In de pers

Na grondig onderzoek van mijn genetisch materiaal geloof ik ook graag dat een van mijn voorouders Zweuds was. 

Maar dat gewoon even terzijde. 

De mededeling van de dag is eerder dat je favoriete blog deze maand lekker in Njam!-magazine staat. Nog tot eind september.

Foert zwaartekracht

Ik wist al wat zwaartekracht was toen ik nog maar net lyrische volzinnen kon samenstellen. Als vierjarige kon ik me immers al mateloos ergeren aan mijn steiler-dan-steil naar beneden vallende haar. Mijn moeder hielp niet echt toen ze bij elk kappersbezoek de knipgast opdroeg om een zogenaamde carré te knippen, met bijhorende frou.

Loodrecht, onderhevig aan de zwaartekracht, viel het haar al die jaren naar beneden. Krultangen, volumemousses, kappersbeurten, krulspelden en brushing-sessies slaagden er werkelijk nooit - als in jamais - in om mijn kapsel langer dan een halfuur volumineus te houden.

Was dat even buiten Wakko Hairdressers en Fabian gerekend! God Save the Queen voor hun bestaan! Bovengenoemde fashionable knipgast kwam een van de laatste keren aandraven met een produit de miracle voor mijn Newtoniaanse haren. "Jaja", dacht mijn cynische ik. 

Ik sluit mijn cynische ik op: ik moet Fabian overschot van gelijk geven. Een euromunt groot kwakje van Kevin Murphy's Volumiser doet mijn kapsel werkelijk ontploffen. Aanbrengen op vochtig haar, beetje inmasseren en dan gewoon al knedend droogblazen. Poef: ontplofte, maar controleerbare haren... en dat zeker twee dagen lang. Zo gemakkelijk is volume! 

Bovendien bevat dit wondermiddel geen olieachtige substanties en is het samengesteld uit natuurlijke ingrediënten. Foert, wetten der fysica! Foert, zwaartekracht!

Cooking meets Photoshop

De eerste jaren dat ik school liep brachten me onder andere tot het besluit dat ik vooral - later als ik groot zou zijn - wilde worden wat mijn mama was. Dat was: mensen die nauwelijks nog zelf kunnen ademen, mensen met ernstige verwondingen, mensen die ergens binnenkort een lugubere afspraak hebben met Magere Hein (medisch) verzorgen, bijstaan, troost bieden en dagelijks proberen die afspraak te verzetten naar een latere datum. Mijn mams stond jaren met passie, geduld en liefde voor de mens op de afdeling Intensieve Zorgen. 

Toen ik doorkreeg dat je niet zo'n leuk wit jurkje aan moest, maar een lelijk, veel te groot, slobberig pastelgroen pakje en dat het soms gewoon niet lukt om Magere Hein weer wandelen te sturen, bedacht ik dat ik me maar naar vaders voorbeeld moest draaien. Hele dagen tekenen leek me dan toch wel leuker, hoewel je daarbij de mens niet meteen ter redding bent. Al ging dat bij paps toch de goede richting uit. Tenslotte zorgde hij er maar mooi voor dat medicijnendoosjes er ook kleurig uit zagen en dat dokters aan de hand van sobere, maar knappe presentaties tenminste begrepen waar het bij dat nieuwe geneesmiddel om draaide. 

Tekenen en ontwerpen zouden het worden, dus leefde ik me enthousiast uit tijdens de les plastische opvoeding - en deed ik het trouwens zo goed, dat ik bijna een werk verkocht. Ja, aan een nonkel, maar wat dan nog?! - en dook ik vol overgave in de wereld van klei, verf en houtskool op de kunstacademie. Op zondagen weigerde ik lang om naar de jeugdbeweging te gaan, want ik trok liever mee naar het museum. Durf me nu geen salon-seut te noemen. En tijdens mijn opleiding journalistiek was ik het gelukkigst als ik kon samenzweren met de hele Adobe-clan: Photoshop, Premiere, Illustrator en Indesign. Penseel en verf staken ergens ver weg. Je weet hoe dat gaat, de techniek staat niet stil. 

Nu natuurlijk ben ik als mens het product van twee personen met een dosis eigenheid. Ik ben de perfecte - uhum - genetische mix van moeder en vader: zorgen en voeden, maar ook kribbelen, schetsen en bedenken. Met koken als ultieme filosofische samensmelting van dat alles. En dus af en toe schilder ik de menu eens. Of gaat paps muisvlug in Photoshop aan de slag voor een uitnodiging van een culinair festijn. Of moet de mams bijspringen met keuken raad-en-daad. 


Om maar te zeggen, bekijk zeker het onderstaande filmpje eens. Het is de leuke samensmelting van food, design en Photoshop! 

Hello world, I'm Charlotte

Sinds een tijdje ligt hier het heerlijk roze bakboek Dessert Tables van de zusjes Kühne op de dressoir te pronken. En ik gebruik met recht en reden het woord "pronken". Als je het boek kent, dan snap je wat ik bedoel. Als je het (nog) niet kent, dan snap je het na de volgende zinnen. 

Vanillegénoise

In het boekje bundelen de twee werkelijk sympathieke zussen alles wat je moet weten om een verbluffende dessert table te maken. Wat dat is? Dat is al het beste dat je kan overkomen aan zoet en kleur. Deze prima donna onder de bakhype heeft stijl, bruist, is creatief, is patisserie en design in één, maar is vooral die Alice in Wonderland-tafel in het echt. 

Het ziet er soms complex uit, maar met wat goesting kom je er zeker. Bovendien slagen de zusjes Kühne erin - wat trouwens ook een reden is waarom dit boek zo leuk is - om met lollige humor je faalangst uit te schakelen. Voor je het weet sta je gespat onder het deeg, enthousiast zwaaiend met een klopper, in de keuken. 

Bosvruchten met suiker

Dat was toch wat mij overkwam. Het roze, de humor, het lekkers en het moois... Het trok me mateloos aan. Jammer genoeg waren door ook nog mijn genen. Mijn genen die niet gemaakt lijken om te bakken, om patisserie tot een goed einde te brengen. Ik zou het toch eindelijk moeten beseffen: is het feit dat ik er zelf nooit van eten, dan geen voldoende duidelijke aanwijzing? 

Niet dus. En dus reed ik het halve land rond op zoek naar verse frambozen, om te eindigen met diepvriesvruchten. En spatte ik mijn witte blousje onder de vanillegénoise (gelukkig heeft er iemand de wasmachine en het wasmiddel uitgevonden). En zag ik dat ik er goed in geslaagd was er voldoende lucht in te kloppen, want het deeg rees zelfs boven de vorm uit. En wilden mijn diepvriesvruchten niet snel genoeg ontdooien. En ontdekte ik tot mijn groot ongenoegen dat mijn eerste - jaja, er komen er nog - lading slagroom een zure smaak had. Honey, slagroom blijft niet tot 20 dagen na de vervaldag goed! 

bosvruchtenmousse

Maar als het daar nu eens bij bleef. In de plaats daarvan trok ik in sneltempo en met deeg tot in mijn haar naar de buurtsupermarkt. Het enige dat in de buurt kwam van opklopbare room was een brik van 20 cl volle room, 30%. Tegen beter weten in kocht ik zo dan maar voldoende exemplaren. Honey, 30% krijg je niet opgeklopt, weet je toch! Nu weet ik het weer een beetje meer. 

Dus dan maar tweede lading door de afvoer en naar de grotere buurtsupermarkt voor de echte culinaire slagroom. Gelukkig ben ik omgeven met supermarkten... Die portie verdubbelde zich toch al mooi na enkele minuten geklop. Vruchtensuikermengeling eronder, rustig omscheppen, génoise in twee delen snijden en laagjes maken maar. Na enkele uren rust voor de taart en voor this honey, dan de langevingers errond - sorry geen home made. Hallooo, je snapt toch wel waarom? - en opvullen met vers seizoensfruit. En Of course very ladylike, afwerken met een mooie strik!

Hello world, I'm Charlotte. Will you be eating me? 

Monica en Saskya Kühne, Dessert Tables, Uitg. Terra/Lannoo, €16,99

Tajine van bietjes - euhm, rapen - en nog zoveel meer...

Dat ik groei in mijn liefde en interesse voor bio is geen geheim. Je moet me maar vertellen over die ene "groene spriet in je biologische moestuin" en ik ben een en al oor. Zo ook, bij mister P. Mister P. doet het bio. Hij doet het zelf. Hij ontdekt het zelf. Achter in zijn tuin. Hoe zijn salade zachtjes komt piepen. Ik vind het razend interessant, ook al bewonderde ik zijn moestuin nog maar één keer en kon ik in die late uurtjes amper iets anders dan zand onderscheiden. Ik wilde onze borrelavond gerust daar verder zetten, als het toen niet zo fris was geweest. Razend interessant. 

Dus toen mister P. me twee rapen - al bleef ik de hele week spreken over bieten, kuch kuch - aanbood, uit eigen tuin ja, had ik zowaar een vreugdedans uitgevoerd. Gelukkig voor mijn carrière - P. en ik werken samen - heb ik me kunnen intomen en beperkte ik me tot het meermaals kirrend uitstoten van de "dankje-klank". Kwam er nog bij dat het bieten - verdekke, rapen - waren met een verhaal. Er is het verhaal van eigen teelt, zien groeien en dan plukken. Maar er was bij deze rapen - yes! - ook het verhaal van het experiment: ze waren wat te groot, dacht hij. Sommige rapen uit zijn oogst leken ziek, hoewel deze exemplaren niet. Zijn Amour en hij hadden er een lekkere vistajine mee gemaakt.  Dat verhaal dus. Mijn ogen twinkelden. Razend interessant. 

Het toeval wil nu net dat ook mijn Lover en ik zot zijn van tajines, maar het verhaal van mister P. ging ook over "het buikje al flink gevuld met zo'n flinke raap in de tajine". Aangezien ik twee joekels mee naar huis mocht nemen, besloten we dan maar te doen alsof het stikkeheet en knallende zomer was en numero uno te grillen. Een geslaagd idee: de gegrilde smaak past perfect bij het pittige van de raap en in dunne plakjes gesneden heb je niet eens zoveel tijd nodig. Ik marineerde ze met eenvoudig wat olijfolie, peper en zout. Als gezelschap kreeg de raap nog enkele plakken venkel en courgette naast zich. Heerlijk bij een jummie-papillot van zalm. En zo gemakkelijk!

   
Maar goed, dat idee van een tajine bleef toch sudderen en joekel numero due lag nog te pronken in de koelkast. Dus ging The Lover naar de slager voor mooie lamsboutsneden voor bij de blokjes raap, courgette paprika, tomaat, ui en limoen. En meer dan een handvol kruiden. Jeetje, ook hier was het weer smullen. De gestoofde raap smaakt zachter dan de gegrilde versie, maar blijft een heerlijke, kruidige smaakmaker. En helemaal uit Belgische bodem. Biologisch geteeld. Met de trein vervoerd. Met twinkelogen in ontvangst genomen. Twee keer heel anders klaargemaakt. Twee keer lekker en blij gesmikkeld. Razend interessant toch, die bieten... euhm rapen!

Genieten van een hapje in Stockholm

Het mag een wonder heten dat de weegschaal na mijn trip naar het prachtige Stockholm minder aangaf dan ervoor. The Lover en ik hebben er immers - as usual - danig genoten van het culinaire aanbod van de Scandinavische stad. 

Net zoals bij de koffiehuisjes is het aanbod leuke lunchplekken en restaurants immens. Het leukste is dus om gewoon door de stadsbuurt van je keuze te slenteren en tegen dat de maag begint te knorren ergens een tafeltje in te nemen. Maar als het snel moet gaan - bijvoorbeeld als je net zoals ik enorm krikkel kan worden als je net dan geen vooruitzicht op eten krijgt, al is dat moeilijk in de Zweedse hoofdstad - heb ik hier een lijstje met fijne food spots voor je.  Om je te verzekeren van eten en een tafeltje, is het best een reservatie te maken. Overal wordt de telefoon erg vriendelijk en eventueel in het Engels opgenomen.

Spisa hos Helena
Scheelegatan 18
112 28 Stockholm (Kungsholmen)


Een van de leuke plekjes langs de mooie, grote boulevards in Kungsholmen. Met uitzicht op het indrukwekkende Radhuset serveren ze in deze mooie, gezellige en altijd drukke zaak gerechten uit de verfijnde Zweedse keuken, met sporen uit Azië en de Mediterranee. Gewoon erg leuk en lekker daar bij Spisa.

Mathias Dahlgren - Matbaren
Grand Hotel Stockholm
Södra Blasieholmshamnen 6
PO BOX 16424
103 27 Stockholm (Norrmalm)

De Matbaren is het kleine broertje (1 ster) van de Matsalen (3 sterren). In de Matbaren dineer of lunch je in een warm (hout primeert)en modern (Scandinavisch design, weet je wel) interieur. Uit de voornamelijk Zweeds en Oosters geïnspireerde kaart, die trouwens meteen ook dienst doet als placemat, kies je een resem kleine gerechtjes. Het ene al even verrukkelijk als het andere. En hoewel je je riem tegen dan al een gaatje of twee losser hebt zitten, kan ik je zeker de desserts aanraden! Heel ongedwongen en sympathiek personeel. Een must als je wat te vieren hebt.

Rolfs Kök
Tegnergatan 41
111 61 Stockholm (Norr-/Östmalm)

Je kan er niet naast kijken: bij Rolfs Kök hangen de stoelen en af en toe de zout- en pepervaten aan de muur. Gelukkig staan er ook stoelen rond de tafels. Aan de toog eten kan ook. Maak je meteen de gezellige bedrijvigheid erachter en in de open keuken mee. Rolf staat zelf niet meer achter het fornuis, maar de stoer getatoeëerde brigade onder chef Johan Jureskog serveert je (zelf) de heerlijke pure gerechten. Bij Mathias Dahlgren leerde ik dat "you can never have too much Swedish cook books", dus schafte ik me hier een gesigneerd exemplaar aan.

Nalen Restaurang
Regeringsgatan 74
111 39 Stockholm (Öster-/Norrmalm)


Nalen is een bar, een concertzaal, een traiteur én een restaurant. Niet allemaal op hetzelfde adres, wel allemaal in dezelfde buurt. Hier eet je echt Zweuds onder het oog van de verschillende (jazz)artiesten die een beetje verderop ooit de pannen van het dak speelden. The Lover ging voor een vergelijkende studie tussen de köttbullar van Nalen en die van Ikea. Ik ging lekker wild voor Rudolph the Rednose Reindeer. Hij smaakte superzacht, diep en vol, die Rudolph. 

Eerste echte Belgische gin komt van Filliers

Cocktails zijn al een tijdje weer hip. Ik heb het dan niet over de pisang-orange of de safari-orange, die veel te zoete mengelingen die je op elke scoutsfuif als 15-jarige leeg tutterde en je met een plakkerig mond achterlieten.  Neen, ik heb het over classics zoals de Old Fashioned, de Tom Collins, de Cosmopolitan, de Martini en de nooit echt verdwenen gin-tonic. Dat tv-series en films die nieuwe hausse mee veroorzaken, moet ik je waarschijnlijk niet meer vertellen. 

Oude nota's over destillatieprocessen

En met die nieuwe oude cocktails wint ook onder andere gin opnieuw aan populariteit. De Gordon's Gin, de Bombay Saphire, de Hendrick's gin en hun soortgenoten belanden enthousiast in winkelkarretjes op weg naar de thuisbar. Geen van die gins komt uit ons land. Filliers, de gekende graanstokerij van onder andere Oude Graanjenever en allerlei fruitige jenevervarianten, vond het tijd om daar verandering in te brengen en komt nu met Filliers Dry Gin 28 op de proppen.

Trots: meester-destilleerder Pedro, Bernard Filliers en de grote marketingman

Niet zo vreemd, gezien het basisingrediënt bij jenever - de jeneverbessen - hetzelfde is als bij gin. Komt daar nog bij dat grootvader Firmin Filliers net na WOI een recept had uitgewerkt voor een Belgische gin en dat het recept en nog één fles geproduceerde gin al die jaren in de familie zijn gebleven. De huidige generatie Filliers en meester-destilleerder Pedro Saez del Burgo zagen potentieel en gingen aan de slag.

Creatie van Filliers anno 2012 en de enige fles gin van na WOII

Twee jaar heeft het geduurd voor de unieke mengeling van 28 botanicals zoals jeneverbessen, piment, lavendelbloesem, hopbellen, oranjebloesem, kaneel, gemberwortel, kalmoeswortel, korianderzaden,curaçaoschil, engelwortel en het destillaat van vers citrusfruit op punt stond. Alles wordt in een koperen ketel, in kleine hoeveelheden, gedestilleerd zodat het proces nauwlettend in het oog kan worden gehouden. 

Proeven van Filliers Dry Gin 28 uit batch 1

Het resultaat is een mooie gin die de omschrijving zacht, fris, fruitig en floraal meekrijgt, met een redelijk hoog alcoholpercentage van 46%. Mijn smaakpapillen vonden de pure gin toch nogal sterk en kruidig. Gemixt in de nieuwe oude Tom Collins of in een gin-tonic, door de broers Wouters van cocktailbar Sips, raakte ik wel weg met de eerste echte Belgische gin. Alla salute! Ofte, schol.

Sips aan het werk voor de perfecte G&T, mét Belgische noot!

Filliers Dry Gin 28 zal vanaf deze week te verkrijgen zijn bij de betere speciaalzaken en horecazaken. € 18/fles (0,5 l).

Petra Reijrink en het perfecte vintage juweel

Ik was bekend met het fenomeen "Gooi het roer om". Ook wel eens door mezelf gepredikt als "Volg je hart". Een goede, passionele vriendin van me wisselde een aantal jaren geleden haar leven tussen de geur van versgebakken croissants in voor één tussen de kunst die lingerie heet. Arrivederci croissants en koeken, ciao sierlijke lingerie!

Lord of the grey pearl ring - @Petra

Het maakt een mens gelukkig en het inspireert de ander. Zo ook de stralende Petra Reijrink. Jaren bracht ze haar werkdagen door in de labo's van oliegigant Shell, tot ze 2 jaar geleden datgene besefte over het roer en het hart en ze met haar eigen juwelencollectie begon. 


Ik ben dolgelukkig dat zij foert heeft gezegd tegen haar voormalige baas, want Petra maakt werkelijk de prachtigste juwelen. Niet dat we elkaar al kenden, maar het lijkt wel alsof ze mijn portret boven haar werktafel had hangen ter inspiratie, als ik me die arrogantie mag veroorloven...

The key to your heart - @Petra

De sympathieke, lieve Haagse schuimt rommelmarkten in Nederland, België, Frankrijk en de rest van de wereld (!) af op zoek naar de mooiste stukjes vintage edelmetaal. Ze snuistert naar edelstenen, parels en etnische kralen waar ze ook komt, en dat is zowat overal, wanneer ik haar hoor praten. 

Haar creaties zijn stoer, maar ook romantisch, very fashionable, maar ook tijdloos, stijlvol én elegant, vrouwelijk, maar ook krachtig, verrassend en grappig. 

Malachite and green onyxe - @Petra

Het mag duidelijk zijn: ik ben verkocht en ik hoop jij nu ook. Alleen, hoe zou ik zulke veelal unieke stukken nu aan mijn Belgische vinger kunnen schuiven of in mijn Kempische oorlel kunnen prikken? Ja, dan word een mens gewoon friends op Facebook, begint een spontane en uiterst fijne mailconversatie en in geen tijd staat er een samenwerking bij mij om de hoek in de steigers. 

Ik maak een - uiteraard elegante - vreugdesprong, want vanaf 1 september kan je terecht in het prachtige nieuwe pand van Luz de Lux (Parijsstraat 40, 3000 Leuven) voor toppers van outfits, maar. Ook. Voor. Juwelen. Van. Petra! En ik zou het in al mijn euforie bijna vergeten: hoewel vaak vintage, hoewel uniek, hoewel handmade, hoewel supermooi, kosten ze nooit een fortuin.

Mit Goethe durch das Jahr - @Petra

Nu moet ik toch echt kalmeren, anders zouden de buren nog klagen. Tot slot: Luz-de-Lux-dates voor het najaar kunnen nu bij mij geboekt worden. Deze juwelen heeft je lijf gewoon nodig!

Snelle en gezonde spiesjes!

Wanneer de thermometer net geen 30°C aangeeft, dan heb ik geen zin om uren in de keuken te staan. Zeker niet als dat ook nog eens voorvalt wanneer ik de hele dag de hort op was. 

"Snel" betekent echter niet "junk". Zoek maar op: dat is helemaal wat anders. "Snel" stond die dag voor: 

Men neme twee takjes rozemarijn. Men spiese er blokjes stevige witte vis (zoals zeeduivel) afgewisseld met blokjes aubergine en courgette op. Vervolgens draait men er dunne sneetjes gerookt spek rond. Men heeft de vrijheid om deze snelle spiesen te kruiden met peper, zout en gedroogde kruiden. 

Terwijl de spiesen even op de grill gaan, neme men enkele tomaten en een komkommer. Men maakt van deze groenten vakkundig kleine brunoise. Men menge ze. Men strooie er fijngehakte bladpeterselie, pijpajuin en basilicum over. Men werke af met een flinke scheut olijfolie en het sap van een halve citroen. 

Men zitte in de zon en geniete van deze zomerse, snelle, smakelijke maaltijd!

Blik op de opening van het mosselseizoen

Hoe ziet dat er nu uit, zo'n opening van het mosselseizoen? Zo dus...

 Mosselen kunnen altijd. Maar toch liever niet in april en mei. Onder invloed van de (normaal) warmer wordende watertemperatuur zijn dDe mosselen dan aan het "melken"- dat is hetzelfde als "ze spuwen hun zaad het water in" - en smaken dan niet lekker. Ook juni is nog niet ideaal omdat de mosseltjes dan nog te klein zijn.

En vergeet die "maanden met een r", dat stamt nog van de tijd dat de mosselhandelaars geen koelwagens hadden. De lente- en zomermaanden waren dan te warm om de mosselen vers van Yerseke naar bijvoorbeeld Leuven te vervoeren. Nu stelt dat probleem zich niet meer en kunnen we dankzij vernieuwing het ritme van de natuur volgen. 

Verser dan vers: recht uit de zee de mond in. Een weerkerende traditie bij de opening. De persmeute smult ervan: dit geeft gegarandeerd fijne beelden.

Met plezier herhalen de mosselkwekers aan boord tientallen keren hetzelfde riedeltje voor de camera's en schrijvende pers: "heerlijk zachte en zilte smaak." En nog: "de verwachtingen zijn hoog gespannen dit seizoen, want de natuur heeft ons verrast". En: "de schelpen zijn mooi gevuld."

Mosselen: het blijft mensen beroeren, vooral de Belgen. Niet onlogisch als je weet dat het voor ons een echt delicatessenproduct is en 65 % van de Zeeuwse vangst naar België wordt uitgevoerd. 

 

De mosselen zijn er weer!

Als alles goed gaat - je weet wel, weer en wind en de grillen van de seizoenen - dan kan ik het mosselseizoen nu voor open verklaren. Naar die opening van het Zeeuwse mosselseizoen wordt altijd reikhalzend uitgekeken. Vooral door wij Belgen dan. Want, het overgrote deel van de uit de Zeeuwse wateren opgeviste schelpdieren wordt niet door de Nederlanders gegeten, maar wel door de Belgische Bourgondiër. 

Als kleine lekkerbek moest ik er aanvankelijk niets van weten. Mijn lieve moeder was zo slim om haar kinderen niet te dwingen en zette ons nooit een pot voor. Het zou wel vanzelf komen, dacht ze wijs. Dat "vanzelf" liep wel enige vertraging op toen mijn leerkracht in het zesde leerjaar het nodig vond een dissectie uit te voeren op het weekdier. Die te ontleden mossel kwam dan ook nog eens bijeengepropt uit zo'n bokaal. Hoewel ik op zich niet - zoals de meeste van mijn klasgenootjes - gedegouteerd was, maar gefascineerd, is "verlekkerend" nu ook weer niet het woord of gevoel dat in me opkwam.

Het duurde dus tot ik ettelijke jaren later op een Ardens scoutskamp een dampende pot mosselen met vers gesneden frieten voor mijn neus kreeg - ja, wij wisten ook te genieten als scouts - dat ik het Zeeuwse exportproduct bij uitstek leerde smaken. Ik was meteen verkocht! Het kon me absoluut niet schelen hoe de voet van het dier er binnenin uit zag. Dit was een traditionele lekkernij die ik de jaren nadien in het mosselseizoen (ongeveer van juli tem maart, want in april beginnen ze te "melken" en zijn ze niet meer lekker) regelmatig op tafel zette. Ook heel gemakkelijk. 

Maar het mag al eens wat anders zijn dan mosselen-friet. Ook snel, ook gemakkelijk, maar met tien keer meer Italiaanse (Napolitaanse) feeling en passie zijn de Cozze e zucchini. Ja, en als je erop let - niet doen - dan besluit ik dat ook de Italiaanse linguisten niet echt helpen bij het smakelijke voorkomen van de mossel. 

Recht uit de nauwe straatjes van het prachtige, ruwe Napoli:

NODIG

2 teentjes knoflook

2 courgettes

1 kleine venkelknol 

225 g pasta, linguini, tagliatelli of spaghetti

scheut olijfolie

bladpeterselie

mosselen (wij hadden 1 kg voor twee personen, wat zeker genoeg bleek te zijn)

witte wijn

peper en zout

eventueel een halve citroen, uitgeperst

eventueel kleine rivierkreeftjes

eventueel wat room

*

DOEN

Kuis de mosselen. 

Doe in een grote pot een flinke scheut olijfolie en fruit daarin de versnipperde knoflookteentjes.

Zet ondertussen een pot water op voor de pasta en kook de pasta al dente.

Snijd de courgettes grof en doe ook deze bij in de pot. Snijd ook de venkel fijn en doe die er ook bij. Laat even sudderen en bakken. Doe de gekuiste mosselen nu bij in de pot en zet het vuur hoog. 

 Giet er een flinke scheut witte wijn bij en je weet, niet nodig om zuinig te zijn met wijn, njam njam. Kruid met peper en zout. Schud op. Doe dit gedurende de volgende 6-8 minuten nog een paar keer.

 Roerbak ondertussen de rivierkreeftjes, als je die zou toevoegen, in een pannetje met wat olijfolie. Kruid ook met peper en zout. Ik heb er ook het sap van een halve citroen opgedaan. 

Doe de gare (open) mosselen in een vergiet dat op een andere kom staat. In de kom vang je het mossel-groentevocht op.  Voeg de rivierkreeftjes bij de mosselen en groenten.

 

 Neem het mossel-groentevocht en voeg eventueel een scheutje room toe. Kruid met peper en zout. Meng in een mooie serveerschaal de al dente gekookte pasta met de groenten, mosselen, rivierkreeftjes en het vocht. Hak een handvol bladpeterselie fijn en strooi het over de serveerschaal. Zorg dat er enkele mosselschelpen mooi bovenaan liggen en dien op.

*

Het mosselvocht is lekker om met een stuk ciabatta in te soppen

Normaal word er geen parmiggiano geraspt over visgerechten, maar je doet natuurlijk wat je zelf het lekkerst vindt

Goodies for foodies-fotografen

De iPhone maakte al menig foodie-hartje blij: vanaf nu konden we overal en altijd snel een snapshot nemen van wat er op ons bord lag, en dat dan ook nog eens delen met de rest van de wereld. Instagram deed er nog een flinke schep bovenop en helpt ons om van zelfs mislukte foto's nog pareltjes te maken, dankzij hun filters, te kiezen in één swipe. 

Iphone in de hand, boven het bord, allemaal goed en wel. Het blijft toch opboksen tegen foodies met een serieuze systeemcamera of professionele foodfotografen. Maar, verschil moet er zijn, nietwaar? 

Of toch maar een beetje minder verschil? Want nu is er de Balled Pro! Gekend foodfotograaf Joris Lyyten kwam met het idee voor deze lamp op de proppen: hij weet immers uit ervaring wat het is om te moeten zeulen met zware lenzen en extra belichting. En hoe al dat gerief je rekening kan plunderen.

Dit kleinood is draagbaar, past in de gemiddelde handtas (voor de heren zal het wat moeilijker zijn, omdat een borstzakje wat klein in) en voorziet je van professioneel fotolicht op de momenten dat je het net nodig hebt. Bijvoorbeeld bij een foto van die overheerlijke, zachte madeleines die net wat meer belicht mogen worden. Of je licht het gezicht van je tafelgenoot een beetje bij zodat de vreugde en verlekkering intenser naar voor komt op je foto. Geen donkere, korrelige plaatjes meer op je blog. Vanaf nu lijken je foto's net uit een kookboek geplukt. 

En het wordt nog beter. Zo is de lens gemaakt van zuiver champagneglas. Ik kan me niet veel andere nuttige toepassingen bedenken voor een champagneglas, dan er bubbels uit drinken, maar voor deze maak ik graag een uitzondering. Bovendien wordt de lens met de hand gemaakt, verbruikt ze nauwelijks wat(t) en geeft ze ontzettend fel licht (dat je kan afzwakken, moest dat nodig zijn voor de foto). 

En nog beter. De Balled Pro is voorzien van internationale, gestandaardiseerde aansluitingen (bv. voor een statief) en is magnetisch waardoor je het lampje ook op kan hangen en handenvrij kan gebruiken. Verder zou de led-lamp het toch zeker 6 tot 10 jaar moeten kunnen uitzingen en wordt het toestelletje in een beschutte werkplaats met de modernste technieken gemaakt.

Ja, je zal even wat dieper in je buidel moeten tasten, want dit prachtig stukje techniek, dat ook nog eens sociaalvoelend én ecologisch is, kost € 249 (set met lamp, snoer, batterij). Je krijgt er echter semi-professionele foto's voor in de plaats, moet niet zeulen met een loodzware fototas vol toebehoren en moet geen fortuinen uitgeven aan een body en stel lenzen. Neen, die lenzen heb je op je Iphone. 

Te bestellen op www.balledpro.com en te verkrijgen en bezichtigen bij Foto Rembrandt in Merksem (www.fotorembrandt.be)

   

Zeg niet zomaar "zout" tegen Herbamare

Alle doemberichten ten spijt: ik ben fan van zout. Vooral dan de groffe zeezoutvariant: fantastisch met goede olijfolie en wat brood! Verrukkelijk op een mooie stukje rundvlees. Een mens moet wel zijn lijf en leden verzorgen, dus beperk ik me op aanraden van de Hoge Gezondheidsraad en de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) tot 5 gram per dag. Niet dat ik een keukenweegschaal meezeul in mijn handtas, maar ik probeer het zoutvat toch niet altijd te enthousiast leeg te schudden, behalve bij olijfolie en steak. 

Al ragù, mét Herbamare

Er staat dan ook een bus fijn keukenzout en een potje grof zeezout naast mijn fornuis. Sinds kort kregen die twee gezelschap - of concurrentie - van een busje Herbamare. Herbawat?! 

Herbamare in de wok met kip, groene asperges en groene curry

Alfred Vogel - ofte A. Vogel, de man van de Euchinaforce en andere natuurlijke, plantaardige potjes en busjes - vond dat het toch wel wat boeiender kon met dat zout: hij mengde zeezout met 14 verschillende, verse smaakmakers. Gedroogde biologische groenten en kruiden - zoals maggiplant, peterselie, mierikswortel, ui en selder - moeten je bord van status "saai" naar status "spannend en smakelijk" verheffen. De naam was snel gekozen: herba-mare... Of heb je een tekeningetje nodig?

Salade met spek en feta én Herbamare

Ja, Freddie lukt daar aardig in. Al heb ik de man daar niet per se voor nodig: verse tuinkruiden uit het supermarktpotje of van de vensterbank vonden al met de regelmaat van de klok hun weg naar mijn gerechten, samen met zout nu en dan. En ooit maakte ik zelf een potje rozemarijnzeezout. Very easy en helemaal natuurlijk: uit mijn tuin en uit de zee naar het zoutvat. 

Heb je nog plaats in je kruidenlade of - kast, dan kan een potje Herbamare daar wel een plekje innemen om je gerechten met enkele schuddende bewegingen snel op smaak te brengen. Puilt ze al uit of mix je liever zelf, dan doet gewoon (zee)zout het zeker en vast ook smakelijk, en helemaal niet saai. 

Herbamare vanaf € 2,95 voor 125 gram - www.avogel.be