Betoverende fluit

Met mijn zwarte, gestrikte, gelakte semi-stiletto's onder mijn - dankzij hun aanwezigheid - gepimpte jeans fietse ik heel elegant naar het mooie schouwburggebouw van Leuven city. Reden van deze opgetutte verplaatsing: mijn allereerste échte opera. En oh wat was ik opgewonden, benieuwd, gespannen. Ik was er tamelijk gerust in dat Mozart's muziek me zou kunnen betoveren. Ik hou van Mozart. Hij is toegankelijk, zwierig, toch stijlvol. Wat wil je nog meer van een man?

Maar wat zou er gebeuren als de alt, de sopraan, de bariton hun tonen de lucht in zouden sturen? Blijkbaar: een algemene geamuseerdheid, lichte lachjes, geïntegreerde blik en een gevoel van welbehagen. Een sprookjesachtige wereld, waarin de vrouw wel duidelijk haar plaatst diende te kennen, over goed en kwaad, prinsen en prinsessen waarbij de eersten de laatsten redden; naar goede gewoonte.

Dankzij You Tube kan ik een beetje van dat alles naar hier brengen en verder versteld staan van de ongelofelijke, loepzuivere stemkwaliteiten... Nu klaar voor het zwaardere werk. Wel jammer dat ik dan de voorstelling van "Carmen", met een ticket op zak, gewoon gemist heb.

Dromen

Dromen. Je kan ze in vervulling brengen. Of toch ernaar streven ze te vervullen. Je kan ze echter ook nog even kneden, ervan proeven in je fantasie, glimlachend over dagdromen, verschillende elementen aan toevoegen enz. De kneedfase, dat is zo'n beetje waar mijn droom om met la mia machina naar Italia te tuffen zich bevindt.


Ik heb zo'n aantal voorwaarden en er is de praktische kant van de zaak. Ik vind een Cinquecento een vrouwenauto. Pardon, een vrouwenauto mét stijl, charme en een portie lef. Dus dat vraagt ook om zo'n inhoud: stijl, charme én lef. Die portie lever ik niet genoeg aan, dus er moet iets bij dat daarin complementair is. Ik heb zoiets in gedachten en het luistert naar "ciao, mia amica".

Een Cinquecento is een parel van Italiaans design. Gelukkig ben ik al twee jaar voordat ik mijn eerste rijdend icoon kocht begonnen met Italiaanse les. Ik ben voorzienend, ik weet het. Ik ben wel zo bescheiden om toe te geven dat ik niet de grote Alwetendheid ben, dus graag ook daar weer enige complementariteit. Ik ken het, die complementariteit.

Een Cinquencento stelt een bepaalde lifestyle voor: snel en vinnig in de Italiaanse città. Euhm, ok, daar wringt het schoentje, of de hooggehakte pump, nog... De Kesselse straten zijn me te onbekend, te bochtig, te veel van die idiote bloembakken om er vinnig en snel doorheen te sjeezen. En dan sturen ze nog Lijn-bussen langs die route!? Is dat nog te volgen? Ter mijner verdediging: het ding heeft pit op de snelweg en op de Kempische vlakte. Nu ja, daar kan je niet mee aankomen in een glooiende, smalle straat in La Bella Italia...

En er wringt nog wat: wij, stijlvolle, charmante, gehakte donne, willen wel onze crèmekes mee om aldaar stralend te paraderen voor de Italiaanse macho's. De Cinquecento heeft een kofferruimte: er kunnen net een grote en kleine plooibak van de Colruyt in. Hoe stijlvol. Maar er kunnen geen twee koffers van stijlvolle, charmante, gehakte donne in. En voorlopig is ons beperken tot één tube tandpasta, één reeks potjes, één mascara nog te veel.

Gelukkig dat het nu nogal fris is in Torino en we dus toch nog enkele maanden hebben om dat probleem op te lossen... En dan volgt na het kneden, het reizen. Will be continued.