Mijn buikdanslerares haar buik is iets te - euhm - "buikig" geworden om nog te - euhm - buikdansen. Neen, ze at niet onverantwoord dagelijks hamburgers, frieten, kebabs om zo toch ettelijke kilo's aan te komen. Ja, ze verwacht wel een kleine buikdanser die binnenkort kennis wil maken met de wereld, dus nu werd het tijd om haar lichaam wat rust te gunnen. En zodoende verdiep ik me momenteel niet zozeer in de klassieke kant van de oriëntaalse dans, maar wel in de oeroude, volkse vormen. En daarbij hoor ik vooral de term "gipsy" vallen.
"Tof", dacht ik alzo bij mezelf, terwijl ik taferelen van kleurige woonwagens, wijdgestrekte bossen, gitaren, mannen met snorren, machosime, verdrinken van verdriet, diepgaande vrolijkheid, vriendschappen, tientallen lagen drukbedrukte kleding en veel zon in een werelddeel dat zich uitstrekt van de Adriatische kustlijn en de Zwarte zee tot aan de Perzische en Omaanse Golf en de Arabische zee voor me zag. Tony Gatliff, Goran Bregovicc and friends: here I come.
Draaide dat even anders uit. Ik sta nu wekelijks in een voor mij onnatuurlijk ritme - iets dat lijkt op "pom, pom, pom, pompom" - te klappen en te dansen. Dat gaat nog. Het ritme herkennen in de "droge", "trage" muziek ligt al moeilijker. Het verschil tussen liedje 1 en 2 wordt door mijn hersencellen niet met duidelijk onderscheid herkend. En alle passen lijken, op één na, allemaal heel sterk op elkaar met uizondering van de handbewegingen. Die passen dans ik dan telkens ettelijke minuten na elkaar. Het minst wat ik kan zeggen, is dat ik dit niet gewoon ben. Maar dat is niet erg: nieuwe dingen verrijken. Wat ik òòk kan zeggen, is dat ik voorlopig hierin nog niet gevonden heb wat ik zo heerlijk vind aan dans: de opzwepende ritmes, het voelen van de muziek, de drive, de vrolijkheid, de energie.
Maar ik geef nog niet op. Ik hoop Tony en Goran nog tegen te komen. Pom, pom, pom, pompom. Pom, pom, pom, pompom ...
"Tof", dacht ik alzo bij mezelf, terwijl ik taferelen van kleurige woonwagens, wijdgestrekte bossen, gitaren, mannen met snorren, machosime, verdrinken van verdriet, diepgaande vrolijkheid, vriendschappen, tientallen lagen drukbedrukte kleding en veel zon in een werelddeel dat zich uitstrekt van de Adriatische kustlijn en de Zwarte zee tot aan de Perzische en Omaanse Golf en de Arabische zee voor me zag. Tony Gatliff, Goran Bregovicc and friends: here I come.
Draaide dat even anders uit. Ik sta nu wekelijks in een voor mij onnatuurlijk ritme - iets dat lijkt op "pom, pom, pom, pompom" - te klappen en te dansen. Dat gaat nog. Het ritme herkennen in de "droge", "trage" muziek ligt al moeilijker. Het verschil tussen liedje 1 en 2 wordt door mijn hersencellen niet met duidelijk onderscheid herkend. En alle passen lijken, op één na, allemaal heel sterk op elkaar met uizondering van de handbewegingen. Die passen dans ik dan telkens ettelijke minuten na elkaar. Het minst wat ik kan zeggen, is dat ik dit niet gewoon ben. Maar dat is niet erg: nieuwe dingen verrijken. Wat ik òòk kan zeggen, is dat ik voorlopig hierin nog niet gevonden heb wat ik zo heerlijk vind aan dans: de opzwepende ritmes, het voelen van de muziek, de drive, de vrolijkheid, de energie.
Maar ik geef nog niet op. Ik hoop Tony en Goran nog tegen te komen. Pom, pom, pom, pompom. Pom, pom, pom, pompom ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!