Filosofie der Lelie

Toen ik gisteren puffend en plakkend thuiskwam, stond er niet alleen een fijn gedekte terrastafel klaar voor me, maar pronkte er ook een enorme bos lelies. Sierlijk presentje van Mon Amour. Sorry, ladies, deze zowat perfecte - zonder saai te zijn - hubbie is bezet en wandelt stoer door mijn leven. 

 

Bloemen. Ze moeten zowat het goedkoopste antidepressivum zijn. Toch voor mij. Al wil chocolade-ijs - het liefst van mijn homies Ben & Jerry's - de klus ook wel eens klaren. Het is hun sierlijkheid, de kleuren, de geur. Al wil het bij lelies met dat laatste nog wel eens wringen. 

 

Lelies hebben de neiging om te gaan stinken - al kies ik liever voor het woord "ruiken" in de mooie bloemencontext - wanneer ze uitgebloeid raken. Het is net alsof ze willen zeggen: Ik heb genoeg gedaan om je uit je neerslachtige bui te halen, nu is het de beurt aan de ranonkels. En hopla, ze stoten iets uit wat je absoluut geen fijn gevoel meer geeft.

 

L'Amour verzekerde me echter dat ik me geen zorgen moest maken: niet over blauwe buien en niet over gekke geurtjes. De bloemenman had hem verteld dat deze lelies absoluut niet gaan stinken. 

Neigt dat naar genetische manipulatie van bloemen? 

 

Als zoiets mooi, zoiets sierlijk, zoiets fijn, zoiets chic, zoiets blij-makend, zoiets eenvoudigs als een bloem al niet meer zijn gewone zelf mag zijn. Als daar al een gesleuteld moet worden.. Waar zegt dat dan over onze wensen en waarden? 

 

Ik voel een filosofisch avondje met een glaasje wijn aankomen. Ja, over bloemenpracht.