisgids die meteen ook fantastisch gezelschap is en geen deadlines!

Dagje Napels, dagje weg, dagje Napels en weer dagje weg: Capri! Eén van de eilanden in de een van de meest mooie baaien die ik ooit gezien heb (nvdr, ik heb nog niet zooo veel baaien gezien, maar toch).
Ik kon alleen maar elke dag opnieuw uitkramen hoe prachtig alles was, hoe heerlijk en hoe geweldig. Bieke begon waarschijnlijk al te denken dat ik dan toch achterlijk was. Werkelijk, de sfeer, de pracht en praal van Napoli en omgeving is erg moeilijk in de juiste bewoording te omschrijven. Degene die beginnen te kakelen over stapels vuil op straat, torenhoge criminaliteitscijfers en de bijhorende onveiligheid, lelijk verval enz. hebben kilometers ongelijk! Ik heb maar één raad voor hen: boek je een ticket, neem die oogkleppen en vooringenomenheid weg en trek zelf eens op onderzoek!

Antwerpse lui in Leuven

In een razenddrukke week vol deadlines die in mijn nek aan het hijgen waren, had ik net Sarah, Jonathan en Liesbet uitgenodigd om een hapje te komen eten. Typisch voor mij.

Het geplande voorgerecht is gesneuveld, het hoofdgerecht werd een simpele pasta, het nagerecht zelfgemaakte chocomousse. Maar dé smaakmaker van de avond: het gezelschap.

Naar goede gewoonte weer dubbel gelegen van het lachen, ontroerd geraakt door verhalen en mededelingen en vooral genoten van elkaar.

Prinsessen van 1001 nacht

Het is amper een kleine twee weken geleden dat ik nog heb kunnen buikdansen en het kriebelt al weer dagenlang onder mijn vel!
Maar - oh prijs... euhm...mezelf dan maar - vanavond is het weer zover!

P.S. Dit is Geertrui, één van de meisjes van wie ik les heb gehad tijdens mijn eerste workshop. Ik vind dat ze erg mooi en goed kan dansen.

Muisgrijs België vs. zonnig en levendig Napoli!

Opnieuw heeft Italië mijn hart gestolen, deze keer via Napoli. Prachtige stad, heerlijke atmosfeer, veel zon, lekkere wijn, lekker eten, mooie baai, schuimige cappuccino's, imposante Vesuvius, toeters en sirenes, "ciao bella"'s langs alle kanten, heel fijn gezelschap...

En dan deze ochtend wakker worden door het gekletter van de regen die uit de donkergrijze hemel valt. Grrrr.

Wordt vervolgd.