'T was met half dichtgeknepen ogen dat ik het recept in het laatste nummer van Jamie overpeinsde: chocolade en rode biet. Een fractie van een seconde deden die ingrediënten de pupillen vergroten. Het was die fractie dat ik meteen ook dacht wat voor mooie oplossing het zou bieden aan de ettelijke roodroze bollen in de groentelade van onze koelkast: chocolàde en rode biet.
.JPG)
Ik vind rode biet een prachtige groente: als je ze verwerkt, kleur je immers alles roze. Schitterend gewoon. Alleen, van smaak kan de knol me niet altijd overtuigen: ik proef het zand, de grond, de aarde. Heel leuk om je verbondenheid met Moeder Aarde aan te scherpen, maar die verscherping heb ik niet maandelijks nodig.
Chocolade en rode biet. Ik zag het wel. Ik proefde het zelfs al in mijn gedachten. Ook pure chocolade van goede kwaliteit heeft iets "droog" en "aards" in zijn smaak. Rode biet zou dan misschien wat frisheid kunnen toevoegen. "Interessant", bedacht ik me met die half dichtgeknepen kijkers van me.
Raspen en mengen maar: 250 gram pure chocolade smelten, 3 eieren luchtig kloppen met 200 gram suiker, 100 ml zonnebloemolie onder mengen. 100 gram bloem, een theelepel bakpoeder, 50 gram amandelschaafsel, 250 gram geraspte rode biet en een druppeltje vanille-essence. En dan bakken maar.
.JPG)
Nou, "interessant" was het wel. "Small, dark & handsome", zoals Jamie Magazine titelde, was het ook wel. Gedeeltelijk dan toch. Wat nu met de smaak: dat aardse, dat zanderige, dat pure? "Ja ...", zeg ik dan met half dichtknepen ogen, "... die is toch wel bizar". Het lijkt ergens te matchen, maar af en toe lijkt het alsof ik mijn tanden zet in een cakeje dat ik heb opgeraapt uit de zandbak.
Minder biet, minder zandbak, meer aarde: dat zijn de plannen voor de volgende poging. Want het heeft wat: chocolade en rode biet. Trouwens, nu liggen er nog vier bollen in de koelkast.
.JPG)
Ik vind rode biet een prachtige groente: als je ze verwerkt, kleur je immers alles roze. Schitterend gewoon. Alleen, van smaak kan de knol me niet altijd overtuigen: ik proef het zand, de grond, de aarde. Heel leuk om je verbondenheid met Moeder Aarde aan te scherpen, maar die verscherping heb ik niet maandelijks nodig.
Chocolade en rode biet. Ik zag het wel. Ik proefde het zelfs al in mijn gedachten. Ook pure chocolade van goede kwaliteit heeft iets "droog" en "aards" in zijn smaak. Rode biet zou dan misschien wat frisheid kunnen toevoegen. "Interessant", bedacht ik me met die half dichtgeknepen kijkers van me.
Raspen en mengen maar: 250 gram pure chocolade smelten, 3 eieren luchtig kloppen met 200 gram suiker, 100 ml zonnebloemolie onder mengen. 100 gram bloem, een theelepel bakpoeder, 50 gram amandelschaafsel, 250 gram geraspte rode biet en een druppeltje vanille-essence. En dan bakken maar.
.JPG)
Nou, "interessant" was het wel. "Small, dark & handsome", zoals Jamie Magazine titelde, was het ook wel. Gedeeltelijk dan toch. Wat nu met de smaak: dat aardse, dat zanderige, dat pure? "Ja ...", zeg ik dan met half dichtknepen ogen, "... die is toch wel bizar". Het lijkt ergens te matchen, maar af en toe lijkt het alsof ik mijn tanden zet in een cakeje dat ik heb opgeraapt uit de zandbak.
Minder biet, minder zandbak, meer aarde: dat zijn de plannen voor de volgende poging. Want het heeft wat: chocolade en rode biet. Trouwens, nu liggen er nog vier bollen in de koelkast.
Geen idee waarom maar rode biet vind ik altijd naar bloed smaken. Niet dat ik weet hoe bloed smaakt maar toch!
BeantwoordenVerwijderen