Omdat de zomer altijd weer te snel eindigt!

De momenten dat ik echt warm loop voor confituur - of noem het desnoods jam of gelei - zijn op één hand te tellen. Ik ben niet zo'n zoetebek en daar raak ik meteen het pijnpunt: de meeste van die smeersels vind ik gewoonweg te zoet, te stroperig, te gesuikerd. 

Zowel de mams als de schoonmama wisten me al tot confituur-eten aan te zetten: een zelfgemaakte potje lekkers voor mijn neus met geweldig smakelijk brood erbij. Ook op uitblaas-visite in London kon ik tijdens my English breakfast - zonder worstjes en bonen, maar mét toast, crumpets en tea - meer dan ooit genieten van hun jams. Net zoals bij een occasionele Start van de Dag bij Le Pain Quotidien: die huisgemaakte, verrassende varianten zijn er gewoonweg zo verrukkelijk. 

Ik kon dus besluiten dat ik een zelfgebrouwen gelei wel kon waarderen, nu en dan. Alleen: je hebt er zo'n koperen pot voor nodig. En je moet uren de tijd hebben om in die koperen pot te roeren. Dan springt een La-Laitière-achtig-meisjes-beeld me voor de ogen. Bovendien moet je meteen een voorraad aanleggen om vijf jaar oorlog door te komen, en dus moet die gelei voldoende suiker bevatten voor bewaring. Trouwens, er moet daar ook zoiets dat "pectine" heet in. Dacht ik toch. En ik ken dat niet goed.

Zelf confituur maken leek me dus wel charmant, maar vooral iets voor mensen met net te veel tijd en/of een gigantische toestroom van vers fruit. Ik val noch onder de ene categorie, noch onder de andere, tenzij ik eens flink boodschappen ga doen op de markt en in de Colruyt. Tot er zo'n stemmetje in mijn hoofd wakker werd en me de kritische opmerking maakte: wie zegt er dat je voor de hele familie - en geloof me, die is gigantisch - confituur moet maken?!

Et voila, het zaadje voor een plan was gelegd. Tiense Suiker gaf de laatste pass. De suikerraffinaderij van om de hoek zorgde er immers voor dat ik niet meer aan de slag moet met pectine en dat ik geen twee weken vrij moet houden in mijn agenda. Met hun Maxi-fruit, Extra-fruit en Minut suiker brouw je je eigen, zelfgemaakte, verse confituur in amper 4 minuten! Ok, fruit wassen, snijden en mengen met de suiker heb ik niet meegeteld. Maar die tijd was verwaarloosbaar, gezien ik niet van plan was om voor de halve provincie jam te maken. 4 minuten, e!

Nu staan ze hier te pronken: vijf schattige potjes roodroze (!) confituur. Die ik dus zelf gemaakt heb. Ja, ik, zonder toestroom van plukvers fruit, zonder te veel aan tijd en met een hekel aan een zoete mond. Maar mijn ontbijt gaat de komende tijd een feest zijn, want beelden opwekkend van rijkelijke, rustige brunches in London, Vosselaar, Leuven of de Vlaamse Ardennen, met zo nu en dan een heerlijke toast, crumpet of sneetje brood, besmeerd met een laag frisse, zurige en toch zacht zoete gelei van nectarines, rode besjes en frambozen. 

Omdat de zomer zo leuk kan zijn en altijd weer te snel eindigt.