Woensdag. Buikdansdag. Of de Heer dat nu wil of niet. Feitelijk kan hij de pot op. Ik kan de melodie van het liedje nog steeds niet op een onbewaakt werk- of treinmoment meeneuriën en mijn voorlopige eindpas was nog altijd niet terug opgedoken in mijn hoofd. Bovendien begon mijn buik vanaf 16u - en de dansles begint om half 7, laat je verbeelding z'n vrije gang gaan - op te zwellen. Dat beloofde.
Maar wonder oh wonder, de op de pot zittende lieve Heer had het goed met me voor. Samen met het gutsende zweet ontsproot volle dansgoesting, energie en plezier uit mijn poriën - ok, dit stel je je het best niét voor wegens te bizar beeld. Opwarmen zonder dat ik het voortouw moet nemen op een song uit de Egyptische (?) Ultratop met een leuke beat, heerlijke knipogen en een lerares die de boel zelfs voor een bende comateuze patiënten op gang krijgt, is voor mij de ideale starter. Dit zat goed.
Het werd nog beter, praise the Lord, want ik kreeg met enige zin voor overdrijving mijn nieuwe combinatie toch zo nu en dan onder de knie. Bovendien slaagde ik er ook in de eerste seconden van de choreografie werkelijk te dansen. Dat betekent ook: te onthouden. Na een jaar waarin het leek dat ik vervroegd Alzheimer-klachten ontwikkelde, is dat een heerlijk gevoel. En dan kan het me niks schelen dat ik in plaats van naar rechts als enige naar links sta te huppelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!