Verwennerij bij thuiskomst

Het is een cliché (met reden), maar de zon doet wat met een mens, met mij. En bloemen. Dubbel zo sterk omdat ik mijn halve, gelukkige lagereschooltijd na mijn lesuren doorbracht in de bloemenwinkel van mijn oma en tante. Lekker koel en altijd frisgeurend. Blije mensen. En dan die kleuren. Mijn happy thoughts spelen zich niet voor niets af in een wei vol bloemen. 

Er stroomden dan ook een flinke dosis hapy thoughts en endorfines door mijn lijf toen ik gisteren na een korte, zonnige wandeling bij mijn thuiskomst een enorme bos oudroze rozen aantrof. En een bundel knalroze tulpen! La vità è bella! 

Maar het wordt nog beter - Jep, de prins op dat witte paard huist bij mij, sorry ladies - want toen ik de voordeur opende, kwam de geur van look, limoen, gember en sojasaus me in heerlijke vlagen tegemoet. Neen, dat in kookpotten roeren zal nog niet meteen voor mij zijn. Mijn Prins had van de keuken een soort slagveld van Thaïs aandoende ingrediënten gemaakt en stond zich uit te leven met de broodnodige smaakmakers in zoet, zout, zuur en pittig.

En geen haar op zijn hoofd dat eraan dacht de keukenprinses in mij te wekken: zitten, prosecco drinken en leuke dingen vertellen, was mijn rol in de keuken. Ondertussen hakte, roerde, versneed en neuriede hij een arsenaal aan songs. Inspiratie haalde hij bij Meus' Dagelijkse Kost, maar naar goede eigenwijze gewoonte had de Loved One een gepimpte versie van de zalm teriyaki met lauwwarme noedelsalade klaar. 

Pittig, zout, fris en lichtzoet. Net zoals Thailand moet smaken op een bord. Het enige wat mankeerde was een tafeltje buiten met uitzicht op voorbijgangers. Maar dat zit er binnenkort wel aan te komen. By the way, ik zou wel kunnen wennen aan zo'n thuiskomst!

*

Nvdr, aarzel dus niet om in het algemeen belang van de auteur de link naar deze blogpost aan de Prins op dat paard door te sturen! E-mailadres kan op aanvraag bezorgd worden.