The Grandmaster: geen meesterwerk, toch heel mooi

Ik bevond me laatst in "de hoofdstad der kempen", Turnhout. Valt daar werkelijk iets boeiend over te schrijven? Ja toch. Zoals, dat ik me daar op het filmfestival Mooov  bevond. Dat is trouwens het filmfestival waarvan het logo ontsproten is aan het creatieve brein van de paps. Twee - nul.

Maar ik heb dus nóg iets boeiend daarover mee te delen, namelijk dat ik me daar in mijn heimat bevond om de laatste worp van Wong Kar Wai te gaan bekijken. Drie - nul.

De man is vooral bekend door zijn stilistisch liefdesverhaal "In the Mood for Love" en het "vervolg" erop, "2046". In "The Grandmaster" betreedt Wong echter de arena van kungfu en martial arts.

Dat werd door verschillende Vlaamse filmcritici niet op algemeen vrolijk gejuich onthaald. Al heb ik daar een andere mening over. Ik schreef toch dat ik iets boeiend te schrijven had: moi, foodie, Italofiel, liefhebber van passie en verwondering gaat in tegen de mening van menig doorwinterd filmcriticus. 

De film vertelt het verhaal van kungfulegende Ip Man, in het China van eind jaren 30 tot ergens halfweg jaren 50. Tony Leung, vaste waarde in de films van Wong Kar Wai geeft gestalte aan mister Ip, de meester die ook Bruce Lee de nodige moo(o)ves leerde. Aziatische schoonheid Zhang Ziyi neemt de vrouwelijke hoofdrol voor haar rekening. Van die invulling word ik al erg vrolijk: mooie snoeten, stijl en fijne acteerprestaties. 

Maar waarom ik nu helemaal van het midden van het land naar het noorden tsjokte, was omdat ik net niet verslingerd ben aan de bijna-dansscènes die martial arts in films kunnen zijn. De opmerking van criticus A dat deze scènes stuk gemonteerd waren, kon me niet tegen houden. Evenmin de stelling van ene B dat door de vaak gebruikte regen en donkere settings je amper nog kon genieten van de dans die martial arts kan zijn. 
  
Naar The Grandmaster gaan kijken, in de bioscoop, zo'n 65 km van mijn bed, geen rekening houdend met de kritiek van de schrijvende, Vlaamse filmkenners, was het beste wat ik die avond had kunnen doen: prachtige kostuums (waarbij WKW oog had voor detail in zijn filmen), meer dan één martial arts gevecht (in tegenstelling tot wat meneer Kritiek C beweerde), dat bovendien telkens mijn hart sneller deed slaan (geen last van regen of nachtelijke settings), meestal een harmonieuze score en onmiskenbaar een vleug van Kar Wai's stijl verweven in dit epos van de regisseur die zich op onbekend - en met arendsogen bewaakt - terrein waagt.

Maar één punt van kritiek blijft ook bij mij overeind: ik heb zelden een zo'n slecht verteld/verfilmd verhaal gezien. De monteur heeft zich mogen uitleven met flash backs en forwards en weer terug, met dialogen die in het ijle lijken te vervliegen en talloze onuitgesproken - belangrijke - details om Ip Man en Gong Er te begrijpen. Wong Kar Wai zou ook dit keer een Aziatische én Europese versie van The Grandmaster hebben voorzien. Zou het daarmee te maken hebben?

Win een duoticket voor Docville 2013 in Leuven: omdat het werkelijk de moeite is!

WIN WIN WIN 

*

 Maak kans op een duoticket voor een voorstelling naar keuze tijdens Docville 2013. 

Antwoord hier op de vraag 
"Welke docu was de grote winnaar van Sundance 2013 en krijgen we ook in Leuven te zien?" 

*

WIN WIN WIN

Uit de reacties zal woensdag een onschuldige hand de winnaar trekken

Interview: Waarom je naar Docville 2013 in Leuven moet!

De 9e keer, 4 locaties, 6 zalen en 60 van de betere, ontroerendste, verbazingwekkendste en meeslependste documentaires. Dat is Docville Festival 2013, dat vanaf vrijdag 3 mei tot en met zaterdag 11 mei de Leuvense binnenstad inpalmt. 

Gepassioneerd kok en foodie, maar ook voltijds programma-coördinator van het filmfestival (en Cinema Zed), Frank Moens, vertelde me tijdens het in julienne snijden van de wortelen en knolselder tijdens onze kookles waarom het voor iederéén de moeite is naar het ongeloofelijk gezellig en levendig Leuven te trekken die week in mei!

**

"Ondanks het feit dat het steeds beter gaat met de docu, blijft het een feit dat het merendeel van de docu’s op ons festival nooit zullen verschijnen op dvd of op tv zullen worden uitgezonden. 

Plus, op Docville besteden we veel aandacht aan de omkadering van de getoonde films, regisseurs komen hun docu inleiden of beantwoorden achteraf met plezier vragen van het publiek, of we halen een expert over het onderwerp naar Leuven. 
Kortom, Docville schenkt je een unieke ervaring om docu’s te zien te je anders waarschijnlijk nooit meer te zien krijgt met een unieke omkadering."

 

En de man is nauwelijks te stoppen, zo heeft Niente Di Particolare ze graag. Frank gaat verder: 

"Docville wil goede, interessante, frisse auteursdocumentaires tonen die pas echt tot hun recht komen in de cinema.

Wij willen dus docu's waar je de persoonlijkheid van de auteur in terugvindt van filmmakers die via het medium hun eigen ding doen.

 Dat kan zijn door een originele vertelstructuur te hanteren (bv. The Imposter, docu opgebouwd als een thriller), door een bijzondere geluidsmix of cinematografie (bv. Only The Young), door een bijzonder invalshoek te kiezen (bv. In The Circle gaat over de deeltjesversneller CERN in Zwitserland en de mensen die boven die gigantische ondergrondse versnellingsring werken) of productioneel bijzondere zaken doen (bv. in Trains of Thought, waar op een quasi filosofische wijze over de stad en zijn structuur wordt nagedacht)."

Welk(e) pareltje(s) moeten we dit jaar zeker gezien hebben?

"Een heel gemene vraag om aan een programmator te vragen. Ik vind natuurlijk alles goed. (lacht)

Natuurlijk speelt je interesse mee, al geloof ik wel dat een goede documentaire je interesse kan opwekken, ongeacht het onderwerp. Soms moet je je gewoon even laten onderdompelen. 

Ik was bijvoorbeeld weinig geïnteresseerd in de (seksuele) opvoeding van Afrikaanse meisjes in Zambia en toch vond ik Onder Vrouwen erg de moeite.

Andere opvallende titels zijn Fuck for Forest, Rent a Family en Blackfish.

Foodies mogen zeker L'Amour des Moules en Slow Food Story niet missen."

Wat is je het meest bijgebleven na 8 jaar Docville?
"Goh, veel! Vorig jaar kwam Louis Theroux naar Docville en dat was ongezien qua media- en professionele aandacht. Echt ongezien. De zaal - voorzien op 220 mensen - was veel te klein voor iedereen die zijn masterclass wilde volgen. We bedachten een systeem waarbij genodigden eerst konden bestellen, gevolgd door het grote publiek. Mensen hebben ons uren opgebeld om binnen te geraken. Zij die ernaast grepen, stuurden passionele mails - soms dreigend, soms huilerig - om toch maar een plekje te kunnen bemachtigen. 
Ondanks dat, was het wel een ontzettend toffe masterclass, waarbij velen - ook ik - eindelijk hun idool konden ontmoeten." 

Je bent ook programmator voor Cinema Zed: films of docu's?
"Ik hou van fictie én docu! Voor mij is een goede film, een goede film. Er is nauwelijks een verschil tussen wat ik verwacht van een film, een docu of nog wat anders. Ik wil in beide gevallen worden geëntertaind zonder hersenloos te moeten toekijken. Ik wil knappe cinema en meeslepende verhalen en die vind je én bij Cinema Zed én op Docville."

**   

     Klik hier voor alle praktische info en tickets ivm en voor Docville in Leuven

WIN WIN WIN - Maak kans op een duoticket voor een voorstelling naar keuze tijdens Docville. Antwoord hier op de vraag 
"Welke docu de grote winnaar was van Sundance 2013 en krijgen we ook in Leuven te zien?" - WIN WIN WIN

Uit de reacties zal zondagavond 28/04 een onschuldige hand - of internettoepassing - de winner trekken

Op en top Bistronomie-genieten bij Beluga

Ik viel al in puberale bakviszwijm, viel al ferm achterover en sprong al een gat in de lucht na het eten van een arsenaal lekkers (nvdr, als ik down ben, serveer me gewoon wat fantastisch eten dus), maar tijdens mijn etentje bij Beluga was het de spontane uitvinding van een nieuw soort (stoel)dansje. 

Hoewel de reacties die ik op voorhand had opgezocht nogal wisselend waren, werd ik dus reuzeblij van een avondje in het gezelschap van - of course, Il Mio Amore - chef-kok Wim Janssens. 

De reden: ik hou van de pure, ongedwongen aanpak. Een aanpak die Wim als een natuurtalent beheerst en een aanpak die naadloos aansluit bij het hele bistronomie-concept. Het was trouwens via dat laatste dat ik bij Beluga uitkwam, een beetje onder het motto "Ken je eigen stad, ook culinair".

De man, die dan nu wel in het Leuvense gevestigd is (meer Leuven kan bijna niet, want zowat op de grens met de Oude Markt), is afkomstig van Lier en serveert werkelijk de mooiste, zaligste en heerlijkste visgerechten. Hij is een culinaire duizendpoot: Wim verwelkomt je met een brede glimlach, vertelt gepassioneerd over de wijnselectie en maakt gedreven van elk bord iets waarvan je na zijn introductie meteen wilt proeven .... om dan fantastisch traag verder te eten om alle smaken tot hun recht te laten komen.

Ik was zo ingenomen door het lekkers, de setting, Il Mio Amore en ik geef toe, ook Wim, dat ik doodweg vergat foto's te nemen. Neerpennen wat wij allemaal voor heerlijkheden uit zoete en zoute wateren te eten kregen, haalt hoe weinig uit: chef Wim laat het menu bepalen door wat er in de vroege ochtend aan verse vis beschikbaar is. En dat kan dus wel eens wisselen. Geen menukaart dan ook, wel een gepassioneerde man die aan tafel komt vertellen wat de avond je zal brengen. Veel meer is er niet nodig voor een schitterende en heerlijke beleving.

Maar toch, voor de nieuwsgierigen onder ons. Die doodgewone weekavond die door Beluga zo speciaal werd, aten wij:

Pacific Oyster Loch Fyne

*
Yellowtail King fish tapenade van zeewier en yuzu

*

Handgedoken Noorse coquilles met een crème van aardpeer en oesterdashi, courgettebloem en zacht gerookte ganzenlever

* 

Zonnevis met belle de fontanaispatatjes en karnemelk, saus van vermout en rouille

*
Zachte tiramisucrème met verse vruchtjes, cacaocrunch, ijs van yoghurt

WIJN
Eerste twee gangen: een Grüner Veltliner uit het Kremstal DAC Weingut Müller-Grossmann

*

Volgende gang: Cahors, Chateau Famaey 100% Malbec,
Eigendom van 2 Belgen: Luc Luyckx en Mark van Antwerpen 

Voor een fijn, verrukkelijk moment: Beluga - Krakenstraat 13, 3000 Leuven - 016 23 43 93 of via http://www.bistronomie.be/nl/bistro-9/beluga/

Meer energie - Actie!

Mijn laatste tigste project - Meer Energie - loopt. Al loop ik zelf nog niet, ondanks doktersadvies, zelfs niet met dat mooie weer. Ik sta wel een stap dichter bij die tour van 3 km (rustig en klein beginnen, is mijn motto), want ik heb - aangespoord door de tip van de foodmadam - de geweldige, swingende afspeellijst "Sporting Rhi" aangemaakt voor op mijn roze iPod. 

Maar, dus nog geen kilometer gelopen aan een hindeachtig tempo. Het is immers niet omdat de halve wereld denkt dat lopen ontzettend plezant is, dat ik me daar ook per se direct aan ga zetten. Lichaamsbeweging schuilt overal in het dagelijks leven om de hoek.


Zo had ik vanmorgen het grote geluk dat ons appartement er nogal stof- en kruimelrijk bij lag. "Lag", als in de verleden tijd, want ik ging onze 100 vierkante meter te lijf met de performante Philips-stofzuiger. Met Sporting Rhi in de oren.

Het was een van de weinige keren dat ik het zo jammer vond dat we toch niet op pakweg 600 vierkante meter woonden. Het was ook een van de weinige keren dat ik er heel wat langer dan een halfuur over deed om de hele boel quasi stofvrij te maken doordat mijn bijhorende danspassen - en dus intense lichaamsbewegingen - de doeltreffendheid van de stofzuigerstaak danig naar beneden haalden. 

Het was wel een van die keren dat ik ontzettend genoot van stofzuigen, dansen, luid meezingen (ik hoorde mezelf toch niet, godzijdank) en van zowat buitenadem op mijn nieuwe buitenzitkussens neer te ploffen na de klus.  

Poepie-material in vintage bloemenstof!

Vintage bloemenpracht, klaar om verknipt te worden

 't Was dat ik niet verder kon met mijn tweede naaisel, een bloesje. Dat terwijl het ook was dat ik daar erg ongedurig van werd. Dus kwam vriendin S. plots met een boek op de proppen: Zo Geknipt, van ene Sanne en Riet. Het schijnt dat die twee ene's van Leuven zijn, maar ik ben ze nog niet tegen het lijf gelopen. 

Volgens S. zouden S. en R. me vast en zeker bezig kunnen houden. Alweer werd ik geplaagd door kriebelende vinger, al vielen de kriebels redelijk snel weg. Heel leuke en knappe dingen maken S. en R., maar ik vind het meeste een beetje te hippie-achtig-afwijkend van mijn stijl. Ja, ook met andere stofjes in gedachten.

Verkeerde kanten

Niet dat zoiets fout is, hoor. Het is gewoon mijn ding niet om kussens met groen en gele slakken, tote bags met oranje bollen en versiersels voor kinderbestek in vilt neer te gooien hier in huis. Ik zie het graag Scandinavisch warm en strak.

 Al eindig ik jammer genoeg wel altijd bij de bloemen en het roze, as you might have noticed. Een van de dingen uit Zo Geknipt die mijn ding wel waren, trouwens zowel in Scandinavisch licht, strak doch warm als in vrolijke hippiekleurtjes, zijn de zitkussens voor buiten. IJverige bijen maken dan trouwens geen kussen, maar een hele poef. 

Poepie-material

 Ik niet. Ik was al drie uur ijverig bezig geweest aan eerdergenoemd bloesje. Ik ging nu gewoon voor de eenvoud van mijn buitenzitkussen. Niet in een stof met licht en strak patroon, wel in stukken stof die ik uit tweedehands, vintage enkellange rokken knipte - en ja, ik heb nog getwijfeld of ik niet 1 rok heel zou laten voor komende zomer - bedrukt met uitbundige en minder uitbundige bloemen. Oh ja, en met hier en daar ook een veeg roze. Amper voor € 22!

Mijn poepie - en dat van mijn gasten, want ik heb voorlopig 3 exemplaren - zit de komende seizoenen lekker zacht!  

20°C: maak de zonnige gin&tonic!

Je favoriete gin gekozen, besteld en ontvangen? De zon aan een blauwe hemel en sproeten op je neus? Tijd dan voor een heerlijke, verfrissende g&t die de geuren van de Mediterrané naar je glas brengt. Ik kom graag mee klinken, want het is een van mijn favorieten. 

NODIG

Gin Mare, een Spaanse gin gestookt met onder meer olijven, tijm, rozemarijn en basilicum. 

Fevertree Mediterranean of 1724 Tonic Water

citroengras, takje rozemarijn, spriet basilicum, een Arbequina-olijf ... Laat de inspiratie de vrije loop voor je garnering

ijsblokjes!

 

 

 

DOEN

 Vul een longdrinkglas met ijsblokjes, voeg met een ginmaatje 5 cl gin toe. Als je citroengras als garnering (en roerstokje tegelijk) gebruikt, snij je dit in de lengt in vier delen (niet helemaal tot het einde, want dan valt het uit elkaar). Voeg naar keuze 5, 10 of 15 cl tonic toe en zet het citroengrassteeltje in het glas. Of je takje basilicum. Of je takje rozemarijn. 

 

CinCin!

 

Alle gins, tonics en benodigdheden kun je vinden op www.miraflor.be of www.gintonicshop.be

 

Gin & Tonic tussen 2 vergaderingen door bestellen

Eerst was er de supermarkt met Gordon's Dry Gin en nu en dan ook al eens Bombay Sapphire (van de blauwe-fles-gin is het trouwens uitkijken naar de zachtkruidigere East-versie, maar daarover later meer).  Toen kwamen groothandelaars à la Hanos en Metro/Makro met Hendrick's Gin en Monkey 47, een verrukkelijke Schwarzwald-gin die Herr Derrick zeker zou bekoord hebben.  Daarna was er de webshop Miraflor met een uitgelezen selectie van meer dan ginpareltjes. 

En de laatste dag, die dag, creëerden Aline, Jennifer, Peter en Sven gintonicshop.be. 

In deze pas gelanceerde webshop vind je niet alleen een arsenaal aan gins van over de hele wereld en de bijpassende waaier aan tonics van Fentimans, Thomas Henry en Fever-Tree. Gintonicshop.be  helpt je via eenvoudige knoppen, waarbij je je smaakvoorkeuren (exotisch, kruidig ...), aangeeft ook aan jouw geliefde gin. 

Geen idee of je het nu liever bloemig, dan wel zoet hebt, dan zie je in een oogopslag (of vier) in het ginkwadrant waar jij met je G&T in de hand thuis zou horen. 

Ja, en ook in de VS maken ze gin!

Nu ja, experimenteren is zeker toegestaan en daar zal deze nieuwe webshop zeker een handje bij kunnen helpen. Hier kriebelt het nu al. Bestellen is de boodschap!  

Weetjes voor de keukenprins(es)

Wanneer een mens bezig is met food, eten, koken, lekkers, drankjes ... dan zijn er een aantal dingen die je als mens moet weten. Zoals: als je een schotel uit een oven van 220°C neemt zonder ovenwanten, doet dat lelijk pijn. Enkele dagen lang. 

Of, dat je in Japan beter niet meteen na het eten horizontaal gaat liggen. Tenzij je het niet erg vindt, dat volgens de Japanners de kans groot is dat je in een koe zult veranderen.

Of, dat David Hirschkop niet meer welkom is op het jaarlijke pikante-lekkerbekken-festijn National Fiery Food Show in Albuquerque nadat iemand van het smaakpanel een lichte hartaanval kreeg. Hu? Ja, David was de brouwer van de onzettend pikante Dave's Insanity Sauce.

En, dat drankjes in 6 seconden de maag bereiken, terwijl vast voedsel er 15 seconden voor nodig heeft. 

En dat wanneer de sjeik zijn belangrijke gasten wil eren hij hen de ogen uit een gebraden lamskop zal serveren. Jumjum. Ik ga voor de kroon. 

Ook nog dat de eerste blikopener pas in 1855 het licht zag en dat het wel 45 jaar is nadat het blik zelf uitgevonden werd. 

Of, dat Italo Marcioni de geestelijke vader is van het ijshoorntje, dat gigant Nestlé papa is van de instant koffie - jak - en mister Kenneth Wood ons liet kennismaken met de keukenrobot. 

Voila, heb je meteen wat om bij het volgende etentje met een glas in de hand uit te pakken bij de vrienden. Meer van dat vind je in het leuke boekje Cook's Pocket Companion, in ideaal zakformaat om bij het tweede glas nog snel te gaan spieken. 

 

Removing nail polish has never been easier! Alhoewel...

De Hema is de max!  Ze hebben er alles om te voorkomen dat je huis, tuin en keuken net dat beetje te veel op de Ikea-catalogus gaat lijken, het assortiment is net niet te groot zodat ik prikkelaanvallen redelijk de baas kan blijven en de keten gebruikt een basic, leuk lettertype. Dan heb je sowieso een flinke streep voor, noem het opvoedingsmisvorming. 

Toch stond ik samen met jong en mooi pubergeweld bijna synchroon te hyperventileren en op en neer te springen toen we de nieuwste nagellak remover in het oog kregen: het is knalroze en belooft nagellak gemakkelijker dan ooit te verwijderen. 

Erin: twee sponsjes met in het midden een uitsparing die de hele roze ruimte vullen, doordrenkt van nagellak-verwijder-spul. Dat laatste zou trouwens "zeer licht ontvlambaar" zijn, aldus de mooie letters op de knalverpakking. 

Ik hou niet van "zeer licht ontvlambare" producten in een straal van 3 meter in mijn buurt. Wanneer er wordt verlangd dat je je vingers in de uitsparing van de doordrenkte sponsjes steekt, vol "zeer licht ontvlambaar" product, dan sta ik niet bepaald nogmaals op en neer te springen. 

Edoch, gingen de oranje gelakte vingers tot diep in het potje. Beetje wriemelen, en ondertussen dat "zeer licht ontvlambaar" goedje opsnuiven, dat trouwens met wat fantasie ruikt naar een volle snoepwinkel (toch als je je neus niet in de sponsjes steekt) .... En klaar! 

Van gewriemel ben ik niet vies, maar of dit nu echt zoveel gemakkelijker is dan gewoon wat vegen met wattenschijfjes....? Nu ja, het roze maakt veel goed.

Meer energie - Stap 3

De dokter ging dus inderdaad in de weer met buisjes, aanspanners en een soort van spuit - ale, het ding dat het tegenovergestelde doet - om wat van mijn bloedrood bloed af te tappen. Het zou worden getest op een hele opsomming van gebreken en overschotten. 

Het verdict moet ik samenvatten tot "alles is piekfijn in orde; je cholesterol is zelfs heel goed", omdat ik het geratel over rode en witte bloedcellen, leverwaarden en reuma-verklikkers amper kon volgen. 

Dat zowat alles op zijn niveau zit, is dan ook schitterend nieuws. Alleen... Ik heb nu geen excuus meer om me 's avonds te verheugen op een rustige avond, op mijn glas wijn en op het zelfgebreide dekentje van de mams. Ik moet immers 's avonds nog gaan bewegen. De dokter heeft het gezegd. Zelfs mijn puppy-ogen, pruillip, bijna brekende stem en de vraag "helpt dat nu echt wel zoveel?!" konden haar niet van haar stuk brengen.  

Niet dat ik niet graag beweeg. Ik doe dat alleen het liefst op muziek, all dressed up, met rode, blauwe en gele lampen die heen en weer flitsen, op een dansvloer, in het weekend, tot 's morgens vroeg. 

Bewegen voor een spiegelwand, in de lelijkste en meest lichaamsonvriendelijke outfits, in een koud park, daar waar anderen je werkelijk kunnen bekijken en voorbijstreven, zwetend als een rund en zo rood als een tomaat en eindigend met een stekende hoofdpijn en de vrees dat je zo meteen je laatste adem uitblaast ... daar bedank ik werkelijk met plezier voor.  Ik heb wel wat leukers te doen.

Not anymore dus. Ik hang eraan vast. Tips hoe dit in stijl, veel plezier en vooral deugddoend te doen, zijn dan ook werkelijk meer dan welkom. En dat is nog een understatement. 

Een portie kungfu

Al drie jaar hangt aan mijn computer een inimini prentje van een still uit The Grandmaster. Als fan van gestilleerd en emotioneel martial arts materiaal, wilde ik deze prent van Chinees filmmaker Wong Kar Wai (cfr. In The Mood for Love, 2046) absoluut niet missen. 

Dat was in 2009. Zoals we van mister Kar Wai ondertussen wel gewoon zijn, schoof de release systematisch op: de datum van vandaag staat boven dit bericht. 

Nu zijn we er: The Grandmaster zal in de Belgische zalen onder andere te zien zijn op het fantastische filmfestival Mooov. In een van die cinemastoeltjes zal ik plaatsnemen, gretig smullend van de portie kungfu.  

 

Leve de Ikea-melkopschuimers!

 Ik heb het graag met een schuimend melklaagje. Aangezien ik fan blijf van het Bialetti-kannetje en ik ondertussen blijf twijfelen tussen het compacte, urban en toch sierlijke design van Nespresso en de Zwitserse nauwkeurigheid (en kostelijkheid) van Jura, sta ik momenteel nog zelf in voor dat zachte, witte laagje dat mijn espressoaroma heerlijk vasthoudt.

Pleit voor de Nespresso: ik zit hier met een resem schitterend smakende espresso-capsules en die toestellen zijn niet zo duur en wel mooi. Pleit voor de Jura: die maalt de bonen sur place, meer aroma kan een ochtendlijke ondergetekende niet wensen. Maar dat prijskaartje!

Ondertussen klop ik dus al lustig twijfelend mijn melk met de hand, terwijl de Bialetti vrolijk espresso uitspuwt. "Met de hand" is natuurlijk relatief. Er zijn daar van die dingen voor uitgevonden: een iniminikloppertje, zeg maar, aangedreven door batterijen. 

Heerlijk vind ik het dat een bekende Zweedse meubelgigant heeft beseft hoe belangrijk dit kleinood 's ochtends is en dat die Zweden zo'n melkopschuimer hebben opgenomen in hun assortiment. Voor. Amper. €1.

Een semitraumatische gebeurtenis - ik kwam ooit zonder melkopschuimer te zitten, doordat ik ontdekte dat de doeltreffendheid van het fiks draaiende ding een ferme deuk krijgt wanneer je het tussen de keukenlade smakt, terwijl de meubelgigant geen iniminikloppertjes meer op voorraad had - zorgde ervoor dat ik zeker meer dan € 20 neertelde voor een design-versie. 

Yeah right, dat stukje design was niet alleen een veelvoud duurder, maar was ook nog eens onbruikbaar voor mijn kleine, fijne espresso macchiatto: te veel kracht, te bruut.  

Ik had dan ook nogal wat bekijks toen ik afgelopen weekend als een bezetene op de melkopschuimers van de Zweden afvloog en luidop begon te tellen en in te laden: eentje voor thuis, eentje voor op het werk, eentje voor de mams (al heeft die wel een Jura mét pijpje), eentje voor miss S., eentje voor miss T., eentje als reserve, nog eentje als reserve. En nog eentje als reserve. En misschien... nog... eentje...?

Speciaal, verrassend en zelfgemaakt: makes me happy!

Het voelt speciaal om een cadeautje te krijgen. Het voelt helemaal heerlijk als dat pakje als een totale verrassing komt. En het wordt nog geweldiger als het ook nog eens zelfgemaakt is. 

 

Ik zit dan ook al de hele voormiddag met een glimlach gekruld rond mijn lippen en een stevige glans in mijn ogen. Daarenboven voel ik het kriebelen, omdat ... 

 

*

 

omdat leuke ideeën inspirerend werken (alle credits voor Peppi!), omdat geven minstens zo leuk is als krijgen en omdat ik niks liever doe dan creatief bezig zijn. Daarom...

De eerste 5 FB maatjes die reageren op deze post krijgen van mij in 2013 een kado. Iets zelfgemaakt - om te dragen, te eten, om te koesteren - een verrassing! Wanneer je het krijgt is nog niet bepaald. Het zal komen als bij mij de inspiratie komt!

*

 

Ik stond mooi te blinken op de lijst van miss L en had ondertussen ook zelf een mooi lijstje van namen verzameld in deze Facebook-challenge.  En nu voel ik het dus weer kriebelen ... omdat leuke ideeën inspirerend werken, omdat geven minstens zo leuk is als krijgen, omdat ik niks liever doe dan creatief bezig zijn en omdat ik nu weet hoe het voelt! Speciaal, verrassend, zelfgemaakt.  

 

Meer energie - Stap 2

In mijn tigste project - deze keer ga ik resoluut voor meer energie - is het tijd voor Stap 2!

Voordat ik de brui geef aan mijn tornooien stoelzitten of zetelhangen, wil ik er zeker van zijn dat het niet het lijf is dat het laat afweten: alle vitaminen voldoende aanwezig? Mineralen waar ze moeten zijn, doen wat ze moeten doen?

Alzo verzamel ik al mijn moed en laat ik mijn huisarts zich uitleven met ettelijke buisjes om te vullen met bloedrood bloed en een formulier waarop amper een vakje blanco blijft. De hele mikmak wil ik getest hebben. 

Al gelooft mijn huisarts er zelf niet in: "meisje, je moet gewoon doseren en op tijd gaan slapen!" was haar raad toen ik met een papieren zak vol B+ haar kabinet buiten stapte. 

WIN WIN WIN Bistronomiegids 2013: de weg naar non fancy, great food! WIN WIN WIN

Loof de heer, want er is een nieuwe uitgave van de Bistronomie-gids 2013! Neen, dit is niet de zoveelste restaurantgids die het wil opnemen tegen kleppers zoals Michelin en Gault Millau. Bistronomie is een merk, een etiket, een eet- en belevingsstijl, een soort verbond. 

Daar waar de twee eerste referenties zijn voor een gastronomische topkeuken met sterren en punten - en het bijhorende gestreken katoenen tafellinnen, de stropdas en de formaliteit, gaat het bij "het verbond" Bistronomie om "non fancy, great food", dixit medeoprichter Steve Engels.

Ofte, bye bye chichi, welkom complexloze sfeer. Bye, bye  stijfheid, welkom ongedwongenheid. Dat is het "bistro"-gedeelte in de term "bistronomie". Natuurlijk blijft ook de "nomie" van groot belang: dagverse producten, dikwijls terroirproducten en lokale ingrediënten. Schuif je bij een van de restaurantjes aan tafel, dan zul je ook vaak zien dat de wijnkaart gevuld is met natuurlijke, biologische wijnen en dat de chef/sommelier aandacht heeft voor lekkere biertjes. Dat alles voor trouwens nooit meer dan € 45 voor een driegangendiner en € 35 voor een driegangenlunch! Olé!

Dat klinkt voor mij al als muziek in mijn oren. Maar er is meer dat van Bistronomie een sterk label mét inhoud maakt. Zo is er in de uitgave van 2013 flinke aandacht voor food & beerpairing, kun je heel gemakkelijk via de website een reservatie aanvragen bij een van de aangesloten bistronomie-zaken en is er de mobiele website met geolocatie. Typ de url in op je smartphone en de website weet je meteen te zeggen welke lekkere plekken het dichtst bij jouw locatie zijn! Nooit nog slecht eten wanneer je in een minder gekende buurt of stad bent, hoezee!

Betaalbaar, leuk, gezellig tafelen en genieten van producten die veelal uit eigen land komen en die als een schilderij op je bord schitteren: dat is waar genieten van eten om gaat en Bistronomie heeft dat begrepen. De gids is een must have voor iedereen bij wie de ogen twinkelen en de speekselklieren in gang schieten bij het lezen van voorgaande! 

Twinkel, twinkel, want het leuke is dat ik aan 5 lekkerbekken een gids mag weggeven! Graag wel laten weten in welke bistronomie-zaak je dan eens wilt aanschuiven én hoeveel een diner in zo'n zaak maximaal mag kosten. Komaan, dat is niet moeilijk!

Bestel hier Bistronomie 2013 voor amper € 9,95 (+ € 1,95 verzendkosten) 

Maar morgen sta ik er weer!

Passie, I love it en 'k kan er niet genoeg van krijgen. Ik slurp het op, ik adem het uit, ik spring in het veld, ik huppel doorheen de dagen en ik sjeez door ervaringen. Fantastisch! 

Ceasarsalade met gerookte forel en mayodressing - Recept: Delicious.

De andere kant van de medaille is dat ik er zo nu en dan wel een rekening voor moet betalen: donkere dagen, dat van die donsdekens enzo. Ik kan u zeggen: die prijs heb ik er meestal voor over, al is het zeker geen pretje, niet voor mij, niet voor L'Amour. 

Peterselieboter met lavendel voor op de dorade - Recept: Delicious.

Die verdient erna, ervoor, tijdens dan ook zeker wat extra, eigenlijk dus de godganse tijd. Heeft hij even geluk dat ik van het "zorgende" type ben en dat ik zij die ik liefheb, graag verwen. 

Tafeltje dekje en moi na een stevig recuperatiedutje aan de slag met kookpotten, quinoa, gerookte forel, meer dan zacht gekookte eitjes, dorade, tijm en lavendel! Die laatste gaf het geheel een zachte zomerse toets, al moeten we daar momenteel nog altijd vooral van dromen. 

Het was een maaltijd genieten, tot rust komen, bijpraten, bij lachen ... en opnieuw geveld worden door slaap. Sogni d'oro, maar morgen sta ik er weer!

Lente, snoepjes, kleurtjes!

Ik ben een pink lady: roze maakt me blij. Wanneer de prikkels dan in overdrive gaan, mijn hoofd wel een tol lijkt, mijn hart niet kan volgen, ik me door de dag sleep met pijn in lijf en leden, me liever wil verstoppen onder stapels donsdekens omhuld met zachte katoen, een fles wijn of twee me mijn beste vriendin lijkt ...

 

 

Dan zit er maar één ding op: mijn nagels lakken in de heerlijke snoepjeskleur Cute as a Button van favoriet merk Essie lakken, alle todolijstjes schrijven met mijn knalroze en veel te dure balpen van concept store Merci (al was het waarschijnlijk een van de goedkoopste items én ze is wel van het onsterfelijke Caran d'Ache én ja, ze is heerlijk knalroze) en die zelfde todolijstjes en agendapunten gewoonweg helemaal omgooien. 

 

Voila, happy again!

Meer energie - Stap 1

 In de een of andere kalender of jaartelling van een verre cultuur zal het momenteel wel nieuwjaar zijn. Dat betekent: goede-voornemens-tijd! Vanaf nu ga ik dan ook resoluut voor meer energie. 

Hoe dat er exact moet uitzien, weet ik echter niet goed. Ik vind namelijk dat ik al behoorlijk gezond leef. Die glaasjes wijn na het werk - als beloning of net als troost - buiten beschouwing gelaten dan. Ook mijn tornooien van stoelzitten en zetelhangen vergeet ik voor het gemak even: ik ben immers druk bezig daar op mijn stoel of in de zetel. 

 

Aangezien ik kilogrammen groenten naar binnen werk, vind ik dat ik eveneens mag negeren dat ik amper fruit eet: te lang winter, te zoet. En hoe graag ik ook van slapen een Olympische discipline zou willen maken, goud zou zelden voor mij zijn. 

Het volledige plaatje zie ik dan nog niet en geduld is een schone deugd, maar ik trap mijn nieuw plan gewoon vol ongeduld en gulzig naar energie af. Trouwens, het gulzige mag je erg letterlijk nemen: jullie - haalbaar, please - tips en advies zijn meer dan welkom.

Stap 1: varieer in ontbijt en ga eens voor (ongesuikerde!) muesli, yoghurt en banaan!