Belevenissen zowat overal!

Een drukke werkweek afsluiten en een weekend beginnen met gefrutsel aan mijn vingers (neenee, ik heb geen klauwen laten zetten), gevolgd door een Japanse stoelmassage is niet mijn zalig hoogtepunt, maar het is wel al iets dat kan bekoren. Even tussen haakjes: bij die massage neem je plaats op iets wat lijkt op een getunede ergonomische stoel/zetel. Een hopelijk getraind persoon neemt je dan al drukkend, wrijvend en kloppend onder handen. Het geheel duurt ongeveer een kwartier, maar tijdens dat kwartier raak je wel lekker helemaal uit je malestroom van gedachten. Ideaal voor tijdens een lunchpauze. Ik hoop ooit het lef te hebben om mijn baas te overtuigen zo iemand naar hier te halen!

Het is niet verwonderlijk dat een heerlijke, ver-van-de-realiteit-vertoevende droomnacht volgde. Geduffeld in verse witte ongestreken lakens, met hoofdkussens die zachter en voller dan ooit leken, genoot ik van dit lang niet ervaren rustmoment. Maar om acht uur sneed een pijnlijk biepend geluid door mijn zwevende gedachten: shiatsu-tijd. Soms adembenemend (letterlijk!) pijnlijk, maar nadien wel erg verlossend (ook letterlijk).

En dan begon de echte rush van het weekend: eerst Fiat-garage bezoeken met de papa en proefritje rijden in het - niet zo ludieke muisgrijze - autootje met een zenuwachtige vader Sas naast me (die mens deed alsof ik dat ding meteen in de volgende bocht tegen een boom zou planten. Vergat hij dat ik al meer dan vijf jaar een roos papiertje in mijn portefeuille had?).
Van Turnhout ging het vervolgens naar Leuven met mijn charmante persoonlijke taxi-chauffeur. Jammer genoeg niet Michael Scofield, maar nog steeds mijn vader. En van Leuven ging het weer richting noordelijk België. Ik werd namelijk verwacht in "Oboooken" bij een van mijn favoriete nichten en haar vriend (waarschijnlijk leest ze dit wel ;-)).

Heerlijk gegeten (het voordeel van een blog is dat een mens al eens weet wat je voorkeuren zijn. Nu, ik steek het liever op "ze kennen me nu eenmaal al lang"), lekker gepraat, vrolijk gelachen en inspirerende - vierkante - ideeën gespuit. Kortom, een erg aangename avond! Jammer genoeg moest de Cambio-auto op tijd op stal staan, dus tufte ik terug naar Leuven.

Uitslapen zat er niet in, want ik zou gaan hipdroppen en - kicken. Opnieuw liet Artemisia ons zwoegen. Deze keer was het iets technischer dan een week geleden, waardoor ik ook mijn frustraties ontmoette. En ik ontmoet die liever niet te vaak. Het fijne aan dit dansen is echter dat er geweldige "juffen" zijn die je weten te motiveren en aansporen, dus ging ik gezapig en volhardend door! Mijn knieën en heupen zagen af, maar in mijn hoofd voelde ik de adrenaline, de endorfine, de weet-ik-veel-wat-voor ines stromen en golven.

And now back at work...