'k Las het pas nog in een van de tientallen culinaire tijdschriften op de trein Brussel-Zuid - Leuven om 17.43 uur: traditie is trendy. We huren weer een volkstuintje om onze eigen boontjes te kweken en doppen, we trekken naar de visboer op de markt om er onze visbouillonbenodigdheden te scoren, we bakken ons eigen donker brood en Le Creuset verkoopt beter dan ooit.
En daarbij is ook de klassieke Römertopf-stoofpot meer dan terug van weggeweest van weg van teruggeweest. Het principe is eenvoudig en traditioneel: een Duitse uitvinding gemaakt van klei die de warmte tijdens het stoven gelijkmatig verdeeld. En surplus: het geheel van stoverij is ook nog eens gezond, want de ingrediënten stoven in hun eigen vocht en toevoeging van vetstoffen is niet tot nauwelijks nodig.
Ik smulde van traditie tijdens een traditie: tafelen bij de ouders van my big love. En "traditie" blijft de rode draad, want zoals het hoort had de schoonmama het vlees - deze keer een lekker eendje dat nog net "kwak" zei voordat het de oven in ging - gekregen van haar broer... Vers uit het veld. Proper gemaakt weliswaar, want zo ver blijft traditie ook weer niet overeind. Er is toch sprake van enige vooruitgang in de wereld - gelukkig - ook in de culinaire wereld.
Maag, hart, lever, hals... en de hele rest van het beestje maakten kennis met de Duiste klei van Römertopf. En wat dankte ik mijn schoonmama daarvoor. Want het was simpelweg verrukkelijk, toch "de hele rest", want met maag en andere delen van de inwendige huishouding kan je me niet zozeer plezieren. Voor het recept had ze - eveneens gelukkig - gekozen voor een afwijking van de Peking Duck, appelsienen of andere zoetige fruitigheid. Ze ging rechttoe rechtaan en eigenzinnig voor olijfjes, tomaat, ui.
Geserveerd met rauw witloof uit de eigen (volks)tuin - of course - en gekookte aardappelen - idem dito - gaf dit een gerecht dat "dag" zei tegen de winter en lonkte naar de frisse lente. Iets wat ik op dat moment echt kon smaken.
En daarbij is ook de klassieke Römertopf-stoofpot meer dan terug van weggeweest van weg van teruggeweest. Het principe is eenvoudig en traditioneel: een Duitse uitvinding gemaakt van klei die de warmte tijdens het stoven gelijkmatig verdeeld. En surplus: het geheel van stoverij is ook nog eens gezond, want de ingrediënten stoven in hun eigen vocht en toevoeging van vetstoffen is niet tot nauwelijks nodig.
Ik smulde van traditie tijdens een traditie: tafelen bij de ouders van my big love. En "traditie" blijft de rode draad, want zoals het hoort had de schoonmama het vlees - deze keer een lekker eendje dat nog net "kwak" zei voordat het de oven in ging - gekregen van haar broer... Vers uit het veld. Proper gemaakt weliswaar, want zo ver blijft traditie ook weer niet overeind. Er is toch sprake van enige vooruitgang in de wereld - gelukkig - ook in de culinaire wereld.
Maag, hart, lever, hals... en de hele rest van het beestje maakten kennis met de Duiste klei van Römertopf. En wat dankte ik mijn schoonmama daarvoor. Want het was simpelweg verrukkelijk, toch "de hele rest", want met maag en andere delen van de inwendige huishouding kan je me niet zozeer plezieren. Voor het recept had ze - eveneens gelukkig - gekozen voor een afwijking van de Peking Duck, appelsienen of andere zoetige fruitigheid. Ze ging rechttoe rechtaan en eigenzinnig voor olijfjes, tomaat, ui.
Geserveerd met rauw witloof uit de eigen (volks)tuin - of course - en gekookte aardappelen - idem dito - gaf dit een gerecht dat "dag" zei tegen de winter en lonkte naar de frisse lente. Iets wat ik op dat moment echt kon smaken.
Ruth Sas, ladychef van het jaar 2012?
BeantwoordenVerwijderen.....Lukkas, mijn stem krijgt ze in ieder geval !!
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen:-) Danku heren. Toch even aanstippen dat ik hier deze keer niet de kok was.
BeantwoordenVerwijderen