Abdij van Park

Een mooie herstdag, ideaal om een frisse neus te halen na een drukke tijd in het leven. Ik had met mijn nichtje Joke (nu ja, "tje", ze is bijna een jaar ouder dan mij) afgesproken om wat rond te wandelen aan de Abdij van Park. Een plaatje van Leuvense geschiedenis.

De eerste kastanjes lagen al op ons te wachten onder de bomen. Beelden van mijn kindertijd speelden door mijn hoofd, gekende herfstbladgeuren krulden onder mijn neus, een heerlijke ontspanning maakte zich van me meester.

De Abdij is een complex van prachtige gebouwen en vijvers omzoomd met riet. Vogels, reuzebomen, mooie planten, sierlijke druivenranken stralen in de herfstzon. De nieuwe kruidtuin was klein, maar daarom niet minder geurig!








Een prachtige, statige setting die normaal heerlijk zijn bezoekers in rust en idylle omsluit. Jammer genoeg zochten heel wat medemensen de tentoonstelling "In godsnaam!" op die er plaatsvond.

Achter elk hoekje schuilt er wel een nieuw plekje. Hieronder: de werkruimte van de imker, inclusief echte bijenkorven!

Jean en Mieke zijn nu man en vrouw

Het spel is aan het rollen: kindjes krijgen, trouwen, huizen en bouwgrond kopen, een hond of een kat nemen - sommigen zijn ook al tevreden met een goudvis of wat stofrag - de tuin onderhouden enz. Vrijdag was het trouwen aan de beurt: een goede vriend uit het middelbaar zou met zijn vriendin gaan bootje varen! En ik was uitgenodigd om dat met hen te vieren.

Hoofdpijn en dergelijke lastige kwesties meer zorgden ervoor dat ik aanvankelijk dacht niet te kunnen gaan, maar wat frisse lucht, peptalk met andere genodigde vriendinnen en een rustige treinreis zorgden ervoor dat de "goesting" overhand nam op de hoofdpijn.

Jean en Mieke terugzien was super: als ik met Jean praatte, merkte ik terug waarom we destijds zo goed bevriend waren. Het voelde meteen weer goed. Maar de bruid en bruidegom hadden natuurlijk veel meer mensen te spreken. Ik kon op zoek naar mijn vriendinnen-van-toen. Na even rondkijken, viel mijn oog al snel op "twee schoon madammen" en ik wist dat ik ze gevonden had!

Gekwetterd hebben we (lang geleden dat ik mijn stem nog eens moest gaan zoeken), gegierd van het lachen hebben we, elkaar gecomplimenteerd hebben we en een beetje gedanst hebben we.


Jazzalude zette de toon: funky, of course jazzy, tunes moesten de genodigden op de dansvloer lokken. Een arsenaal muzikanten ondersteunden de twee zangeressen, waaronder Marieke Van Looveren, die beide voorzien zijn van een schitterende, welklinkende stem. Nadien moesten dj's Funky Monk en Arwe-de- jij-stomme-hiphopchick (sorry, niet verwerkte commentaren ;-)) het werk afmaken.


Toen hakken té pijnlijke voeten veroorzaakten, platte schoenen en lang staan een kreunende rug bezorgden, ben ik vertrokken. Karo reed mee en op de tonen van den Justin evalueerden we de avond. We zagen dat het goed geweest was en wensten Jean, Mieke en Merel het allerbeste toe.

Anders?

De eerste filmworp van filmrecensent en goedlachse kaalheid Nic Balthazar is een ontroerende parel van een prent geworden. Beelden van online videogames worden afgewisseld met de eindeloze gedachtenstroom van Ben, een jongen die lijdt aan het syndroom van Asperger en daarom ook gepest wordt. Die pesterijen stuiten tegen de borst, de moeder-zoonrelatie is pakkend en Ben's wereld is puur. Emoties die elkaar niet alleen in de film, maar ook in de filmzaal bij de kijker voortdurend aflossen. Ze worden dan ook geruggesteund door ijzersterke en levensechte acteerprestaties, een prima soundtrack en een snelle, vloeiende montage. Dat er zo nog vele mogen volgen, Nic!

P.S. Klik op de affiche om een voorsmaakje te krijgen.

Hondjes

Afgelopen weekend was Ikea-weekend. Normaal een paradijs voor mij - als ik de meubels tenminste niet in elkaar moet zetten. En net dat moest zondag gebeuren. Gelukkig had ik hulp die meteen ook afleiding had voorzien: twee schattige viervoetertjes Polly en Jules (?), ik ben zijn naam kwijt, oeps.
Als kattenmadam hadden ze na zo'n 15 seconden mijn hart toch al veroverd. Zo snoezig, braaf en lief!

Atomium by Night

Het filmgala van de vereniging voor journalisten vorige week (zie A Mighty Heart) vond plaats in de schaduw van het atomium. Toen ik 's avonds vertrok, werd ik gewoon vrolijk van de mooi verlichte toeristentrekpleister. Lichtjes flikkerden op de blinkende ijzeren bollen. Ik leek terug een kind van 5 dat vol verwondering kijkt naar de cadeaus die het heeft gekregen van sinterklaas.

De trots om voor Dr. Paul te werken

Janssen Pharmaceutica is een begrip in Beerse en omstreken. In één adem zeg je immers ook "trouw, aangename werkgever, dynamiek, innoverend, ruimte voor initiatieven, voordelen, enz." (de lijst is tamelijk lang). Ik zou liegen als ik zou ontkennen dat er uit die lijst sinds gisteren een aantal begrippen verdwenen zijn.

Gisteren stond op elke nieuwswebsite te lezen dat Janssen 688 banen schrapt! 688!!! Waarvan 521 vaste mensen. De site in Beerse is het ergst getroffen.

Mijn vader werkt er al ... ik zou het niet weten ... jaren. Ik denk dat het een soort tweede liefde was: Dr. Paul had hem omver geblazen en aangestoken met zijn enthousiasme. :-) Altijd hoorde ik mijn vader met liefde en drive over zijn werk, over Dr. Paul, over het bedrijf praten. Het werkte ook aanstekelijk voor mij: toen mijn journalistendromen vage vormen begonnen aan te nemen, heb ik Dr. Paul mogen interviewen. In plaats van mijn vragen te beantwoorden, hadden we bij een kop thee een aangenaam gesprek - zoiets als grootvader met kleindochter - over school, dromen en ambities. Mijn interview zou hij later wel beantwoorden. Ik was verkocht!

En nu is de trots om voor Janssen Pharma te werken voorlopig omgeslagen in afwachten over wat er gaat gebeuren met de job van mijn vader. Ik volg het met argusogen, samen met de nationale pers en de zovele anderen die hopen op redelijk nieuws binnen twee maanden.

lijnrecht tegenover elkaar

Een aanrader:

Opnieuw een parel van een Italiaanse film naar een scenario van Daniele Luchetti en Antonio Pennacchi. Twee broers opgegroeid in hetzelfde arme Italiaanse arbeidersgezin, maar met een verschillend ideeëngoed. Niet zomaar de communist tegenover de fascist, maar een tekening van grijstinten, genuanceerde overpeinzingen en een niet te vermijden evolutie.

A Mighty Heart

Elk jaar sterven er duizenden journalisten bij de uitoefening van hun job. Irak voert de lijst aan van landen waar de meeste slachtoffers vielen, maar er zijn nog gevaarlijke plaatsen.

Eén van de gekendste slachtoffers is wellicht Daniel Pearl, journalist van de Wall Street Journal. Nog één interview wilde hij doen voordat hij met zijn zwangere vrouw uit Pakistan zou vertrekken. Hij keerde nooit terug.

In een snelle en direct-op-het-vel-zittende camerastijl heeft Michael Winterbottom het boek van Marianne Pearl, Daniel's vrouw, verfilmd. Dankzij de VJPP kon ik van een avant-première "genieten".

Bij het zien van deze film steeg het onbegrip voor fundamentalisme nog meer, de krop in de keel sloot mijn slokdarm af, allerlei gemengde bedenkingen spookten door mijn hoofd. Mààr deze film wakkerde ook opnieuw de kriebel in me aan die me altijd had voortgestuwd in mijn droom, ambitie om journaliste te worden. Een soort naïviteit die zowel Marianne als Daniel hoog in het vaandel lijken te dragen: door mensen te informeren, bijdragen aan een betere wereld.

Deze tragische gebeurtenis maakte voor Michael een einde aan zijn ambitie. Zijn ouders proberen zijn werk en waarden wel verder te zetten via de Daniel Pearl Foundation.

Oekraïne-Italië: waar ben je?

Di Natale nadat hij gescoord heeft. Bravo!

Woensdagavond 20u: we zaten met twee vol verwachting af te tellen totdat de grote wijzer op de 6 zou staan en de kleine nog aan het aarzelen was tussen de 8 en de 9. Druk besproken we al de mogelijke uitslagen van een voetbalmatch (ja, u leest het goed: IK schrijf hier over voetbal!) die voor Italië (een match met wie anders?!) doorslaggevend zou zijn voor de EK-kwalificatie. Werd me gezegd.... uhum. :)

Om kwart na acht was ons geduld op en stemden we al af op RaiUno, u weet wel, die zender met allemaal opgeblazen vrouwen, wandelende siliconentubes die ook reclame maken voor de witter-dan-wit tandpasta. Gelukkig geen spoor van dergelijke onvrouwelijke vrouwen te zien.

Tegen half negen kregen we de twee commentators te zien: achtergrond een groen veld, op hun hoofd een koptelefoon. Net twee teletubbies. Vol spanning wachtten we de voorstelling van de Italiaanse ploeg af (je denkt toch niet dat we alleen kijken om de bal over dat veld te zien rollen? Ook leuk, maar met die spelers erbij, is het dus nog leuker!). En daar was het: "buonasera" .... zzzzzzzipppp.... beeld weg. Met opengesperde ogen, adrenaline die zijn weg niet goed vond en dus zonder enige actie tenzij je een mompelend "wat krijgen we nu" actie kunt noemen, staarden we naar het grote zwarte gat van mijn kleine tv. RaiUno schakelde over naar betaaltv! Stelletje pipo's!

Nadat we lekker gevuilbekt hadden, onze teleurstelling een plaats hadden weten te geven en onze monden nog eens kwaad gevuld hadden met chips vonden we een magere troost op het internet: live verslaggeving. Geen beeld, maar wel de stand én commentaar op wat er gebeurt. Woordenboek Italiaans-Nederlands in de aanslag en vier ogen op het scherm. Er werd gegild, boe geroepen en gesprongen! Het was een levendige match.

P.S. Bij deze bied ik dan ook mijn excuses aan aan mijn onderbuur.

de voordelen van het openbaar vervoer

Beeld je in: twee personen op een lukrake avond op weg naar een willekeurige provinciestad in het land. De ene raast met zijn vierwieler over het netwerk van Belgische wegen, de ander hobbelt met het openbaar vervoer over datzelfde netwerk van wegen. Wie van de twee heeft de leukste rit?
Instinctief zou ik zeggen: X in de vierwieler (relaxter, minder kans op onpasselijkheid, rustiger, eigen tempo enz.). Mààr... gisteren bleek dat Y mocht profiteren van de voordelen van het openbaar vervoer, nl. dat het Openbaar is.

En zodoende ontmoette Y er een oude bekende (kennismaking en kortstondig contact dateert van zo'n 13 à 14 jaar geleden, decor: een cm-kamp in de Zwitserse Alpen) en al gauw werden die vele jaren kleurig ingekleurd met belevenissen. En daaruit bleek dat de oude bekende heel wat bekenden van Y ook kende. Er werd dus heel wat gekend!

P.S. Vul in: X=x; Y=Rh; oude bekende= Marieke H.; bekenden= Jef P+Lan+Nick Sch.+Joke J.+Bram-van-geschiedenis+Stijn M.

Blue Monday

Geen paniek allen, onderstaande berichten worden nog vervolledigd met bijhorende kiekjes. Een beeld is soms immers sterker dan wel 1000 woorden. Maar nog even geduld... Vandaag lijkt het wel mijn blauwe maandag, donkerblauw.

Eerste donkerblauwe wapenfeit: papieren zak met lunch, tussendoortjes (dan doe je al eens moeite om een halve fruitwinkel mee te zeulen), dorstlesser, paperassen, datgene dat zogezegd niet gelukkig maakt, maar je toch wel een aantal vrijheden verschaft, enz. lost en de hele opsomming van hierboven versiert de roltrap van perron 14 - of was het 15?
Daar stelde ik toch maar weer vast dat de mens niet altijd zo'n sociaal wezen is als dat men zo graag beweert.

Tweede donkerblauwe wapenfeit: eten weg, fruit weg (goodbey gezond eetpatroon) en een deel van mijn zogezegd niet gelukkig makende papiertjes weg. Met een gezicht als een donderwolk en volop mijn onhandige kant tentoonspreidend wandel ik verder naar het werk. De consument moet immers bediend worden!

Derde donkerblauwe wapenfeit: een bepaalde verhuurder blijkt zijn kuren nog steeds niet kwijt te zijn.

Vierde donkerblauwe wapenfeit: je hebt de kleurenprinter zelden nodig, want je tracht op een ecologisch verantwoorde manier de consument ten dienste te staan (naturalmente!), maar die ene dag dat je het ding dan echt eens wil gebruiken, weigert het toestel dienst! Natuurlijk, ik ben de laatste x-aantal levensjaren nog niet gaan biechten en ik vervloek meneer-van-hierboven met de regelmaat van de klok: is dat dan mijn straf?

Ondertussen staat de barometer gelukkig al wat meer op lichtblauw. :-)

27 jaar

Vervolg
... Na het volbrengen van een dagtaak die in het teken stond (zoals al drie jaar en een maand - op een dag na - het geval is) van de consument begaf ik me naar L-town.

Bij Dries aangekomen heb ik Joris' voorbeeld gevolgd en de jarige zijn cadeau overhandigd. Wensen en bedankingen werden uitgewisseld en gevolgd door een rondje pannekoeken-met-choco smullen. Een wijs man zei immers ooit: Life is too short, eat dessert first. Een spreuk die me meestal op het lijf geschreven is!

De "quasi" moest voldoen aan onze andere eetwensen. Samen met mama Van Gestel, broer Van Gestel en jarige Van Gestel mocht ik mee aanschuiven voor een lekker varkenshaasje.

En zoals meestal valt er in de Leuvense binnenstad wel wat te beleven op de heen- en terugweg: na een jaarmarkt en een dag vrij wegens Leuven kermis strompelde het door de stad vol dronken mensen, op de achtergrond begeleid door de housebeats en felgekleurde neonlichten van de attracties. Verderop bracht de Grote Markt hulde aan het 200-jarig bestaan van de Leuvense brandweer met een groot bloementapijt. Zoals altijd mooi om te zien, maar een snel verval naar vervaagde schoonheid is zelden te vermijden.

Een aangename avond begin september (hoewel... het leek eerder begin december te zijn).

P.S. Dit lijkt wel een soort aankondiging van mijn "blauwemaandagweek". Ik had het dus kunnen zien aankomen. :)

Birthday Times

Op de één of andere manier zijn november en december ideale maanden om als koppel samen te hokken en te doen waar volgens verschillende heren hierboven de mens voor gemaakt is: de voortplanting. Ik baseer mijn stelling op het aantal verjaardagen dat deze tijd van het jaar in mijn omgeving plaatsvindt: veel.

Vrijdag was het de beurt aan mijn moeder. Integenstelling tot de vroegere uitgebreidere drank- en eetfestijnen werd er nu niemand uitdrukkelijk uitgenodigd: degene die kwamen, waren welkom. Drank en snoeperijen bleven present. Home made plattekaastaart en apfelstrüdel, kaasschotels met Engelse stilton en bubbels verleidden de schare aan gasten. Nonkels, tantes, vrienden, broers, vrouwen, mannen, er werd gekeuveld en gediscussieerd dat het een lieve lust was. En ik geloof dat Lieve er ook lust aan had.

Vandaag mag Dries vieren dat hij weer een jaartje heeft volbracht op Moeder Aarde! Veel meer kan ik nog niet vertellen: een deel van mijn cadeau ligt nog "in productie", het andere deel kan ik straks pas geven en eventuele bordjes calorieën zullen ook pas vanavond verorberd worden. To be continued...