Wegens iets te weinig soldi werd het dus kijken naar de zwarte doos in plaats van in real life. Maar er werd niet getreurd, integendeel. Margherita's werden geblend en koel gezet, de lekkerste pizza's van Leuven werden bij Gianfranco gehaald, de wijn werd geklonken en de borrelnootjes acclimatiseerden.
De sfeer zat er al goed in toen we op de zetel kropen: gejuich en aanmoedigingen voor de Italianen. Ricardo durfde het in het begin nog aan om eens voor die rode pipo's te joelen, maar dat lawaai aan mijn rechteroor werd snel gesmoord: Italië wist immers al vlug de bal in het doel te plaatsen. En dat was niet de enige keer! I told you! (Foto: Di Natale na een voltreffer (goal.com))Tijdens de laatste minuut kon België zijn tekortkoming iets minder opvallend maken door hun eerste en laatste doelpunt van de wedstrijd te scoren. Ik had het niet eens door: daar waar de zuiderlingen elkaar uitzinnig om de nek vliegen en een charmante lach op hun gezicht toveren, was er langs Belgische zijde alleen maar koelheid te bespeuren. Geen vreugdekreten, geen gelach en zeker geen omhelzingen. We zijn een volk - of toch zeker een voetbalploeg - van koele kikkers. Nu, mij niet gelaten: naar Italiaanse stijl lieten we ons uitzinnig gaan, de hele avond lang, in alles en nog wat! Fantastico!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!