Klassiekertest: Alfa Romeo Giulietta Spider (1961)

LEESTIP: Gewone Tekst: Jeroen Thys - Cursieve Tekst: Ruth Sas

Soms is een blik voldoende voor een indruk. En is een indruk genoeg voor een mijmerend goed gevoel, met glimlach. Ik wandel langs een dreef. De zon en mijn fantasie brengen me naar een landelijke Zuiderse vakantiebestemming, lijkt het. De hoge kwikstand en het kwartje Chianti van die middag helpen. Blij zijn is niet moeilijk. Al helemaal niet als daar opeens de perfecte klassieker om de hoek verschijnt om het dolce plaatje naar Toscaans niveau te tillen: een ’61 Alfa Romeo Giulietta Spider siert het asfalt met een joie de vivre zoals die alleen bezuiden de Alpen bestaat. De babyblauwe lak en de zoet snorrende dubbele nokkenasser doen het tafereel alle eer aan. Elegante verschijning. Is me vanachter de zonnebril een wederblik gegund?

Verder lezen

ShopOut: Toyota iQ vs. Toyota Aygo

Olieprijzen die sterker stijgen dan de kwikthermometer in mijn achtertuin, verkeer dat vaster zit dan de darmen van een geconstipeerde zestiger en parkeerplaatsen die schaarser zijn dan ambtenaren met overuren… Het heeft er allemaal toe geleid dat er op de ontwerptafels van de autofabrikanten steeds meer kleine stadswagentjes ontspruiten. En daar doet ook Toyota lustig aan mee - met de kleine Aygo en de nog kleinere iQ. Een kwestie van keuze: gewoon van A naar B of dezelfde afstand met een gezonde portie schwung?

Meer lezen

Als de barometer woelig heen en weer gaat en de pijl te vaak "storm in eigen wei" aanduidt, moet een mens zijn conclusies trekken. Ik belde 02 424 35 22,op zoek naar de Zon van Marrakech. Of vooral: op zoek naar ontspanning zonder daarbij de lieve medemensen op te zadelen met een extra dosis spierverstarrende ik.

't Is te vinden in de oase van Zeïn, hammam art in Tour&Taxis. Zachte tonen van Marrokaanse instrumenten lokten me de donkere ruimte binnen die geurde naar kruiden, oliën, kaarsen. Van Brussel naar Marrakech in nog geen enkele minuten. SN Brussels, eat that!

Vriendelijk namen ze me net niet bij de hand richting kleedkamer. Op mijn stuntelige vraag of ik ook mijn lingerie moest uitdoen, werd op een ietwat onbegrijpelijke toon geantwoord "ah ja, natuurlijk mevrouw, u krijgt een packing!". Iets in mij registreerde het antwoord, terwijl mijn blik onrustig wegschoot richting katoenen pakket: ik zou hier naakt rondhuppelen - niet weten wie ik allemaal tegenkom - met zo'n inimini katoenen vodje rond mijn lijf?! Ben ik de enige met curvs en centimeters? Want daarmee krijg ik dat alles niet bedekt!

Wegtrappen die idiote zorgen allerhande! Na enig wikkelwerk wandelde ik op hammam-ritme (het heeft iets met rustig, ontspannen en in het hoofd elegant) naar beneden, alwaar mijn begeleidster met de sacrale woorden "voici on rentre dans le hammam" de deur naar deze uitermate vochtige, dampige, mistige, zweterige, warme, zwoele ruimte opende. Ik zag geen steek, ik kon niet ademen ("we laten eucalyptusolie verdampen. Dat is goed voor de luchtwegen en helpt beter te ademen" -> ademen?! quoi!) en ... de mozaïeken waren prachtig, de aankleding zo mystiek.
Ik voelde me goed. De vochtige lucht en het zweet namen mijn innerlijke demonen en zagetantes mee, druppelsgewijs. Ik mocht zitten, niets doen, genieten. Ik voelde mijn spieren zuchten van verlichting, ik voelde mijn hoofd joelen van blijdschap voor dat moment. En er zou meer komen!

Een smeerbeurt met iets kleiachtigs, liggend afgespoeld worden met douchewater dat mijn huid kietelde, zacht katoen, rustige tonen uit de Atlas en de Sahara, geuren in de lucht kronkelend in mijn neus, olie, warme handen, intense bewegingen, muntthee, rust, sensuele vrouwelijkheid, ik mag zijn, ik ben.

De vrouw, de gevoelens, de vormen, dat sensuele dat in ieder schuilt, dat lichaam, die geest. 't Is het effect van het buikdansen, maar dan kalmer.


P.S. Marrakech -> Brussel, ook slechts enkele minuten. Maar een lange weg ... op high heels, na een geoliede massage van o.a. voeten. Oui, oui ça n'a pas fait du bien.

Marokkaanse zen in Brussel

Vanavond. Vind. Je. Me. Hier.

Niet storen, aub.

'k Heb em!

Ja!! He's mine!!
Mijn wandellijn was niet echt recht te noemen en mijn tret was niet strak. Ik moest nog een paar keer met mijn ogen knipperen, want de slaap kleefde nog aan mijn met mascara bekladde wimpers. De tocht ging naar de Illy-koffie-stand. Cafeïne will save my day!

Verdwaasd sloot ik me aan op de wachtrij van dat hoopje ongeregeld. Kaddang! Boem! KLets! Tsjing! Stjakka stjakka!!!! Alerte Générale! Ik spotte Ikea's welbekende lettertype! Hij is er! Hij is aangekomen! Hier! Waar? Daar!!

Met cappucino in de hand, koffie over mijn chocoladebroodje, melkschuim klotsend verdwijnend, krant onder de arm, reisgids onder de elleboog ging het met fikse tret, laaiend enthousiasme, vriendelijke high richting Ikea-jobstudenten: jajajaja, ik wil er wel één, ik wil er één! Ik ben fan, ik ben zot, ik ben adept ...

Het gebouw mocht gebombardeerd worden, iedereen mocht Mexicaans ziekelijk neervallen, de aarde mocht beven ... ik had een doel: mijn consumptie-kuddebeest in me stillen. 't Ligt nu vredig te knorren en spinnen.

De banken en de verzeikeringen

"De bànken, de bànken zijn de schuld van alles" (met vet Antwaarps accent graag) One liners uit de film "Alles moet Weg". 't Laatste jaar heeft aangetoond dat Dhr. Lanoy niet meer voorzienig kon zijn toen.

Ik plak er een gekende, maar te weinig uitgesproken waarheid aan vast: "De bànken en de verzèkeringen, de banken en de verzèkeringen zijn de schuld van alles".

Ik ben tegen alles verzekerd: ik kan bloempotten van drie hoog laten vallen, ik kan konijnen, katten en honden doodrijden, ik kan mijn passagier kotsmisselijk rijden, ik kan de bliksem laten inslaan, ik kan flamberen met de dampkap aan, ik kan het water de avond ervoor opendraaien om te zorgen dat ik toch wel echt heet water heb om af te wassen, ik kan mijn MasterCard ongebreideld gebruiken om porno te bestellen, … goh, ik voel me godin te rijk dankzij de verzèkeringen.

Ik betaal voor dat godenschap. Om mijn hart niet telkens ongezond te laten overslaan, vergeet ik bewust hoeveel ik precies betaal. Het doet anders geen deugd die getallen onder ogen te komen.

Als ik betaal voor een dienst, verwacht ik weliswaar iets terug. 't Is menselijk. Ik ken niemand die zo altruïstisch is die zo'n som geld in het wilde weg gooit en niets terug verwacht. Zelfs van die jaarlijkse storting van meer dan € 30 aan Artsen Zonder Grenzen verwachten we iets terug: belastingvoordeel.

Dus als ik dan mijn vierwielende parel moet beschermen omdat de een of andere nitwit geen betere hobby vindt dan (mijn) handtassen stelen, dan vind ik dat die verzèkering daarin tussen moet komen. Niet zo vonden die lui van de verzeikering (neen, geen typfout). Oh, maar dat was buiten mijn rechtvaardigheidsgevoel, kattigheid en - niet te vergeten – soms toch wel schreeuwerige stem gerekend. Ze hebben netjes betaald, zoals dat hoort.

Maar ze blijven zich stoten aan die steen. Het is een steeds wederkerend verhaal van oneerlijk gepruts. Of wat te denken van het trucje"Total loss". Genuanceerd "Economische Total Loss". Klinkt chic, is niet chic. Niets zo laag trouwens als trucjes gebruiken om het spel te ontduiken. Bij dat trucje wordt er betaald, maar te weinig: ofwel de prijs van een stel sjoemelende schrootkleuters, ofwel de waarde van het gemotoriseerde wielvehikel van vòòr de aanrijding minus de geschatte waarde van de sjoemelaars. En vergeten de verzeikeraars: jaren betalen, dure aankoopprijs van iets nieuws, werkelijke waarde die negen op tien hoger ligt dan wat zij schatten, haren die ten berge rijzen van zo'n oneerlijk spel en dat de Lotto winnen nog altijd erg moeilijk is.

Vergeten ze ook: rechtvaardigheidsgevoel, tanden en goede bronnen.

Vergeet ik: dat ze het steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw en opnieuw zullen doen.