Mensen zeggen wel eens dat ik goed kook. Ik voel me dan weliswaar vereerd, maar toch ook licht verveeld. En angstig. Ik kook graag. Ik eet graag. Ik verzamel graag (bepaalde) mensen rond de tafel, inclusief leuk tafellaken en mooi servies. Nergens verschijnt daarin het woord "goed".
Om daar verandering in te brengen - en er dus voor te zorgen dat dat ene woord toch met recht en reden een plaats kan vinden in die zinnen - zit ik sinds deze week terug op de (avond)schoolbanken. Nu ja, ik denk niet dat ik veel zal zitten. Het idee is immers dat ik veel in potten en pannen zal roeren. En met wat geluk en passie zal ik na ettelijke jaren hopelijk een diploma hulpkok en later dat van kok aan mijn keukenmuur kunnen spijkeren.
Trouwens, om dat te bereiken krijg ik steun uit alle hoeken. Mijn eigenste mams sleurde een jaar geleden al haar dikke cursussen aan voor een sneak preview. Van een van mijn dierbaarste en meest supporterende nichtjes kreeg een stapeltje voorschorten die zij ooit al aanhad om lekkers te preparen in een keuken, strak gesteven. Van de levensgezellin van mijn nonkel en een vriendin van mijn ouders kreeg ik een gloednieuwe, spierwitte, katoenen koksvest met verwijderbare knopen cadeau. Van mijn enthousiaste nonkel (niet die van de levensgezellin, maar een broer ervan) kreeg ik Le Répertoire de la Cuisine, uitgegeven in 1964 in Parijs, gebruikt tijdens zijn hotelschoolopleiding en nu mij wegwijs makend in alle (Franse) begrippen van de keuken.
Als voorbereiding en stimulans kan dat alles flink tellen. Maar waar ik op mijn eerste schooldag - gepakt en gezakt met mijn nieuwe koksvest, een mooie voorschort en een notablok - het meest naar uitkeek, was het moment dat ik die messenset in mijn handen kon sluiten. Blij als een kind met kerst stapte ik ermee buiten. Op de speelplaats hield ik het niet langer uit en opende ik de beschermtas om dit moois te bewonderen. En zap, daar zat ook al meteen de eerste snee met druppelend bloed. Niet van een berg uien fijn te snijden, wel van het wegsteken van een vleestang.... Die naast mijn supertof, gloednieuw demi-chef mes zit. Iemand is er ijverig!
Ze zijn scherp, vlijmscherp. Dat wordt gegarandeerd plezier dit trimester, al dan niet met EHBO.
Om daar verandering in te brengen - en er dus voor te zorgen dat dat ene woord toch met recht en reden een plaats kan vinden in die zinnen - zit ik sinds deze week terug op de (avond)schoolbanken. Nu ja, ik denk niet dat ik veel zal zitten. Het idee is immers dat ik veel in potten en pannen zal roeren. En met wat geluk en passie zal ik na ettelijke jaren hopelijk een diploma hulpkok en later dat van kok aan mijn keukenmuur kunnen spijkeren.
yiiiihaaa !! :-)))
BeantwoordenVerwijderenXXX
Bert