De man die zijn volk leerde koken

Ik ben fan. Van Jeroen Meus. Het heeft wat geduurd. Het was geen coup de foudre. Met zijn Leuvense accent en ongedwongen aanpak drentelde hij stilletjes aan mijn kookwereld binnen. Traag en op losse momenten leerde ik hem kennen. Tv, Leuvense straatpraatjes, radio, boeken... maar altijd in flarden, stukken, vluchtige aanrakingen. Tot ik voelde dat het toch eens tijd werd om eens gezellig met elkaar in de zetel  plaats te nemen. Voor een nadere kennismaking.

Tenslotte, als ik van zijn eten wil gaan proeven in zijn restaurant Luzine, een toch intieme en persoonlijke, gevoelsmatige beleving, dan wil ik hem van wat dichter kennen. Dus: zetel in, dekentje daar, tv aan, Jeroen achter het fornuis. Met gehaktbrood, met appeltaart, met tabouleh, met loempia's, met pladijs, met mosterd, met venkel... en vooral met tonnen sympathie, bevlogenheid en intens plezier. Ik hou van zijn komieke weerkerende "schuine streep, dagelijkse kost". En zijn jongensachtige, overtuigde argument "want euh ... ik vind dat niet lekker." En That's what I want. That what I like. A lot. Mijn dagelijks brood is zijn Dagelijkse Kost.

Le Nouveau Jamie Oliver est arrivé (était déjà là) et il est de Louvain!