Zo begin januari van elk nieuw jaar - het durft ook voor te vallen in mei-juni - is de classificatie onder het gepeupel dat "student" wordt genoemd erg duidelijk waar te nemen voor de antropologen onder ons (voor het gemak zie ik mezelf nu als een practicerend antropoloog). Ik had vanmorgen de eer om de uit de donkere holen van de ruimtes onder de toog te voorschijn kruipend, de naar verschaald bier en dampende sigaretten ruikende jongelingen te treffen op de trein. Deze keer moeten ze er wel bij zijn, want het zijn examens. En zij, zij kunnen het allemaal. Niet allemaal, maar ze maken dat zichzelf wijs. Ze hebben immers nachtelang geblokt, ze zijn in hun ogen erg stoer én dus intelligent en eten enkel junk, het perfecte mind-food. En als ze iets niet weten, blokken ze dat af door de verklaring "dat gaat ie nooit vragen" of "ach, geen paniek, ik weet er wel iets op te verzinnen".
Gezelschapsdame van onze stoere student deze morgen was een kwiek jongding met wel erg blonde lokken (no offense) en een secretaressebril (deed ze het er nu voor of was ze gewoon zo?). Zij behoorde overduidelijk tot een andere klasse: die van de ik-ben-goed-op-tijd-begonnen-en-ken-de-materie-door-en-door. Ik heb in wezen niks tegen deze klasse, want ik geloof dat ik er zelf deel van uitmaak. Beginnen ze dat echter voor de hele wagon aan te tonen en dat gedurende een wat een rustige ochtendrit van 30 minuten moest worden, dan begint mijn hoofd neurotisch te trekken en spannen mijn spieren zich op. Ik heb het niet voor types uit deze klasse die pocherig willen tonen hoe goed zij alles wel beheersen en hoe groot het sukkelgehalte van de reisgezel wel niet is. Maar er was geen stoppen aan, het mens ratelde maar door en overdonderde mister duf met vragen "en kan je dit?", en "weet je dat?" enz.
Goede kant van het verhaal is wel dat ik nu toch weer wat meer weet over geluidstechnieken. Vraag is alleen of ik daarop zat te wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!