Vakantie... Het ideale moment om goede pageturners te verslinden. Niets aan het hoofd, de zon aan de hemel, af en toe een briesje en een plekje tussen zon en schaduw om je af te zonderen van de realiteit en je te storten in het verhaal van een ander.
Deze keer was het tijd voor De Vliegeraar van Khaled Hosseini. Mijn moeder had de titel van een vriendin van haar die beloofde dat het prachtig was. Een goede vriendin van mij had het me ook al meermaals aangeraden en zelfs de kranten- en tijdschriftenjournalisten leken het voor één keer allemaal eens.
Hassan en Amir, de Sultans van Kabul zoals ze in een boom kerven, groeien in hetzelfde huis op, als broers. Toch is er een verschil in stand en dat lijkt een duidelijke lijn te trekken door hun leven, hun fantasieën, hun dromen, hun toekomst.
Na het grote vliegerevenement voor de kinderen van Kabul, waarbij Amir het hulpje is van Hassan - de vliegeraar, komt de vriendschap en loyaliteit van beide jongens danig onder druk te staan. Hassan was getuige van een vreselijke gebeurtenis. Amir was het slachtoffer.
Drie dagen had ik nodig om dit ontroerende, stuitende prachtwerk uit te lezen. Vanaf pagina 1 tot pagina 352 was ik gekluisterd aan de belevenissen van een jongen uit de bevoorrechte Afghaanse klasse en een Hazar-jongen. Achtergrond is een Afghanistan dat van een bloeiend, levend en stabiel land verandert in een land in burgeroorlog, geteisterd door de "godsdienstige" wetten van de Taliban, de inval van de Russen enz.
Het boek zit onder mijn vel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!