Ultieme hyperdepieper-tips gevraagd!

De lente laat het kopje hangen - ernaast "De Paaseimachine" van de bekende J. Sas

Februari maakt het me nu echt wel moeilijk om hyperdepieper te blijven meedraaien. De beloofde zonneschijn lijkt nog even in zijn nest te blijven zitten, samen thee drinken met de positieve, zachtere temperaturen misschien?

Zelfs anti-grijs-pogingen haken af: de knalroze tulp in mijn nieuwe schattige design-vaasje laat na één ochtend ook al het kopje hangen.

Ultieme hyperdepieper-tips, please?

Interessant duo: chocolade en rode biet

'T was met half dichtgeknepen ogen dat ik het recept in het laatste nummer van Jamie overpeinsde: chocolade en rode biet. Een fractie van een seconde deden die ingrediënten de pupillen vergroten. Het was die fractie dat ik meteen ook dacht wat voor mooie oplossing het zou bieden aan de ettelijke roodroze bollen in de groentelade van onze koelkast: chocolàde en rode biet. 

Ik vind rode biet een prachtige groente: als je ze verwerkt, kleur je immers alles roze. Schitterend gewoon. Alleen, van smaak kan de knol me niet altijd overtuigen: ik proef het zand, de grond, de aarde. Heel leuk om je verbondenheid met Moeder Aarde aan te scherpen, maar die verscherping heb ik niet maandelijks nodig. 

Chocolade en rode biet. Ik zag het wel. Ik proefde het zelfs al in mijn gedachten. Ook pure chocolade van goede kwaliteit heeft iets "droog" en "aards" in zijn smaak. Rode biet zou dan misschien wat frisheid kunnen toevoegen. "Interessant", bedacht ik me met die half dichtgeknepen kijkers van me.

Raspen en mengen maar: 250 gram pure chocolade smelten, 3 eieren luchtig kloppen met 200 gram suiker, 100 ml zonnebloemolie onder mengen. 100 gram bloem, een theelepel bakpoeder, 50 gram amandelschaafsel, 250 gram geraspte rode biet en een druppeltje vanille-essence. En dan bakken maar. 

Nou, "interessant" was het wel. "Small, dark & handsome", zoals Jamie Magazine titelde, was het ook wel. Gedeeltelijk dan toch. Wat nu met de smaak: dat aardse, dat zanderige, dat pure? "Ja ...", zeg ik dan met half dichtknepen ogen, "... die is toch wel bizar". Het lijkt ergens te matchen, maar af en toe lijkt het alsof ik mijn tanden zet in een cakeje dat ik heb opgeraapt uit de zandbak.

Minder biet, minder zandbak, meer aarde: dat zijn de plannen voor de volgende poging. Want het heeft wat: chocolade en rode biet. Trouwens, nu liggen er nog vier bollen in de koelkast.  
  

  



 

Een potje geluk

Ik kreeg met het nieuwe jaar een geweldig leuk potje geluk cadeau van een vriendin. Met wat geluk, was dat geweldig leuk potje ook nog eens ontzettend lekker. 

Aangezien de winter weigert zijn biezen te pakken, ik daar enorm kregelig van begin te worden en ik voor de honderdduizendste keer vergeten was mijn energie te doseren, ging dat potje geluk open. 

Met een lekkere, nog warme croissant erbij - Paris, quoi - geeft dat net dat fijne gevoel zoals zo'n zondagmorgen moet voelen.

Verlangen naar de lente en zomer

Grijs is een kleur die me zelden zal verleiden. De lucht kleurt nu al weken - met af en toe een uitzondering, gelukkig - saai, doods, grauw grijs. Zagen helpt niet, I know, we hebben het te nemen zoals het komt. 

Maar ik heb zo'n zin om met felgekleurde teennagels met flipflops rond te slenteren, Pastis te drinken in de avondzon, de geuren van de bloesems op te snuiven, mijn tanden te zetten in donkerrode sappige aardbeien, het zweet langs mijn ruggengraat te voelen sijpelen, met prinses J. en ridder M. door het gras te rollen, met vrienden onverwacht aan tafel te schuiven en te genieten van valavond, te luisteren naar een gans symfonisch orkest van vogels, bij een wandeling door de stad gewoon één terrasje aan te doen en er de rest van de dag te blijven zitten, doorheen ontluikende parken te wandelen.

Zeebeesten

Ik heb zin in sproeten op mijn neus, after sun en zonnecrème, gekoelde prosecco en de geur van basilicum, in een gigantisch aanbod aan verse groenten en in slapen onder koele katoen, in frisse douches en een flink stuk watermeloen, in de frisse ochtendlucht die mijn wangen streelt. 

Ik heb dus zin in lente en zomer. 

Daar je de natuur niet kan pushen, is het dus zaak zelf wat zon en kleur te introduceren. Niets beter dan een kleurige, geurige, pittige, overvolle paella. Huisgemaakt, dat spreekt voor zich, al was het de eerste keer. Echter, zeker niet de laatste. 

De ingrediëntenlijst lijkt indrukwekkend - en is het ook - maar eigenlijk is deze paella niet erg moeilijk en klaar in 40 tot 50 minuten. "Niet erg moeilijk" geldt vooral wanneer je gekuiste, verse inktvisringen koopt. Ga je zelf voor het schoonmaken van dat zeebeest, dan kan het voor sommigen wel eerder "een uitdaging" zijn. Maar met de hulp van de Jerre, is ook dat "niet echt moeilijk".

Zomer

Nog, de eerste tijdsspanne is wanneer je zoals mij de hulp krijgt van een Amoro: niets leuker dan samen kokerellen op V-dag. Reken zeker het tweede als je er in je uppie voorstaat. 

NODIG

olijfolie

2 rauwe chorizoworstjes, in dikke plakjes (250 g)

300 g varkensbuik, zonder vet, in blokjes van 1 cm

1 groene paprika, grof gehakt

1 rode paprika, grof gehakt

5 tenen knoflook, grof gehakt

1 ui, grof gehakt

Handvol grof gehakte peterseliestengels en -blaadjes

zeezout en zwarte peper uit de molen

een flinke pluk saffraan

400 g schelpen (kamschelpen, venusschelpen en/of mosselen), gereinigd

300 g paellarijst

200 g rode paprika's in olie, uitgelekt en in stukjes gesneden

1 blik gehakte tomaten (400 g)

1 l kippen- of groentebouillon

12 grote garnalen, in de schaal

150 g inktvis, in ringen gesneden

50 g sperziebonen, diagonaal in stukjes gesneden

1 citroen, in partjes

DOEN

Jamie bedanken voor alweer een topper van een recept!

DAN

Verhit een wijde pan met een scheut olijfolie op een matig vuur en doe er de plakjes chorizo en stukjes varkensbuik in. Bak het vlees ongeveer 10 minuten en roer regelmatig. 

Doe er wanneer de chorizo verkleurt en het vet eruit begint te lopen, de paprika's, knoflook, ui en peterseliestengels bij. Kruid met een flinke snuf zout en peper en de pluk saffraan. Laat alles zachtjes bakken tot de groenten zacht beginnen worden, ongeveer 10 minuten.

Doe de rijst en uitgelekte paprika in de pan. Blijf een poos goed roeren tot de rijst goed aangemaakt is, giet er dan de gehakte tomaten en een flinke scheut van de bouillon bij. Voeg naar smaak zout en peper toe. Breng aan de kook, draai het vuur lager en roer ongeveer 15 minuten continu. 

Na die tijd zou de rijst beetgaar moeten zijn. Doe er nu de schelpen en de garnalen bij. Als de rijst te droog is, kun je er nog een schep bouillon bij doen. Blijf roeren. Doe er wanneer de mosselen of schelpen openen en de garnalen roze worden, de inktvisringen en boontjes bij. 

Laat het geheel nog 5 minuten koken, doe schelpen die niet opengaan weg. Strooi er de gehakte peterselie over, doe er een beetje citroensap bij en leg de overige partjes in de pan. 

Dit pronkstuk mag zeker op tafel staan! Laat iedereen zelf opscheppen, dat is tien keer gezelliger. Ja, ook op V-dag!

 

 

Home made Ravioli - Leuk Ideetje #3

Je hebt zo van die vriendschappen, die alles doorstaan. Dat zijn trouwens niet per se die banden, waarvan jij denkt dat ze ontzettend innig zijn, moet ik tot mijn treurnis melden. Mijn vriendschap met Miss K. is er dan misschien niet zo eentje "elke dag bijkletsen", ze is er na al die jaren nog wel altijd. I count my blessing. 

Hoewel we ook vandaag elk ons leven in een ander stedelijk gebied van dit kleine landje hebben uitgebouwd, delen we onze ups en downs alsof we elkaar nooit echt uit het oog verloren zijn, houden we contact via dat zo vaak verguisde, maar toch oh zo handige Smoelenboek, kan ik nog in de lachkramp schieten na een herkenbaar gesprek met Miss K. en is het tijdens de occasionele lunch geen seconde stil! 

Daarom - en omdat Miss K. een van de vijf Facebook-vriendjes was die reageerde op mijn leuke-ideetjes-inspireren-post - ging er een pakketje huisgemaakte ravioli haar richting uit. Kwam goed uit, want de misses kon wel wat hulp gebruiken, gezien ze brokken aan het lijf had. 

Natuurlijk met bergen vers geraspte parmigiano

Haar gaf ik het advies de ravioli - met champignons, ricotta, peperoncino en een velugje truffel - kort te koken in flink gezouten water en te serveren met ofwel een basistomatensaus met flink wat kruiden en knoflook en een stukje kip. Of de gekookte ravioli gewoon te overgieten met olio, aglio e peperoncino. Zoals ik het voor Il mio Amore klaarmaakte. Simpel, maar dodelijk lekker. 

Btw, Miss K., wanneer gaan we nog eens lunchen, apero'en of ontbijten?!

Ik ga een dag naar Parijs en...

Illu - Pinterest

... wat moet ik absoluut doen, meebrengen, zien, voelen, bewandelen, ruiken, ervaren, beleven, uittesten, bezoeken, leegroven, besnuffelen, meemaken, aanschaffen, bekijken, betasten, plunderen ...?

Alle jullie tips zijn welkom! 

*

Weg met overbodige decoders

Een BvAN, Boodschap van Algemeen Nut, met vooral veel nut voor jou, de digitale tv-kijker. 

België is een van de weinige landen waar je nog een aparte (dure) decoder nodig hebt om digitale televisie te kunnen kijken. Dat is voor consumentenorganisatie Test-Aankoop niet langer aanvaardbaar en dus willen ze de kabeloperatoren onder druk zetten. Jij kan helpen door de petitie te tekenen én door deel te nemen aan het 

*tromgeroffel*

EERSTE (en hopelijk laatste) BELGISCHE KAMPIOENSCHAP DECODERWERPEN
op 15 maart!

*tromgeroffel*

Hoe dat in zijn werk gaat, zie je hier: 

In 1.2.3.... en 8.9.10 een swing skirt naaien

Ik heb de laatste tijd wat uren aan de kookpotten ingeruild voor enkele uren achter de breipinnen en naainaalden. Het is door dat zalige dromerige dat ik ook als kind al ervaarde terwijl ik tekende en knutselde. 

 

Hoewel we de naaimachine aanvankelijk de low-discountsupermarkt uitsleurden met de bedoeling vooral het huisje-tuintje aan te kleden, waagde ik me afgelopen week een voormiddag aan het aankleden van Lady Niente di Particolare. 

 

Jep, that's right, na de sjaal (tot de derde) vond ik het wel tijd om een poging te wagen een jaren 50 swing skirt ineen te steken. Vorige maand werd ik verliefd op zo'n aangenaam geprijsde versie van bij TopVintage.nl, nu onderneem ik een poging om zoiets zwaaiend zelf te fabriceren. 

 

"Zelf" is relatief: ik ben namelijk bij het ontzettend leuke Workshop gaan aankloppen, een breicafé, wolbar of hoe ze die dingen tegenwoordig ook noemen. Gestuurd door de tips, de kennis en de weetjes van Marleen leer ik een patroon blindelings lezen - uhum - en zet ik zo'n swing skirt in - bijna - 1.2.3 in elkaar. Of doe maar in ...7.8.9.10 uur, ongeveer. 

 

De eerste 1.2.3 waren geweldig! Nu nog de rest. En daarna toch eerst nog eens naar Luz de Lux: in 1.2.3 een outfit scoren. 

 

    

When in Kortrijk, visit these two!

Il mio Amore en ik trokken laatst 121 km westwaarts, richting hinderaaahghter. Inderdaad, de wereld speelt zich niet meer alleen af op het Facebookscherm of aan je voordeur, ook in het Verre West-Vlaanderen valt er vanalles te beleven. Vreemd dat ik er nog nooit eerder was geraakt. 

Fijne vrienden die dat ook vonden - dat de scène van het leven zich onder andere ook hinderaaahghter bevindt - en daarom afgelopen zomer van Leuven naar Harelbeke verhuisden, wilden l'Amore en mij dat "vanalles" wel eens laten zien. 

Dat het een ontzettend gezellige en leuke dag werd, staat buiten kijf. Veel boeiends, veel moois, veel lekkers. En deze twee fijne adresjes nestelden zich als vanzelf in mijn moet-ik-onthouden-adreslijstje...

deDingen

Budastraat 12

Kortrijk

Op het hippe Buda-eilandje. Oergezellig ingericht met tweedehandsspullen. Sterke vintage-uitstraling. Het een en ander uit het interieur is trouwens door ruilhandel te verkrijgen. No nonsense en sympathieke ontvangst. Fijne bieren, lekkere wijn. De eerste check-in met Foursquare wordt beloond met een gratis drankje!

't Fonteintje

Handboogstraat 12

Kortrijk

Dit is een eetplekje zoals ik ze graag heb: authentiek, familiezaak, basic, maar sùperlekker! Verse producten, beperkte kaart en spotgoedkoop. Moeder en dochter met een sympathieke West-Vlaamse tongval en bijhorende gastvrijheid houden de boel draaiende. Mama doet de keuken en bereidt vooral verrukkelijke verse pasta's, de dochter staat achter de bar. Want vooraan kan je gewoon wat drinken in de bruine kroeg, in het achterste plaatsje schuif je precies bij de familie gewoon aan, aan gezellige houten tafels met roodgeblokt tafellaken. Facebook, Twitter en Foursquare zijn hier ver weg en dat doet wel eens erg veel deugd. Het naamkaartje komt dan ook gewoon op een bierviltje. Dat gaat gekoesterd worden!

Thee & Koffie bij Le Creuset

Le Creuset, het Franse merk dat werd opgericht door 2 Belgen, wil dat tussen nu en volgende week Kim, Stefanie, Iris, Senne, Alexander, Joost, Karen, Steve, Ben, Marc, Karel, Liesbeth, Inge en ik - dus zowat de halve wereld - voor elke daad van kokerellen een stoofpot, plancha, tatin-vorm, pannenkoekenpan, fluitketel of koffiekop uit hun gamma gebruikt. 

La vie en rose... euhm Le Creuset en rose - Sorry voor de shitty foto's: het licht wilde niet mee, net zoals de phone...

De gekende oranje gietijzeren pot kreeg dan ook al ettelijke jaren op rij gezelschap van meer en meer producten, in de leukste kleuren. Ook deze lente - ja, het lijkt niet zo, maar die is dus in aantocht - breidt Le Creuset zijn gamma danig uit. 

De gekende fluitketel kreeg een funky blinkend laagje, de grillpannen zagen de plancha naast hen verschijnen en de kersenrode tatin-vorm is er nu ook in het prachtige auberginepaars. Helemaal nieuw is dat de Franse Belgen een reeks bakvormen in siliconen uitbrengen: springvormen, muffinvormen, een klassieke cakevorm en een vierkante vorm voor brownies. 

BlinkBlink

In april-mei is het dan weer uitkijken naar de gekende, prachtige, gietijzeren stoofpotte, maar dit keer met een laagje mat email - een staaltje van technisch vernuft, zo blijkt - in de kleuren beige, lichtblauw of zachtbruin. Vooral die laatste zou werkelijk mooi staan in mijn keuken. 

Tot april houd ik het nog net uit, want ondertussen kan ik me zoethouden met de nieuwe en uitgebreide, leuke thee- en koffielijn: roze, rode, blauwe, turquoise, paarse of gewoon witte espressokopjes, theekoppen en -potten; eventueel met bijhorend schaaltje voor je gebruikte theezakje of een koekje. Ik ben er helemaal gek op!

Tea & Coffee Time!

En het toeval wil nu net dat Il mio Amore met net verrast heeft met een Le Creuset-espressokopje in gebroken wit en eentje in turquoise! I'm a lucky girl ... and I'll have my Italian coffee in a French cup.

Meer info: www.lecreuset.nl

Alice en de Kolderkat voor een vriendinnetje - Leuk idee #2!

Ik ben groot gebracht met de nodige (kinder)klassiekers: The Sound of Music, Mary Poppins, Kinderen voor Kinderen, de Tovenaar van Oz en natuurlijk de tekenfilm van Alice in Wonderland. Heerlijk vond ik het om weg te zinken in de wereld van fantasie, muziek, lolligheden. Al werd ik van Alice in haar Wonderland wel eens onrustig: ze ontmoet daar de ene freak na de andere, godsamme! Mijn gevoelig centraal zenuwstelsel werd daardoor een beetje op de proef gesteld.


Omdat ik heilig geloof in het "blijf je verbazen"-credo, vind ik een dosis fantasie en zottigheid in mijn leven als volwassene een absolute must, voor de gezondheid, en dat centrale zenuwstelsel. 

Ik ken nog zo iemand... Iemand die ik eerst op Facebook leerde kennen, maar waarbij het voelde alsof we al jaren bevriend waren. Gegierd, gehuild en getaterd hebben we al. Koffietje geslurpt ook. Hoewel het door drukke agenda's en ocharme een afstand van de E19 niet lukt om elkaar dikwijls in real life te zien, is ze voor mij een prachtige bron van zachte puurheid, eerlijkheid, gedrevenheid, inspiratie en ettelijke lachsalvo's. Met trots stel ik je voor, Miss E.!

Kolderkat handwarmertje

Ik was dan ook maar wat blij te zien dat haar naam opdook als een van de eerste vijf vriendjes, bij mijn Facebook-projectje. Iets moeilijker was het - al vind ik dikke drie weken nog meevallen - om een leuk zelfgemaakt cadeautje te verzinnen dat bij miss E. past. Aanvankelijk dacht ik aan huisbereide pesto of iets dergelijks, gezien miss E. zelf een gepassioneerd (en professioneel) kok is. 

Maar leuker is het om net iets verrassender uit de hoek te komen en te spelen met meer: ze is niet alleen kok, ze is ook sinologie, mama, ondernemer en een brok fantasie en dromerijen. Daarom, de Kolderkat van Alice om haar warm te houden! Schots en scheef gestikt - het wil me maar niet lukken - maar met veel plezier, fantasie en vriendschap gemaakt!
  

Liebster Blog Award voor Niente di Particolare!

Dat ik een gat in de lucht spring, een kont-schuddend dansje maak en een stralende lach op mijn gezicht gebeiteld heb, is nogal uitzonderlijk op de eerste werkochtend van de week. Zeker deze week, gezien de deadlinestress flink de hoogte in ging. 

Maar toch kan ik het kirren, joelen en huppelen niet laten. Ik kreeg immers van de Yummy BlogSisters de Liebster Blog Award. Geen bronzen wereldbol of zilveren ventje dat je een plek dient te geven in je interieur. Wel een virtuele "duim omhoog" en "doe zo voort" voor de kleinere blogs, met minder dan 200 volgers. 

Je krijgt hem, koestert hem - wat had je nu gedacht?! - en je geeft hem vervolgens weer door aan jouw favoriete www-plekjes. Ik ga nu toch eerst lekker fier genieten van deze award, duizend kusjes richting Yummy zusjes blazen en een glaasje prosecco drinken. Daarna zal ik me met overgave en plezier storten op de zware opdracht enkele andere bloggers blij te maken!


 

My Body, My Soul & My Rituals!

Producten die een verhaal vertellen, hebben bij mij een streepje voor. Als die producten en hun verhaal ook nog eens mooi verpakt zijn, dan wordt het helemaal moeilijk te weerstaan om ze eens te proberen. Logisch gevolg van bovenstaande stellingen: ik ben helemaal weg van de nieuwe, uitgebreeeeeeeiiiiiiide lijn verzorgingsproducten van Rituals.

Het verhaal van de Rituals-verwennerijen leek me in den beginne wel iets uitgebreider, met korte duiding van de eeuwenoude rituelen bij de Inca's, van dat vrouwtje in de Himalaya en uit de Marokkaanse hamam ook op de verpakking. In de loop van de succesjaren legden de Rituals-dames en -heren de focus meer op de puurheid van de ingrediënten en het heerlijke effect ervan op jouw welzijn en minder op de Inca's en vrouwtjes in de Himalaya. Ik heb liever fase 1, maar ook met dat laatste verhaal bleven ze me bekoren. 

Ook met hun nieuwe lijn scoren ze: frisse verpakking en een speelgoedwinkel van crèmes, gels en lotions om je eigenste schoonheidsritueel op maat uit te werken. Voor alle producten - reinigen, gevoelige huid, hydrateren en anti-aging - is het voor Rituals, zoals altijd, logisch om gebruik te maken van de weldadende effecten van planten van over de hele wereld. 

My Body, My Soul, My Rituals doen het vanaf nu dan ook met de Sensational Soft Cleanser (een geweldige reinigingsgel die bij het uitsmeren verandert in een zachte olie: fantastisch!). Jammer genoeg moet ik het zonder de hydraterende Eye Contour Lotion (bye, bye, doffe kringen) stellen wegens een allergische huidreactie... Verdekke, want zo'n leuk smeerseltje!  

Winterse smaakbom

Zo ontzettend lekker en zo gemakkelijk, deze jagerstoofpot van Smartmat! Zelfs het bezoek à l'improviste (dat trouwens al het buikje rond had gegeten voordat het kwam) smikkelde nog gezellig mee. 

Glaasje Italiaans rood erbij en een ontzettend plezante, lekkere avond was een feit. 

*

ZELF DOEN

Kook Bulgur. 

Versnipper een grote ui, snij twee wortelen en een pastinaak (of voor wie helemaal mee is met de vergeten groenten, de peterseliewortel) in blokjes. 

Bak 250 gram wildgehakt in een pan met boter aan. Zet het gehakt even opzij op een bord. 

Smelt opnieuw een klontje boter in de pan. Stoof de ui, voeg de wortelen, de pastinaak en het gehakt toe. Blus met een glas rode wijn. Breng verder op smaak met 1 teentje knoflook (geperst), bouillon, 2 el tomatenpuree, wat tijm, een snuifje zout en zwarte peper. 

Laat alles ongeveer een kwartiertje sudderen. 

Halveer een handvol kerstomaatjes. Doe ze samen met 1,5 dl Griekse yoghurt bij de stoofpot en laat nog 1 minuutje pruttelen. 

Recept: Smartmat  

Etat Pur heeft potentieel!

Ik had er toch niet echt het volste vertrouwen in toen ik in de Deauty-box van december een flesje puur citroenzuur aantrof. Zùùr dus! Het kleinood kreeg dan ook nog eens de wetenschappelijk klinkende benaming "A60": voor velen waarschijnlijk net een aanmoediging, voor mij iets uit een labo, niet voor op mijn snoet. 

 De allergische reactie op mijn gezicht waarmee ik eerder aan de feestperiode moest beginnen, zal er ook wel voor iets tussen zitten. Tenslotte ben ik niet zo van het allergische type - ik krijg geen buikkrampen wanneer ik koeken of brood eet, op mijn huid smeer ik al jaren bodylotion voor de "normale huid" en van aardbeien heb ik na één keer nooit nog rode vlekken gekregen - en dus was mijn verbazing en frustratie groot toen ik op een avond allemaal rode bobbeltjes ontdekte in mijn hals en gezicht. Vermoedelijke oorzaak, want het enige verschil in mijn dagelijks ritueel, waren de productstaaltjes van L'Oréal en Biotherm uit de Deauty-box. 

Dikke pech dus. 

En geen vertrouwen in een nieuw staaltje dat nochtans veel beloofde: weg vale winterteint, hallo stralende glow!

Goh, een mens laat zich beter niet leiden door zijn angsten, dus trok ik op een avond mijn stoute sloefen aan en druppelde ik wat van deze "pure actieve stof citroenzuur" op mijn blozende en net van een allergie herstelde wangen. Wie niet waagt, niet wint. En de volgende ochtend kon ik vaststellen dat dit een absolute winner is. 

Geen rode bobbeltjes, maar een gladde, stralende, blozende huid. De vergelijking met de perzik is niet ver weg. Hier en daar mocht ik zelfs een complimentje in ontvangst nemen. Werkelijk, na één nacht inwerken! 

Ik ben dus om, voor dit zùùr. Voor dit wetenschappelijk ogend product. Het kan me niet schelen of dit een marketingtruc is of niet, want Etat Pur A60, ça marche. Twee tot drie keer in de week 's avonds enkele druppels aanbrengen, oogcontouren vermijden, en 's morgens stralen maar. Ook putje winter. Ook bij -5°C. Wel opletten, want dit citroenzuur zou wel zijn werking verliezen/vervallen 3 maanden na opening. Tja, heb je al eens een aangesneden citroen 3 maanden in je keuken laten liggen...? 

Live happILLY!

Illy-love!

Een nonkel die de mannelijke versie is van Hélène Kröller-Müller wat betreft kunstige Illy-kopjes verzamelen en een mams waar ik als tiener de hele dolce Italia-laars achterhuppelde op zoek naar de nieuwe voorraad Illy-koffie, pads en gemalen, én een sterke urge voor de FrancisFrancis.  Het kan niet anders dan dat zoiets een kind tekent. Mij toch.

Hallo, mijn naam is Ruth en ik geef toe: ik ben Illy-fan. 

Proeven maar!

Fan, geen kenner. Vraag me niet om tonen van jasmijn, druppels van karamel en een intense graad van zoetigheid te benoemen, na een sipje van mijn favoriete espresso. Iets kan er ik wel over vertellen: denk "body" of niet en "extreem bitter" of "zachter". Of de koffie echter typisch is voor de bonen uit Ethiopië, Brazilië of Guatemala komt, zal me meestal een raadsel blijven.

Barry de Barista

Was dat nu net wat UPR en Illy van me verlangden, die me wisten te vinden dankzij vriendin en collega-blogger Stéphanie. Met een mooie portie faalangst - ik stond tenslotte bij bovenstaanden bekend als "foodblogger" en dan wil een mens niet teleurstellen - maar vooral een flinke dosis nieuws- en leergierigheid trok ik naar het Felixpakhuis in Antwerpen: Hello, The Big You 3, ofte hét bloggersevent van België (by UPR).

Proeven doe je al zuigend - feat. Stéphanie

Gelukkig wisten Barry en Christian, de eerste Illy-Barista en de tweede big chief van UPR, hoe je dat het best doet, zo'n espresso-proeverij: in een contextuele totaalaanpak mét  zowat de perfecte muziek en klank (het helpt natuurlijk dat we zelf onze favoriete espresso-soundtrack mochten doorspelen aan het duo, maar hoe dan ook: DIE STEM!), mét geuren, mét ervaren, mét proeven, mét een lach, mét dat moment van geluk dat een klein kopje Illy-espresso een mens brengt. 

Sign. Vikki Geunes

En dan kan een mens, ook ondergetekend foodblogger, alsnog redelijk nauwkeurig een smaakdiagram van de verschillende mono-Arabica blends van Illy weergeven. Mits enige fantasie bij het vergelijken van mijn chart en die van Barry, geef ik schoorvoetend toe. Maar who cares, als je erna je favoriete kopje krijgt - Caldo come l'inferno, Nero come il diavolo, Puro come un angelo, Dolce come l'amore - vergezeld van een prachtige, verrassende chocoladebol van Illy-ambassadeur en chef-kok van 't Zilte, Vikki Geunes? No One! One touch of Smile!

 

Echt. Italiaans. Intens. Espresso. Op het werk

Je moet weten, ik vind mezelf dikwijls één brok menselijk begrip. Ik zou zelfs overwegen mezelf een Lifetime Achievement Award Begrip toe te kennen. Toen ik naar het hoofd geslingerd kreeg dat ik een stomme trut was, volgens de roeper althans, begreep ik dat. Ik kon er ook nog wel inkomen dat (ex-)vriendin B. me door het slijk haalde toen ik besliste haar zogenaamd goed bedoelde levensadvies niet op te volgen. En toen een van mijn deadlines plots een maand werd vervroegd en ze me daar pas een week op voorhand van op de hoogte brachten, kon ik ook dat nog wel begrijpen.

Mijn koffiehoekje @work

Wat ik maar niet kan begrijpen - en dat is dan toch al heel uitzonderlijk, afgaande op het bovenstaande - is waarom een mens tijd, moeite en/of geld zou steken in wansmakelijke, slechte voeding. Ik heb het hier niet per se over alleen maar goedkope voeding: álles wat ik in mijn mond steek en doorslik heb ik graag lekker, van goede kwaliteit, smakelijk, juist. (nvdr, flauwe reacties mogen hier worden achtergelaten)

Ik snap er dus geen jota van wanneer de collega's hier door de gang trappelen op zoek naar hun zoveelste cafeïneshot, die dan moet worden aangeleverd door de koffie - is het dat wel? - uit de werk-koffiemachine.

Pruttelend

Ik heb het vloeibare, bruine vocht dat uit dat toestel stroomt enige jaren geleden één keer geproefd. Nu ja, ik heb er één slok van gedronken: afschuwelijk, zoet, plat, flauw en met de connotatie "koffie" erg ver weg. Voor mij was het vanaf toen: water, en de rest komt later. Liters water. 

Maar soms vraagt mijn lijf - die ene brok menselijk begrip - om een fijne, intense espresso. De échte. Ik ben geen koffieslurper, maar eentje 's morgens en af en toe een kopje in de namiddag kunnen me op grijze dagen wel de nodige boost geven. Omdat alles wat in mijn mond komt lekker en van goede kwaliteit moet zijn, kocht ik de elektrische versie van mijn favoriete koffiekannetje: Il Bialetti Elettrika! Voor dat kopje in de namiddag. Écht. Italiaans. Espresso. Intens.  

Verwen jezelf met Beautea!

Gespot in een van de hippe winkels van de Amsterdamse Jordaan SPRMRKT: Beautea!
Een uitgebreid gamma van - hoe kan het ook anders - thee én beautyproducten. 

Met de weldadende werking van extracten van witte thee. Die zouden mijn huid moeten beschermen tegen omgevingsfactoren - lees: wind, regen, vriestemperaturen - en verouderingsverschijnselen. 

Al doet het geen bal, maar die indruk heb ik niet, ik ben verknocht aan de heerlijke geur. Als je me vanaf nu stiekem aan mijn handen ziet snuffelen, dan weet je hoe dat komt. Probeer het ook eens!

De verpakking staat zo mooi, sierlijk in je badkamer. Plus, als je de QR-code op de achterzijde scant, krijg je niet alleen wat uitleg over je product, maar stuurt die je meteen ook door naar een heerlijke playlist op Spotify! Dit is wat ik noem een ervaring verkopen. Yes, I'm spoiling me!

I hartje Vintage... En mijn nieuwe jurk

Afgelopen weekend spendeerde ik met Il mio amore in Amsterdam. Je weet wel, die stad waar die supersnelle Fyra-trein niet aankomt. Of, die stad waarvan de inwoners lekker doof lijken te zijn en ze de godganse dag alles naar elkaar roepen. Of, die stad met de prachtige grachten. Unesco Werelderfgoed, weet je wel. En om die Unesco dan te bedanken, hebben ze er daar niet beter op gevonden om er jonge meisjes onder rode lampen en achter glas allerlei soorten jonge en oude mannen naar binnen te lokken voor een wip. Ja, daar. Leuke stad. 

Nog leuker werd het toen ik op de Prinsengracht, tijdens een wandeling in een prachtige winterzon, het bord "I hartje vintage" zag bungelen in de ijzige winterwind. Dat deed mijn enthousiasme zo boosten dat ik Il mio Amore even op die Prinsengracht alleen zoekend op het stadsplan achterliet en als een rood aangelopen gek het pand binnen struikelde. Gelukkig heeft die schat van me al best wel wat kennis van mijn wezen en zijn en kwam hij even later gezwind hetzelfde pand binnen, met de woorden: "heb je al iets moois om te passen?"

www.ilovevintage.nl

Ja, eentje uit de duizend. 

Maar ik wijk af. Er lag daar veel moois om te passen en wat er niet lag, hadden die knappe vintage-meiden wel achteraan, want dit was het walhalla van webshop www.ilovevintage.nl! Waarom webshoppen, als het met vriendelijke hulp ook in real life kan en dus ging ik mijn gang. Jurk aan en uit, aan en ui, aan en uit. Twijfel aan en uit, aan en uit en aan en uit: de The Shirt Dress van Glamour Bunny - ooit in het rood gespot op het ranke lijf van Dita Von Teese, maar wist ik veel - was een schot in de roos en de favoriet van het pashalfuurtje, dus die verdween in de shoppingtas.

Heerlijke fit, mooie snit, uitgebreid aanbod. I hartje vintage.nl

Ideale mix van zoet en zuur: kwarktaart met veenbessen

Mijn smakelijk hoogtepunt van de dag situeert zich rond aperotijd. Ik plak er speciaal geen uur op, omdat het voor mij evenzeer om 11u 's morgens aperotijd kan zijn: 't is maar hoe je de dag indeelt. Al vind ik een ontbijtje - binnenshuis of buitenshuis - ook altijd wel een topper tijdens de dag, of beter: aan het begin van een dag vol lekkers. En een dineetje met L'Amour of enkele vrienden kan mijn dag maken of kraken. 

Goed goed goed, allemaal hoogtepunten dus. Allemaal, buiten het dessert. Ja, de opleiding nagerechten deed de boel al wat bougeren, maar mij zie je nooit veel moeite doen om nog een plekje te houden voor het dessert. Ik geniet liever met volle teugen van zoute verleidingen. 

Af en toe echter klikt het wel en zit het er pats-boem-op. Zoals de laatste keer in Luzine: groene appel en chocolade, meer was er niet nodig. Of de Eton Mess van vriendin T. Of toen diezelfde vriendin T. op oudjaar een glimps liet zien - en ruiken - van haar geweldige cheesecake! 

Omdat het recept van dat ding professioneel gepikt is van überfavoriet Jamie Oliver  en omdat deze geurige hoop kaas met leuke kleurafwerking - roodroze!! - toch in dezelfde klasse mag als de beroemde plattekaastaart van de mams, kon ik het niet laten to give it a try myself. 

Deze taart lijkt wel suiker te éten, is niet vriendelijk voor je lijn, maar des te vriendelijker voor je humeur: want wat een zaligheid om deze ideale mix van zoet en zuur zo smeuïg op je tong te voelen weg glijden!

Wel bakker, geen echte eter, nam ik de blubbertaart mee naar de collega's, die er toch voor zorgden dat eet-de-taart-van-ruth-op-record sneuvelde. Job well done, zou ik zeggen aan mezelf. En aan hen. 

NODIG 

(16 personen)

150 g boter

75 g fijne kristalsuiker

merg van 1 vanillestokje

225 g bloem

225 g fijne kristalsuiker

merg van 1 vanillestokje

750 g volle kwark

3 el maïzena

2 eieren

150 ml slagroom

150 g mascarpone

400 g verse veenbessen

sap van 1 citroen

150 g fijne kristalsuiker

DOEN

Verwarm de oven voor op 170°C. Maak de taartbodem door de boter, suiker en vanille in een grote kom romig te kloppen. Voeg de bloem toe en klop tot het deeg samenhang gaat vertonen en een bal vormt. Duw het deeg in een ingevette en met bakpapier bekleedde springvorm. Bak de bodem in 15 à 20 minuten goudbruin in de oven. 

Mix voor de vulling de suiker, vanille, kwark en maïzena tot een glad geheel. Roer de eieren, de slagroom en de mascarpone erdoor. Schenk de vulling over de bodem en bak de taart 45 à 55 minuten tot de vulling bovenop nog een klein beetje trilt. 

Doe voor de topping 300 gram van de veenbessen met het citroensap, de suiker en een beetje water in een steelpan. Laat dit 5 à 10 minuten zachtjes koken op middelhoog vuur. Roer de rest van de veenbessen erdoor en laat afkoelen voor je het over de taart schenkt. Zet de taart in de koelkast.

*