En God schiep de zondag, de dag van rust en heiligheid. De meeste – al dan niet welvoegelijke – mensen zweten op zondagmiddag dan ook hun kater uit, geholpen door meneer Dafalgan. Lui, genesteld in de kussens van de zetel, seusie over de knieën, thee binnen handbereik en een tearjerker in de dvd-lade. Rubberen laarzen in combinatie met het meest modderige bos in de buurt zijn een andere mogelijkheid. Maar dat alles zou het niet worden. Het werd wel een supporterstrip naar Eeklo. De bonte muzikanten, terug te brengen onder de erg royaal klinkende groepsnaam “Koninklijke Harmonie De Vlaamse Ardennen”, zouden hun titel verdedigen in de eredivisie der fanfares, harmonieën en brass bands. Pomponnen kwamen uit de kast, de stem werd gesmeerd en slagzinnen opgefrist.
Aangezien de Koninklijke muzikanten de instrumenten nog moesten oppoetsen, inblazen, uitblazen, trok ik al op verkenning. “Op verkenning” wil – wegens het beperkt te verkennen veld – zeggen “het oor te luisteren leggen bij de andere harmonieën”. Zottegem (?) had beslist toch eerst de kater uit te zweten op de zetel, of in het bos, dus vulde Eeklo het podium. Allemaal mooi in gelid, zwart en wit, harmonieus spelend. De brass band uit x die volgde, was bekoorlijker. Vol enthousiasme blazend en proestend op blinkend koper.
Maar het echte pomponnenwerk kwam daarna. U weet wel, voor muziek gebracht door dat bont gezelschap uit de Vlaamse Ardennen. Alsof die heuvelmensen nog niet genoeg ingespeeld waren, drukten ze de eerste kleppen in voor het ietwat filmische en traagopbouwende Air for Winds. Ideale opener. Maar dan kwam het echte werk. Dirk Brossé wilde ooit zijn vader eren en noteerde enkele noten rond het happy-birthday-thema. Voor mij een weinig inspirerende melodie. Maar het is duidelijk dat Dirk Brossé dat anders zag … en gelukkig. Wat volgde was immers een tof, verrassend, mooi, vol muziekstuk. En enkele individuen op het podium leken dat ook te vinden, want ik meen wippende schouders, tikkende voeten, een danspas en plezier te hebben kunnen ontwaren.
Die trouwens meer expliciet werden bij Puszta, een compositie van Jan Van der Roost. Hoewel zijn naam niet meteen klinkt als afkomstig uit Balkancontreien, moet ik besluiten dat ik Eeklo’s CC zag verdwijnen en in de plaats kleurrijke outfits en bont gekleurde woonwagens zag opduiken …Ik was weer niet alleen met die gedachten, getuige de leute die doorsijpelde in noten afkomstig van en gezichten op het podium. Een beetje jammer dat een ander deel van dat podium géén woonwagenbeleving leek te hebben, en des te meer concentratie. Ik zou ze meenemen in mijn rondedans.
woensdag 31 maart 2010
woensdag 24 maart 2010
dinsdag 23 maart 2010
Katholicisme ten top
De paus schreef een brief. Het papier was gericht aan rooms-katholiek Ierland nadat de etterbuil van seksueel misbruik binnen de Kerk er was losgebarsten. Er zijn een aantal bedenkelijke kantjes aan die brief.Het is weliswaar het minste wat het hoofd van rooms-katholieke kerk kon doen, maar de verontschuldigingen in de brief komen rijkelijk laat. Vond de kerkvader het postadres niet? Bovendien doet het toch mijn wenkbrauwen fronsen dat, in de tijd dat de man het Ierse postadres zocht, ook in andere landen het etter uit de wonde begon te lopen én dat hij het nalaat ook de katholieken in die landen aan te schrijven. Zijn adresboekje moet een aantal hiaten bevatten.
De kritiek van de heilige man zou scherp zijn. Hij verzocht de daders zich voor de Almachtige God en de daartoe bestemde rechtbanken te verantwoorden. Zelf straffen uitdelen deed hij echter vooralsnog niet. Is dat een verlengstuk van scheiding van Kerk & Staat? Criminele feiten = staat, kleine jongetjes lastigvallen = kerkelijk?
Als sluitstuk vroeg hij de Katholieke Ierse bevolking genade af te smeken voor genezing en vernieuwing van de Kerk. Die mensen worden al geboren - volgens De Leer - met de erfzonde! Moeten zij nu nog meer boete doen, op hun knieën zakken om te bidden omdat er enkele ziekelijke geestelijken zijn die zweren bij een celibatair leven en het toch niet kunnen laten hun vertrouwenspositie te misbruiken door hun lusten aan jonge, geïntimideerde, gezagstrouwe mensen op te dringen?!
maandag 22 maart 2010
Vergaderen
In de professionele wereld hangen velen hun "hard-gewerkt-beoordeling" dikwijls vast aan het aantal vergaderingen dat ze die dag hebben moeten doorworstelen. Wel, ik heb vandaag al kei hard gewerkt. Zo hard, dat ik niet eens tijd heb gehad om te werken. Zo hard, dat ik drie vergaderingen heb doorworsteld. En dat is echt het goede woord, want amper eentje was er echt nuttig.
Ik heb dus erg hard gewerkt vandaag. En ik me dan zo heel hard werkend gebogen over de problematiek van "Hoe nemen mensen vandaag de dag een tv-programma op?". De vraag werd werkelijk gesteld met het nodige gewicht, verbaasd, bevragend, ongerust. Alsof iedereen rond de tafel verbouwereerd moest zijn dat die ministers, Europese overheden, WHO, de VN, ... zich nog nooit over dit vraagstuk gebogen hebben. Waarom wakker liggen van priesters die graag jonge jongetjes aaien, niet op hun hoofd? Waarom wakker liggen van een scheefgetrokken man-vrouwrelatie in moslimlanden? Waarom wakker liggen van de binnenlandse politiek of enig ander dilemma? Neen, deze opname-vraag moet NU - liever vandaag, dan morgen - toch dringend een antwoord krijgen. Wees gerust, wij gaan het je geven.
Ik kon met moeite mijn lach inhouden, maar bedacht me: "goed, ik heb toch hard gewerkt, want ik heb bij drie vergaderingen rond de tafel gezeten, bij de eerste verviel ik bijna terug in mijn dromen van die ochtend, bij de tweede heb ik heerlijk kunnen brainstormen, en bij de derde kreeg ik bijna de slappe lach door de pertinentheid van bovenstaande vraag. Ik heb toch heerlijk hard gewerkt."
Ik heb dus erg hard gewerkt vandaag. En ik me dan zo heel hard werkend gebogen over de problematiek van "Hoe nemen mensen vandaag de dag een tv-programma op?". De vraag werd werkelijk gesteld met het nodige gewicht, verbaasd, bevragend, ongerust. Alsof iedereen rond de tafel verbouwereerd moest zijn dat die ministers, Europese overheden, WHO, de VN, ... zich nog nooit over dit vraagstuk gebogen hebben. Waarom wakker liggen van priesters die graag jonge jongetjes aaien, niet op hun hoofd? Waarom wakker liggen van een scheefgetrokken man-vrouwrelatie in moslimlanden? Waarom wakker liggen van de binnenlandse politiek of enig ander dilemma? Neen, deze opname-vraag moet NU - liever vandaag, dan morgen - toch dringend een antwoord krijgen. Wees gerust, wij gaan het je geven.
Ik kon met moeite mijn lach inhouden, maar bedacht me: "goed, ik heb toch hard gewerkt, want ik heb bij drie vergaderingen rond de tafel gezeten, bij de eerste verviel ik bijna terug in mijn dromen van die ochtend, bij de tweede heb ik heerlijk kunnen brainstormen, en bij de derde kreeg ik bijna de slappe lach door de pertinentheid van bovenstaande vraag. Ik heb toch heerlijk hard gewerkt."
vrijdag 19 maart 2010
Memorie
Er staat een buikdansperformance op stapel. Midden in het Leuvense, op het einde van april. Leuk, die drive van in groep op een podium staan, op meeslepende, opzwepende muziek je kunstjes tonen. Het is iets van alle tijden.
Gaten in je geheugen is niet van alle tijden. Problemen met memoriseren horen thuis in het vakje 60+, niet in dat van "naar de 30". Heb ik dan ongezien een aantal jaren overgeslaan?
Het lukt me immers met moeite om de choreografie blijvend te onthouden, thuis zwierig neer te zetten en vol overgave te brengen.
Misschien ben ik dan wel beter als cheerleader?
Gaten in je geheugen is niet van alle tijden. Problemen met memoriseren horen thuis in het vakje 60+, niet in dat van "naar de 30". Heb ik dan ongezien een aantal jaren overgeslaan?
Het lukt me immers met moeite om de choreografie blijvend te onthouden, thuis zwierig neer te zetten en vol overgave te brengen.
Misschien ben ik dan wel beter als cheerleader?
maandag 15 maart 2010
vrijdag 12 maart 2010
(E)motion maakt de Grote Markt onveilig
Bericht van Artemisia en (E)motion
25 april is het weer zo ver, hoogtepunt van de week van de amateurkunsten te Leuven, met een namiddag vol optredens van creatieve amateurkunsters op het podium op de grote markt, met als thema Goesting.
(e)motion zal present zijn met optredens van de leerlingen, solo en in groep. Exacte uren volgen nog. Komt dan zien, komt dan zien, én breng goed weer mee!
25 april is het weer zo ver, hoogtepunt van de week van de amateurkunsten te Leuven, met een namiddag vol optredens van creatieve amateurkunsters op het podium op de grote markt, met als thema Goesting.
(e)motion zal present zijn met optredens van de leerlingen, solo en in groep. Exacte uren volgen nog. Komt dan zien, komt dan zien, én breng goed weer mee!
Zingen in de douche ... of toch niet?
Ik ben niet wat je noemt "een ochtendmens". Opstaan vóór 7 uur vind ik dodelijk en totaal onmenselijk. Dus zette ik mijn wekker steevast om 7.12u. Sinds de zomer heb ik dat schema aangepast en word ik een uurtje later uit mijn zoetste dromen gewekt.
De snooze-knop behoorde niet tot mijn vriendenkring - om het pijnlijke opstaan, zeker niet pijnlijker te maken - maar eveneens is daar sinds enige tijd verandering in gekomen en ben ik van mening veranderd. Hoe langer ik tussen die warme katoenen lakens kan dromen, hoe beter. Ook voor mijn medemens.
Nu, eens mijn kleine teen de koude ijzeren overloop een kusje geeft, verdwijnt - meestal - een eventueel ochtendhumeur als juwelenboeven voor de politie. Tamelijk snel, dus, mits enkele voorwaarden zijn voldaan. Zoals daar is: een warme krachtige douchestraal op mijn schouders.
Aangezien ik in een deel van de wereld woon waar warm water gewoon uit de kraan stroomt als je de juiste kraan opendraait, ik een bepaald aantal euro's verdien waarmee ik toch een bescheiden dak boven mijn hoofd kan huren en in dit deel van de wereld een concept bestaat van rechten&plichten - ook voor huurder en verhuurder - acht ik die voorwaarde van een warme douchestraal toch heel waarschijnlijk vervuld.
Niet zo deze morgen. Niet zo tussen half december en eind februari. Dat doet me niet zingen in de douche.
De snooze-knop behoorde niet tot mijn vriendenkring - om het pijnlijke opstaan, zeker niet pijnlijker te maken - maar eveneens is daar sinds enige tijd verandering in gekomen en ben ik van mening veranderd. Hoe langer ik tussen die warme katoenen lakens kan dromen, hoe beter. Ook voor mijn medemens.
Nu, eens mijn kleine teen de koude ijzeren overloop een kusje geeft, verdwijnt - meestal - een eventueel ochtendhumeur als juwelenboeven voor de politie. Tamelijk snel, dus, mits enkele voorwaarden zijn voldaan. Zoals daar is: een warme krachtige douchestraal op mijn schouders.
Aangezien ik in een deel van de wereld woon waar warm water gewoon uit de kraan stroomt als je de juiste kraan opendraait, ik een bepaald aantal euro's verdien waarmee ik toch een bescheiden dak boven mijn hoofd kan huren en in dit deel van de wereld een concept bestaat van rechten&plichten - ook voor huurder en verhuurder - acht ik die voorwaarde van een warme douchestraal toch heel waarschijnlijk vervuld.
Niet zo deze morgen. Niet zo tussen half december en eind februari. Dat doet me niet zingen in de douche.
dinsdag 9 maart 2010
Culinair winkelparadijs
In een land waarvan de rest van de het oude continent zegt dat er gekookt wordt, maar geen sprake is van kookkunst, is supermarktshoppen toch een - mijns inziens - culinaire belevenis. Zo ondervond ik gisteren - en al meermaals - in de Londonse department stores.
's Zomers was het Fortnum&Mason op Piccadilly, nu was het Waitrose. Deze foodhall is te vinden in de kelderverdieping van de ontzettend grote department store van John Lewis op Oxford Street. En Engelsen zijn dan wel meer bekend om hun bolhoeden, dan om hun kookkunsten, de supermarkt puilt uit van vreemde sauzen, leuke flesjes, exotisch fruit, wijnen à volonté, een resem bakkerijproducten, prachtig eenvoudig product design, een uitgebreid assortiment Engelse kazen, ingrediënten uit de Oosterse, Arabische, Indische, Zuid-Amerikaanse en een beetje uit de Engelse keuken ... Als ik te lang doorga, krijg ik te veel honger. Onthou gewoon dit: het was een paradijs voor mij! Met een rekening van net geen 13 £ heb ik me toch flink ingehouden, nee?
Iets wat ik en we zondag niet hebben gedaan: drie tentoonstellingen gingen er door. Henri Moore kon me met zijn vrouwelijke beeldhouwwerken niet zo bekoren, Chris Ofili - aka de olifanten-drollen-en-glitterman - deed een glimlach rond mijn mond verschijnen en maakte zeker wat los en ene Armeense Gorky was voor mij een aangename verrassing, hoewel hij zijn liefde voor Picasso en Miró zeker niet verstopte in zijn doeken.
London, een bruisende aparte stad die steeds weer nieuwe dingen op een plateau presenteert. Daar waar Parijs een ingehouden stijl heeft, Rome vol passie voor eten en schoonheid leeft, drijft London op individualistische zottigheid. Je hebt er de klassieke English style, maar ook de "doe waar je zin in hebt"-mentaliteit. Ik ben nog niet in een andere stad geweest waar niemand vreemd opkijkt als je al 14-jarige met een enorme ronde blonde krullenpruik met een rode zonnebril in, knalrode gelakte centimetershoge drag queen shoes en een ultrakort jeansshortje door de tube flaneert. London dus.
's Zomers was het Fortnum&Mason op Piccadilly, nu was het Waitrose. Deze foodhall is te vinden in de kelderverdieping van de ontzettend grote department store van John Lewis op Oxford Street. En Engelsen zijn dan wel meer bekend om hun bolhoeden, dan om hun kookkunsten, de supermarkt puilt uit van vreemde sauzen, leuke flesjes, exotisch fruit, wijnen à volonté, een resem bakkerijproducten, prachtig eenvoudig product design, een uitgebreid assortiment Engelse kazen, ingrediënten uit de Oosterse, Arabische, Indische, Zuid-Amerikaanse en een beetje uit de Engelse keuken ... Als ik te lang doorga, krijg ik te veel honger. Onthou gewoon dit: het was een paradijs voor mij! Met een rekening van net geen 13 £ heb ik me toch flink ingehouden, nee?
Iets wat ik en we zondag niet hebben gedaan: drie tentoonstellingen gingen er door. Henri Moore kon me met zijn vrouwelijke beeldhouwwerken niet zo bekoren, Chris Ofili - aka de olifanten-drollen-en-glitterman - deed een glimlach rond mijn mond verschijnen en maakte zeker wat los en ene Armeense Gorky was voor mij een aangename verrassing, hoewel hij zijn liefde voor Picasso en Miró zeker niet verstopte in zijn doeken.
London, een bruisende aparte stad die steeds weer nieuwe dingen op een plateau presenteert. Daar waar Parijs een ingehouden stijl heeft, Rome vol passie voor eten en schoonheid leeft, drijft London op individualistische zottigheid. Je hebt er de klassieke English style, maar ook de "doe waar je zin in hebt"-mentaliteit. Ik ben nog niet in een andere stad geweest waar niemand vreemd opkijkt als je al 14-jarige met een enorme ronde blonde krullenpruik met een rode zonnebril in, knalrode gelakte centimetershoge drag queen shoes en een ultrakort jeansshortje door de tube flaneert. London dus.
vrijdag 5 maart 2010
woensdag 3 maart 2010
De dure slaap van de Rode Duivels
De trein schokt voort en ik lees rustig de krant. Tot mijn wenkbrauwen een automatische fronsbeweging maken, mijn hartslag enigszins zachtjes toeneemt en ik dan een lach - een "uitlach" - niet kan onderdrukken wanneer ik op pagina 9 aanbeland.
Daar staat te lezen dat onze nationale schaamte in zowat het duurste en meest exclusieve hotel van ons land zal overnachten tijdens de voorbereiding op 's elftal oefeninterland tegen Kroatië. Laagste prijs per kamer, per persoon is € 250! Aangezien meneer Advocaat het nodig acht om deze sterke theateracteurs die tegen een bal trappen apart te dromen te leggen, loopt het kostenplaatje al snel op. En gelukkig, maar ook wenkbrauwfronsend, brengt dit de voetbalschatkist niet in het gedrang.
Voetbal: ok, 't is amusement. 't Is een sport. Maar de geldstromen die in het voetbal rondgaan, zijn toch lichtelijk buiten proportie. Ik begrijp echt waar niet waarom die lui zo'n astronomische bedragen, zo'n dure luxe moeten verdienen. Het is een kapitalistisch onevenwicht waar ik niet van hou.
Verder, reden van deze luxetrip: Het voorziene spelershotel aan het nieuwe oefencomplex in Tubeke raakt niet af omdat de financieringsmaatschappij op de fles ging. En volgens de CEO van de Nationale Voetbalbond (remember de Bond die er niet enkele jaren geleden niet in slaagde om een oefenmatch tegen Italië te organiseren, toch één van de core businesses van die Bond)"zijn de hotels in de omgeving van Tubeke niet geschikt voor de nationale ploeg".
Wenkbrauwfronsend en cynisch lachend. Ok, ik geef toe, ik volg het Belgische voetbalgebeuren slechts langs de kantlijn. Te saai, te veel idioten die zichzelf onterecht onnoemelijk belangrijk vinden op een vierkante meter. Maar ik lees wel de krant, als ik tijd heb. Voor zover ik weet zijn de prestaties van dat in naam zo vurige, maar in realiteit zo platte nationale elftal amper matig te noemen. Geen victoriegeschal, niet veel toeters en bellen. Waarom, oh waarom, zou een eenvoudiger hotel dan niet geschikt zijn voor de nationale ploeg. Bovendien de nationale ploeg van het land in het noordelijk halfrond waar bescheidenheid desnoods met een infuus zal worden ingespoten. Zijn voetballers daarvan uitgesloten?
Dan vraag ik me af: waar zijn die mee bezig?!
Daar staat te lezen dat onze nationale schaamte in zowat het duurste en meest exclusieve hotel van ons land zal overnachten tijdens de voorbereiding op 's elftal oefeninterland tegen Kroatië. Laagste prijs per kamer, per persoon is € 250! Aangezien meneer Advocaat het nodig acht om deze sterke theateracteurs die tegen een bal trappen apart te dromen te leggen, loopt het kostenplaatje al snel op. En gelukkig, maar ook wenkbrauwfronsend, brengt dit de voetbalschatkist niet in het gedrang.
Voetbal: ok, 't is amusement. 't Is een sport. Maar de geldstromen die in het voetbal rondgaan, zijn toch lichtelijk buiten proportie. Ik begrijp echt waar niet waarom die lui zo'n astronomische bedragen, zo'n dure luxe moeten verdienen. Het is een kapitalistisch onevenwicht waar ik niet van hou.
Verder, reden van deze luxetrip: Het voorziene spelershotel aan het nieuwe oefencomplex in Tubeke raakt niet af omdat de financieringsmaatschappij op de fles ging. En volgens de CEO van de Nationale Voetbalbond (remember de Bond die er niet enkele jaren geleden niet in slaagde om een oefenmatch tegen Italië te organiseren, toch één van de core businesses van die Bond)"zijn de hotels in de omgeving van Tubeke niet geschikt voor de nationale ploeg".
Wenkbrauwfronsend en cynisch lachend. Ok, ik geef toe, ik volg het Belgische voetbalgebeuren slechts langs de kantlijn. Te saai, te veel idioten die zichzelf onterecht onnoemelijk belangrijk vinden op een vierkante meter. Maar ik lees wel de krant, als ik tijd heb. Voor zover ik weet zijn de prestaties van dat in naam zo vurige, maar in realiteit zo platte nationale elftal amper matig te noemen. Geen victoriegeschal, niet veel toeters en bellen. Waarom, oh waarom, zou een eenvoudiger hotel dan niet geschikt zijn voor de nationale ploeg. Bovendien de nationale ploeg van het land in het noordelijk halfrond waar bescheidenheid desnoods met een infuus zal worden ingespoten. Zijn voetballers daarvan uitgesloten?
Dan vraag ik me af: waar zijn die mee bezig?!
Abonneren op:
Posts (Atom)
LinkWithin
