Ik geloof dat de mens van nature lichte voyeuristische neigingen heeft. Kijk naar het aanvankelijke succes van tv-programma's zoals Big Brother en consoorten, of hoe we binnen proberen te gluren in een woning waar licht brand, of het verhaal van de net verschenen prent Disturbia, of het succes van bloggen. Hoe meer we in iemands leven kunnen piepen, hoe gezapiger we ons leven of stukken ervan kunnen aanvaarden, opsmukken of aanpassen.Ik heb er geen probleem mee te bekennen dat ik graag mee doe aan sommige vormen van voyeurisme, maar ik ben er nog niet goed uit of ik mijn wereld zelf helemaal wil openstellen voor andere voyeurs. En dat vraagstuk spookt nu vaker in mijn hoofd door de start van deze blog. Ik wil best wat vertellen, maar niet alles. Bepaalde dingen laten zich niet vertellen via een website, vriendschappen wil ik niet beperkt zien tot op deze blog, emoties evenmin.
Dus, waar trek ik mijn grens? De toekomst zal het uitwijzen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!