Persbericht

Ik had mail. Mail van Belga. Een persberichtmail. Met als onderwerp: Belg besteedt te veel tijd aan grasmaaien.

Ja! Ook ik trok ogen, fronste wenkbrauwen en iets wat moest doorgaan voor gegrinnik ontsnapte uit mijn mond. Dat je te veel tijd kan besteden aan klagen en zagen, aan kuisen, aan je werk enz. daar kan ik inkomen. Maar te veel tijd aan grasmaaien???! Hoe is dat nu mogelijk? Als het gras gemaaid is, is het toch gemaaid? En zijn er dan werkelijk van die freaks die elke milimeter dat het gras groeit, klaar staan met hun volautomatisch mormel om het er terug af te snijden?!

Artemisia on YouTube!

One of my bellydance teachers and founder of bellydance school (E)motion, Artemisia, is finally on YouTube!! In this clip she's performing a beautifull show at a festival in Capetown, South Africa. I love seeing her dance.
Watch, admire and enjoy!

Mood...

Bad, really bad! Be warned!

Bellydance princesses in Brussels

In een ietwat verloederde zuid-Brusselse buurt schuilt een klein pareltje van Marokkaanse Sahara-sfeer. Het was die oase waar de hafla zich zou ontvouwen. Ja, ontvouwen.

Want traag en gestaag begonnen vrouwen en meisjes, en hier en daar wandelend testosteron, binnen te komen en een plekje te zoeken. Iedereen kon niet snel genoeg zitten en zwijgen, voor mij. Ik zat al de hele dag te popelen om het beloofde programma aan het dansen te zien. Al dansend werd de belofte zonder problemen ingevuld: Artemisia, Soraya, Fédra, een trio uit de gevorderden-groep met hun sluiernummer, Razia natuurlijk en nog veel anderen.

Mijn ogen fonkelden (dit wilde ik ooit ook zo kunnen), een lach speelde om mijn lippen (het was zo mooi om te zien. De eerste solo van een meisje van de gevorderden was bovendien erg indrukwekkend!) en de muziek bracht beweging in mijn ledematen (ik wilde zelf samen met hen dansen). En dat geschiedde ook!

Een heerlijke en complete avond! Zo mogen er nog meer volgen!

Andere foto's en filmpjes (inclusief van de solo) , eveneens gemaakt door Adiva, zijn te zien op http://femke84.blogspot.com/!!!

Tajine geserveerd

Mijn eerste tajine (de soort maaltijd, niet het object) is een feit. Een goedgelukt feit zelfs. Tegen alle verwachtingen in. Ik had geen zin om te koken, maar gezien het feit dat ik hier de avond alleen doorbracht, was er niemand die ik als kok/butler/loopjongen/... kon aanstellen (de Went had het jammer genoeg nogal druk ;)). En een mens moet toch eten. Zeker eens mens die net houdt van versmeltende heerlijkheden. Dus ging ik aan de slag.

Een muziekje van Serdar Ortaç op een voldoende hoog volume blaasde Arabische feeling en energie de lucht in. Theelichtjes met gouden en blauwe gloed vervulden de functie van sfeermakers. Ik nam de veizel in mijn hand, duwde, draaide en overwon! De kruidenmix bovenop de aardappelschijfjes en de vis. Het geheel in de tajine-van-dienst: het Ikea-broertje van Creuset.

Tijdens de 40 minuten prutteltijd kwamen al de heerlijkste geuren voorbij gegolfd: ik ruikte de Romeinse olijfolie, het paprikapoeder, de mengeling van look, koriander en peterselie, de vis kon ik al bijna proeven, de tomaten die werden bekampt door de aardse smaak van groene paprika. Ik werd ongeduldig en hongerig. Mijn geduld werd wel dubbelendik beloond: het was echt overheerlijk! Smaken waren uitgebalanceerd, het gerecht was net nog vochtig genoeg.

Nu zit ik propvol.

Hafla Au Ryad!

Counting down: still 4 nights to go and then there's the show and hafla with Razia (picture), and with Artemisia and with (E)motion and with .... us! This time no cold chapel, but something what looks like a very nice Maroccan restaurant, Au Ryad.

I'm looking forward to the sound of Arab nights, drums, flutes; wrapped in a mystic, but lively atmosphere. Skirts stroking the air, veils waving and people cheering. Shimmering lights glowing. I want to move and be moved. To dance and to see dance. But above all, to enjoy.

Luckely, first there's my saïdi bellydance class with Sarah on Thursday. She's so lovely, so inspiring (she calls us naturals with the stick/cane! So of course she's inspiring!), so enthousiastic, she shimmies for hours and she likes us to do the same! Quit a teacher though!

Fluitsignaal

De werkdag zat erop. Comfortabel neem ik plaats in een wagon die iets of wat onaangenaam zuur ruikt. Je kan je dus afvragen hoé comfortabel dat was. Voordat de deuren onder een luid geluid sluiten en de treinbegeleider opstapt, bekijk ik gefascineerd de mensen op het perron.

En dan... was er een fluitsignaal. De deuren sluiten zich. De man in het grijze pak met de kepie/pet op draait iets in een al even muisgrijs bakje. Eén stap, twee stappen... en daar gaat de trein in een slakkengang het station uit... zonder treinbegeleider met kepie/pet. Zijn gezwollen pens liet het hem niet toe aan die snelheid te lopen om de trein te halen; de begeleider die moet lopen om zijn eigen trein te halen!

Slow, slow, slow

Ik was vanavond bij Pino. Het is te zeggen: in zijn restaurant. Eindelijk: jaren geleden al wilde ik zijn keuken smaken, maar mijn companie vond de ruimte te licht, te basic. Nu werd mijn geduld beloond en was mijn companie ook gezellig.

De kok stelde ons vaag en licht-schuchter het menu sorpresa in het lyrische Italiaans voor: antipasto met rode mul, primo met inktvis en ragu, secondo met San Pietrovis. Een witte wijn van Pecorino tekende de lijnen van de maaltijd af. Het was werkelijk verrukkelijk!

Ik ben helemaal in de wolken. Italianen weten hoe ze mensen gelukkig moeten maken, hoe ze mensen een goed gevoel moeten geven en hoe ze iemand voor even de zorgen en beslommeringen van elke dag moeten doen vergeten. Met zo'n drie ingrediënten doen ze je de hemel naderen. Serieus, ik zweer dat ik bijna sintepieter zag!

De hemel zag ik niet toen ik bij mijn koffie - uit een romantisch mooi kopje, van een Napolitaans karakter - mijn eerste grappa proefde. Niet te drinken! Het is iets voor mannen en ik ben dat duidelijk niet! Het brandde, het bracht mijn peristaltische beweging in verwarring en het was te bitter, te droog, te ... vanalles té!

Pino komt op mijn lijstje!

Unplugged

Eerste tekenen van een gevorderde leeftijd: ik krijg de behoefte om over muziek van meer dan 10 jaar geleden te beginnen jubelen.

Via mijn paps kwam ik in contact met wat heet "goede muziek" en MTV, destijds nog een zender met iets of wat smaak van muziek. En zo leerde ik dan natuurlijk ook de fameuze MTV Unplugged sessies kennen. De absolute topper van die reeks was toch wel zonder twijfel Nirvana.



Ik behoorde tot de "alti-klasse", droeg Dr.Martens vol overtuiging, wilde niks weten van aansluitende truitjes en opteerde liever voor gebreide slobbertruien en prefereerde muziek vol gitaarsounds en zeker geen house-beats. Je kan dus wel snappen dat ik reikhalzend, bewonderend en genietend de Unplugged-show van Kurt Cobain aanschouwde. Gebiologeerd zat ik naar de kijkbuis te staren. De video registreerde. Een dag later lag de cd bovenop de stapel.

Vandaag is mijn smaak verruimd, kies ik wel voor iets elegantere kleding, hou ik van een hoge hak en heb ik graag wat beats. Maar de cd Nirvana Unplugged beland nog regelmatig in de cd-lade. De video heb ik grijs gespeeld en is nu onvindbaar. Het is echt een sterk staaltje noten. Ik hoor nog steeds waarom ik het destijds zo goed vond, voor mij een kenmerk van goede muziek. Het is terecht een legendarische sessie geweest. Het is het gevoel dat de rauwe stem en de gitaren geven. Het beeld van Cobain op zijn stoel, de sfeer, de kleur.

Van het hart

Er moet me iets van het hart.

Ik ervaar een groeiende interesse voor dat toneelspel op een groen stuk gras met witte lijnen en elf acteurs aan elke kant. De interesse is te wijten aan de Italiaanse spelers met hun Latijnse charme. Godzijdank zijn die er nog, want als ik het in eigen land moest zoeken, had er van een groeiende interesse geen sprake geweest.



Zondagavond werd ik door een vriend toch gedwongen het toneel van die Belgen te aanschouwen. En wat zag ik daar?! Schande! Komedie! Aanstellerij! Ene Sterchele van ocharme Club Brugge doet gewoon de Luca Toni-move! Zonder blikken, zonder blozen! Je kan als hautain broekventje-slash-wannabe op deze manier toch niet zo'n meester kopiëren?!

De tv en Jonathan hebben het mogen aanhoren.

Start -to-run

Eerste vaststelling: het leven als alleenwonende is duur. In plaats van te zagen over "de arme studenten", kunnen ze beter medelijden hebben met "de arme alleenwonenden". Ik heb geen studentenkortingen meer, ik krijg geen zakgeld meer van mijn ouders (nu ja, theoretisch gesproken dan); ik krijg dat nu van mijn baas. Ik moet me nu naast voeding ook allerlei verzekeringen aanschaffen zodat toch wel zeker al mijn stommiteiten gedekt zijn (wat een uitdrukking!) enz. En dan mag ik nog blij zijn dat ik een perskaart heb.

Tweede vaststelling: om sociaal aanvaard te zijn, doe je best iets van sport. Anders zuig je nu of later de "ziekekas" leeg.

Derde vaststelling: ik heb ooit sport een beginnende verslaving (ok, dat is wat zwaar uitgedrukt) voelen worden. Als ik nu niets van uitputtende sport doe, voel ik me met de dag opzwellen. Net alsof er iemand een blaasblag in mijn lichaamsopening steekt en verwoed begint te pompen. Boller en voller word ik precies. Soms is het zo erg dat ik mijn spiegelbeeld niet meer vertrouw.

Eén + twee + drie = Ik begin terug met een conditiesport, deze keer op de goedkope manier: buiten met flodderende sportkledij. Het geld dat ik van vadertje staat ga terugkrijgen (dankuwel!) besteed ik nu liever aan mijn andere uitgaven dan het cadeau te doen aan het fitnesscentrum in de buurt.

Maar na mijn eerste start to run-beurt weet ik weer waarom ik niet buiten wilde gaan lopen, op plaatsen waar iedere geldbesparende jogger wil gaan lopen... Ik zie er namelijk uit als een overrijpe hobbelende tomaat. Ik weet het, ik weet het: mijn ruime herseninhoud vraagt veel bloed, maar tijdens het lopen wil ik mijn gedachten net leeg maken (klinkt minder tuttig dan "ik wil vooral afvallen en strakker worden")! En als ik in die toestand dan ook nog eens medegeldbesparende lopers en wandelende kroost tegenkom, slaat mijn hart over omdat het de taak "ik doe me zo cool en sportief mogelijk voor" erbij moet nemen en dat dat net te veel gevraagd is. Gevolg: hartritmestoornis en sneller buiten adem. En dan maar wachten op die runner's rush.

P.S. Het mag wel duidelijk zijn dat dit topic geen foto krijgt... :)

Oude passie

De dag baalde. De draai vond zich niet. Allerlei zaken stonden te popelen om afgehandeld of aangekaart te worden, maar de energie was spoorloos in de nacht blijven hangen. Het wilde niet lukken.

Maar een heerlijke maaltijd, afgerond met een pittige cappuccino bracht soelaas. Het tintelde, het kwam op gang, het begon te stromen, de avond leek te kort. De klok tikte, de ideeën spuiden. Mijn handen reikten naar mijn tekenkoffer, mijn verfpotjes, schetspapier, borstels enz. Een oude passie laaide op: schilderen en tekenen. Verdrinken in beelden en kleur: het is hetzelfde als golvend en sensueel opgaan in muziek. Weg van de wereld, weg van de zorgen.

Ter info: de mensheid zal jammer genoeg bespaard blijven van mijn "kunstwerk" daar het een grote mislukking werd. Niet getreurd, want er liggen nog ideeën in de lade die ongeduldig wachten op uitwerking!

Vloeken en tieren

Ik zou kunnen vloeken en tieren. Al weken heb ik last van een geblokkeerde woordenstroom. Voor een blog is dat nog niet zo'n ramp, maar als je van woordenstromen je beroep hebt gemaakt, neigt dat tot meer paniek. Hier zit ik nu dan te knutselen, uit te vegen en opnieuw aaneen te plakken. Woorden, zinnen, alinea's worden geboetseerd. Het resultaat is echter geen mooi beeldhouwwerk, maar een klunsig eerstejaars kleibeeldje. Zo was ik niet, zo wil ik nu ook niet zijn! Verdomme!!!

Ana Saïdi

Er was iets mis. Mijn heupen wilden niet mee, mijn shimmy lukte maar half, ik was de al in slechts minimale hoeveelheid aanwezige sierlijkheid kwijt en de concentratie liet het ook afweten. Twee weken geen dansles is niet alleen een marteling, het is ook absolute no-go voor techniek en sierlijkheid.
Op het saïdi-ritme dum-tak-dum-dum-tak probeerde ik de nieuwe, andere, volksere passen vol goede moed uit. Ik hield een imaginaire stok boven mijn hoofd en sprong op en neer, wiegelde naar rechts en naar links, trilde van boven tot onder... zonder vibe: als je ooit een drilpudding hebt zien drillen, dan weet je dat het op niet veel trekt. Ik was die drilpudding vanavond.

Maar passies doven niet snel uit, ook niet bij een drilpudding!

lunchtalk

Je hebt ze dus echt. Ze blijven niet meer beperkt tot zwarte letters op een wit papier, wilde verhalen uit tijdschriften en tv-series. Nee, vanmiddag botste ik op een levensecht exemplaar van vlees en bloed (ik heb het gecheckt en in de wang geknepen): een persoon die vrolijk zat te vertellen over de date van de avond voordien. Niets mis met dates. Alleen koos deze driedimensionale figuur ervoor om er subtiel aan toe te voegen: "ale, mijn seksdate". Een inleiding bleek niet nodig. Zoiets als een seksdate gaat blijkbaar als volgt: Je spreekt af om elkaar te zien... nu ja, "zien". Dan dingdong, de bel gaat, persoon 3D doet open en sekspartner verspilt zijn energie niet aan woorden, maar bespringt, kust, likt of weet ik wat persoon 3D. Basta, klaar.

Deze middag had ik geluk: geen details. Soms stromen die immers onverwacht wel degelijk je richting uit en is het moeilijk de lawine van opgesomde lichaamsplekken te weren.

Ik ken dit niet. Ik hou van het onverwachte.

Il corso d'Italiano

Twe weken "platte rust" voor de Belgische Italiaanse les. Voor een passie wil dat evenveel zeggen als een cold turkey ondergaan en leeg achterblijven. Ja, serieus, ben ik een drama queen?! Maar gisteren mocht ik weer plaatsnemen op de schuivende plastic stoelen, achter een vies en vuile, te kleine schrijftafel, voor een groengekleurd schoolbord en luisterend en kijkend naar mijn eigenste kruising tussen een bescheiden Belg en een rusteloze Italiaan: je moet zelf komen zien wat dat geeft!
De vermoeidheid die bij la mia amica de bovenhand had op lichaam en geest, kreeg echter geen vat op de pittige Italiaanse dialogen. Résultat: een vrolijke afsluiter van een lange en moeizame dag, die me weer deed dromen van Romeinse dagen, Toscaanse cene, Siciliaanse wijnen en midden-Italiaanse gelukzaligheid.

Mag ik toch ook in alle bescheidenheid nog even toevoegen dat dus die eigenste kruising afscheid nam van noi due (Beatrice e io, het mag gezegd worden) met de gevleugelde woorden: "Jullie gaan nog veel Italiaans leren. Jullie gaan ver komen met het Italiaans. Ik voel dat." En als een Italiaan iets voelt, kan je dat maar beter voor waar aannemen, nietwaar?!

Mood

Dromend en fantaserend...

Louis Theroux is back!

Mijn favoriete reporter/journalist/vragensteller is terug op de Belgische televisie: Louis Theroux! Met zijn al dan niet gespeelde naïviteit slaagt hij erin de vreemdste of meest ongewone geïnterviewden de meest confronterende, bizarre of juist gewone vragen te stellen waarop hij dan ook nog een vriendelijk antwoord krijgt. Iets waar bijlange niet elke interviewer in slaagt. Hij werkte al samen met Michael Moore (je weet wel, die van Bowling for Colombine, Stupid White Man, Sicko en Fahrenheit 9/11) en dat is te merken, hoewel Theroux wel toegankelijker, vriendelijker, oprechter lijkt.

Mijn journalistendromen zijn soms murw, maar zeker nog levend. Meewerken aan de wondere wereld van Louis Theroux of iets doen dat in de Belgische vertaling zou zijn van zijn stijl zou me zeker en vast liggen. Ik ben nogal sterk in naïeve vragen stellen, niet gespeeld, en kan gefascineerd zijn door de meest vreemde individuen. Wie heeft zijn telefoonnummer?

Sono ritornata e voglio ritornare!

Het was een eeuwigheid geleden (10 jaar zo leerde een brief over een schoolreünie me) dat ik nog in de Eeuwige Stad was. Voor een stad die je meezuigt in heden en verleden, die bruist en leeft is een decennia erg lang, te lang!

De Castelli Romani zijn de ideale weekenduitstap voor de Romeinen, dus nu ook voor ons. Dit is het vulkanische natuurgebied net buiten Rome. Het gebied is bespikkeld met zo'n 15 gemoedelijke stadjes. Bij ons is het vooral gekend van de Frascati-wijn. De stadjes, het Palazzo di Chigi (decor van Il Gattopardo), de wijn, de fonteinen, de bruggen over het dal, de vulkanische meren ... we leerden het allemaal kennen onder een stralende Italiaanse zon mede dankzij de hulp van een Italiaanse chauffeur. En dan bedoel ik het in de volledige betekenis van het woord: Italiaans, rijdens met een busje, maar stoppend, optrekkend, scherend, toeterend enz. Mijn voorraad Touristil werd gretig afgenomen door mijn compagnons. Godzijdank.

Na een gevleugelde tocht doorheen het Italiaanse platteland volgt ontegensprekelijk een heerlijke maaltijd. Bjéké en ik kozen daarvoor in de straatjes rondom piazza Navona een gezellig terrasje uit. Alles op en top Romeins, alleen een beetje veel jammer dat er een dikke Amerikaan naast ons plaatsnam. Iets wat niet bevordelijk is voor het genot. Dit scenario herhaalde zich bijna elke avond, gelukkig wel zonder de Amerikaan! We lieten pâtés, pasta's en ander Italiaanse culi-lekkernijen over onze tongen glijden, heerlijke wijnen werden uitgekozen en kriebelden onze kelen. La vità è bella.

Onuitgeslapen, maar gelukkig begonnen we aan de lesweek. School volgen in een van de mooiste talen ter wereld, in een van de indrukwekkendste Italiaanse steden, met een stralende zon boven je hoofd ... wat wilde ik nog meer? Uitstappen naar Trastevere, Campo dei Fiori, San Pietro, de Tiber, het Joodse kwartier, het Colosseum enz. bijvoorbeeld?! Rome is een openluchtmuseum.

We voldeden het hele lijstje. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat waren we op trot. We praatten in het Italiaans, we leefden op zijn Italiaans, we aten op zijn Italiaans, we dronken NIET op zijn Italiaans (dat laatste had wel jammerlijke gevolgen: een pijnlijke vinger, een blauwe bovenarm, woelige dromen, ontmoetingen met een zekere Andrea, verkeerde bussen, enz.), we discussieerden op zijn Italiaans ... Bellisismo!

Een geheel nieuwe ervaring deze week was mijn eerste klassieke concert! Samen met Sylvester, Trudi, Marilena en Beatrice trok ik naar het Parco della Musica, een nieuwe concertsite ontworpen door Renzo Piano voor een concert van het Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia. Zowat het beste klassieke ensemble van Italië. Dirrigent Vladi Jurowski begeleidde - inclusief zogenaamd sex appeal - strijkers in een stuk van Tsjaikowski en een van Stravinsky. Het was prachtig!

Heel Roma, heel de week, heel de ervaring... Het was genieten met volle teugen. Lachen, huilen (ja, dat ook - een licht beschonken moment), leren, ontdekken. En nu heb ik zo'n heimwee!! Ik wil terug. Ik mag terug. Niet naar Rome, niet naar Italië, maar naar mijn werk.