Rum vs paracetamol

Snipverkouden en twijfelend tussen to griep or not to griep, zo bracht ik de laatste weken door. Mijn habitat verschoof van keuken en kookpotten steeds opvallender naar zetel en bed, verstopt onder drie lagen fleece dekentjes. In bad kon je me ook wel eens vinden, bubbelend onder neusopenend schuim.

... met een glas rum in de hand. Inderdaad, mijn eerstelijnsaanvalsmiddel was deze keer geen paracetamol, maar rum. Het had zijn diensten als ontsmettende en genezende kracht al eerder bewezen op verkleumde scoutskampen en bij koortsige vaders. Alleen had ik na mijn baden wat minder geluk: mijn lichaam leek niet zo ontvankelijk voor de helende werking, eerder voor het meer gekende effect van rum en consoorten.

Hoe meer de virussen beslag legden op lijf en leden, hoe minder ik trek kreeg in rum, thee, koffie, smoothies, brood, vis, vlees. Eten en drinken, quoi. Toevallig kreeg ik die periode net des te meer verrukkelijke (veronderstel ik, want de smaakpapillen lieten het ook afweten), nieuwe probeersels voorgeschoteld: lamschenkels met Guinness en kruidige muntsaus uit Jamie's laatste boek, fantastisch gebraad met azijn uit hetzelfde boek, een feestmaal bij de schoonouders, heerlijk naar look en Italië geurende pastagerechten. Moedig stak ik mijn bestek in het lekkers op mijn bord, om na enkele happen voldaan te zijn. 

Ik was gefrustreerd door de wakkere nachten, slaperige dagen, beperkte bewegingsruimte en niet-wijkende virussen en bacteriën (jep honey, double up, een "atypische bacteriële surinfectie" heet dat in dokterstaal), maar het gebrek aan eetlust, smaak en opwinding bij het zien en ruiken van een geurende pot smakelijks beroerde me nog meer. 

Een halve fles rum, drie dokterbezoeken, twee weken bed-zetel-bad-liggen, 18 flessen Spa Marie-Henriette, drie dozen tissu's, een fles hoestsiroop, een fles neusspray, een halve Blauwe Doos (Ik moet nu toch niet zeggen dat het om Nivea gaat?!), heeeeeel veeeeeel wakkere uren, één smoothie, acht slechte Telenet-films, vier glazen prosecco en ontelbare snufs later begin ik er eindelijk bovenop te komen, voel ik weer wat honger is en smikkel ik met gemak twee graanrepen met chocolade naar binnen. 

Frustratie! Het verloren gewicht na dat alles van hierboven, zorgde dan wel voor nieuwe, werkelijk een maat te ruim zittende lente-outfits... Heel erg vind ik dat ook weer niet. Dus die twee graanrepen en dat hongergevoel mogen stiekem toch mee met de virussen en bacteriën. De goesting om in kookpotten te roeren, mag vervolgens dubbel zo fel weerkeren!