Je agenda staat deze week waarschijnlijk vol afspraken, dingen die je moet doen en zeker niet mag vergeten, maar De Mosselweek staat daar hoogstwaarschijnlijk niet in aangeduid. Of was het u al opgevallen, dat we dit kleine, zilte, zachte weekdiertje deze week op het ereschavot zetten?
Maar de mossel krijgt gezelschap op dat ereschavot: van de Beste Mosselkok van België. Toen dat nieuws me ter ore kwam, voelde ik een stevige shot onder mijn gat, zoals je wel weet. Die shot werd een heuse nippon nadat ik wereldwijdeweb-gewijs sprak met foodblogger Yves aka Sid Frisjes over recepten insturen enzo. Ik ben er niet zo zeker van dat onze conversatie voor de buitenwereld bestemd is, maar het kwam er ongeveer op neer dat ook deze stoere rocker wel eens een klein hartje heeft. Shhht, ik heb niets gezegd!
Mijn eigenste moeder gaf de doorslag: als eeuwige, eerlijke supporter kirde ze vrolijk na een glas wijn én een volgens mij mislukt en volgens haar heerlijk mosselmaal dat ik absoluut het gebruikte recept moest insturen. Ik weet niet of haar kirrende woorden voor de buitenwereld bestemd zijn, maar het kwam er ongeveer op neer dat ze eindigde met "laat ze maar eens een Sas-poepie ruiken!"
En ja hoor, ze houden daar bij Het Mosselkantoor wel van dat Sas-poepie, me dunkt. Oké, ik weet het, waarschijnlijk was het toch gewoon mijn ingestuurde recept van de Napolitaanse Cozze e zucchini dat de aandacht trok. Niettemin was ik oprecht verbaasd toen ik het nieuws vernam dat ik met acht anderen in de finale zou mogen strijden voor de titel van Beste Mosselkok van België. Het recept is immers poepsimpel. Sas-poepie-simpel, want het is waar ik van hou: lekker, kruidig, met een zuurtje, puur, Italiaans en eenvoudig, maar anders.
Noem het speling van het lot of een ingreep van mijn beschermengel, maar de dag van de finale heb ik kookles. En die kookles mis ik niet graag, want ik leer er nog veel. Verder bevindt er zich momenteel een ware hooizolder op mijn vork, de nodige stress incluis. Vijf deadlines die samenvallen doen een mens geen deugd. Ik laat dus enigszins met een zekere opluchting (ik hoef niet nog meer stress en faalangst op mijn hooizolder te stockeren), maar ook met de nodige spijt (ja, hier is dat Sas-poepie!) de strijd aan me voorbijgaan.
Dat neemt niet weg dat ik deze week, en misschien ook nog de volgende... en die erna, vrolijk mag pretenderen toch bij de negen beste Mosselkoks van België te horen, nietwaar?!
Maar de mossel krijgt gezelschap op dat ereschavot: van de Beste Mosselkok van België. Toen dat nieuws me ter ore kwam, voelde ik een stevige shot onder mijn gat, zoals je wel weet. Die shot werd een heuse nippon nadat ik wereldwijdeweb-gewijs sprak met foodblogger Yves aka Sid Frisjes over recepten insturen enzo. Ik ben er niet zo zeker van dat onze conversatie voor de buitenwereld bestemd is, maar het kwam er ongeveer op neer dat ook deze stoere rocker wel eens een klein hartje heeft. Shhht, ik heb niets gezegd!
Mijn eigenste moeder gaf de doorslag: als eeuwige, eerlijke supporter kirde ze vrolijk na een glas wijn én een volgens mij mislukt en volgens haar heerlijk mosselmaal dat ik absoluut het gebruikte recept moest insturen. Ik weet niet of haar kirrende woorden voor de buitenwereld bestemd zijn, maar het kwam er ongeveer op neer dat ze eindigde met "laat ze maar eens een Sas-poepie ruiken!"
En ja hoor, ze houden daar bij Het Mosselkantoor wel van dat Sas-poepie, me dunkt. Oké, ik weet het, waarschijnlijk was het toch gewoon mijn ingestuurde recept van de Napolitaanse Cozze e zucchini dat de aandacht trok. Niettemin was ik oprecht verbaasd toen ik het nieuws vernam dat ik met acht anderen in de finale zou mogen strijden voor de titel van Beste Mosselkok van België. Het recept is immers poepsimpel. Sas-poepie-simpel, want het is waar ik van hou: lekker, kruidig, met een zuurtje, puur, Italiaans en eenvoudig, maar anders.
Noem het speling van het lot of een ingreep van mijn beschermengel, maar de dag van de finale heb ik kookles. En die kookles mis ik niet graag, want ik leer er nog veel. Verder bevindt er zich momenteel een ware hooizolder op mijn vork, de nodige stress incluis. Vijf deadlines die samenvallen doen een mens geen deugd. Ik laat dus enigszins met een zekere opluchting (ik hoef niet nog meer stress en faalangst op mijn hooizolder te stockeren), maar ook met de nodige spijt (ja, hier is dat Sas-poepie!) de strijd aan me voorbijgaan.
Dat neemt niet weg dat ik deze week, en misschien ook nog de volgende... en die erna, vrolijk mag pretenderen toch bij de negen beste Mosselkoks van België te horen, nietwaar?!
Lap, daar gaat mijn zorgvuldig opgebouwde reputatie als rockende halfgod. Straks maar een camion met mijn tanden verder trekken vooraleer iedereen denkt dat ik een watje ben.
BeantwoordenVerwijderenMijn oprechte excuses, maar ik geloof dat een absolute meerderheid je door je blogposts, foto's, ... nog altijd een rockende halfgod zal vinden. ;-)
BeantwoordenVerwijderen