Video van Filet Pur: de gemakkelijkste dim sum

Dim Sum - Els Debremaeker from filet-pur on Vimeo: prachtige beelden, mooie muziek en een lekker, gemakkelijk net-anders recept! 

We hebben een nieuwe tv-kok!

Brunch, uit de keuken van de zussen

Op een dooie avond in maart zoemde de iPhone: een smsje van Els, de ene helft van de Yummyblogsisters. Of ik die ene dooie zondag in mei misschien - hooggehakt - wilde komen helpen met hun spannende en lekkere plannen. Zoiets moet je me echt geen twee keer vragen. Ik bedoel maar: hooggehakt, spannend, lekker!! Trouwens, je kent ze misschien (nog) niet, maar die zussen zijn goedlachs, vrolijk, lief en weten alles waar mijn smaakpapillen zo gek op zijn op een leuke, uitnodigende manier op tafel te toveren. Om maar te zeggen: je zorgt dat je er staat.

De dooie zondag in april werd rond de tafel van Els en Iris wel heel erg levendig: fotoschermen, een zwaar fototoestel, een bende hooggehakte zotte madammen, een prachtig gedekte brunchtafel, een jarige Iris die om de zoveel tijd aanwijzingen doorgaf voor dé perfecte foto, een niet-aflatende stroom aan heerlijkheden die Els vanuit de keuken aangaf, een stralende zon en veel, heel veel plezier. Want ja, wij waren aan het figureren in één van de hoofdstukken van het eerste kookboek van de zussen. Eigenlijk een van de belangrijkste hoofdstukken, of course, de girly brunch! 

De lekkere verhalen en mooie recepten kenden we al via hun fijne blog De Yummyblogsisters. Nu zijn ze er dus met hun eerste boek Brunch, uit de keuken van de zussen. Ze geven ons geen excuus meer om alleen met Pasen of Moederdag vrienden of familie rond de ontbijttafel te verzamelen. Els en Iris hebben immers voor elke twee maanden een uitgebreide en originele themabrunch voorzien, doorspekt met leuke weetjes en stylingtips. Bak cranberry muffins voor een American feeling, waag je aan de prachtige (en - ik spreek uit ervaring - oh zo verrukkelijke) oer-Britse bubbly jelly en rol je eigen Zweedse köttbullar dat het een lieve lust is. Je gasten werden nog nooit zo verwend aan de brunchtafel. En jij had het nog nooit zo leuk in de keuken. Meteen een schot in de kookboekenroos, als je het mij vraagt!

Zeker een van de leukere kookboeken die dit najaar verschijnen, en dan nog van eigen bodem! Het kost € 24,95 en je kan het bestellen door een mailtje te sturen naar de vrolijke zussen op yummyblog2010@gmail.com of info@njamelicious.be. Als je het lief vraagt, signeren ze je eigenste brunch-boek! 

Deze maand lees je trouwens in Njam!-magazine alles over de speciale "zusjestwist", hun inspiratie en hoe je dat nu tot een goed einde brengt: om 8u 's ochtends een brunch klaarmaken.  

Els en Iris Debremaeker, Brunch! Uit de keuken van de zussen, Standaard Uitgeverij, € 24,95

La Dolce Italia meets Belgio

De dag vroeg erom. Ik zat met een vriendin-buurvrouw aan het bruiswater met rabarber-rozensiroop - hoewel het misschien passender klinkt als ik nu zou kunnen zeggen "aan een gezellig kopje thee" - toen we elkaar met grote ogen aankeken en dachten dat het dak eraf zou vliegen. Als je weet dat ik met mijn Amour op de bovenste verdieping van een appartementsgebouw woon en dat boven ons dak enkel de vrije blauwe of soms grijze hemel lonkt, dan begrijp je meteen onze grote ogen. Tenzij het je natuurlijk aan empathie ontbreekt. Dan kan ik weinig voor je doen. 

Het dak leek er dus af te gaan. En daar zaten we dan een potje te gibberen en enkele minuten te ontspannen met grote ogen. Het is dan ook logisch dat het me met een flits trof. Nochtans denk ik niet dat het onweerde. Het stormde gewoon, dat is wat anders. En het trof me met een flits. 

Vanavond zou er een herfstgerecht op tafel komen. Wat er ook gebeurde. Dak eraf of niet. Gezien het feit dat ik in geen maanden de chef was geweest, hoogstens de sous-chef, was dat best een opmerkelijke gebeurtenis te noemen. Vooral als je bedenkt dat de inspiratiebron dat gekke, doch leuke Pinterest was. Het was immers daar dat ik een foto zag waar ik zo een hapje uit zou willen nemen, met het onderschrift "Bucatini with coliflower and brussels sprout". 

Met dat dak dat eraf ging, de regen en de kilte binnen leek het me het ideale moment voor een vleugje Italia met een zweem herfstachtig België. En klaar in een windzeug. Je hebt dus nog tijd genoeg om een leuk deuntje op te zetten, de kaarsen aan te steken en de tafel feestelijker te dekken. Ach ja, omdat het maandag is. 

NODIG

een bloemkool, in roosjes geplukt

250 gram bucatini

een teentje knoflook, geperst

een ui, fijn gesnipperd

een theelepel peperoncino (of meer, naar smaak)

een tiental ansjovisjes op olie en met knoflook

een ruime handvol peterselie, fijn gehakt
een handvol pijnboompitten, geroosterd

een scheut olijfolie

peper en zout, uit de molen

versgeraspte parmezaanse kaas

DOEN

Breng een voldoende hoeveelheid water aan de kook voor de pasta. Verhit in een diepe pan een scheut olijfolie en fruit hierin de ui, knoflook, peperoncino en peterselie. Voeg de ansjovisjes toe en roer tot ze wegsmelten.  

Voeg de bloemkoolroosjes toe, samen met een scheutje water. Kruid met peper en zout. Zet een deksel op de pan en stoom tot ze gaar zijn. Let op, er moet nog wel beet aan zijn.

Kook de pasta al dente en meng onder het bloemkool-ansjovismengsel. Bestrooi met versgeraspte parmezaanse kaas, versier met peterselie en strooi er de geroosterde pijnboompitten over.   

 

Nice & Easy London

Luilekkeren in London, het kan. Dat "lekker" ligt misschien voor de hand, bij dat "lui" trek je misschien je wenkbrauwen vragend op. Lui in een hectische, drukke, altijd hollende stad als London? Yes, my dear. 

Met de fiets
Tokyobike
87 Tabernacle Street
EC2A 4BA LONDON
& 
Look mum no hands!
49 Old Street
EC1V 9HX LONDON

Neem de fiets en peddel rond. Je raakt overal sneller, de automobilisten hier kennen het fenomeen (in tegenstelling tot op vele plaatsen in ons land), je kan kiezen uit heerlijke, hippe tweewielers en het is ontspannend. Londenaars hebben het al begrepen en je kan spreken van een ware bike community. Wij moeten het hier nog leren, maar Tokyobike - een van de mooie Londonse fietsshops - wil ons daarbij helpen en opent binnenkort een pop-upshop in onze hoofdstad om de Belg toch wat meer aan de fiets te krijgen. Naar Look Mum no Hands! krijg je gegarandeerd je vriendin mee - ik spreek als getuige - omdat ze er ontzettend lekkere, eerlijke lunches, thee, koffie en andere drankjes serveren. Zelfs het oer-Belgische merk Achielle - ik rij zelf met een Julie, olijfgroen én met mandje - vind je op Old Street. 

Alexandra Park
Alexandra Palace Way
N22 7 AY LONDON (Muswell Hill)

En fiets dan bijvoorbeeld het glooiende London door richting het rustigere, Edwardiaanse Muswell Hill. Want hier vind je in het Alexandra Park het beste uitzicht van de stad, op de stad. Prachtig met een oranjegele ondergaande zon. Gelukkig hebben de Britten overal leuke pubs waar je een hapje kan eten en een lekker wijntje (of pint) kan drinken. Je ziet de Millenium Dome aka the O2 arena, de Mittal Orbit, de gebouwen van The City... Het is hier heerlijk joggen en wandelen. Voor de journalisten onder ons staat in Alexandra Park trouwens een stukje geschiedenis, met de BBC-tower, de zendmast van waaruit de BBC voor het eerst uitzond!

Maid of Muswell
121 Alexandra Park Road
LONDON (Muswell Hill) 

De bekende Engelse pubs zijn niet meer (toch niet allemaal) synoniem voor plaatsen van bierzuipende - euhm, ja - bierbuiken. Vele hebben begrepen wat mensen willen en vooral niet willen, en zijn geëvolueerd naar gastro-pubs met een gezellige drukte. Je kan hier gewoon een glaasje drinken (met vaak de keuze uit een fijne selectie wijnen en dranken) of meteen ook lekker, verrassend en niet duur eten. Ideaal voor een rustige avond in de buurt van je slaapplek: duik de lokale pub in!

South Bank, Thames
LONDON

Een van mijn favorieten in London is een slenterende wandeling langs de Thames, en dan het liefst op de South Bank, de zuidelijke oever. Ik ontdekte hem voor het eerst tijdens een van mijn skateboardtrips als 16-jarige. Er is echter meer dan street style. South Bank bruist, inspireert, intrigeert en is het ideale kader voor lekker luieren in de zon, een fijne vlucht richting kunst (Tate Modern, Hayward Gallery), een glas langs het water in een van de vele pubs die je tegenkomt of gewoon een lange, lange wandeling in de wind. Ook op de North Bank kom je met zekerheid leuke pauzeplaatsen tegen, zoals hier eentje in de "schaduw" van de Millenium Bridge. Maar die noordkant is - met The City - in de rug iets minder aantrekkelijk. 

Crocodile Cafe & Antiques Shop
120 Muswell Hill Broadway
N10 3RU LONDON (Muswell Hill)

Er is weinig antiek te vinden bij Crocodile, maar dat maakt de plaats er niet minder interessant op. Hier kom je om je even te verwennen met een frisse juice, net geperst, of een lekker kopje thee. Je kan ook een hapje eten: van een typisch English Breakfast  tot healthy salades. De atmosfeer is erg gemoedelijk, familiaal en at ease.  De tafeltjes staan geschikt in het smalle padje naast de winkel, onder de wingerd, en onder een overkapping. Een smal vijvertje doet de rest. Heerlijk, low profile, kleurrijk, en net daarom onmisbaar in je London Nice & Easy.

Lekker London

Nu de relatieve drukte van de Olympics achter de rug is, konden ook zij die geen vezel ik-kijk-graag-sport in hun lijf hebben opnieuw naar London. Ik reken me moedwillig tot die bepaalde groep. Eurostar gooide er nog een fijne promotie tegenaan en hopla, off we went. 

London is terecht een klassieker onder de citytrip-bestemmingen. Het is dan ook een geweldige stad met genoeg te doen voor zwoele zomerdagen en een boeiend aanbod voor those chilly days.  Achter elke straathoek schuilt er bovendien een nieuw arsenaal van leuke, leukere en leukste winkels, afgewisseld met lekkere delis, tea shops, gastropubs en restaurants. 

Je kan het je veroorloven om zonder enige voorbereiding of reservering gewoon rond te lopen en te gaan smikkelen en smakkelen waar en wanneer het je uitkomt. Heb je het toch graag een beetje meer op orde, dan zijn hier enkele aanraders! Enjoy your meal, my dear.

 
SEARCYS CHAMPAGNE BAR
O.a. in St-Pancras Railway station
LONDON

Geen leukere manier om je trip naar London te beginnen dan met een glaasje bubbels. Bij Searcy's heb je een ruime keuze aan Britse (!), Franse en Spaanse mousserende wijnen. Nippen aan een flûte in het imposante St.-Pancras... Very posh. Doe het de volgende middag - er is absoluut geen reden te bedenken waarom je zou wachten tot 's avonds) nog eens lichtjes over in een ander filiaal van Searcy's in de stad. Btw, het begrip business card heeft bij hen een wel erg leuke invulling: je krijgt een membership card die je fijne kortingen geeft.

Bread Street
10 Bread Street 
ECM4 9AJ LONDON

Bread Street zit een beetje verstopt in de New Change Passage, onder St.-Paul's Cathedral. En hoewel de passage meer heeft van een kil, doch bescheiden shopping mall is Bread Street een uistekende plek om te genieten van pre dinner cocktails: een indrukwekkend bar, fijne premium alcohol brands, chique bediening en een ruimte die industrieel en pakhuisachtig aan doet zonder ooit kil te zijn. Je kan hier ook uitstekend van 's morgens vroeg tot 's avonds laat terecht voor hapjes of een iets uitgebreider maal, maar wij kozen voor een Hendrick's G&T (komkommer incluis) en een Grey Goose Bloody Mary, om daarna over te steken naar Jamie Oliver's Barbecoa.

Barbecoa
20 New Change Passage
EC4M 9AG LONDON

Jamie heeft duidelijk geen zittend gat: als je hem op Instagram volgt, zie je al dat hij elke dag wel een ander stukje wereld leert lekker, eenvoudig en beter te koken. Maar ook in London duikt hij overal op. Eerst met zijn restaurant Fifteen, daarna met Jamie's Italian, Union Jack's en nu sinds een tijdje ook met Barbecoa. In dat laatste restaurant spelen vuur en rook de hoofdrol. In de bezige, indrukwekkende keuken is een hele brigade bezig om je de malste steak, het smakelijkste lamsvlees en de heerlijkst gerookte kip te bereiden. Druk, hectisch, maar altijd lekker, wonderbaarlijk (zeker met de verlichte koepel van St.-Paul die boven je uittorent), kosmopolitisch en gezellig. 

FEAST on the hill
46 Fortis Green Road
N10 3HN Muswell Hill, LONDON

Feast is alles behalve typisch Londons. Het kleine, gemoedelijke restaurant ademt de sfeer van een lichte Franse bistro, is rustig met goede jazz tunes, heeft plaats voor slechts een twintigtal tafeltjes en is eigenlijk spotgoedkoop, vooral als je het fixed menu neemt (ook verkrijgbaar in het weekend). Bovendien is de kaart razend interessant met lichte, lekkere mediterraans getinte gerechten en hebben ze een ontzettend fijne wijnselectie. Het is de trip naar het gezellige Muswell Hill meer dan waard: tube tot Bounds Green en dan de bus naar Muswell Hill. 

Food Market Whitecross Street
zijstraat van Old Street
LONDON

Whitecross Street is het hart van het gelijknamige Village en is overdag een geurige bedrijvigheid van eetstandjes en street food, waarvoor de grijze muizen uit de niet zo veraf gelegen City met plezier een halfuurtje voor aanschuiven. Je vindt hier Italiaans en Brits streetfood, maar evengoed Pakistaanse, Turkse en Vietnamese lekkernijen. Geduld is hier een heel schone deugd, maar het loont de moeite. 

W. Martyn Tea & Coffee specialist
135 Muswell Hill Broadway
N10 3RS LONDON
 
Dit is een typische authentieke grocery store en is al sinds ongeveer 1905 niet meer veranderd. De stevige houten rekken die alle muren bedekken staan boordevol delicatessen zoals geweldige confituur, geurige koekjes, ongebrande koffiebonen (ze branden ze nog zelf!!), oude blikken dozen vol koffie, tientallen soorten havermout. Je zou er een hele dag verlekkerd naar kunnen staren. Dat deed ik niet: ik kocht een ouderwetse koffiemolen en een pakje Sumatra Espresso van Takengon Estate. Een werkelijk fantastische koffieboon die een zachte espresso schenkt die toch vol en licht kruidig van body is. Natuurlijk, Fairtrade & Organic. We zijn in London! 

Vergeet de wereld: myTunes voor de dag

Een vleugje dancehall, een dosis beats en lekkere lady power

Zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Ik gooi het dan ook maar even in de groep: "Ja, ik ben een stresskip."

Toch een van de betere rap-rhythms uit de charts, een classic

Voila, nu kan ik beginnen er wat aan te doen. Toen ik een ietsiepietsie jonger en kwieker was, bestond die aanpak er vooral uit door tot in de vroege zaterdagse en zondagse uurtjes ronddraaiend met mijn Sas-poepie wat ruimte op de dansvloer op te eisen.  Nu ietsiepietsie ouder en vermoeider blijft het nog altijd de beste aanpak.

Mmmh,(iets te zoete) Italiaanse romantiek op mojito-deuntjes én prachtige zinsnedes, of wat te denken van "batte fuorte il mio cuore per te!" - Ogen dicht en met die heupen zwieren!


Zoiets vraagt natuurlijk om tunes, deuntjes die je de hele wereld doen vergeten, die je opslorpen, meevoeren en je hele lijf overnemen. 

Easy deep house beats - I like! Give me some more 

Shake that ass, honey!!

 

Opslorpend en meeslepend buikdansplezier - stress, hu?!

Nog eentje extra... het weekend staat tenslotte voor de deur.

 

Ja, hallo, hoor je die bass niet? Die stem?

  

Een van de negen beste!

Je agenda staat deze week waarschijnlijk vol afspraken, dingen die je moet doen en zeker niet mag vergeten, maar De Mosselweek staat daar hoogstwaarschijnlijk niet in aangeduid. Of was het u al opgevallen, dat we dit kleine, zilte, zachte weekdiertje deze week op het ereschavot zetten? 

Maar de mossel krijgt gezelschap op dat ereschavot: van de Beste Mosselkok van België. Toen dat nieuws me ter ore kwam, voelde ik een stevige shot onder mijn gat, zoals je wel weet. Die shot werd een heuse nippon nadat ik wereldwijdeweb-gewijs sprak met foodblogger Yves aka Sid Frisjes over recepten insturen enzo. Ik ben er niet zo zeker van dat onze conversatie voor de buitenwereld bestemd is, maar het kwam er ongeveer op neer dat ook deze stoere rocker wel eens een klein hartje heeft. Shhht, ik heb niets gezegd! 

Mijn eigenste moeder gaf de doorslag: als eeuwige, eerlijke supporter kirde ze vrolijk na een glas wijn én een volgens mij mislukt en volgens haar heerlijk mosselmaal dat ik absoluut het gebruikte recept moest insturen. Ik weet niet of haar kirrende woorden voor de buitenwereld bestemd zijn, maar het kwam er ongeveer op neer dat ze eindigde met "laat ze maar eens een Sas-poepie ruiken!"

En ja hoor, ze houden daar bij Het Mosselkantoor wel van dat Sas-poepie, me dunkt. Oké, ik weet het, waarschijnlijk was het toch gewoon mijn ingestuurde recept van de Napolitaanse Cozze e zucchini dat de aandacht trok. Niettemin was ik oprecht verbaasd toen ik het nieuws vernam dat ik met acht anderen in de finale zou mogen strijden voor de titel van Beste Mosselkok van België. Het recept is immers poepsimpel. Sas-poepie-simpel, want het is waar ik van hou: lekker, kruidig, met een zuurtje, puur, Italiaans en eenvoudig, maar anders. 

Noem het speling van het lot of een ingreep van mijn beschermengel, maar de dag van de finale heb ik kookles. En die kookles mis ik niet graag, want ik leer er nog veel. Verder bevindt er zich momenteel een ware hooizolder op mijn vork, de nodige stress incluis. Vijf deadlines die samenvallen doen een mens geen deugd. Ik laat dus enigszins met een zekere opluchting (ik hoef niet nog meer stress en faalangst op mijn hooizolder te stockeren), maar ook met de nodige spijt (ja, hier is dat Sas-poepie!) de strijd aan me voorbijgaan. 

Dat neemt niet weg dat ik deze week, en misschien ook nog de volgende... en die erna, vrolijk mag pretenderen toch bij de negen beste Mosselkoks van België te horen, nietwaar?!
 

For that moment of peace

Ik word er meteen blij van: Tea from Clipper. Leuke en vrolijke verpakking, fijne namen en een belofte for that moment of peace!

 

 Ik heb niet zò veel meer nodig in tijden van stress, deadlines, chaos, de boel die de soep in draait, wattenhoofden en ademtekort. 

 

In België moeten we het jammer genoeg nog altijd doen met de vaak saaie verpakkingen voor saaie theesoorten, maar je vindt Clipper in de UK - een treinrit van ocharme 2 uurtjes away - onder andere bij Planet Organic.

Daarmee wordt het trouwens helemaal happy tea: jij zen en blij, mooi doosje in je kast en je doet er nog goed mee voor jan-en-alleman en onze planeet, want het is organic! 

 

Ik ben een bol stralende positieve vibes... Met stress. 

Omdat de zomer altijd weer te snel eindigt!

De momenten dat ik echt warm loop voor confituur - of noem het desnoods jam of gelei - zijn op één hand te tellen. Ik ben niet zo'n zoetebek en daar raak ik meteen het pijnpunt: de meeste van die smeersels vind ik gewoonweg te zoet, te stroperig, te gesuikerd. 

Zowel de mams als de schoonmama wisten me al tot confituur-eten aan te zetten: een zelfgemaakte potje lekkers voor mijn neus met geweldig smakelijk brood erbij. Ook op uitblaas-visite in London kon ik tijdens my English breakfast - zonder worstjes en bonen, maar mét toast, crumpets en tea - meer dan ooit genieten van hun jams. Net zoals bij een occasionele Start van de Dag bij Le Pain Quotidien: die huisgemaakte, verrassende varianten zijn er gewoonweg zo verrukkelijk. 

Ik kon dus besluiten dat ik een zelfgebrouwen gelei wel kon waarderen, nu en dan. Alleen: je hebt er zo'n koperen pot voor nodig. En je moet uren de tijd hebben om in die koperen pot te roeren. Dan springt een La-Laitière-achtig-meisjes-beeld me voor de ogen. Bovendien moet je meteen een voorraad aanleggen om vijf jaar oorlog door te komen, en dus moet die gelei voldoende suiker bevatten voor bewaring. Trouwens, er moet daar ook zoiets dat "pectine" heet in. Dacht ik toch. En ik ken dat niet goed.

Zelf confituur maken leek me dus wel charmant, maar vooral iets voor mensen met net te veel tijd en/of een gigantische toestroom van vers fruit. Ik val noch onder de ene categorie, noch onder de andere, tenzij ik eens flink boodschappen ga doen op de markt en in de Colruyt. Tot er zo'n stemmetje in mijn hoofd wakker werd en me de kritische opmerking maakte: wie zegt er dat je voor de hele familie - en geloof me, die is gigantisch - confituur moet maken?!

Et voila, het zaadje voor een plan was gelegd. Tiense Suiker gaf de laatste pass. De suikerraffinaderij van om de hoek zorgde er immers voor dat ik niet meer aan de slag moet met pectine en dat ik geen twee weken vrij moet houden in mijn agenda. Met hun Maxi-fruit, Extra-fruit en Minut suiker brouw je je eigen, zelfgemaakte, verse confituur in amper 4 minuten! Ok, fruit wassen, snijden en mengen met de suiker heb ik niet meegeteld. Maar die tijd was verwaarloosbaar, gezien ik niet van plan was om voor de halve provincie jam te maken. 4 minuten, e!

Nu staan ze hier te pronken: vijf schattige potjes roodroze (!) confituur. Die ik dus zelf gemaakt heb. Ja, ik, zonder toestroom van plukvers fruit, zonder te veel aan tijd en met een hekel aan een zoete mond. Maar mijn ontbijt gaat de komende tijd een feest zijn, want beelden opwekkend van rijkelijke, rustige brunches in London, Vosselaar, Leuven of de Vlaamse Ardennen, met zo nu en dan een heerlijke toast, crumpet of sneetje brood, besmeerd met een laag frisse, zurige en toch zacht zoete gelei van nectarines, rode besjes en frambozen. 

Omdat de zomer zo leuk kan zijn en altijd weer te snel eindigt.
 

Volg me, in stijl

Tot enkele weken geleden begreep ik de heisa rond Sociaal Prikbord Pinterest eigenlijk niet echt goed. Een mens moet zijn zwakke punten kennen, toch? Tot ik dankzij de vriendin van een vriendin, waarmee ik echt wel meer dan alleen een kookpassie zou delen, er mijn eerste stappen (of "prikken", zo je wilt) zette.

Het begon me te dagen dat het niet alleen een samenwerpsel is van allerlei beelden, mooie beelden weliswaar. Neen, je "volgt" mensen met smaak en stijl - van vrienden tot totaal onbekenden - en pinned de voor jou inspirerende foto's op je eigen prikbord. In Pinterest-taal heet dat ding een board. Achter die foto's zit de link naar de website of blog waar je meer informatie, recepten, links, uitleg vindt over het betreffende beeld. 

En dan is er nog de Pin It Button. Die installeer je - eens gevonden op de Pinterest-website - in één muisklik op je statusbalk (vergeef me als dat ding net onder je url-venster niet zo heet). Dan begint het spel pas echt, want dan ben je in staat om alle beelden die je tegenkomt op dat gigantische wereldwijde web en die je inspireren of die je om een of andere reden wil "bijhouden", op je board te pinnen.

De buttons ontworpen in Pantone-kleuren van Craftiments.com

Goed. Als er vragen zijn - er werd me al verzocht een privé-cursus Pinterest in te richten, dus I'm ready - dan kan je me altijd mailen. Belangrijker is immers wat ik tegenkwam op Pinterest! Een kleurrijk beeld van ontzettend leuke "social media buttons". Met natuurlijk erachter verstopt de link naar de blog waar ik ze kon downloaden en een tutorial - de duidelijkste op het hele internet - hoe ze te installeren.

Tot op dat moment vroeg ik jullie, lieve bloglezers, in de vorm van de lelijke, verschillende "buttons" van Facebook, Twitter en Pinterest zelf in de linker kolom op mijn blog om me op al die digitale ontmoetingsplekken te volgen. Dankzij de icoontjes die Kirstin van Craftiments.com in de Pantone-kleurtjes van komende herfst maakte, kun je me nu volgen in stijl. Je vindt ze nog altijd in de linker kolom van deze blog. En zij die me kennen, weten dat ik alles het liefst in stijl doe, zelfs kamperen, de badkamer kuisen en verhuizen.

En dan nu allemaal graag in koor: I, I follow, I follow you....

Ja, ik wil bio!

Ik weet niet of het veel opschudding heeft veroorzaakt - tegenwoordig pendel ik met mijn hoofd van deadline naar deadline én er is de eeuwige nuchterheid van de Belgen - maar deze week verschenen er een aantal krantenstukken over het Grote Amerikaanse Onderzoek dat nu De Grote Conclusie heeft verspreid dat "Bio-voeding maar een béétje gezonder is dan gewone voeding". 

Op zich is daar niet veel nieuws onder de zon, ook Blogger-met-een-Mening en tevens groene jongen én biologische moestuinier Paul Nies raakte het idee al mooi aan in een van zijn posts, of moet ik zeggen "bracht het opnieuw onder de spotlights"?

Ook dit is bio: reuzecourgette en dubbele wortels

De Boerenbond, het BioForum Vlaanderen, de Amerikaanse wetenschappers (uiteraard!), tante Josette van nonkel Frans, de hond van de buren en ik: iedereen heeft zijn mening en idee klaar. Heel boeiend.

Want hoewel ik geen doorwinterde bio-kenner en -adept ben, ben ik wel pro-bio. Nu ja, hoe kan een mens nu tegen zoiets zijn? Dat zou dan betekenen om voor extra en dikwijls onnodige chemische stoffen te zijn, om voor aantasting van het drinkwater en groene grashalmen te zijn, om voor ontbering van dieren te zijn. 

En net omdat ik geen onnodige chemicaliën in mijn lijf wil, ook al blijven die meestal onder de strenge vastgelegde normen; en omdat ik rustig word in een heerlijk geurende en ongerepte groene omgeving; en omdat ik geen probleem heb om een lekker lammetje in de oven te schuiven, maar ik liever heb dat het beestje zijn dagen gelukzalig doorbracht, eerder dan totaal overstuur; en omdat zulk goeds blij maakt. Daarom kies ik mijn ingrediënten en boodschappen het liefst en als het even kan met aandacht voor mens en natuur. 

Of raak ik in extase als ik van vriendin/buurvrouw een ontzettende joekel van een biologisch geteelde moestuincourgette krijg. Knalgeel - even dacht ik dat er toch sprake was van een ggo-gemixte-teelt met de banaan - en zeker een halve meter groot. Maar mijn hartslag gaat ook enkele tellen sneller wanneer de schoonouders me naar huis sturen met een wijnkistje boordevol bio-oogst. 

Het smaakt echt wel beter, probeer die tomaten maar eens, het bevat nog altijd veel vitaminen en geen viezigheid (op een wormpje na) en  niets of niemand moest er een traan voor laten. 

Of is het nu nog niet duidelijk?!


 

Heropening Luz de Lux: nog beter, nog mooier, nog verleidelijker, nog leuker!

Het paradijs - voor vrouw én man (je vrouwtje mooi en gelukkig, jij ook in de wolken) - bestaat en bevindt zich geografisch gezien in hartje Leuven. Het feit dat deze hemelse plaats zich onder de vleugels van de Sint-Pieterskerk bevindt, staaft alleen maar meer dat het werkelijk om Hét Paradijs gaat. Theologen slaan al jaren (en eeuwen) de bal mis, want die plek heet niet de Tuin van Eden, maar wel degelijk Luz de Lux!

Adem in, adem uit... Veel kleding om uit te kiezen

Geen drama dat je even het noorden kwijt was, tijdens je tocht richting paradijs, want Barbara sloot een kleine twee maanden geleden haar Luz de Lux in de Dirk Boutslaan om de poorten sinds het begin van deze maand opnieuw wagenwijd open te gooien in een prachtig nieuw gerenoveerd pand. Ooit een kleurrijk Mexicaans restaurant, nu een stijlvolle, frisse, lichte, ruime boetiek. 

Een staaltje van Babsies combi-kunst

Zachte loungetonen komen je uit de poorten tegemoet in de erg uitnodigende, gezellige, vintage inkomhal. 
Niet aarzelen, dames, dit.is.het.paradijs. Ja, omdat het er vol hangt met de mooiste silhouetten van de leukste merken, duurder en goedkoper. Denk: Soaked in Luxury, FCUK, Only, Sport Max Code, Fever, Frida, Edith & Ella, By Groth en sinds de heropening ook Selected Femme, Petra (juwelen) ... Help, mijn hart! De lijst is eindeloos.

Need I say more?

En ja, omdat Barbara het heeft begrepen dat shoppen geen helletocht mag zijn, maar dat het iets is wat je belééft. Daarom staan er kaarsen te flikkeren, lonkt een prachtige, ruime lederen zetel in het orangerie-gedeelte, kan er een snoepje gepitst worden en kunnen de mannen terwijl jij je door een bundel prachtige outfits wurmt, genieten van een kopje koffie of een glaasje cava.

Orangerie met tafeltjes, leesvoer en zicht op de paskamers .. voor de mannen

Maar wat dit nu echt de real life versie van de Perfecte Boetiek maakt is Barbara (en haar team), Babsie voor de zotte vrienden. Zij weet als geen ander de verschillende stukken te combineren tot een veelzijdig, fashionable ensemble, tot aan de accessoires toe. Altijd met een brede glimlach, een fikse dosis sympathie en - het is nodig - eerlijkheid. "Neen, afschuwelijk! Pashok in en uit!" kreeg ik enkele keren te horen, waarbij ze dan wel een stapel nieuwe prachtige te-passen-stuks aan kwam geven. Rond, dik, groot, klein, graatmager, gekke vormen, kleine borsten, stevige derrière... Iedereen Diva met Luz de Lux!

Mooie accessoires met oa de vintagejuwelen van Petra Reijrink

Neen, dit is niet overdreven. Neen, dit is geen illusie. Neen, ik word niet gesponsord (daarom zou ik ook heel vriendelijk willen vragen uw stormloop en strooptocht een beetje te spreiden, zodat ik ook kan blijven genieten van dit paradijs). Ja, deze plek bestaat echt: 

Luz de Lux

Parijsstraat 40

3000 Leuven

www.luzdelux.be

016 43 90 51

di-za 10u-18u

En voor na je strooptocht zijn er voldoende leuke terrasjes en bistro's in de buurt.
Breng Babsie zeker mijn lieve groeten over!

Snelle gnocchi met prei en courgette

Laat me het eerst even samenvatten: 

Gnocchi - spreek uit njokki - zijn in 2 minuten gekookt. Letterlijk. Btw, je kan ze natuurlijk zelf maken, wat dan echt wel iets meer tijd vraagt dan 2 minuten, maar je vindt ze tegenwoordig ook in de meeste supermarkten bij de verse pasta's.

 *

Prei en courgette snij je in enkele halen in grove stukjes en stoof je in een klein kwartiertje toch echt wel gaar. Je kan de groenten afwerken met een scheut sojaroom, peper en zout.

* 

 Ondertussen bak je in een andere pan de varkensmignonette, varkensreepjes of ander lekkers aan in wat olijfolie en bakboter.

Vergeet daarbij zeker geen handvol salieblaadjes toe te voegen voor extra pit. 

*

De boel mengen in een mooie kom duurt echt geen 2 minuten.

Ik denk dat ik na deze wetenschappelijk onderbouwde stellingname mag besluiten dat we hier te maken hebben met een simpel, doch smakelijk gerechtje. Het is geen sex-on-a-plate, daarvoor is varkensmignonette té Dagelijkse Kost en heeft het geserveerde bord een té nonchalante schwung. Maar ik kan wel officieel verkondigen dat het hier om een Luiewijvengnocchi (denk aan de uitspraak, lieve mensen!) gaat. 

Laat het jullie zeker smaken! 

Slechtste pizza-ervaring ooit met Boze Grommende Maag

Een goede pizza - voor de duidelijkheid, dat is er dan één met een dunne krokante bodem, voldoende tomatensaus, maar niet te veel, een beetje beleg, waarbij alle exotismen zoals ananaes, knackworsten en kebabvlees non lo fatto zijn, een zwaai oregano en wat mozzarella, warm verorberd - is een kostbaar goed. Nochtans is het nu ook weer niet zo moeilijk te realiseren, me dunkt. Toch vindt je ze niet zo vaak, niet eens in La Dolce Italia, laat staan op Belgische grond. 

Ik moet bijvoorbeeld al bijna een missie die de proporties van een Marsreis aanneemt op poten zetten, wil ik mijn tanden zetten in zo'n heerlijke stuk Italiaans armelui-eten. Het argument dat ik afgelegen in een bosrijke omgeving zou wonen, gaat niet op, wat de vaststelling van de Marsreis alleen maar erger maakt. 

En we weten allemaal dat, als je dan een Marsreis onderneemt, het een dramatische belevenis is wanneer die mislukt. 

Bijvoorbeeld wanneer je bij gebrek aan beter uiteindelijk beslist om naar de pizzabakkende Thai te bellen voor je stukje smakelijk Italië. Stapje meer richting drama gaat het wanneer die na vijf keer proberen, zijn telefoon nog altijd niet beantwoordt en je je gedwongen ziet contact op te nemen met de Turkse buren - gespecialiseerd in werkelijk lekkere kebab - voor een schijf deeg met tomatensaus, iets waar deze buren minder sterk in zijn. 

Helemaal verschrikkelijk wordt het - zeker wanneer ik mijn zinnen heb gezet op die smaak van gesmolten mozzarella met oregano in mijn mond - de klok verder tikt en de Turken de familie in Turkije gedag blijken te zijn gaan zeggen. Het Huiselijk Rampenplan treedt dan in werking. Alle middelen worden ingezet en ik breng de telefoon aan mijn oor om met bevende stem - ik heb ondertussen Grommende Honger - mijn bestelling te plaatsen bij Pizza Espressa. Steeds tot uw dienst (tot 2u 's nachts), leveringen aan huis zonder morren, uitermate vriendelijke telefonist en een Italiaanse naam die vertrouwen inboezemt (de benamingen en het voorkomen van "banaan" op de kaart negeren we wijselijk. Ik heb tenslotte Grommende Honger en Goesting in Pizza). 

Slechtste pizza ever. Jammer.

Nooit. Je. Intuïtie. Negeren. 

Hoewel Pizza Espressa op ocharme 900 meter van het controlecentrum van de Marsmissie ligt, vertelde de uiterst vriendelijke telefonist - ik benadruk graag het positieve, jammer genoeg voor u als lezer is dat in dit geval maar één ding en moet dus vaak hetzelfde lezen - dat het hen drie kwartier zou kosten om twee pizza's samen te stellen, te bakken en gemotoriseerd te brengen. Flexibel als ik ben, vond ik dat oké. Er stond ten slotte nog een lekkere fles prosecco voor mijn neus, en als ik verder keek dan die fles, zag ik mijn Allerliefste Liefde voor me zitten. Perfect dus. 

Alleen werden drie kwartier een uur. En werd een uur, een uur en een kwartier. En dan anderhalfuur. Scusi, maar je moet het maar doen met Grommende Honger en Goesting in pizza. Een kort telefoontje met de nog altijd immer vriendelijke telefonist leerde me dat het nog slechts 2 minuten zou duren. Ze moeten er echt een andere tijdsberekening hebben, want het duurde uiteindelijk nog een extra kwartier: net toen we de - echt waar - nog altijd vriendelijke telefonist belden met de boodschap dat we zijn pizza's niet meer wilden, want dat we ons als wilde honden hadden overgegeven aan het verorberen van een handvol noten en oude kaas, belde de pizzakoerier aan. 

Neen, dat zijn hier geen sexy jongemannen die je naar binnen wilt sleuren, terwijl de pizza buiten aan de voordeur koud wordt. Jammer genoeg was de pizza wel al koud en smaakte die naar... euhm... rubber? Ook een beetje naar tomatensaus. Ik wil ook eerlijk zeggen dat het wel een van de weinige keren was dat de champignons op mijn exemplaar echt naar champignon smaakten. Ja, zelfs op die koude rubberen lap. 

Aangezien ik een beetje medelijden kreeg met de niet-sexy, wel zachtaardige pizzakoerier, die ik met vuur en passie de volle lading gaf, heb ik betaald voor die twee rubberen lappen. Uiteindelijk werd er me immers een product geleverd, waarvoor economisch gezien een prijs moet worden betaald (de buikpijn van 's nachts is géén economische prijs). Al leek de pizzakoerier ook medelijden te hebben - of was het angst? - met mij, want ik mocht die twee lappen voor amper € 10 aannemen. 

Ik hoop alleen uit het diepst van mijn hart dat zijn baas hem hiervoor niet laat opdraaien, zoals hij angstig zei. Het is immers zijn baas die niet correct informeert en plant. Meneer de Espressa-baas, met aandrang verzoek ik u om uw schema's en bakplanning alsjeblieft aan te passen en uw personeel niet te laten opdraaien voor boze klanten door uw slechte planning en informatie?! Ik verzeker u dat het u veel meer geld zal opbrengen dan nu. 

Misschien moet ik het restbedrag toch maar even in mijn vuile pizzadoos terug gaan bezorgen... 

Herhaal: nooit. je. intuïtie. negeren. en. nooit. nog. een. marsreis. plannen. naar. pizza. Espressa.