Verwen-je-gasten-moussaka

Dat het lang geleden was. Dat we het fijn zouden vinden om toch nog eens samen rond de tafel te zitten (nvdr, ik vind het altijd fijn om rond eender welke tafel te zitten). Maar dat de agenda's afspraken leken uit te spuwen. Waar, oh waar, is dat gaatje? 

Ergens midden in de week zo bleek. Als zij dan zo vriendelijk wilden zijn om tot bij ons te komen? Dan staan wij met ontzettend veel plezier wel lekkers te maken voor jullie. Maar midden in de week wordt er ook gewerkt en gaat het liever iets sneller en is er niet zo veel ruimte voor de grote tralalala, hoe graag ik ook hou van tralalala, biezekes, bloemekes, kantjes, frutselkes en consoorten. 

Dus werd er gekozen voor een van de meest dankbare gerechten met gasten: het eenpansgerecht uit de oven. Nu ik de bakmicrobe te pakken heb, ging ik door met het meest dankbare dessert voor midden in een drukke week, wegens klaar op nog geen tien minuten: de crumble. Alles werd de vooravond voordien klaargemaakt, bereid, geprepareerd. Ik draaide een dubbele shift. 

De crumble verkruimelen nam inderdaad nauwelijks vijf minuten in beslag. Bleek tijdens die dubbele shift wel eventjes dat de moussaka die ik in mijn hoofd had enige bereidingstijd vroeg. Toch alvast meer dan ik had berekend: de aubergines moesten immers gebakken worden, de aardappelen al voorgegaard en er was een bechamelsaus nodig. Neen, dat is geen uitvinding van pakjesfabrikant Knorr. Maar ik zou geen 100 kookboeken hebben (dit is uiteraard een ruwe schatting. Ik heb niets met cijfers, maar des te meer met eten en koken) als ik dat alles niet met de glimlach en een occasionele heupshake zou doen. 

Fast forward naar de volgende avond. Met totaal ontspannen schouders - al zat de massage van l'Amour er ook voor iets tussen - nipte ik zuinig van mijn glas prosecco. Ik hapte, schnapte en keuvelde. Geen stress, geen aardappeltjes nog af te bakken, geen salade nog te mengen. Moussaka ging gewoon de oven in en kwam daar na een uurtje weer uit: goudbruin en bubbelend. Easy does it. Maar ook: een goede voorbereiding is het halve (hele) werk. 

NODIG 

(voor 6 personen)

750 gram aubergines, ong. 3 exemplaren

1 ui

2 teentjes knoflook

650 gram lamsgehakt (gemengd gehakt werkt natuurlijk ook)

400 gram tomatenblokjes uit blik

een flinke scheut droge witte wijn

peper

zout

oregano (gedroogd)

een handvol fijngehakte bladpeterselie

750 gram aardappelen

broodkruim

60 gram boter

6 el bloem

1 liter melk 

nootmuskaat

Griekse geitenkaas of Parmezaanse kaas, geraspt

DOEN

Kook de aardappelen en snij ze in schijfjes van ongeveer 2 mm. 

Snij de aubergines in dikke plakken van 1cm en bak ze aan weerszijden in hete olijfolie. Laat ze uitlekken op een stukje keukenpapier. 

Schil de ui en hak fijn. Fruit in de pan met wat olijfolie. Voeg het gehakt toe en bak dit goed door. Hak de knoflook fijn en voeg bij het gehakt. Meng ook het tomatenpulp en de wijn bij het gehakt. 

Schud occasioneel en ritmisch met de heupen terwijl je het vlees wat laat pruttelen. Kruid met peper, zout en oregano. Voeg nu ook de fijngehakte bladpeterselie toe. 

Als u de schotel dezelfde dag nog eet, verwarm dan nu de oven voor op 180°C. 

Vet een ovenschotel in met olijfolie en bestrooi de bodem met broodkruim. Vul met een laag aubergines, een laag aardappelen en een laag gehakt tot de schotel vol is. Doe dit al zachtjes heupwiegend. 

Maak een roux van boter en bloem - zie je, hier komt Knorr niet tussen - en laat die iets bruinen. De roux moet droog zijn, dus als 6 el bloem niet volstaan, aarzel dan niet om er nog bij te voegen (de absorptiegraad van uw bloem speelt een rol). Voeg onder voortdurend roeren melk toe. 

Blijf roeren terwijl je het mengsel zachtjes aan de kook brengt, zodat de binding kan ontstaan. Voeg de kaas toe op het moment dat de bechamelsaus net niet de gewenste dikte heeft. Roer goed zodat de kaas smelt. 

Meng de saus over de gevulde ovenschotel en bestrooi met geraspte kaas. 

Zet ongeveer 50 minuten tot een uur in de oven.

HET EINDE