Ruths patisserie

Ik zou some asses gaan kicken: de stress had ik die ochtend vlotjes opzij geschoven om plaats te maken voor een bescheiden dosis zelfvertrouwen en goesting. 

Maar daar leek de keukengod het toch niet eens mee te zijn: toen ik toekwam in de lesbakkerij, voelde ik het zweet na 8 minuten nog altijd de lijnen van mijn ruggengraat tekenen. Niet alleen door het zompige, zwoele weer, maar vooral ook door mijn nervositeit. 

Ik heb gebibberd, gevloekt en gezweet. Oh ja, gezweet. En oh ja, gebibberd. En oh ja, gevloekt. Want wat doet een mens anders wanneer hij vergeet de vorm in te boteren en dat pas beseft wanneer hij de vulling erin giet. Of wanneer het koekdeeg dubbel zoveel tijd nodig heeft om te bakken en dus eindeloos bleek lijkt te blijven in die verdomde oven? Of wanneer de garde in de KitchenAid het eiwit niet eens zoent? 

Maar op het einde was ik - oh ja - toch best trots op mezelf. Ik kon de chef een taart voor wel 15 personen (in plaats van de opgedragen 8) presenteren én had 3 toetjes klaarstaan die le sentiment et le goût van echte Parijse patisserie zouden naar boven moeten halen.

Oh ja, ik was trots. En ik hoop de rest van de klas ook, op hun creaties. 



Ik was trots. En afgekoeld. Maar ook trots.