Op een bepaalde dag, ergens in het groen van de kempen, stond daar een witte ziekenhuiswagen, met roestvlekken en een gebleekt rood kruis. Eruit sprongen twee gepeesde, verrimpelde snormansen inclusief dwangbuis. Ze kwamen me halen: ik was namelijk een van de weinigen die luidruchtig mee op en neer sprong voor de triomftocht van e-mail.
Ja, het is gemakkelijk. Ja, het verlaagt een drempel. Ja, het is snel. Ja, je bereikt er de halve geldelijke wereld mee. Neen, het is geen papier. Neen, het geeft geen geur af. Neen, het is niet tastbaar. Neen, ik kan het niet mee in bed nemen.
Papier voelen, woorden lezen, een handschrift ontcijferen, de druk van de pen voelen en een vage geur opsnuiven... Het kan me vervullen met een stroom van gevoelens. En ja, ook een virtuele kaart kan me tot een brok in de keel bewegen, tot een schaterlach en intense vreugde. Geen geur - die van een muf grijs bureau te na gelaten - en geen voelbaar schrift, maar wel mooie teksten, prachtige beelden en - oh god, bedankt voor het internet - muziek right on my screen.
Maar dan lig ik 's avonds in bed, overloop ik de beelden, de woorden, de muziek en mis ik het gevoel van papier, de vage geur, de ingedrukte inkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!