Naar mijn mening ben ik nooit zo van het rebelse type geweest. Ik vond het leven het fijnst als ik gewoon deed wat leerkrachten me vroegen. Ik was best trots op mezelf wanneer ik kon aantonen dingen te weten. Ik mocht van mijn vader al redelijk jong met mijn ass shaken op de dansvloer en vond het dan vanzelfsprekend om op tijd thuis te zijn.
Enkele keren dreigde het mis te lopen. Die keer dat ik op het Beroemde Kempische festival Open Tropen als 13 jarige een neusbelletje wilde laten schieten bijvoorbeeld. Of die keer dat ik ondersteboven was van een skater met wenkbrauwpiercing die ik op weg naar school tegenkwam en ik besloot ook zo'n versiering boven mijn oog te willen. En ook toen ik niet alleen besliste mijn haar erg kort - echt, erg kort - in van die piekjes te laten knippen, maar dat blauwe verf erin wel heel mooi zou uitkomen met mijn ogen.
Gelukkig - voor mijn ouders en ook voor mij - deed ik het in mijn broek bij het idee dat er zo'n pistool tegen mijn tere neusvleugel zou worden gezet, was de platonische verliefdheid tijdens schoolochtenden snel weer over en had mijn moeder nog wel het verstand om me rustig te zeggen dat blauw toch echt mijn ogen niet zou doen uitkomen. Wat later bekeken, trouwens quatsch blijkt te zijn, nu ik op een andere manier heb ontdekt dat mijn kijkers wel degelijk het mooist schitteren met wat blauw.
.JPG)
Dus zo rebels was ik echt niet. Tot enkele dagen terug. Toen trok ik met vriendin K. naar Bornem, Beurm voor de vrienden. Wat er daar in godsnaam te beleven is, wist ik tot die dag ook niet. Ze hebben er echter niet alleen een uiterste gemoedelijk marktpleintje en heerlijke fietspaden, maar ook Choice. En bij Choice, daar schieten ze oorbelletjes en piercen ze wat je maar wilt op een rustige, sympathieke en hygiënische manier.
En ik was dus daar met vriendin K. omdat ik wilde - dat impliceert dus een zekere mate van vrijwilligheid, inderdaad - dat ze bij Choice door mijn Tragus zouden prikken met een naald. Klinkt stoer, toch? Alleen was ik doodsbenauwd, kneep mijn keel zich dicht, droogden mijn lippen uit, zweette ik me te pletter, herhaalde ik tot vijftien keer toe aan vriendin K. dat we die avond lekkere lamsbout met knoflook, knoflook, knoflook, knoflook, knoflook... en oh ja, rozemarijijijijijn zouden eten. En floeps, de naald ging erdoor.
Het zou nu nog stoerder zijn, als ik kon zeggen dat het ontzettend veel pijn doet. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het eigenlijk een fluitje van een cent is. Het is een beetje vervelend, maar echt pijn... neen.
.JPG)
Omdat deze enige echte daad van rebellie in mijn leven tot nu toe er vooral kwam door de aandacht, hulp en hand van miss K. was het 's avonds echt wel tijd voor een dankjewelletje: die lamsbout dus, met geen vijftien, maar slechts twee teentjes knoflook. En oh ja, ook rozemarijn. Voor erbij: reuzetortellini met champignons en truffel - neen, niet huisgemaakt, ik was nog wat te wacko van die naald, eerlijk is eerlijk - op een bedje van aromatische tomatensaus.
Het was een gezellig bord, rete-Italiaans, lekker eenvoudig, puur van smaak en vooral geen grand chichi, hoewel de gasten over dat laatste heel anders dachten. Ja, eerlijk is eerlijk, dan lach ik verlegen van oor tot oor.
Enkele keren dreigde het mis te lopen. Die keer dat ik op het Beroemde Kempische festival Open Tropen als 13 jarige een neusbelletje wilde laten schieten bijvoorbeeld. Of die keer dat ik ondersteboven was van een skater met wenkbrauwpiercing die ik op weg naar school tegenkwam en ik besloot ook zo'n versiering boven mijn oog te willen. En ook toen ik niet alleen besliste mijn haar erg kort - echt, erg kort - in van die piekjes te laten knippen, maar dat blauwe verf erin wel heel mooi zou uitkomen met mijn ogen.
Gelukkig - voor mijn ouders en ook voor mij - deed ik het in mijn broek bij het idee dat er zo'n pistool tegen mijn tere neusvleugel zou worden gezet, was de platonische verliefdheid tijdens schoolochtenden snel weer over en had mijn moeder nog wel het verstand om me rustig te zeggen dat blauw toch echt mijn ogen niet zou doen uitkomen. Wat later bekeken, trouwens quatsch blijkt te zijn, nu ik op een andere manier heb ontdekt dat mijn kijkers wel degelijk het mooist schitteren met wat blauw.
.JPG)
Dus zo rebels was ik echt niet. Tot enkele dagen terug. Toen trok ik met vriendin K. naar Bornem, Beurm voor de vrienden. Wat er daar in godsnaam te beleven is, wist ik tot die dag ook niet. Ze hebben er echter niet alleen een uiterste gemoedelijk marktpleintje en heerlijke fietspaden, maar ook Choice. En bij Choice, daar schieten ze oorbelletjes en piercen ze wat je maar wilt op een rustige, sympathieke en hygiënische manier.
En ik was dus daar met vriendin K. omdat ik wilde - dat impliceert dus een zekere mate van vrijwilligheid, inderdaad - dat ze bij Choice door mijn Tragus zouden prikken met een naald. Klinkt stoer, toch? Alleen was ik doodsbenauwd, kneep mijn keel zich dicht, droogden mijn lippen uit, zweette ik me te pletter, herhaalde ik tot vijftien keer toe aan vriendin K. dat we die avond lekkere lamsbout met knoflook, knoflook, knoflook, knoflook, knoflook... en oh ja, rozemarijijijijijn zouden eten. En floeps, de naald ging erdoor.
Het zou nu nog stoerder zijn, als ik kon zeggen dat het ontzettend veel pijn doet. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het eigenlijk een fluitje van een cent is. Het is een beetje vervelend, maar echt pijn... neen.
.JPG)
Omdat deze enige echte daad van rebellie in mijn leven tot nu toe er vooral kwam door de aandacht, hulp en hand van miss K. was het 's avonds echt wel tijd voor een dankjewelletje: die lamsbout dus, met geen vijftien, maar slechts twee teentjes knoflook. En oh ja, ook rozemarijn. Voor erbij: reuzetortellini met champignons en truffel - neen, niet huisgemaakt, ik was nog wat te wacko van die naald, eerlijk is eerlijk - op een bedje van aromatische tomatensaus.
Het was een gezellig bord, rete-Italiaans, lekker eenvoudig, puur van smaak en vooral geen grand chichi, hoewel de gasten over dat laatste heel anders dachten. Ja, eerlijk is eerlijk, dan lach ik verlegen van oor tot oor.
Mooi! I like.
BeantwoordenVerwijderenesta