Un modo di vivere

Piaggio weet het. Ik heb er eens even van mogen proeven. Het smaakte zeker naar meer.

Audrey Hepburn in Vacanze romane

Het: "Non è "solo" uno scooter: è un'icona, un modo di vivere,

un mondo tutto da scoprire."

El Tango de Roxanne, non de Ruth

Ik loop een beetje krikkel rond. Ik voel de drive, het kriebelt, goesting doorboort mijn bloedbanen. En ik moet me inhouden, want het kan niet. Grr. "Het" dat is tangoles volgen. "Kan niet" als in
- geen mannelijke danspartner tegen wie ik me bezweet zou willen aanschurken om de passie van de muziek te voelen
- geen mannelijke danspartner die voldoet aan het bovenstaande én die dan nog eens minstens 1m80 kan aanstrepen aan de meetlat
- een agendaplanning die al barstenvol zit
- een agendaplanning die voldoet aan het bovenstaande en waarin nog rekening gehouden moet worden met rustmomenten en me-time.

En dan te zeggen dat ze zeggen dat ze zien dat ik talent zou hebben. Voorlopig stil ik mijn honger naar deze dans met dit het 1248 keer afspelen van dit prachtig stukje film (alweer!). Zucht.

Vengo

Ik huurde de film Vengo (Tony Gatlif) afgelopen week. Ik was vergeten dat ik de prent al eens had aanschouwd op het filmfestival Open Doek in Turnhout. Tot dat besef kwam ik nadat de eerste 48 frames passeerden. Ik herkende de setting meteen: het dorre Spaanse land, de intrieste ogen van de hoofdrolspeler, de intense klanken van de muziek.

Het is echt niet zijn beste werk. Gadjo Dillo maakte me veel enthousiaster, maar er zijn nog meer weinige eindgenerieken geweest die me zo'n kippenvel bezorgden als deze.
Rijdend op een verlaten landweg, enkel de lichten van de koplampen, omhullende duisternis, pijn en verdriet ingepakt in het deken van het lied. De tristesse ontroerde me en deed me glimlachen door zijn ruwe schoonheid.