dinsdag 1 februari 2011

Stomende weldadige dampen

Het weldoende effect van water en warmte was al gekend door mijn voorvaderen en voormoederen uit ver vervlogen tijden. Wreedheden zoals het afhakken van handen en ze aan de poorten van het Forum Romanum nagelen, werden door de Oude Romeinen afgespoeld en uitgezweet in hun thermae. Hoewel het Romeinse Rijk volgens mijn bronnen niet reikte tot aan de Gele Rivier, kwamen ook de Chinezen samen in badhuizen om zich te wassen, te ontspannen en om te zweten (cfr. de prachtige film Shower). De oudste bewoners van Amerika hoopten al zwetend in hun tipi's in contact te komen met de geesten van hun overleden broeders. En Finse houthakkers zochten heil en warmte in kuilen afgedekt met boomstammen en verhit met stenen. 

Water en zweten zijn goed voor een mens. Er is wat tijd overheen gegaan tussen de Oude Romeinen en nu, maar ik had wat claustrofobische angsten te overwinnen en de stress moest groot genoeg zijn. Maar juich en spring: ik kan het nú beamen. Terwijl ik in mijn aqua heaven lag te brubbelen en pruttelen, starend naar een sterachtig verlicht plafond kon ik me niet eens meer herinneren waarom ik die voormiddag mijn baas zo naar een ontzettend lelijke plek had verwenst. Na een achttal minuten - het vergt heel wat moed en tijd om angsten zoals claustrofobe en verstikkingsangst weg te werken, dus acht minuten is al een eeuwigheid. Een beetje begrip graag - warmte en puffen in een houten hutje onder mijn persoonlijke sterrenhemel voelde ik weinig meer van de vervloeking van de wereld die ik om 14u die dag beleefde.

En die constante cyclus van bubbelen, ploeteren, drijven, rusten, zweten, druipen, loskomen, verhitten, afkoelen, drijven, bubbelen en weer zweten en rusten zou me nooit tot vergiffenis drijven voor de ergste gruweldaden - absolutely not necessary - maar deed wel alle kleine, persoonlijke ergernissen, kwetsuren, vermoeienissen, bekommernissen en zorgen smelten als een klontje Solo in mijn Creuset-pot, excusez-moi, Le Creuset-pot. Ik begreep geen jota meer waarom ik zaterdagnacht zo krikkel was geweest, waarom ik woensdagochtend bijna in tranen was van vermoeidheid, waarom ik me zo druk maakte over de tweede helft van februari, waarom die soep toch altijd zo heet opgediend werd en ik niet stante pede inzag dat een beetje blazen de boel wel zou afkoelen.



Volgende keer tref je me - krap - aan in mijn badkuip, mét tentzeil, stenen en stoom, úrenlang. En pleit ik vanaf nu inclusief sandwichbord om voor saunahuisjes op het werk, hammams in het station, dompeltonnen op café, bubbelbaden in het cultureel centrum. Water en zweten zijn de nieuwe therapie! 



Geen opmerkingen:

Een reactie posten

You make me happy: bedankt voor je comment!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...