Belangrijker dan mijn zielenroerselen

Elke dag biedt het nieuws wel stof tot nadenken. Vandaag stuitte ik op het bericht in DeMorgen dat het in sommige delen van Papoea-Nieuw Guinea gebruikelijk is om familieleden die aids hebben wegens radeloosheid levend begraven. Aanleiding van deze praktijk: de vrees om de ziekte over te krijgen en de onmogelijkheid om zelf voor de zieke familieleden te zorgen.
Bovendien worden hier en daar eveneens vrouwen van hekserij beschuldigt als zich in hun gemeenschap een ziektegeval voordoet. Om het "kwaad" te bezweren, zouden de vrouwen eerst gemarteld en dan vermoord worden.

Ik kreeg vies kippenvel van het bericht. Het kneep mijn keel dicht. Ik vond, en vind, het stuitend en verschrikkelijk dat mensen tot zulke dingen gedreven worden. Het doet me nadenken: wij hebben het hier zo goed, maar niet iedereen (en ze zijn met veel) heeft dat geluk. Ik wil er iets aan doen, maar ik weet niet goed wat.

1 maand

Bijna 1 maand ben ik nu online met mijn "niet zo speciale" blog. Tijd voor een kleine evaluatie? Bezinning? Bespiegeling?

Ik geloof dat de mens van nature lichte voyeuristische neigingen heeft. Kijk naar het aanvankelijke succes van tv-programma's zoals Big Brother en consoorten, of hoe we binnen proberen te gluren in een woning waar licht brand, of het verhaal van de net verschenen prent Disturbia, of het succes van bloggen. Hoe meer we in iemands leven kunnen piepen, hoe gezapiger we ons leven of stukken ervan kunnen aanvaarden, opsmukken of aanpassen.

Ik heb er geen probleem mee te bekennen dat ik graag mee doe aan sommige vormen van voyeurisme, maar ik ben er nog niet goed uit of ik mijn wereld zelf helemaal wil openstellen voor andere voyeurs. En dat vraagstuk spookt nu vaker in mijn hoofd door de start van deze blog. Ik wil best wat vertellen, maar niet alles. Bepaalde dingen laten zich niet vertellen via een website, vriendschappen wil ik niet beperkt zien tot op deze blog, emoties evenmin.

Dus, waar trek ik mijn grens? De toekomst zal het uitwijzen.

jep, definitely!

Ik kon de lokroep toch niet weerstaan... Het klonk te zeer als een feestje. En Sven van Hees staat toch wel bekend om zijn fijne dancetunes! En wat kan me nu meer ontspannen dan dansen - of toch hetgeen wat daarvoor moet doorgaan?

Ik kwam er laat aan en de vorige bands (o.a. de band van Marieke Van Looveren) hadden hun werk blijkbaar goed gedaan: het pompte, het bruiste, het danste, het dronk, het lachte, het was er! Sven van Hees maakte mooi af wat de anderen begonnen waren.

En de scouts- en familie Aertsclan zorgden met plezier voor de kers op de taart: Dries liet elke vezel van zijn lichaam meedijnen op de technobeats, Bert VL had zijn kids veilig ondergebracht en ging met veel schwung en charisma tekeer, zijn broetie deed hetzelfde (als hij geen foto's van deze zwalpende lichamen aan het nemen was), de Engelsmannen Thijs en Brecht lieten een potje Londonse show zien en samen met ons Joke en Ellen probeerde ik voor wat vrouwelijk tegengewicht te zorgen. Ik denk dat we daar zeker in geslaagd zijn! Dat was natuurlijk niet zo moeilijk. Deze twee shakers waren al even opgewarmd en in vorm... Het feestje werd afgesloten in de Nok, maar dit ego koos toch maar voor haar bed en een boek.

de Stille Kempen een partybuurt?

Op dit moment golven de pompende bassen van Sven van Hees over 't Geiteblak aan de Konijnenberg, vermoed ik, aangezien het duidelijk is dat ik nu aan mijn laptop zit te schrijven.

Ik was het vergeten, maar werd ingelicht dat het jaarlijkse zomerfestivalletje - slash - vrijpodium van JH de Nok plaatsvond. Ik had andere dingen aan mijn hoofd: wegkruipen op de zetel voor de tv met de avonturen van Sam Ryan in Silent Witness (foto). Zaterdagavond op Canvas betekent immers Britse detectives. En ik heb ze het liefst met vrouwen in de hoofdrol. Is dat de feministe in mij?

Nu ik ingelicht ben over de aan de gang zijnde festiviteiten op 2 km afstand begint het toch te knagen. Het dekentje vliegt van mijn benen af en terug erop. Wat zou ik doen? Lekker knus, saai en burgerlijk op de zetel blijven zitten of checking the party out?

de Stille Kempen een ghettobuurt?

http://www2.vrtnieuws.net/cm/vrtnieuws.net/nieuws/regionaal/Antwerpen/070823_Vosselaar_cafemoord

Een opmerking met een lach, deze titel, maar eigenlijk is het niet om te lachen: mensen die elkaar in ruzies neersteken. Praten is niet altijd makkelijk, maar toch wel zeker en vast beter dan elkaar benaderen met wapens.

Ikea :(

Nog steeds geen Ikea-boek in mijn brievenbus.

Dankzij een attente collega/vriend heb ik de nieuwe catalogus wel al eens mogen voelen, ruiken en bekijken.

En dankzij een andere collega/vriend mag ik zelf de Ikeacover sieren, uhum. :)

En vanavond ga ik dan maar al eens op prospectie ... Ikea is altijd een beetje een dagje uit.

Triest

Een trieste evolutie:
in de EU en de landen van de ex-sovjetrepubliek is het aantal door haat en discriminatie geïnspireerde misdaden, die soms dodelijk aflopen, nog nooit zo talrijk geweest, aldus Human Rights First.
Mensen worden in het wilde weg aangevallen, bekogeld met eieren, neergeschoten, enz. gewoon omdat ze houden van iemand van hetzelfde geslacht, omdat ze iets donkerder of lichter zijn dan hun omstaanders of omdat ze naar een andere god luisteren dan de aanvaller.
Zielig, erg, dom, kortzichtig.

Oosterse dans ...

... Bij ons beter bekend onder de noemer "buikdans".

Ik hoor graag de ritmes van de Arabische wereld, ik zie graag de soepel bewegende lichamen net als de kleurrijke stoffen die zweven op de luchtstromen teweeg gebracht door de heup- en armbewegingen. Het is dus niet zo vreemd dat ik het zelf eens aan den lijve wilde voélen.

En zaterdag heb ik het gevoeld! Ik heb gevoeld dat het niet eenvoudig is je heupen, armen en schouders te beheersen zodat een vloeiend geheel ontstaat, dat het niet eenvoudig is om een zekere sensuele vrouwelijkheid ten toon te spreiden, maar dat het wel erg fijn is om te ontdekken wat er onder je hoofd zit! Dat vraagt misschien om meer...

Ikea in de bus?

Vanaf vandaag worden de nieuwe Ikea-catalogi verstuurd! Ik tel al af... Elk jaar kijk ik hiernaar uit. Lekker ideetjes opdoen enzo. Heerlijk.

Met dank aan Luc DV voor de foto!

Toerist in eigen land

15 augustus, in de Kempen beter bekend als "moederkesdag" vonden Dries en ik de uitgelezen dag om lekker toerist in eigen land te spelen. Onze respectievelijke moeders en grootmoeders bevonden zich immers zo'n 90 kilometer van ons vandaan en dus haddden we niemand bloemen of kussen te overhandigen.

Onze bestemming: Brussel! Meer bepaald: het atomium. Sinds het monument begin dit jaar terug open ging na een renovatie van een jaar en het de voorbije weken genoemd werd in de Belgische kranten als een toeristische topattractie (ik dacht zelfs in Europa, kan je dat geloven?), wilden we the place met onze eigen ogen wel eens gaan uitchecken.

Druk was het er zeker, hoog en glimmend torent dit reuzegroot ijzeratoom ook boven ons uit, maar veel valt er nu ook weer niet te beleven. Een blitzbezoek om te besluiten dat de Brusselse binnenstad meer te bieden heeft.


Waren we niet minstens een meter 80 geweest, hadden we geen olijfvormige ogen gehad en een stekende neus, men had gedacht dat we verloren gelopen Japanse toeristen waren. We hebben het immers allemaal gezien: Manneke Pis, Jeanneke Pis (ik zweer het, die had ik nog nooit gezien!), de Grote Markt, de Rue de Boucher, de Beurs enz. Dit alles te midden van een gezellige drukte.

Maar na enkele uren Brussel lokte de Leuvense rust, netheid en vooral mosselen ons toch weer. Daarna nog een Vlaamse film en onze Belgendag was geslaagd!

De Oude Markt rockt en shaket

Marktrock past eigenlijk ideaal bij de stad Leuven: gezellig, gemoedelijk, niet te groot, gezonde ambities. Al 24 edities lang wisten ze die waarden hoog te houden, tot na de festiviteiten in 2006 duidelijk werd dat het financieel te krap werd. Gevolg: boeken toe en geen Marktrock meer in Leuven. Maar dat was zonder een paar enkelen gerekend, die de ziel levend wilden houden. Oef!

Dankzij hen kon ik zondagavond samen met Dries de sfeer van de binnenstad weer gaan opsnuiven. Weer vaststellen dat Leuven toch meer is dan alleen de studenten, dat Leuven best weet hoe te feesten en dat Leuven dat combineert met manieren en stijl. Af en toe dan toch.

Heerlijk vond ik dat: me onderdompelen in de massa, met op de achtergrond Kanye West die het Ladeuzeplein met beats and rhymes in vuur en vlam trachtte te zetten. Als toeschouwer zònder bandje - aan de rand van het plein - klonk het alvast niet echt denderend. Alle bastonen leken wel om een plaatsje te vechten. En in het midden van die "survival of the strongest bass" hoorden we vaag iemand erg enthousiast "Ruthje!" roepen: Ranja, een fantastisch leuke collega van me.

Effe lekker kletsen, zoals we dat zo goed kunnen, en dan Ranja terug gaan shaken en Dries en ik verder het festivalparcours gaan verkennen. En daar hoorde voor hem natuurlijk een steekproef bij naar de vette festivalburgers: smakelijk.

Terwijl de ketchup, mosterd en mayonaise nog de peristaltische bewegingen van Dries' keel aan het volgen waren, was mijn gsm al drie keer overgegaan zonder dat ik er iets van merkte. Afzender: mijn dierbare collega. Ze wist me te verrassen met twee tickets, dankzij haar eega die - zonder namen te noemen - wel wat te zeggen heeft als het aankomt op de sponsoring van een telecommunicatiebedrijf dat voor particulieren in actie schiet in Vlaanderen en Brussel. Uhum.

Blij als kleine kinderen met én cadeaus van Sinterklaas én paaseieren én een reuzeverjaardagspak trokken we terug richting Ladeuzeplein. Deze keer om binnen de festivalwanden te genieten van optredens, in gezelschap van Ranja en bovengenoemde persoon X aan wie we dit te danken hadden! Superformiweldigomnifantastisch.







Maar luxebeesten als we zijn, wilden we meer: we wilden shaken, onze benen strekken, lekker bootylicios loos gaan, enz. (Wat Incopy o.a. al niet met een mens kan doen). Eén missie: richting Oude Markt waar Daan en vervolgens Discobar Galaxie naar goede gewoonte alle bellen van de hemel lieten klingelen en het een echt feestje werd! Dries vergat even alle rariteiten die zonnecellen in spe kunnen forceren, Ranja vergat op slag dat Incopy een programma van Adobe is dat langs geen kanten werkt op TA en ik, ik vergat gewoon dat er mensen rondom mij stonden die misschien een tikje verbaasd keken naar we hoe we dansten. Maar ach, wat maakt het uit?! Grazie mille voor de fijne avond nog!

La bella Italia!

Benvenuto in Milano, Italia! Ciao! Va bene?

Juli in Milaan = heet, heet, heet! Caldo, caldo, caldo! Het kwik in de temperaturen leek zelfs te koken, ik vermoed dat de 40° gepasseerd werden, met gemak, maar zeker ben ik niet. Vanaf het moment dat Stien en ik opstonden tot het moment dat we onder de lakens kropen voelden we de druppels zweet de contouren van ons lichaam beschrijven. En ik kan je verzekeren: dat is na enkele uren al niet meer zo aangenaam.


Een levende modestad, maar waar is al de mode? En waar is al de charme? Dat waren zowat mijn hoofdbekommernissen op dag 1 en dag 2, naast "geef me snel wat water! Op vraag 2 kreeg ik de tweede dag een redelijk bevredigend antwoord toen de Duomo in zijn extravagantisme (bestaat dat woord überhaupt?) voor ons opdook. De binnenarchitectuur is de tegenpool van de buitenzijde: sober.

La risposta op vraag 1 moest wachten tot de daaropvolgende dag. Rondslenteren, je weg zoeken, de atmosfeer opsnuiven, genieten, ... het is echt allemaal vermoeiend als er een brandende zon aan de hemel staat, geloof me! Modestad is Milaan in de Via Como en de Via Bonaparte (het was in ieder geval iets dat verwees naar Napoleon!). Armani, Gucci, Prada, Vuitton enz. Ze staan er broederlijk naast elkaar, ons lonkend naar gekoelde ruimten (ik verdenk de architecten van die panden ervan de straat zo te hebben ingedeeld dat shoppers altijd een broeierige zon op hun hoofd hebben staan zodat het niet bij window shoppen kan blijven, maar ze noodgedwongen naar binnen vluchten). Onze portemonnee bleef aan de andere kant van het spectrum noodsignalen uitzenden: dit zijn de boetieks voor de mensen die niet in een school staan of zich niet ten dienste hebben gesteld van de consument (wat een contradictie).

Arrivederci Milano! Het was mooi voor enkele dagen.

De trein zou Stien en mij richting Gardameer brengen. Ik verlangde naar de bergen, het water, het zuchtje wind dat af en toe verrassend zou opspelen, oude Italiaanse charme, handgebaren, kerkklokken, pleintjes en markten ... Ken je het?

Na het hectische, bloedhete Milaan wachtte er ons nog een weekje van lekker eten, drinken, relaxen, stadsbezoekjes en gewoon Dolce far niente al lago del Garda! Heerlijk!

Aber vergessen Sie die Deutsche Leute nicht! Dat was dan weer vreselijk. Verwonderlijk hoe die uitersten toch vaak zo dicht bij elkaar liggen! Ma non ho parlato tedesco, sei pazzo!? Ho parlato molto italiano, nah! (en beeld je de bij elkaar genomen vingertoppen er maar bij). :-)

Broeties

Een dikke twee maand. Zo lang is mijn broer ondertussen getrouwd met zijn Inge. Ik vind het allemaal super, maar ja, dat kan je niet blìjven herhalen!

Vanavond kwam hij de door mijn vader ontworpen uitnodigingen voor zijn housewarming party oppikken. Ja, een eigen huis hebben de twee ook net betrokken. Mijn broer is er nu officieel "iene van't Haaiend".

De vrouw...

Fermìn Romero de Torres geeft Daniel Sempere in het boek De Schaduw van de Wind een initiatie "vrouwen versieren": "Het goede laat op zich wachten. Er zijn daarbuiten pummels die geloven dat als ze hun hand op de kont van een vrouw leggen en zij protesteert niet, ze de buit binnen hebben. Beginnelingen. Het hart van de vrouw is een labyrint van subtiliteiten dat de onbehouwen geest van de man uitdaagt. Als u een vrouw werkelijk wilt bezitten, moet u denken als zij en als eerste haar ziel veroveren. De rest, dat zoete, zachte omhulsel waardoor je je verstand en deugdzaamheid verliest, is een extraatje."

Filmtips?

Ziyi Zhang in House of Flying Daggers

Eigenlijk ben ik benieuwd naar jullie favoriete films... Welk zijn absolute aanraders, absolute mijders, enz.?

Please tell me! Ciao

Hallucinant or is it me being naive?

Voetbalclub Genk speelt vanavond uit tegen FC Sarajevo, op een plek waar 12 jaar geleden nog hevig werd gevochten. Op de oefenterreinen naast het voetbalstadion werden massa's slachtoffers van die oorlog begraven, wegens plaatsgebrek. De foto op pagina 25 in DeMorgen toont een hobbelig, zanderig terrein bezaaid met houten grafzerken. Op de achtergrond het voetbalcomplex.
Vandaag is de plek nog steeds een kerkhof: de houten zerken werden vervangen door witte stenen exemplaren, de grond werd gelijk gemaakt.

Luguber beeld, hallucinant, wat draait de wereld toch vreemd, ...

Do the Mojito!

http://nl.youtube.com/watch?v=5RFxGn6C6ak&mode=related&search=

Lekker feestje, lekker drankje!

Om 21u in de Zwaan

Een sms van mijn nicht Joke: "zin in een gezellige avond? Afspraak om 21u in de Zwaan." Dat klonk aanlokkelijk.
Eerst wat in de lokale herberg genuttigd om vervolgens richting Turnhout te gaan. Café Hof Ter Duinen (op de Merodelei ter hoogte van het college) is immers overgenomen en oude bekende Mathijs (zo bekend dat ik zijn achternaam niet meer weet ;-) ) blijkt er te werken. Dat vraagt dus om een check.

Jammer genoeg was er een privéfeestje aan de gang, dus moesten we noodgedwongen verkassen naar het centrum van de binkenstad. Het terras van loungebar Flavours moest volstaan.

Wie staat er op de foto (maar is niet altijd te zien)? Sofie, Dries Sch, Stef J, Wim, Ward, Pieter, Stien, Cédric, Joke en Dries.

Een dagje naar "'t Stad"

A'pen, aka 't Stad. Normaal een te mijden plek op zaterdag, naar mijn bescheiden mening. Aangezien een gepland babybezoek niet kon doorgaan, hadden Sarah, Jonathan en ik afgesproken om een lekker dagje te genieten in de schaduw (en zon) van de kathedraal: rondkuieren, terrasje in de zon op't Zuid, snel hapje eten en vooral lekker kletsen over "de dingen des levens". Heerlijk gewoon om dat met vrienden te doen! Wat een luxe...







De Meir, aka winkelparadijs, maar absoluut te mijden op een zaterdagmiddag!!! Nu ja, ik kom ook altijd terecht waar ik aanvankelijk van zeg: daar ga ik niet heen. :-) (tegendraadsheid?)







Wel leuk is de straatanimatie. Dat creeërt toch een echte vakantiesfeer, zeker als de zon boven je hoofd brandt en de verse vruchtensappen je van overal worden aangeboden. Dit duo is vader en zoon die de meest exotische en pompende ritmes uit hun djembees wisten te slaan. Ze kregen zelfs twee oma's aan het dansen.

P.S. Voor de geïnteresseerden: de jongen werkt in de Antwerpse Apple-store op de Melkmarkt.

















Een toevallig ontdekt pareltje: juweelatelier Atable op de Steenhouwersvest.
Een winkeltje van de drie vriendinnen Eva, Sara en Gerritjan met prachtige romantische creaties. Mama's, vriendinnen of liefjes te verwennen....?












Terrasje doen, hapje eten, ... Met Sarah en Jonathan en een verfrissende Martini Rosso. Salute!

De Vliegeraar (Khaled Hosseini)

Vakantie... Het ideale moment om goede pageturners te verslinden. Niets aan het hoofd, de zon aan de hemel, af en toe een briesje en een plekje tussen zon en schaduw om je af te zonderen van de realiteit en je te storten in het verhaal van een ander.

Deze keer was het tijd voor De Vliegeraar van Khaled Hosseini. Mijn moeder had de titel van een vriendin van haar die beloofde dat het prachtig was. Een goede vriendin van mij had het me ook al meermaals aangeraden en zelfs de kranten- en tijdschriftenjournalisten leken het voor één keer allemaal eens.

Hassan en Amir, de Sultans van Kabul zoals ze in een boom kerven, groeien in hetzelfde huis op, als broers. Toch is er een verschil in stand en dat lijkt een duidelijke lijn te trekken door hun leven, hun fantasieën, hun dromen, hun toekomst.

Na het grote vliegerevenement voor de kinderen van Kabul, waarbij Amir het hulpje is van Hassan - de vliegeraar, komt de vriendschap en loyaliteit van beide jongens danig onder druk te staan. Hassan was getuige van een vreselijke gebeurtenis. Amir was het slachtoffer.

Drie dagen had ik nodig om dit ontroerende, stuitende prachtwerk uit te lezen. Vanaf pagina 1 tot pagina 352 was ik gekluisterd aan de belevenissen van een jongen uit de bevoorrechte Afghaanse klasse en een Hazar-jongen. Achtergrond is een Afghanistan dat van een bloeiend, levend en stabiel land verandert in een land in burgeroorlog, geteisterd door de "godsdienstige" wetten van de Taliban, de inval van de Russen enz.

Het boek zit onder mijn vel.

Religious Truths

Taoism: Shit happens
Buddhism: If shit happens, it isn't really shit
Hinduism: This shit has happened before
Islam: If shit happens, it is the will of Allah
Catholicism: Shit happens because you deserve it
Protestantism: Let Shit happen to somebody else
Judaism: Why does shit always happen to us?

Waarschijnlijk wel voor nuancering vatbaar, maar toch een onderscheid met een knipoog ...

Zomer, summer, estate????

Zomer in Kessel-Lo, België (donderdag 2/08/2007, 10.20u)

VERSUS

Zomer aan il lago di Garda, Italia (inclusief goed in het vel zittende Duitsers) (maandag 23/07/2007, nel pomeriggio)