Elke dag biedt het nieuws wel stof tot nadenken. Vandaag stuitte ik op het bericht in DeMorgen dat het in sommige delen van Papoea-Nieuw Guinea gebruikelijk is om familieleden die aids hebben wegens radeloosheid levend begraven. Aanleiding van deze praktijk: de vrees om de ziekte over te krijgen en de onmogelijkheid om zelf voor de zieke familieleden te zorgen.
Bovendien worden hier en daar eveneens vrouwen van hekserij beschuldigt als zich in hun gemeenschap een ziektegeval voordoet. Om het "kwaad" te bezweren, zouden de vrouwen eerst gemarteld en dan vermoord worden.
Ik kreeg vies kippenvel van het bericht. Het kneep mijn keel dicht. Ik vond, en vind, het stuitend en verschrikkelijk dat mensen tot zulke dingen gedreven worden. Het doet me nadenken: wij hebben het hier zo goed, maar niet iedereen (en ze zijn met veel) heeft dat geluk. Ik wil er iets aan doen, maar ik weet niet goed wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!