Gsm-woordenboek

Hoewel ik eerst eigenwijs weigerde het te gebruiken, ben ik nu een fan van het geïntegreerde woordenboek in mijn gsm. Ik typ enkele letters en ik krijg automatisch een mooi Nederlands woord. Ik vind "zonneschijn" wel mooi. En "vriendschap". Daarvoor moet ik alleen 8-7-4-3-6-3-7-2-4-2-7 intypen. Dat is iets minder lyrisch. "Dansen" vind ik ook mooi. "Bloem" schept ook vreugde. Er zijn best wat mooie woorden in de Nederlandse taal én in mijn gsm-woordenboek. Ik kan ze in 1-2-3 op mijn scherm toveren.

Mààr, andere woorden willen dan weer niet opduiken. Als ik ze wil zien verschijnen, versturen en vastleggen, dan moet ik ze zelf vormen, met meerdere duimdrukken. Of ... ik kan ze in mijn gsm-woordenboek vastleggen. Zodat ik ze opnieuw in 1-2-3 tevoorschijn kan toveren. Mijn naam lijkt een moeilijke, maar ik ben dan ook zelf niet altijd even gemakkelijk: "stug", zo zegt mijn telefoon. En de wereld blijkt niet opgebouwd uit schoonheid alleen, dus wilde ik eens zoiets als "kutwijf" opnemen in mijn lyrische boodschap. De boodschap was "lyrisch", mijn woordenboek sinds kort ook weer een beetje meer.

Gelukkig verdwijnen die woorden wel na een tijd uit mijn gsm-woordenlijst, wegens in onbruik geraakt, om plaats te maken voor nieuwe varianten. Doe mij dan maar varianten zoals "Phalaenopsis", "buikdans", "Vesparit", "Montepulciano", "prosecco" ...

Toscane-stijl rond Leuven

IK KAN HET!!!

Ik kan een bocht nemen!
Ik kan gas geven! Mijn handen hebben nadien wel een kwartier nodig alvorens ze verlost zijn van de krampen!
Ik kan remmen zonder tegelijk gas te geven, soms dan toch!
Ik kan pinken! Ik blijf dan ook wel pinken tot aan de volgende afslag!
Ik kan innig vastgenomen worden en toch lekker blijven sjeezen! Dat is dan wel tegen 25 km/h, maar op sjeezen staat geen limiet!
Ik kan bergaf rijden! Het ziet er weliswaar uit alsof ik een heel leger zombies tegemoet rij, maar ach!
Ik kan bergop rijden! En dan ziet het er gelukkig uit alsof ik in de hemel lijk beland te zijn, inclusief prachtig uitzicht!
Ik kan genieten!
Ik doe Vespa!

Zin en onzin van piekeren

De Weekend Knack: voor mij vervult het de functie van toiletlectuur, maar dan op mijn werk. Niet dat ik mijn werkplek vergelijk met een toilet, maar de Weekend Knack wel met hetgeen je al eens op die enkele vierkante meters vindt van papier, niet op rol. Bladerend kom je dan teksten tegen genre "ik ben moeder van vier, wil het liefst iets om het lijf hebben dat meer lijkt op mijn grootmoeders tafellaken, maar er hangt een label in, metershoge hakken aanhouden, stofzuigen met de duurste stofzuigers op de markt ongeacht of die goed is of niet ...: hoe doe je dat?"

Nu botste ik op de een of andere wijze psychologe - zo zijn ze nl. allemaal - die haar levenswerk heeft gemaakt van het bestuderen van 's mens kleine kantjes. Ik wil het liefst zo weinig mijn kleine kantjes in the picture zetten, maar er zijn er dus die niet liever doen dan er de grote spot op zetten. Goed, een mens kan er maar iets van opsteken. Haar eerste stelling luidde iets in de trend van: " piekeren over jezelf helpt niet."

Er zit een zekere logica in, maar ik voelde de aarde schuiven, hoorde luid gonggeschal en zag een aureool van licht verschijnen! En dan ... paniek! Want wat een tijd verdoe ik dan toch?! Ik ben meesteres in piekeren, het liefst over mezelf en de personen in mijn omgeving (die wel een tamelijk brede perimeter heeft: ook over de bedelende grijsaard kan ik tobben). Uren kan ik woelen, tranen verdringen, vraagstukken opstellen, situaties verzinnen, mogelijke reacties uitdokteren en me dan afvragen of ik dit of dat goed doe. Jaja, en dat terwijl ik werk, kook, tv kijk, eet, pendel. Ik ben een krak in multitasken.

Je zou dan kunnen denken dat enige neiging tot egocentrisme me dan ook niet vreemd lijkt. Je zou kunnen stellen dat ik tot die soort behoor die niet precies doorheeft dat het centrum van de wereld niet precies op de Grote Markt in Antwaarpe ligt, maar dat de straal ervan eerder doorheen mijn fraai geglooide bilspleet loopt. Anders discussie zou ik zeggen. Ik wil het nog even over mij hebben.

Als piekeren over jezelf niet helpt, als het niet helpt jezelf onnodig vaak in vraag te stellen, te kritisch te bekijken, dan verdoe ik verdekke een massa tijd! En ik droom er nu al zo lang van om een kookcursus te volgen, mijn werk vòòr de deadline af te krijgen, meer met vrienden af te spreken, uren te dromen en leuteren over de toekomst, samen te genieten, naar Italië te reizen, honderden boeken te lezen enz.
't Is dus toch echt kwestie van "wees jezelf en de hele hoop - ook jij - hebben het te nemen of te laten". En nog meer Bond zonder Naam met "Jij bent jij en hij is hij en zij is zij."

Nu nog de praktijk.

Hoe schijn bedriegen kan

Eten op een bord dat er lekker uitziet, hoeft geen uren werk gevraagd te hebben.
Iets dat ook maar licht afwijkt van het beproefde en gekende triumviraat vlees, groenten en aardappelen, hoeft evenmin bloed, zweet en tranen gekost hebben.
Of hoe schijn bedriegen kan.

Kwam er op tafel: vis met een korstje van peterselie en hazelnoten, met jonge scheuten en aardappelen naar keuze.
Verstreek er op de klok: een dik half uur
Werd er intensief en passioneel gewerkt:

Doe een flinke bos bladpeterselie in een mengbeker. Doe er hazelnoten, olijfolie, peper, zout en eventueel een beetje water of wijn bij. Mix alles tot een fijne pasta.
Bak de stevige witvis even aan in de pan. Smeer de pasta van hazelnoten op de vis en leg ze in een ovenschotel. Zet dan nog een tiental minuutjes in de oven zodat de vissen verder kunnen garen en de pasta een korstje kan worden.

Lekker met geraspte parmigianno, jonge scheuten gemengd met halfzongedroogde kerstomaatjes en puree met olijfolie.