Rotte patat

De buit van mijn les patisserie gaat steevast mee naar het werk de volgende dag. Dat moet een collega hebben geïnspireerd, want zij bracht deze week rotte patatten mee en was zo vriendelijk om er eentje voor mij opzij te houden. 

Ik kende het niet. Op zicht deed het me denken aan de truffels die ik met mijn mams draaide voor de verjaardagen van mijn vader (eveneens voor de collega's, de zijne dan). 

Een extreem beperkte tocht op Google - sorry, ik zit liever in de zon, dan achter mijn Mac - bracht me het volgende bij: 

* het is verdekke een echt streekproduct! Niet uit de Kempen, maar uit het Hentse.

 

* Het ontsproot aan het zoete brein aldaar van ene August Larmuseau, die zijn dagen doorbracht in de Supra, Confisserie, Chocolaterie & Biscuiterie.

* Eigenlijk heten deze dingen "sneeuwballen". 

* Vroeger, toen de apen nog konden praten dus, vond je ze blijkbaar al snel buiten de Hentse grenzen op de toog van elke snoepwinkel.

* Het bestaat uit een omhulsel van zacht krokante (nope, geen tegenstrijdigheid) chocolade met een vulsel van luchtig opgeklopte boter, bepoederd met bloemsuiker: vette boecht dus.

* De kleinzoon van August toont aan dat het een uitermate hip stukje chocolaterie is: "het vindt zijn weg tegenwoordig ook naar de rusthuizen". 

* Dit volgens mij het eerste snoepgoed moet zijn dat volgens de seizoenen beschikbaar is: de productie loopt van september tot eind maart. Oef, ik was nog net op tijd! 

* De kempenaars kiezen eerder voor de wansmakelijke naam - zo zijn ze dan weer - "rotte patatten", dan de idyllischere "sneeuwballen"