La bella Italia!

Benvenuto in Milano, Italia! Ciao! Va bene?

Juli in Milaan = heet, heet, heet! Caldo, caldo, caldo! Het kwik in de temperaturen leek zelfs te koken, ik vermoed dat de 40° gepasseerd werden, met gemak, maar zeker ben ik niet. Vanaf het moment dat Stien en ik opstonden tot het moment dat we onder de lakens kropen voelden we de druppels zweet de contouren van ons lichaam beschrijven. En ik kan je verzekeren: dat is na enkele uren al niet meer zo aangenaam.


Een levende modestad, maar waar is al de mode? En waar is al de charme? Dat waren zowat mijn hoofdbekommernissen op dag 1 en dag 2, naast "geef me snel wat water! Op vraag 2 kreeg ik de tweede dag een redelijk bevredigend antwoord toen de Duomo in zijn extravagantisme (bestaat dat woord überhaupt?) voor ons opdook. De binnenarchitectuur is de tegenpool van de buitenzijde: sober.

La risposta op vraag 1 moest wachten tot de daaropvolgende dag. Rondslenteren, je weg zoeken, de atmosfeer opsnuiven, genieten, ... het is echt allemaal vermoeiend als er een brandende zon aan de hemel staat, geloof me! Modestad is Milaan in de Via Como en de Via Bonaparte (het was in ieder geval iets dat verwees naar Napoleon!). Armani, Gucci, Prada, Vuitton enz. Ze staan er broederlijk naast elkaar, ons lonkend naar gekoelde ruimten (ik verdenk de architecten van die panden ervan de straat zo te hebben ingedeeld dat shoppers altijd een broeierige zon op hun hoofd hebben staan zodat het niet bij window shoppen kan blijven, maar ze noodgedwongen naar binnen vluchten). Onze portemonnee bleef aan de andere kant van het spectrum noodsignalen uitzenden: dit zijn de boetieks voor de mensen die niet in een school staan of zich niet ten dienste hebben gesteld van de consument (wat een contradictie).

Arrivederci Milano! Het was mooi voor enkele dagen.

De trein zou Stien en mij richting Gardameer brengen. Ik verlangde naar de bergen, het water, het zuchtje wind dat af en toe verrassend zou opspelen, oude Italiaanse charme, handgebaren, kerkklokken, pleintjes en markten ... Ken je het?

Na het hectische, bloedhete Milaan wachtte er ons nog een weekje van lekker eten, drinken, relaxen, stadsbezoekjes en gewoon Dolce far niente al lago del Garda! Heerlijk!

Aber vergessen Sie die Deutsche Leute nicht! Dat was dan weer vreselijk. Verwonderlijk hoe die uitersten toch vaak zo dicht bij elkaar liggen! Ma non ho parlato tedesco, sei pazzo!? Ho parlato molto italiano, nah! (en beeld je de bij elkaar genomen vingertoppen er maar bij). :-)